Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Φθόνος είναι το πάθος εκείνο που κάνει τον άνθρωπο να αισθάνεται λύπη για την προκοπή των άλλων και χαρά για τη θλίψη τους. Ο φθόνος δημιουργεί στον άνθρωπο που τον έχει ψυχικές και σωματικές διαταραχές, και τον κάνει ιδιότροπο στο περιβάλλον του. Αλλά ο φθόνος έχει δυσμενείς επιπτώσεις όχι μόνο στο φθονερό αλλά και στο περιβάλλον του, γιατί τον οδηγεί να βρει τρόπους που θα προσβάλει την ευτυχία, την πρόοδο, και τη χαρά τους. Επί πλέον η παρουσία του φθονερού είναι αντικοινωνική και προβληματική για την κοινωνία που θέλει να βρίσκεται σε υψηλό πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Ο φθονερός μέσα στην κοινωνία των ανθρώπων θυμίζει το πουλί εκείνο που σύμφωνα με το μύθο καθόταν μελαγχολικό και θλιμμένο, όταν τα άλλα πουλιά πετούσαν χαρούμενα στον όμορφο ουρανό, ενώ στην κακοκαιρία που τα άλλα πουλιά τρόμαζαν βλέποντας την καταστροφή, αυτό πετούσε και κελαηδούσε χαρούμενο.
Ο φθόνος μπορεί να γίνει αφορμή πολλών κακών, γιατί τυφλώνει το νου του ανθρώπου και δεν τον αφήνει να ενδιαφερθεί για την πρόοδο του κοινωνικού συνόλου. Πολλά είναι τα περιστατικά που μας διδάσκουν πόσο φοβερά αποτελέσματα έχει ο φθόνος. Ας αναφέρουμε μερικά από τα χαρακτηριστικότερα και γνωστότερα: α) Ο φθόνος του Κάιν για τον Άβελ τον οδήγησε στην αδελφοκτονία. β) Ο φθόνος των αδελφών του Ιωσήφ έγινε αφορμή να τον πωλήσουν σαν δούλο. γ) Ο φθόνος του Σαούλ για τον Δαυΐδ βασάνισε αρκετά τον ίδιο και δημιούργησε πολλά προβλήματα και κινδύνους σ' αυτόν που φθονούσε. δ) Ο φθόνος δεν έλλειψε σαν αιτία και από την παράδοση του Κυρίου στον Πιλάτο για να σταυρωθεί, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην Καινή Διαθήκη, « Ήδει δε ότι δια φθόνον παρέδωκαν αυτόν » (Ματθ. 27,18). Ο φθόνος επίσης πολλές φορές έγινε αφορμή να ματαιωθούν και να ναυαγήσουν καλά έργα σε καιρό ειρήνης, και να χαθούν ευκαιρίες και να αυξηθούν οι κίνδυνοι σε καιρό πολέμου.
Αφού λοιπόν τόσο καταστρεπτικός είναι ο φθόνος, τόσο αντικοινωνικός, και τόσες φοβερές συνέπειες έχει, πώς είναι δυνατό κανείς να μη φροντίζει για την καταπολέμησή του και για την εξαφάνισή του; Είναι αναγκαίος, αλλά και σπουδαίος ο αγώνας εναντίον του φθόνου, και γι’ αυτό χρειάζεται συστηματική και συνεχής καταπολέμηση αυτού ώστε να μη παραμένουν στην καρδιά του ανθρώπου ούτε και τα παραμικρά κεντρίσματά του.
Απαραίτητα πνευματικά όπλα για τον αγώνα αυτόν είναι: α) Η σωστή αγωγή και παιδεία και διαφώτιση γύρω από το φθόνο και τα αποτελέσματά του. β) Η συνεχής επαγρύπνηση στο φρούριο της καρδιάς για την άμεση αναγνώριση και αποδοκιμασία του φθόνου. γ) Η καλλιέργεια της αγάπης, της ευγνωμοσύνης και της φιλαδελφίας που είναι ασυμβίβαστες με το φθόνο. δ) Η γνώση της αλήθειας ότι ο συνάνθρωπός μας δεν είναι αντικείμενο για εκμετάλλευση αλλά αντίθετα του χρωστάμε την αγάπη μας όπως παραγγέλλει ο Απόστολος Παύλος, « μηδενί μηδέν οφείλετε ει μη το αγαπάν αλλήλους » (Ρωμ. ιγ’, 8). ε) Η συνεχής επικοινωνία με το Χριστό χωρίς τη βοήθεια του Οποίου δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα σύμφωνα με τα λόγια Του, « χωρίς εμού ου δύνασθε ποιείν ουδέν » ( Ιω. ιε’, 5).
Όταν με τα όπλα αυτά συναναστρέφεται κανείς τους ανθρώπους, θα εξατμίζεται ο φθόνος και θα υποχωρεί όπως η ομίχλη που δεν μπορεί να αντέξει πολύ στο φως του ήλιου. Ο φθόνος προέρχεται από την περιοχή του παλαιού ανθρώπου και δεν πρέπει να έχει θέση στο χώρο μιας χριστιανικής κοινωνίας.
Ύστερα από αυτά δε μένει παρά να λάβει κανείς σοβαρά υπ’ όψη του την προτροπή του Αποστόλου Παύλου, « μη γινώμεθα κενόδοξοι, αλλήλους προκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες.» (Γαλ. ε’, 26).
