.

Αν  το  ερώτημα  αυτό  αναφέρεται  σε  διαφορές που  σχετίζονται  γενικά  με  τον  τρόπο  ζωής  τους, αυτές οι διαφορές είναι γνωστές και δεν υπάρχει  λόγος να   γίνει εδώ λόγος γι’ αυτές. Ένας απλός Χριστιανός μπορεί να  λέει π.χ. ότι είναι βαριά  η  καλογερική,  και  ένας  μοναχός  μπορεί να λέει π.χ. ότι  οι Χριστιανοί που δεν είναι μοναχοί καλοπερνάνε. Έτσι, το  παραπάνω ερώτημα ας το πάρουμε  μόνο  ως  αφορμή  για  να    αναφέρουμε   τα παρακάτω  σχετικά  ή  έστω  και  άσχετα  μ΄ αυτό.

Α.  Ο  μοναχός,  με  το  που  έγινε  μοναχός, δεν έπαυσε να  είναι  και αυτός ένας απλός Χριστιανός. Αν υποτεθεί ότι  τον οδηγούσαν για την πίστη του  στο μαρτύριο  και  τον   ρωτούσαν να  δηλώσει για τον εαυτό  του  κάτι, δε  θα  έλεγε  μοναχός  είμαι, αλλά θα  έλεγε Χριστιανός είμαι. Θα έλεγε αυτό, γιατί το να δηλώνει  κανείς  ότι είναι Χριστιανός, αυτό είναι ό, τι ωραιότερο, ιερότερο, αγιότερο και ηρωικότερο που μπορεί να δηλώσει. Το όνομα  Χριστιανός  δόθηκε  στους  πιστούς  ευθύς  εξ αρχής όπως αναφέρεται  στις  Πράξεις  των  Αποστόλων, «εξήλθε δε εις Ταρσόν ο Βαρνάβας αναζητήσαι Σαύλον, και ευρών αυτόν ήγαγεν αυτόν εις Αντιόχειαν. εγένετο δε αυτούς  ενιαυτόν όλον συναχθήναι εν τη εκκλησία και  διδάξαι  όχλον  ικανόν, χρηματίσαι τε πρώτον εν Αντιοχεία τους μαθητάς Χριστιανούς» (Πρ.ια’,25-26). Έτσι ένας Χριστιανός δεν αντικαθιστά αυτό το όνομα με οποιονδήποτε άλλο χαρακτηρισμό, τον οποίον βάζει σε  δευτερεύουσα θέση. Ένας  μοναχός  είναι ανάγκη να είναι Χριστιανός  ενώ   ένας  Χριστιανός  δεν είναι ανάγκη να είναι μοναχός.

Β.  Όπως ένας Χριστιανός πρέπει να είναι σωστός Χριστιανός και όχι μόνο να λέγεται, έτσι και ένας μοναχός  πρέπει  να  είναι  σωστός  μοναχός  και όχι  μόνο  να λέγεται. Χωρίς τη χάρη του Θεού όμως κανένας δεν είναι δυνατό να είναι σωστός, ούτε  Χριστιανός  ούτε μοναχός. Σε ποιον όμως  δίνει ο Θεός τη χάρη; Και στον ένα και στον άλλο, αρκεί να είναι ταπεινός σύμφωνα με το, «ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν.» ( Ιακ. δ’, 6 ). Δίνει δε τη  χάρη ανεξάρτητα από το περιβάλλον  του καθενός   σύμφωνα με το,  «ου δε επλεόνασεν η αμαρτία, υπερεπερίσσευσεν η χάρις,» (Ρωμ. ε’, 20 ). Μα αφού έτσι έχουν τα πράγματα και   για  να  δώσει ο Θεός τη χάρη Του δεν εξετάζει πού ζει   κανείς, μπορεί να  διερωτηθεί  κάποιος για  κάποιον μοναχό, γιατί έγινε μοναχός. Εδώ, συγνώμη, αλλά τέτοιες ερωτήσεις δεν πρέπει να γίνονται, γιατί έτσι και ένας μοναχός μπορεί να διερωτηθεί  για κάποιον, γιατί δε έγινε μοναχός. Το τι έγινε κανείς και το γιατί έγινε ή δεν έγινε είναι προσωπική του  επιλογή, «συ τις ει ο κρίνων αλλότριον οικέτην; τω ιδίω Κυρίω στήκει ή πίπτει· σταθήσεται δε· δυνατός γαρ εστιν ο Θεός στήσαι αυτόν.» ( Ρωμ. ιδ’, 4 ).

