Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Ο Κύριος είπε, « ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι.» (Ματ.κδ’,35). Στους λόγους του Κυρίου ανήκουν και αυτοί που αναφέρονται στην κρίση. Ας αναφέρουμε μερικούς: α) « ο αθετών εμέ και μη λαμβάνων τα ρήματά μου, έχει τον κρίνοντα αυτόν’ ο λόγος ον ελάλησα, εκείνος κρινεί αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα’ » ( Ιω. ιβ’, 48 ). β) « και εκπορεύσονται οι τα αγαθά ποιήσαντες εις ανάστασιν ζωής, οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάστασιν κρίσεως. » (Ιω. ε’, 29 ). γ) «αμήν αμήν λέγω υμίν ότι ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ουκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν.» ( Ιω. ε’, 24).
Τα λόγια αυτά και μόνο, γιατί υπάρχουν και άλλα, βεβαιώνουν τον καθένα ότι η κρίση θα γίνει. οπωσδήποτε. Το προμηνύει η ακαταστασία στον κόσμο εξ αιτίας της αμαρτίας. Το ζητούν οι ψυχές εκείνων που θυσιάστηκαν για το λόγο του Θεού και για τη μαρτυρία του Χριστού, με τα χαρακτηριστικά λόγια της Αποκάλυψης, « έως πότε, ο δεσπότης ο άγιος και ο αληθινός, ου κρίνεις και εκδικείς το αίμα ημών εκ των κατοικούντων επί της γης; » (Απ. στ’, 10).
Σε οδυνηρή λοιπόν και δραματική κατάσταση θα βρεθούν την ημέρα της κρίσης οι αμαρτωλοί, οι άδικοι, εκείνοι που φάνηκαν σκληροί και άσπλαχνοι προς τον πλησίον τους και δεν έδειξαν έλεος, οπότε και η κρίση θα είναι ανέλεος, σύμφωνα με τα λόγια του Ιακώβου του Αδελφοθέου, « η γαρ κρίσις ανέλεος τω μη ποιήσαντι έλεος ‘» (Ιακ. β’, 13). Αυτοί είναι εκείνoι, που ο καθένας βέβαια με τον τρόπο του, είπαν στο Θεό « απόστα απ' εμού, οδούς σου ειδέναι ου βούλομαι’ » ( Ιώβ και’, 14 ), και έζησαν αμετανόητοι μακριά από το Χριστό και την εκκλησία Του.
Σε εντελώς διαφορετική κατάσταση θα βρεθούν οι δίκαιοι, .οι ευλογημένοι του Ουράνιου Πατέρα οι οποίοι έπραξαν εντελώς τα αντίθετα από τους προηγούμενους. Είναι εκείνοι οι οποίοι ως μοναδικό σκοπό της ζωής τους είχαν το πώς θα ζήσουν με αρετή, με αγάπη, με αγιότητα. Αυτοί « έπλυναν τας στολάς αυτών και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του αρνίου. » ( Απ. ζ’, 14 ). Αγωνίστηκαν στη ζωή και με τη δύναμη του Χριστού που ζούσε μέσα τους νίκησαν στον πνευματικό αγώνα εναντίον του ψεύδους και της πλάνης. Αυτοί θα απολαύσουν τα ουράνια εκείνα αγαθά τα οποία « οφθαλμός ουκ είδε και ους ουκ ήκουσε και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασε ο Θεός τοις αγαπώσιν αυτόν. » (Α΄Κορ. β’, 9).
Λαμβάνοντας υπ’ όψη του τα παραπάνω, και όχι μόνο, ο κάθε άνθρωπος είναι επόμενο να προβληματίζεται για το ποια θα είναι η θέση του την ημέρα εκείνη της κρίσης. Είναι δε αυτονόητος ο προβληματισμός αυτός, γιατί όλοι επιθυμούν έντονα την αιωνιότητα, αφού ο άνθρωπος δεν δημιουργήθηκε για το θάνατο αλλά για τη ζωή. Πώς όμως θα αξιωθεί ο άνθρωπος να απολαύσει την αιώνια ζωή, αν προηγουμένως δεν εξασφαλίσει τη δικαίωσή του μπροστά στο Θεό; Πώς θα ήταν λογικό να πάει κανείς στον Παράδεισο μαζί με τις αμαρτίες του; Ποιος θα το θεωρούσε σωστό να πάει σε μία επίσημη δεξίωση ρακένδυτος και απεριποίητος; Εάν σε τέτοιες επίγειες συνάξεις οι άνθρωποι είναι επιμελείς όσον αφορά στην εξωτερική τους εμφάνιση, πώς δεν θα πρέπει να είναι επιμελέστεροι, όταν πρόκειται για την είσοδό τους στη Βασιλεία του Θεού; Είναι πράγματι αναγκαίος ο καθαρισμός « από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος,» (Β΄ Κορ. ζ’,1). Είναι απαραίτητος ο αγιασμός « ου χωρίς ουδείς όψεται τον Κύριον, » (Εβρ. ιβ’,14). Είναι τέλος απαραίτητα τα έργα της αγάπης, γιατί έτσι εκδηλώνεται η ζωντανή και αληθινή πίστη.
Βέβαια ο πνευματικός αγώνας είναι δύσκολος αλλά είναι και καλός όπως τον χαρακτήρισε ο Απόστολος Παύλος γράφοντας στον Τιμόθεο, « τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, » (Β’ Τιμ. δ’, 7 ). Είναι γεμάτος ελπίδα, γιατί « Μείζων εστιν ο εν υμίν η ο εν τω κόσμω » (Α΄Ιω. δ’, 4) και, γιατί ο Χριστός « παρεδόθη διά τα παραπτώματα ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών. » (Ρωμ. δ’, 25). Έτσι η κρίση, για την οποία έγινε λόγος, παύει να είναι άλυτο πρόβλημα, γιατί « ο υιός του ανθρώπου ουκ ήλθε ψυχάς ανθρώπων απολέσαι, αλλά σώσαι. » (Λουκ. θ’, 56 ), και « κάλαμον συντετριμμένον ου κατεάξει και λίνον τυφόμενον ου σβέσει, έως αν εκβάλη εις νίκος την κρίσιν’ » ( Ματ. ιβ’, 20 ).
Ας κλείσουμε λοιπόν αισιόδοξα το θέμα με τα λόγια του Αποστόλου Παύλου, « νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα’ μείζων δε τούτων η αγάπη. » ( Α’ Κορ. ιγ’, 13 ), και με τα λόγια του Κυρίου προς το ληστή « αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσω. » ( Λουκ. κγ’, 43)
