Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Ο χρόνος στη ζωή μας παρουσιάζεται σαν ένα κινούμενο που παρασύρει στο πέρασμά του κάθε τι που συμβαίνει στις διαδοχικές στιγμές του. Και βέβαια το πράγμα δεν θα είχε σημασία, εάν αυτά που συμβαίνουν ήταν άσχετα με τη ζωή μας και, εάν ήμασταν ανεξάρτητοι από το χρόνο. Εφόσον όμως όλοι οι άνθρωποι αφήνουμε τα ίχνη μας επάνω στην έννοια του χρόνου, είναι από κάθε πλευρά ωφέλιμο να στρέψουμε το βλέμμα μας στο χρόνο που πέρασε και στον καινούργιο που έφτασε. Έτσι θα δούμε τα γεγονότα της ζωής μας που πέρασαν και εκείνα που πρόκειται να συμβούν μελλοντικά, όσο και αν είναι αυτά άδηλα και αόρατα. Βέβαια έχει μεγάλη σημασία με τί βλέμμα θα τα δούμε και κάτω από ποιο φως θα τα εξετάσουμε, γιατί υπάρχουν πολλών ειδών βλέμματα και πολλά "φώτα" που απομακρύνουν την αλήθεια και που παραπλανούν τον άνθρωπο.
Μόνο με το βλέμμα του Χριστού είναι δυνατό να ατενίσει κανείς με ασφάλεια το παρελθόν και το μέλλον, σύμφωνα με τα λόγια του Κυρίου « ο ακολουθών εμοί ου μη περιπατήσει εν τη σκοτία αλλ' έξει το φως της ζωής » (Ιω. η’,12 ). Εάν λοιπόν έτσι εξετάσουμε τα γενονότα της ζωής μας, τότε είτε αυτά ανήκουν στο παρελθόν, είτε θα συμβούν στο μέλλον, είτε είναι ευχάριστα, είτε δυσάρεστα, δεν θα τα δούμε σαν τυχαία και μοιραία, αλλά θα τα εντάξουμε στο θέλημα του Θεού. Τίποτε δεν είναι δυνατό να συμβεί χωρίς να το γνωρίζει ο Θεός ο οποίος σαν στοργικός πατέρας κυβερνάει τη ζωή μας χωρίς να παραβιάζει βέβαια την ελευθερία της θελήσεως του ανθρώπου. Έτσι λοιπόν για τα ευχάριστα τα οποία, όσο και αν φαίνονται λίγα, δεν παύουν να είναι πολλά αφού άπειρες είναι οι ευεργεσίες του Θεού, είναι ασφαλώς ευκολότερο να ευχαριστήσουμε το Θεό για τον πλούτο της δωρεάς Του. Για τα δυσάρεστα όμως και ανεπιθύμητα τί πρέπει να γίνει;
Βέβαια δεν είναι κακό να παρακαλεί κανείς το Θεό να τον ελευθερώσει από κάθε τι που προκαλεί πόνο, θλίψη, και γενικά δημιουργεί κατάσταση πειρασμού. Ο Ίδιος ο Κύριος δίδαξε το « μη εισενέγκης ημάς εις πειρασμόν» ( Ματ.στ’,13). Όμως έχει και εδώ τη θέση της η ευχαριστία και είναι δείγμα ψυχικής υγείας, όταν μέσα στον πόνο και τη θλίψη βρίσκει έδαφος το πνεύμα της ευχαριστίας στο Θεό. Όπως στο γιατρό που μας κάνει να πονάμε με μια επέμβαση για θεραπεία χρωστάμε ευγνωμοσύνη και λέμε ευχαριστώ, έτσι και στο Θεό οφείλουμε ευχαριστία και ευγνωμοσύνη για όλα όσα επιτρέπει να μας συμβαίνουν αφού είναι βέβαιο ότι από άπειρη αγάπη και ενδιαφέρον επιτρέπει τον πόνο και τη θλίψη.Άλλωστε κανείς δεν πόνεσε ούτε θα πονέσει τόσο όσο πόνεσε ο ίδιος ο Κύριος στη ζωή αυτή.
Μεγάλη τιμή λοιπόν να συμμετέχει ο Χριστιανός στον πόνο του Κυρίου σαν μέλος του σώματός Του. Είναι δε απαράδεκτο ενώ όλοι οι άγιοι και μάρτυρες πόνεσαν και «διά πολλών θλίψεων»(Πρ.ιδ’,22) κέρδισαν τη Βασιλεία του Θεού, εμείς να μη ανεχόμαστε ελάχιστο πόνο. Αλλά και, αν πολλές φορές φαίνεται ότι δεν είναι ελάχιστος αλλά πολύς, έχουμε τη διαβεβαίωση του Απ. Παύλου ότι « πιστός ο Θεός, ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν » (Α΄ Κορ. ι’,13).
΄Ετσι λοιπόν, εάν βλέπουμε το χρόνο στη ζωή μας και αντιμετωπίζουμε τα όσα συμβαίνουν στο πέρασμά του, περισσότερο θα εκτιμούμε την αξία του και θα τον θεωρούμε σαν πολύτιμο δώρο του Θεού. Ο χρόνος ο οποίος συνεχώς περνάει δεν είναι δυνατό να διαθέτει για τον κάθε άνθρωπο παρά ένα μικρό διάστημα αυτού, όσο ο Θεός επιτρέπει. Αυτό λοιπόν το μικρό αλλά σημαντικό διάστημα του χρόνου το οποίο συνυφαίνεται με τη ζωή μας, καλούμαστε να το χρησιμοποιήσουμε σαν υποστήριγμα για να μεταπηδήσουμε σε μια άλλη τροχιά της αιώνιας ζωής αφού συνδεθούμε αμετακίνητα με Εκείνον που είπε « Εγώ ειμί η ανάστασις και η ζωή » ( Ιω. ια’, 25 ). Τότε θα αισθανόμαστε βαθύτερα την αλήθεια ότι οι Χριστιανοί ζουν στη γη και πολιτεύονται στον ουρανό, γιατί πράγματι « το πολίτευμα ημών εν ουρανοίς υπάρχει» (Φιλ. γ’, 20 ).