Γ.  Οι  αληθινοί  Χριστιανοί  έχουν ως σκοπό να γνωρίσουν το Θεό και όχι ο ένας τον άλλον. Ο Θεός όμως δε γνωρίζεται αλλά αποκαλύπτεται. Σχετικά είναι τα λόγια του Κυρίου, «Πάντα μοι παρεδόθη υπό του πατρός μου· και ουδείς επιγινώσκει τον υιόν ει μη ο πατήρ, ουδέ τον πατέρα τις επιγινώσκει ει μη ο υιός και ω εάν βούληται ο υιός αποκαλύψαι.» (Ματ. ια’,27). Ο Θεός είπε  στο  Μωϋσή « ελεήσω ον αν ελεώ, και οικτιρήσω ον αν οικτίρω.» (Ρωμ. θ’, 15 ). Έτσι οι πιστοί λένε, «ιδού ως οφθαλμοί δούλων εις χείρας των κυρίων αυτών, ως οφθαλμοί παιδίσκης εις χείρας της κυρίας αυτής, ούτως οι οφθαλμοί  ημών  προς  Κύριον  τον  Θεόν  ημών, έως ου οικτειρήσαι ημάς.» (Ψ. 122, 2 ). Θα ήταν τουλάχιστο παράξενο, εάν «οι εις το δείπνον του γάμου του αρνίου κεκλημένοι.» (   Απ. Ιθ’, 9 ), αντί να προσμένουν να δουν το Νυμφίο και τη Νύμφη, αυτοί να ψάχνουν να βρουν  σε τι διαφέρουν μεταξύ τους, και να κρίνει και να διακρίνει  ο ένας τον άλλον. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά       «Ταύτα  δε,  αδελφοί,  μετεσχημάτισα  εις  εμαυτόν και  Απολλώ  δι' υμάς, ίνα εν ημίν μάθητε το μη υπέρ  ο  γέγραπται φρονείν, ίνα μη εις υπέρ του ενός φυσιούσθε  κατά του ετέρου.  Τις  γαρ  σε διακρίνει; τι δε έχεις ο ουκ έλαβες; ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;» ( Α’ Κορ. δ’, 6- 7). Όπως είναι γνωστό, και στους Μαθητές του Κυρίου ακόμη, «Εισήλθε δε διαλογισμός εν αυτοίς, το τις αν είη μείζων αυτών.» (Λουκ. θ’,46). Τέτοιοι λογισμοί  και  διαλογισμοί  δεν πρέπει να έχουν θέση  ούτε  σε  έναν  απλό  Χριστιανό  ούτε  σε   ένα μοναχό, για να επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα. Ο Απόστολος Παύλος γράφει σχετικά,     «Βούλομαι ουν προσεύχεσθαι τους άνδρας εν παντί τόπω, επαίροντας οσίους χείρας χωρίς οργής και διαλογισμού.» ( Α’ Τιμ. β’, 8 ). Οι διαλογισμοί άλλωστε του ανθρώπου δε μένουν αιωνίως αφού θα έρθει καιρός που   «εξελεύσεται  το πνεύμα αυτού   και  επιστρέψει  εις  την γην αυτού· εν εκείνη τη ημέρα απολούνται πάντες οι διαλογισμοί αυτού.» ( Ψ.145, 4 ).

Δ. Αφού όμως  έγινε λόγος  παραπάνω για «το γάμο του αρνίου», ας κλείσουμε το θέμα με τα εξής σχετικά: α)  Ο καλεσμένος στο γάμο δεν είναι σοφό να προσέχει τι ρούχα φοράνε  οι άλλοι, αλλά  μήπως  ο ίδιος  δεν έχει φορέσει  ένδυμα γάμου και του πει ο βασιλιάς,  «εταίρε, πώς  εισήλθες ώδε μη έχων ένδυμα γάμου;»  ( Ματ. κβ ‘, 12 ). β) Αυτός είναι σοφό να προσέχει μήπως συμπεριφέρεται όπως μία «μωρά παρθένος»  ( Ματ. κε’ 3 ), και  αντί να φροντίζει  για να  έχει λάδι η λαμπάδα του,  να προσέχει το σχήμα της λαμπάδας σε τι διαφέρει από το σχήμα των λαμπάδων των άλλων παρθένων. Τι να την κάνει την  ωραία λαμπάδα χωρίς λάδι;