Θεολόγου - Φιλολόγου

από την  ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

 “Ο όφις ο μέγας ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην» (Απ.ιβ΄,9) είναι πνεύμα, ” και εν τη αληθεία ουχ έστηκεν, ότι ουκ έστιν αλήθεια εν αυτώ, όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, ότι ψεύστης εστί και ο πατήρ αυτού.’’ (Iω. η΄, 44).

Άρα το ψεύδος έχει πατέρα το διάβολο και, επειδή ο διάβολος δεν γεννά όντα ούτε υλικά ούτε πνευματικά, γιατί δεν έχει τέτοια δυνατότητα, το ψεύδος που γεννά, είναι το “μη ον”. Κατά κυριολεξία λοιπόν ούτε άνθρωπος ούτε δαίμονας έχουν δημιουργηθεί ή γεννηθεί από το διάβολο, αφού ο διάβολος δεν  είναι    δημιουργός ή πατέρας των όντων, όπως είναι ο Θεός και μόνο ο Θεός.

Ο χαρακτηρισμός λοιπόν “υιός διαβόλου” δεν αναφέρεται στην ανθρώπινη φύση που είναι δημιούργημα του Θεού, αλλά στο ψεύδος που έχει καταλάβει κάποιον και, επειδή πατέρας του ψεύδους είναι ο διάβολος, κατ’ επέκταση ο χαρακτηρισμός “υιός διαβόλου”, φτάνει και στον άνθρωπο που είναι κυριευμένος από το ψεύδος και δουλεύει σ’ αυτό, χωρίς να παύει ο άνθρωπος να είναι δημιούργημα του Θεού.

Έτσι μπορούμε  να πούμε ότι το θηρίον που αναφέρεται στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, που έχει όνομα και που το όνομα του έχει αριθμό,  “το όνομα του θηρίου ή τον αριθμόν του ονόματος αυτού.” (Απ. ιγ΄, 17), δεν είναι δημιούργημα του Θεού αλλά γέννημα του διαβόλου, δηλαδή ψεύδος, το οποίον  “ην και ουκ έστι,…….. και εις απώλειαν υπάγει.” (Απ. ιζ΄, 11).

Ποιο όμως είναι το όνομα του θηρίου και ο αριθμός του ονόματος αυτού; Ας το ερευνήσουμε στη συνέχεια το πρόβλημα υπακούοντας στην παραγγελία, “Ώδε η σοφία εστίν, ο έχων νουν ψηφισάτω τον αριθμόν του θηρίου, αριθμός γαρ ανθρώπου εστί, και ο αριθμός αυτού χξς’ “. (Απ. ιγ΄, 18).

Αφού γίνεται λόγος για σοφία και για νουν, ας αρχίσουμε από την απλή λογική, η οποία λέει ότι δεν είναι δυνατόν το όνομα του θηρίου και ο αριθμός του ονόματος αυτού να έχουν οποιαδήποτε σχέση με το Χριστό, διότι “τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος;’’ (B΄ Koρ.στ΄,14). Έτσι η αναζήτηση αυτών πρέπει να γίνει μέσα στο σκότος, στο ψεύδος, και στο “μη ον”,  και όχι μέσα στο Φως και στην Αλήθεια που είναι ο Χριστός.

Επειδή γράφεται “ψηφισάτω τον αριθμόν” και όχι το όνομα, ας αρχίσουμε από τον αριθμόν. Μα θα πει κανείς ότι τον αριθμό τον δίνει, τον γνωστόν χξς΄. Ναι, αλλά, αν τον δίνει, τι νόημα έχει το “το ψηφισάτω τον αριθμόν”; Ασφαλώς δεν εννοεί να βρει κανείς το 666, γιατί  αυτό δεν απαιτεί σοφία και ιδιαίτερον νουν, αλλά γνώση των ελληνικών γραμμάτων και λίγης αριθμητικής, και ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι  χξς΄= 666.

