από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Αυτό το ερώτημα θυμίζει τα πονηρά λόγια του διαβόλου που είπε στην Εύα, «τι ότι είπεν ο Θεός, ου μη φάγητε από παντός ξύλου του παραδείσου;» (Γεν. γ΄, 1). Ο Θεός τους είπε, «ιδού δέδωκα υμίν πάντα χόρτον σπόριμον σπείρον σπέρμα, ο εστιν επάνω πάσης της γης, και παν ξύλον, ο έχει εν εαυτώ καρπόν σπέρματος σπορίμου, υμίν έσται εις βρώσιν·» (Γεν. α΄, 29). Τους λέει με τα λόγια αυτά να νηστεύουν; Ο Θεός είπε στον Αδάμ, «από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω βρώσει φαγή,…..» (Γεν. β΄,16). Του λέει με τα λόγια αυτά να νηστεύει; Ο Θεός τους είπε, « από δε του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν, ου φάγεσθε απ’ αυτού· η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε.» (Γεν. β΄, 17). Τους λέει με τα λόγια αυτά να νηστεύουν; Εδώ πρόκειται για το ξύλο «του γινώσκειν καλόν και πονηρόν » και όχι για φαγητό που ήταν απαραίτητο για τη σωματική τους συντήρηση. Η εντολή να μη φάνε από «του ξύλου του γινώσκειν καλόν και πονηρόν» και η προειδοποίηση «η δ’ αν ημέρα φάγητε απ’ αυτού, θανάτω αποθανείσθε», δεν είναι εντολή για νηστεία, γιατί νηστεία δε σημαίνει αποφυγή φαγητών που, αν τα φάει κανείς θα πεθάνει. Το μόνο που θυμίζει τη νηστεία είναι το «ου φάγεσθε», επειδή σχετίζεται με φαγητό. Αλλά, όταν απαγορεύεται να φάει κανείς κάτι, αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται οπωσδήποτε περί νηστείας, γιατί έτσι θα επρόκειτο περί νηστείας και, όταν απαγορεύεται να φάει κανείς ένα δηλητήριο.
Αλλά ας μείνουμε λίγο στα λόγια που είπε ο όφις στην Εύα, «τι ότι είπεν ο Θεός, ου μη φάγητε από παντός ξύλου του παραδείσου;» (Γεν. γ΄, 1). Εδώ βλέπουμε να διαστρέφει ο διάβολος τα λόγια του Θεού και με τρόπο πονηρό και υπό τύπον ερωτήσεως να λέει στην Εύα τα αντίθετα, δηλαδή ότι τους είπε ο Θεός να μη τρώνε και μάλιστα «από παντός ξύλου». Με άλλα λόγια είναι σαν να είπε ο διάβολος στην Εύα πράγματι σας απαγόρευσε ο Θεός να τρώτε και σας επέβαλε αυστηρή νηστεία για να σας παιδεύει; Έτσι ο διάβολος παρουσίασε στην Εύα το Θεό ότι τάχα δεν ενδιαφερόταν γι’ αυτούς και τους απαγόρευσε να τρώνε.
