από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Ίσως, επειδή τα αντίστοιχά τους που είναι γραμμένα, δηλαδή η λέξη θηρίο και το χξς’, για να ερμηνευτούν χρειάζεται σοφία. Η λέξη όμως αντίχριστος και τα τρία εξάρια, που δεν υπάρχουν στο κείμενο της Αποκάλυψης, για να ερμηνευτούν δε χρειάζεται σοφία. Έτσι ο καθένας, σύμφωνα με το «έξω απ’ το χορό πολλά τραγούδια λένε», τα ερμηνεύει χωρίς σοφία, όπως αυτός νομίζει, και ίσως να κάνει και το δάσκαλο στους άλλους. Δεν αποκλείεται δε κάποιοι, από άγνοια βέβαια, να νομίζουν ότι στο κείμενο της Αποκάλυψης υπάρχει γραμμένη η λέξη αντίχριστος, και υπάρχουν γραμμένα τα τρία εξάρια στη σειρά.
Στο κείμενο της Αποκάλυψης, όπως είναι γνωστό, δεν τολμάει κανείς να προσθέσει κάτι, γιατί ο συγγραφέας το απαγορεύει αυστηρά με τα εξής λόγια, «Μαρτυρώ εγώ παντί τω ακούοντι τους λόγους της προφητείας του βιβλίου τούτου· εάν τις επιθή επί ταύτα, επιθήσει ο Θεός επ' αυτόν τας πληγάς τας γεγραμμένας εν τω βιβλίω τούτω· και εάν τις αφέλη από των λόγων του βιβλίου της προφητείας ταύτης, αφελεί ο Θεός το μέρος αυτού από του ξύλου της ζωής και εκ της πόλεως της αγίας, των γεγραμμένων εν τω βιβλίω τούτω» (Απ. κβ’, 18-19). Έξω όμως από το κείμενο, ο καθένας λέει ό, τι θέλει. Έτσι στη θέση της λέξης θηρίο μπήκε η λέξη αντίχριστος και στη θέση του χξς’ μπήκε το 666, με αποτέλεσμα η συζήτηση να μη έχει τελειωμό. Πάντως η προτροπή που υπάρχει στο κείμενο παραμένει σταθερή, «Ώδε η σοφία εστίν· ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου· αριθμός γαρ ανθρώπου εστί· και ο αριθμός αυτού χξς'» (Απ. ιγ’,18).Εδώ ούτε αντίχριστος αναφέρεται ούτε 666. Αυτά είναι εκτός κειμένου και δεν επιτρέπεται να τα βάζει κανείς στο κείμενο με το ζόρι. Ας μείνουμε λοιπόν λίγο, με την ευκαιρία της παραπάνω ερώτησης, μόνο στο κείμενο αυτό, και όχι στα εκτός κειμένου, γράφοντας τα παρακάτω.
Μπορούμε να πούμε ότι το θηρίο δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά γέννημα του διαβόλου, δηλαδή ψεύδος το οποίο, «ην και ουκ έστι» (Απ. ιζ΄,11). Τότε όμως, ποιο είναι το όνομα του θηρίου και ο αριθμός του ονόματος αυτού; Αφού γίνεται λόγος για σοφία και για νουν, ας αρχίσουμε από την απλή λογική, η οποία λέει ότι δεν είναι δυνατό το όνομα του θηρίου και ο αριθμός του ονόματος αυτού να έχουν οποιαδήποτε σχέση με το Χριστό. Ο Απόστολος Παύλος λέει, «τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;» (B’ Koρ. στ΄,14 ). Επειδή όμως γράφει «ψηφισάτω τον αριθμόν» και όχι το όνομα, ας αρχίσουμε από τον αριθμό. Το «ψηφισάτω τον αριθμόν» παίρνει την έννοια της έρευνας του αριθμού, δηλαδή του χξς΄ όπως είναι γραμμένος στο κείμενο, και όχι του αριθμού 666 ο οποίος δεν υπάρχει στο κείμενο. Αν επικρατούσε άλλο αριθμητικό σύστημα και όχι το αραβικό, ασφαλώς το χξς’ δε θα ήταν το 666 αφού δε θα υπήρχε καν το ψηφίο 6.