Μα θα πει κανείς ότι ψάχνουν να βρουν το όνομα που σχετίζεται με το 666. Ναι, αλλά, να που λέει «ψηφισάτω τον αριθμόν» και δεν λέει «ψηφισάτω» το όνομα. Μα θα πει κανείς ότι λέει «αρι­θμός γαρ ανθρώπου εστί». Ναι, αλλά λέει «ψηφισάτω τον αριθμόν», και όχι «ψηφισάτω» κάποιον άνθρωπον. Ας κάνουμε αυτό που λέει και βλέπουμε.

Μα έτσι θα πει κανείς, το χξς΄ τι προσφέρει στο «ψηφισάτω τον αριθμόν»; Το χξς΄ ή κρύβει μέσα του τον αριθμόν, οπότε είναι το ίδιο αντικείμενο έρευνας ή οδηγεί στον αριθμόν, εάν ερευνηθεί το ίδιο. Έτσι το «ψηφισάτω τον αριθμόν» παίρνει την έννοια της έρευνας του αριθμού, δηλαδή του χξς΄, τον οποίον και δίνει για να ερευνηθεί, ώστε από την έρευνα αυτή να αποκαλυφθεί ο αριθμός του ονόματος του θηρίου και, γιατί όχι, και το όνομα αυτού, αφού πρέπει να έχουν σχέση.

Ας προχωρήσουμε λοιπόν στην έρευνα του χξς΄. Το πρώτο ψηφίο, δηλαδή το Χ, είναι ο Χρι­τός που, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, δεν έχει καμία σχέση με το όνομα του θηρίου και τον αριθμό του ονόματος αυτού. Ας ερευνήσουμε λοιπόν τα άλλα δύο ψηφία, δηλαδή το ξ΄ και το ς΄. Το ξ΄=60 και το ς΄=6, οπότε 60 επί 6 ίσον 360, ίσον 360 μοίρες,  δηλαδή περιφέρεια του κύκλου, δηλαδή Ο, δηλαδή  μηδέν(0).

Άρα ο αριθμός του ονόματος του θηρίου είναι το μηδέν, δηλαδή το «μη ον», δηλαδή το τίποτα. Αλλά ας μείνουμε στο μηδέν, μήπως κάπου εδώ βρίσκεται και το όνομα του θηρίου, γιατί δεν είναι δυνατόν να μη σχετίζεται με το μηδέν και αυτό.

Αφού λοιπόν πρέπει να σχετίζεται με το μηδέν και το όνομα του θηρίου, ας αρχίσουμε από αυτό, καθόσον μάλιστα αυτό, δηλαδή το μηδέν, είναι ο αριθμός του ονόματος του θηρίου, όπως εξακριβώθηκε προηγουμένως. Συγκεκριμένα:                         

Μηδέν = 0 = Ο, δηλαδή περιφέρεια του κύκλου =360 μοίρες =360 =5 επί 3 επί 24.Επειδή όμως 5=ε΄, 3=γ΄ και 24=ω΄, αυτό συνεπάγεται ότι: 5 - 3 - 24  = ε - γ - ω = εγώ = ΕΓΩ.

Άρα το εγώ είναι το όνομα του θηρίου καθόσον, όχι μόνο σχετίζεται με το μηδέν, αλλά εφαρμόζει και ταυτίζεται με το μηδέν. Έτσι βγαίνει αληθινή η παροιμία «κύλησε ο τέτζερης και βρήκε το καπάκι», με τη διαφορά ότι εδώ πρόκειται για το μηδέν, για το τίποτα, για το ψεύδος που είναι γέννημα του διαβόλου. Πρόκειται για το όνομα του θηρίου και για τον αριθμόν του ονόματος αυτού. Κύλησε λοιπόν το μηδέν και βρήκε το άλλο μηδέν, δηλαδή το εγώ, και έτσι αποτελούν πάλι μηδέν, δηλαδή το όνομα του θηρίου και τον αριθμό του ονόματος αυτού.

