από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Μετά την παράβαση από τους πρωτόπλαστους της εντολής του Θεού, μεταξύ των όσων είπε ο Θεός συγκαταλέγονται τα παραπάνω και τα παρακάτω λόγια περί του Ίδιου του Θεού, δηλαδή περί της Αγίας Τριάδος.
«ιδού Αδάμ γέγονεν ως εις εξ ημών» (Γεν. γ’, 22).
Αυτά τα λόγια τα είπε ο Ίδιος ο Θεός, όπως φαίνεται από το «και είπεν ο Θεός», το οποίο είναι γραμμένο πριν από αυτά. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν στη συνέχεια να τα ερμηνεύσουμε κατά λέξη, χωρίς να προσθέσουμε σ’ αυτά καμία άλλη λέξη. Την πρόσθεση άλλης λέξης μπορεί να την κάνει κανείς όχι σε κατά λέξη ερμηνεία, αλλά σε μία ελεύθερη απόδοση του νοήματος, όπως αυτός το αντιλαμβάνεται, ή σε μία ελεύθερη συζήτηση στην οποία ο καθένας μπορεί να λέει υπεύθυνα ή ανεύθυνα ό, τι νομίζει:
α) Ρήμα της πρότασης αυτής είναι το «γέγονεν». Όπως είναι γνωστό, το «γέγονεν» είναι τρίτο πρόσωπο της Οριστικής Παρακειμένου του ρήματος γίγνομαι το οποίο, όταν αναφέρεται σε πρόσωπα, σημαίνει έρχομαι σε νέα κατάσταση ύπαρξης. Έτσι εδώ το «γέγονεν », με δυο λόγια, σημαίνει έχει γίνει.
β) Υποκείμενο του « γέγονεν» είναι το όνομα «Αδάμ». Ποιος ήταν ο Αδάμ είναι γνωστό. Τι όμως ήταν το λέει ο Απόστολος Παύλος με τα εξής λόγια:
«εγένετο ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ εις ψυχήν ζώσαν» (Α΄ Κορ. ιε΄, 45), και «ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός,» (Α΄ Κορ. ιε΄, 47 ).
Σύμφωνα με αυτά και όχι μόνο, ο Αδάμ , όπως βεβαίως και οι απόγονοί του, ήταν ψυχοσωματικός οργανισμός, δηλαδή ψυχή και σώμα.
γ) Κατηγορούμενο είναι ολόκληρο το «ως εις εξ ημών», στο οποίο θα επιμείνουμε περισσότερο.
Το «ως εις» σημαίνει σαν ένας, δηλαδή ο Αδάμ δεν έγινε τίποτα το ουσιαστικό. Δεν έπαυσε δηλαδή να είναι στη φύση του αυτός που ήταν, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Πώς άλλωστε θα μπορούσε να προσθέσει στη φύση του κάτι, αφού «τις…δύναται προσθείναι επί την ηλικίαν αυτού πήχυν ένα »; ( Ματ. στ’, 27). Απλώς έγινε σαν να είναι, όπως δηλώνει το «ως», χωρίς βέβαια να είναι, όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Το «εξ ημών» σημαίνει από εμάς. Εδώ είναι εύλογο να ρωτήσει κανείς, αφού ο Θεός είναι Ένας, γιατί λέει από εμάς; Η απάντηση είναι ότι δεν αναφέρεται στη Φύση Του που είναι Μία, αλλά στα Πρόσωπα που είναι Τρία.
Έτσι, από τα όσα αναφέρθηκαν μέχρι εδώ η κατά λέξη ερμηνεία είναι η εξής. Ο Αδάμ έχει γίνει σαν ένας από εμάς, δηλαδή σαν ένα θεϊκό πρόσωπο, αφού το «εξ ημών» αναφέρεται στα Πρόσωπα και όχι στη Φύση του Θεού.
Τα Τρία όμως Πρόσωπα της Μίας Θεότητας είναι μοναδικά, και έτσι δεν ήταν δυνατό να υπάρξει άλλο πρόσωπο ισάξιό Τους. Αυτό λοιπόν που έγινε ο Αδάμ, το οποίο δηλώνεται με το «ως εις εξ ημών», επειδή ήταν αποτέλεσμα της ανυπακοής στην εντολή του Θεού, ήταν αντίθετο προς το Θέλημά Του.