Σχέση όμως με το θέμα μας έχει και το τι απάντησε η Εύα στον όφι. Ας το παραθέσουμε. «και είπεν η γυνή τω όφει· από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα, από δε του καρπού του ξύλου, ο έστιν εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγεσθε απ’ αυτού, ου δε μη άψησθε αυτού, ίνα μη αποθάνητε.» (Γεν. γ΄, 2-3). Με τα λόγια αυτά η Εύα φανερώνει ότι είχε καταλάβει τι τους είχε πει ο Θεός και λέει «από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα», δηλαδή και η Εύα μαρτυρεί ότι ο Θεός δεν τους είπε να μη τρώνε, οπότε θα είχαμε εντολή νηστείας. Αυτό είναι το πρώτο που φανερώνουν τα λόγια της Εύας, αλλά φανερώνουν και κάτι άλλο. Είναι το «ου δε μη άψησθε αυτού ». Εδώ πλέον φαίνεται ηλίου φαεινότερο ότι δεν πρόκειται για εντολή νηστείας, γιατί τι είδους νηστεία είναι αυτή, όταν όχι μόνο αν έτρωγαν από «του καρπού του ξύλου», αλλά και αν τον άγγιζαν θα πέθαιναν;
Αλλά ας υποθέσουμε ότι η εντολή του Θεού ήταν εντολή για νηστεία, παραβλέποντας όλα τα παραπάνω. Τίθεται το ερώτημα. Γιατί έφαγε η Εύα; Επειδή πείνασε; Μα, αν πείναγε μπορούσε να φάει άλλους καρπούς. Άρα δεν ήταν εντολή για νηστεία, γιατί νηστεία δεν σημαίνει να μη τρώει κάποιος κάτι ποτέ, επειδή είναι επικίνδυνο. Αυτό το απορρίπτει για πάντα και δεν το τρώει ποτέ. Ας υπογραμμίσουμε όμως και το, «και είδεν η γυνή, ότι καλόν το ξύλον εις βρώσιν» (Γεν. γ΄, 6), μήπως ισχυρισθεί κανείς ότι αυτό οδηγεί στην άποψη ότι η εντολή του Θεού ήταν εντολή νηστείας. Δεν οδηγεί αυτό σ’ αυτή την άποψη, γιατί το ότι έτσι είδε «το ξύλον» η Εύα, δε σημαίνει ότι επιτρεπόταν να το φάει σαν να ήταν όπως τα άλλα φρούτα, ούτε ότι ο Θεός είχε δώσει την εντολή για να στερήσει στους πρωτόπλαστους την τροφή τους ή για να τους επιβάλει μ’ αυτόν τον τρόπον νηστεία. Για να φύγουμε λίγο από τον παράδεισο, ας αναφέρουμε το εξής. Αν κάποιος δει κάτι και του φανεί ότι είναι καλό για φαγητό ενώ δεν είναι, αυτοί που του έχουν επισημάνει τον κίνδυνο, σημαίνει ότι του επέβαλαν νηστεία; Από τα παραπάνω συνάγεται ότι το ότι έφαγαν οι πρωτόπλαστοι από τον απαγορευμένο καρπό δε συνιστά κατάλυση νηστείας, αφού όπως φάνηκε δεν ήταν εντολή για νηστεία η γνωστή εντολή.
Για να εγκωμιασθεί λοιπόν η νηστεία δεν είναι ανάγκη να την τοποθετεί κανείς με το ζόρι μέσα στον παράδεισο. Η νηστεία σχετίζεται και με το πένθος, όπως φαίνεται από τα λόγια του Κυρίου, «μη δύνανται οι υιοί του νυμφώνος πενθείν εφ’ όσον χρόνον μετ’ αυτών έστιν ο νυμφίος; Ελεύσονται δε ημέραι, όταν απαρθή απ’ αυτών ο νυμφίος, και τότε νηστεύσουσιν». (Ματ.θ’,15). Στον παράδεισο όμως οι πρωτόπλαστοι δεν πενθούσαν, γιατί «μετ’ αυτών» ήταν ο Θεός. Αν θέλει κάποιος να την εγκωμιάσει μπορεί να της πει, «σοι δε αρκέσει η μαρτυρία του Κυρίου», ο Οποίος νήστευσε «ημέρας τεσσαράκοντα και νύκτας τεσσαράκοντα» (Ματ. δ΄, 2).
Είναι αυτονόητο ότι παραπάνω έγινε λόγος για τη νηστεία που αναφέρεται στην υλική τροφή και μάλιστα, όταν οι πρωτόπλαστοι ήταν μέσα στον παράδεισο. Επειδή όμως νηστεία δεν είναι μόνο η αποχή από τροφές, αλλά και η αποδοχή όλων εκείνων των συνεπειών που προέρχονται από την υπακοή στο θέλημα του Θεού, χωρίς να ανατρέψουμε τα παραπάνω, μπορούμε να πούμε ότι η εντολή στους πρωτόπλαστους ήταν εντολή πνευματικής νηστείας ως αποτέλεσμα της υπακοής τους στο θέλημα του Θεού. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