Τώρα θα πει κανείς, αφού λέει «αριθμός γαρ ανθρώπου εστί», ποιος είναι ο άνθρωπος, αφού όλοι οι άνθρωποι έχουν τα εγώ τους; Αυτό ακριβώς είναι αξιοσημείωτο, ότι δηλαδή το εγώ κάθε ανθρώπου, εάν φουσκώσει από υπερηφάνεια, μπορεί να γίνει επικίνδυνο για τον άνθρωπο, γιατί όπως αναφέρθηκε, δεν είναι τίποτα  άλλο από το μηδέν, και έτσι μπορεί να κυλήσει προς το ψεύδος και να ταυτισθεί με το ξς΄, δηλαδή να λάβει το νοητό χάραγμα.

Λέει «ανθρώπου», γενικά και όχι συγκεκριμένου ανθρώπου. Αν ονόμαζε συγκεκριμένο άνθρωπο, πώς θα ένιωθε αυτός ο άνθρωπος που θα ήταν προφητευμένος, και όποιος άλλος κατά και­ρούς που θα είχε το ίδιο όνομα; Φυσικό είναι να έλεγε, μήπως είμαι εγώ, όπως είπαν οι μαθητές «μήτι εγώ ειμί, Κύριε,» (Ματ.κστ΄,22). Ακόμη και ο Ιούδας ρώτησε «μήτι εγώ ειμί, ραβί;» ((Ματ. κστ΄,25).

Η προφητεία δεν αναγκάζει κάποιον να κάνει το προφητευόμενο, αλλά προφητεύει αυτό που θα κάνει. Χρειάζεται λοιπόν προσοχή, γιατί, όποιο  όνομα και αν έχει κανείς, υπάρχει κίνδυνος, αφού έχει το εγώ να απομακρυνθεί «από Θεού ζώντος», (Εβρ. γ΄, 12).

Ας εξετάσουμε λοιπόν το εγώ ως μηδέν. Όπως το μηδέν αξιοποιείται από το κατά πόσο ακολουθεί τη μονάδα, και από το κατά πόσο βρίσκεται πλησίον αυτής, έτσι και το εγώ αξιοποιείται από το κατά πόσο ακολουθεί το Χριστό, και από το κατά πόσο βρίσκεται πλησίον Αυτού.

Όπως το μηδέν δεν έχει καμία αξία, όταν απομακρύνεται από τη μονάδα και αποκόπτεται απ’ αυτή, έτσι και το εγώ του ανθρώπου που είναι μηδέν, χάνει την αξία του, όταν απομακρύνεται από το Χριστό και, όσο και αν φουσκώνει από υπερηφάνεια, στην πραγματικότητα, αν και μηδέν, εκμηδενίζεται, γιατί «όστις δε υψώσει εαυτόν ταπεινωθήσεται,»(Ματ. κγ΄,12).

Όσο δε αφορά στον αριθμό χξς΄, το ξς΄ που είναι, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, το μηδέν, δηλαδή ο αριθμός του ονόματος του θηρίου, φαίνεται ότι δεν ακολουθεί το Χ, δηλαδή το Χριστό, με υποταγή αλλά για να αντιστρατευθεί και κατά κάποιο τρόπο να του κεντήσει την πτέρναν, για να αναφερθούμε και στο λεγόμενο πρωτευαγγέλιο  και στον όφι (Γεν.γ΄, 15).

Συνοψίζοντας τα παραπάνω βλέπουμε ότι ο δρόμος είναι μονόδρομος και δεν είναι άλλος από το Χριστό, ο Οποίος είπε «εγώ ειμί η οδός» (Ιω.ιδ΄, 6), και «ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήση εν τη σκοτία, αλλ’ έξει το φως της ζωής». (Ιω. η΄, 12).

Δεν μένει λοιπόν παρά να ελέγχει κανείς το εγώ του, εάν και κατά πόσο, αν και είναι μηδέν, φωτί­ζεται από το φως του Χριστού, γιατί υπάρχει κίνδυνος να καλλιεργεί και να λαμβάνει στην καρδιά του ένα σκοτεινό εγώ που προέρχεται από το ψεύδος, και που είναι το όνομα του θηρίου μαζί με τον αριθμό του ονόματος αυτού.