Αυτό που έγινε ο Αδάμ, δεν είχε αιτία το Θεό Πατέρα, όπως συμβαίνει με τον Υιό του Θεού και με το Άγιο Πνεύμα. Ο Υιός του Θεού είναι Θεός. Το Άγιο Πνεύμα είναι Θεός. Ο Αδάμ τι είναι πλέον, ύστερα από αυτό που έγινε και το οποίο εκφράζεται με το «ως εις εξ ημών»; Του το είπε ο Ίδιος ο Θεός με τα εξής λόγια, «γη ει και εις γην απελεύση» (Γεν. γ΄, 19 ). Δεν αναγνώρισε, δηλαδή ο Θεός αυτό που έγινε ο Αδάμ με την ανυπακοή του, αλλά αυτό που ήταν ως δημιούργημα Του.
Ό, τι και να νόμισε λοιπόν ο ίδιος ότι έγινε, θεός δεν έγινε. Άλλωστε τι θεός να νόμισε ότι έγινε ο Αδάμ, αφού μετά την πτώση του, όταν ένιωσε τη γύμνια της ψυχής και του σώματος κρύφτηκε, επειδή φοβήθηκε από τη φωνή του Θεού; Αυτό το ομολόγησε ο ίδιος με τα λόγια του, «της φωνής σου ήκουσα περιπατούντος εν τω παραδείσω και εφοβήθην, ότι γυμνός ειμι, και εκρύβην.»; ( Γεν.γ’, 10 ). Aν είχε νομίσει ότι έγινε σαν θεός, θα συμπεριφερόταν έτσι; Ασφαλώς όχι.
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι το «ως εις εξ ημών» που σύμφωνα με τα λόγια του Θεού έγινε ο Αδάμ, ήταν για τον ίδιο και για τους απογόνους του ό, τι χειρότερο. Ήταν μία φρεναπάτη, γιατί «ει γαρ δοκεί τις ειναί τι μηδέν ων, εαυτόν φρεναπατά.» (Γαλ.στ΄, 3). Ήταν μία διαχρονική παραπλάνηση των ανθρώπων από το διάβολο ο οποίος παραπλάνησε πρώτα την Εύα. Είναι γνωστά τα συκοφαντικά λόγια για το Θεό που της είπε ότι, «ήδει γαρ ο Θεός, ότι η αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ως θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν.» (Γεν.γ’, 5).
Παρ’ όλα αυτά ο Θεός έδειξε αμέσως τη φροντίδα για το δημιούργημά Του όπως φαίνεται από τα εξής λόγια. «Και εποίησε Κύριος ο Θεός τω Αδάμ και τη γυναικί αυτού χιτώνας δερματίνους και ενέδυσεν αυτούς.» (Γεν. γ΄, 21).
Αλλά ας μη επεκταθούμε περισσότερο στην μεταπτωτική κατάσταση του Αδάμ, και ας επανέλθουμε στην ερμηνεία κατά λέξη, γιατί υπάρχει και άλλη μία λέξη.
δ) Είναι το δεικτικό μόριο «ιδού» στην αρχή της πρότασης. Με αυτό το «ιδού», για να χρησιμοποιήσουμε μία ανθρωποπαθή έκφραση, είναι σα να είπε ο Ίδιος ο Θεός με λύπη, να τι έγινε, δηλαδή πού κατάντησε, ο Αδάμ που δημιουργήσαμε, όταν είπαμε, «ποιήσωμεν άνθρωπον κατ’ εικόνα ημετέραν και καθ’ ομοίωσιν» (Γεν. α’, 26 ).
Η διαπίστωση όμως αυτή που έκανε ο Θεός για το κατάντημα του Αδάμ, όπως είναι γνωστό, δεν έμεινε στα λόγια, αλλά αποτέλεσε την απαρχή του σχεδίου Του για τη σωτηρία του. Αυτό όμως είναι άλλο θέμα.