Ας προχωρήσουμε λοιπόν στην έρευνα του χξς΄. Το πρώτο ψηφίο, δηλαδή το χ δηλώνει το Χριστό που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν έχει καμία σχέση με το όνομα του θηρίου και τον αριθμό του ονόματος αυτού. Ο Χριστός όμως είναι ο Ένας και στην προκειμένη περίπτωση του αριθμού είναι το νούμερο ένα, δηλαδή το χ. Όταν όμως από τον αριθμό χξς’ αφαιρεθεί το χ, δηλαδή το ένα, τότε το ξς’ είναι το μηδέν, δηλαδή το «μη ον», δηλαδή το τίποτα. Άρα ο αριθμός του ονόματος του θηρίου είναι το μηδέν. Αλλά, και το όνομα του θηρίου πρέπει να σχετίζεται με το μηδέν, αφού το θηρίο, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά γέννημα του διαβόλου. Ποιο όμως όνομα σχετίζεται ή μάλλον ταυτίζεται με το μηδέν; Αυτό είναι το «εγώ». Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες στην Αγία Γραφή που συνδέουν και συσχετίζουν το εγώ με το μηδέν. Ας αναφέρουμε τις εξής: α) «η υπόστασίς μου ωσεί ουθέν ενώπιόν σου» (Ψ. 38,6). β) «ει γαρ δοκεί τις ειναί τι μηδέν ων, εαυτόν φρεναπατά.» (Γαλ.στ΄, 3) γ) «Γέγονα άφρων καυχόμενος! υμείς με ηναγκάσατε……ει και ουδέν ειμι.»(Β. Κορ. ιβ΄, 11). δ) «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός.» (Γαλ.β΄, 2) ε) «εκείνον δει αυξάνειν, εμέ δε ελαττούσθαι.» (Ιω. γ΄, 30).
Μα θα πει κανείς, αφού λέει «αριθμός γαρ ανθρώπου εστί», ποιος είναι ο άνθρωπος, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν τα εγώ τους; Αυτό ακριβώς είναι αξιοσημείωτο, ότι δηλαδή το εγώ κάθε ανθρώπου, εάν φουσκώσει από υπερηφάνεια, μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τον άνθρωπο, γιατί όπως αναφέρθηκε, δεν είναι τίποτα άλλο από το μηδέν. Έτσι μπορεί να κυλήσει προς το ψεύδος και να ταυτισθεί με αυτό. Λέει «ανθρώπου», γενικά και όχι συγκεκριμένου ανθρώπου. Αν ονόμαζε συγκεκριμένο άνθρωπο, πώς θα ένιωθε αυτός ο άνθρωπος που θα ήταν προφητευμένος, και όποιος άλλος κατά καιρούς που θα είχε το ίδιο όνομα; Φυσικό είναι να έλεγε, μήπως είμαι εγώ, όπως είπαν οι μαθητές «μήτι εγώ ειμί, Κύριε,» (Ματ.κστ΄,22). Ακόμη και ο Ιούδας ρώτησε «μήτι εγώ ειμί, ραβί ;» ((Ματ. κστ΄,25).
Ας εξετάσουμε λοιπόν τώρα το εγώ ως μηδέν. Όπως το μηδέν αξιοποιείται από το κατά πόσο ακολουθεί τη μονάδα, και από το κατά πόσο βρίσκεται πλησίον αυτής, έτσι και το εγώ αξιοποιείται από το κατά πόσο ακολουθεί το Χριστό, και από το κατά πόσο βρίσκεται πλησίον Αυτού. Όπως το μηδέν δεν έχει καμία αξία, όταν απομακρύνεται από τη μονάδα και αποκόπτεται απ’ αυτή, έτσι και το εγώ του ανθρώπου που είναι μηδέν, χάνει την αξία του, όταν απομακρύνεται από το Χριστό. Τότε, όσο και αν φουσκώνει από υπερηφάνεια, στην πραγματικότητα, αν και μηδέν, εκμηδενίζεται, γιατί «όστις δε υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται,» (Ματ. κγ΄,12). Δε μένει λοιπόν παρά να ελέγχει κανείς το εγώ του, εάν και κατά πόσο, αν και είναι μηδέν, φωτίζεται από το φως του Χριστού. Διαφορετικά υπάρχει κίνδυνος να καλλιεργεί και να λαμβάνει στην καρδιά του ένα σκοτεινό εγώ που προέρχεται από το ψεύδος. Ένα τέτοιο εγώ στην καρδιά, όταν το αποδέχεται κανείς εκουσίως και το αγαπάει, είναι ένα νοητό χάραγμα. Όταν όμως το αποστρέφεται, τότε θα πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση, γιατί ο διάβολος δεν σταματάει να του το προσφέρει με πολλούς τρόπους, και με σκοπό την απομάκρυνσή του από το Χριστό.