Ένα τέτοιο χάραγμα στην καρδιά είναι φοβερό μάλιστα, όταν κανείς το αποδέχεται εκουσίως και το αγαπάει. Όταν όμως το αποστρέφεται, τότε θα πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση, γιατί ο διάβολος δεν σταματάει να του το προσφέρει με πολλούς τρόπους και με σκοπό την απομάκρυνσή του από το Χριστό.

Αυτά για το  όνομα του θηρίου και για τον αριθμό του ονόματος αυτού, ως ένα μικρό συμπλήρωμα στα όσα έχουν διατυπωθεί μέχρι τώρα σχετικά, τα οποία είναι αξιοπρόσεκτα, αξιόλογα, αλλά δεν είναι  του παρόντος να αναφερθούν και να σχολιασθούν. Άλλωστε εδώ έγινε λόγος για το χάραγμα ως νοητό, που είναι και διαχρονικό, και όχι ως αισθητό στο δεξί χέρι ή στο μέτωπο που αναφέρεται σε άγνωστη μεν, αλλά πάντως κάποια χρονική περίοδο.

 Όπως   είναι   εύκολο   να   διαπιστώσει κανείς   από   όσα   είναι   γραμμένα παραπάνω   και   από   άλλα   που ασφαλώς   έχει   υπ’ όψη  του,   σε καμία   περίπτωση   δεν   πρέπει   να φοβάται   το   θηρίον,   το   όνομα   του θηρίου,   και   τον   αριθμόν   του ονόματος  αυτού,  γιατί   όπως αναφέρθηκε,   όλα   είναι   ένα   ψέμα. Όλα   είναι   σκότος,   «  και   το   φως   εν τη   σκοτία   φαίνει,   και   η   σκοτία αυτό   ου   κατέλαβεν.»   (Ιω. α΄, 5).  Όσο για   το   διάβολο,   δεν   πρέπει   να   τον φοβάται   κανείς,   γιατί   ο   διάβολος φοβάται   το   Χριστό,   και   ο   Χριστός είναι   Σωτήρας   των   ανθρώπων.

Μόνο   ο   φόβος   του   Κυρίου   είναι αγνός   (Ψ,1 8, 10)   και   χρειάζεται προσοχή    να    μην    είναι    κανείς       αθεόφοβος.   Όμως,   όποιος   φοβάται το   Θεό   δεν    έχει   να   φοβάται   τίποτε   άλλο,   γιατί   δεν   υπάρχει     αλλού   φόβος,   όπως    αναφέρεται στην   Αγία   Γραφή,  « εκεί   εδειλίασαν φόβω,   ου   ουκ   ην   φόβος,»  (Ψ. 13,5).

Ο   φόβος   όμως   του   Θεού   είναι σωτήριος,   γιατί   «οι   οφθαλμοί   Κυρίου   επί   τους   φοβουμένους   αυτόν   τους   ελπίζοντας   επί  το  έλεος αυτού.» (Ψ.32,18),   και  «παρεμβαλεί άγγελος   Κυρίου   κύκλω   των   φοβουμένων   αυτόν   και   ρύσεται   αυτούς». (Ψ.33,8).   Το   ανθρώπινο   λοιπόν πρόσωπο   και   εγώ  φωτίζεται   μόνο κοντά   στο   Θεό.   Ο   Ιάκωβος    ο Αδελφόθεος   είναι   σαφής   με   τα λόγια   του,   με   τα   οποία   κλείνεται  το   παρόν.   «Υποτάγητε   ουν   τω   Θεώ. Αντίστητε   τω   διαβόλω,   και   φεύξεται αφ’ υμών,   εγγίσατε   τω   Θεώ,    και εγγιεί   υμίν.»  (Ιακ. δ΄, 7,8).    Αμήν..