Θεολόγου - Φιλολόγου
από την ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com
Όταν η αμαρτία αίρεται, αίρεται και ο θάνατος, γιατί αυτός είναι συνέπεια της αμαρτίας. Με άλλα λόγια καταργείται και δεν υπάρχει πλέον ο θάνατος, όταν το στήριγμά του, δηλαδή η αμαρτία δεν υφίσταται. Όταν όμως η αμαρτία δεν αίρεται, τότε κάποιος την κουβαλάει και αυτός λέγεται αμαρτωλός. Εάν όμως εκλείψουν οι αμαρτωλοί σύμφωνα με το « εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς.»( ψ.103, 35), η αμαρτία δεν έχει που να σταθεί και έτσι καταργείται και αυτή και δεν υφίσταται με συνέπεια να μη υφίσταται και ο θάνατος, όπως αναφέρθηκε παραπάνω. Όπως δηλαδή δεν νοείται π.χ. πράσινο χρώμα χωρίς πράσινο αντικείμενο, έτσι δεν νοείται και αμαρτία χωρίς αμαρτωλό. Όταν λοιπόν αίρεται η αμαρτία, δεν υπάρχει αμαρτωλός και, όταν εκλείπει ο αμαρτωλός δεν υπάρχει αμαρτία, και κατά συνέπεια δεν υπάρχει και ο θάνατος. Πώς όμως αίρεται η αμαρτία, και πώς εκλείπουν οι αμαρτωλοί; Την αμαρτία μόνο ο Θεός μπορεί να την άρει, γιατί: α) Δικός Του είναι ο αμνός όπως είπε ο Πρόδρομος για το Χριστό «ίδε ο αμνός του Θεού ο αίρων την αμαρτίαν του κόσμου.» (Ιω. α’, 29). β) Ο Ίδιος ο Κύριος είπε « ότι εξουσίαν έχει ο υιός του ανθρώπου επί της γης αφιέναι αμαρτίας» ( Ματ. θ’,6). γ) Ο Ίδιος είπε «αφέωνταί σοι αι αμαρτίαι σου.» ( Ματ. θ’, 2). δ) Ο Ίδιος είπε « λάβετε Πνεύμα Άγιον αν τινων αφήτε τας αμαρτίας, αφίενται αυτοίς,» ( Ιω. κ’,22-23 ). Τέλος, ο Ίδιος ο Θεός λέει «…εάν ώσιν αι αμαρτίαι υμών ως φοινικούν ως χιόνα λευκανώ’….» ( Ησ. α’,18). ’Αρα κανένας άνθρωπος από μόνος του δεν μπορεί να ξεφορτωθεί από επάνω του το φορτίο της αμαρτίας. Όμως τα πράγματα είναι ευχάριστα για όλους, γιατί ο Κύριος όχι μόνο δεν αποκλείει κανένα από τη σωτηρία αλλά αντιθέτως καλεί όλους με τα λόγια «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς. » ( Ματ. ια’, 28 ). Όταν λοιπόν, σύμφωνα με τα παραπάνω, αίρεται η αμαρτία, ας δούμε τι γίνεται με τους πρώην πλέον αμαρτωλούς που είχαν την αμαρτία και τώρα δεν την έχουν. Αυτοί, ναι μεν δεν έχουν την αμαρτία που είχαν, αλλά συνεχίζουν να είναι αμαρτωλοί, γιατί απλούστατα συνεχίζουν να έχουν νέες αμαρτίες ή και παρόμοιες με αυτές που είχαν τις οποίες δύσκολα λησμονούν. Είναι γνωστά τα λόγια της Γραφής σχετικά με το θέμα αυτό, « τις γαρ καθαρός έσται από ρύπου; αλλ’ ουθείς, εάν και μία ημέρα ο βίος αυτού επί της γης,» ( Ιώβ ιδ’, 4-5 ) και «εάν είπωμεν ότι αμαρτίαν ουκ έχομεν, εαυτούς πλανώμεν και η αλήθεια ουκ έστιν εν ημίν. » ( Α’ Ιω. α’, 8 ). Αφού λοιπόν ουδείς αναμάρτητος και οι αμαρτωλοί, κατά το λεγόμενο, δεν το κουνάνε από τη γη, πώς θα γίνει πραγματικότητα το «εκλείποιεν αμαρτωλοί από της γης και άνομοι, ώστε μη υπάρχειν αυτούς.» όπως αναφέρθηκε παραπάνω; Τώρα εδώ που φτάσαμε, όπως λέει ο λαός, ο Θεός να βάλει το χέρι Του. Και ευτυχώς που πράγματι βάζει ο Θεός το χέρι Του και μάλιστα σωστικό, γιατί « Μη ουκ ισχύει η χειρ Κυρίου του σώσαι; » ( Ησ. νθ’, 1 ), και « τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν.» ( Λουκ. ιη’, 27 ). Διαφορετικά, δηλαδή αν δεν έβαζε ο Θεός το χέρι Του, αλλοίμονο στην ανθρωπότητα, « καθώς προείρηκεν Ησαΐας, ει μη Κύριος Σαβαώθ εγκατέλιπεν ημίν σπέρμα, ως Σόδομα αν εγενήθημεν και ως Γόμορα αν ωμοιώθημεν.» ( Ρωμ. θ’, 29 ). Τι κάνει λοιπόν ο Θεός « ος εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών.» ( Α’ Τιμ. δ’, 10 ) για να υπάρξει μία γη χωρίς αμαρτωλούς; Ας το δούμε στη συνέχεια: α) Λέει ο Ίδιος « ιδού καινά ποιώ πάντα.» ( Απ. κα’, 5). β) « ώστε ει τις εν Χριστώ, καινή κτίσις’ τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε καινά τα πάντα.» ( Β’ Κορ.ε΄, 17). γ) « ο ουρανός και η γη παρελεύσονται, οι δε λόγοι μου ου μη παρέλθωσι. » ( Ματ. κδ’, 35 ). δ) « μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην.» ( Ματ. ε’, 5 ). ε) « καινούς δε ουρανούς και γην καινήν κατά το επάγγελμα αυτού προσδοκώμεν, εν οις δικαιοσύνη κατοικεί.» ( Β’ Πέτρ. γ’, 13). Δεν είναι λοιπόν τούτη η γη μόνιμη κατοικία « ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν.» ( Εβρ. ιγ’, 14 ). Σ’ αυτή την « μέλλουσαν πόλιν», σ’ αυτούς τους «καινούς ουρανούς», και σ’ αυτή την « καινήν γην » « εν οις δικαιοσύνη κατοικεί », οι άνθρωποι δεν θα είναι πλέον αμαρτωλοί, γιατί θα είναι χορτασμένοι από τη δικαιοσύνη του Θεού σύμφωνα με το λόγο του Κυρίου « μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.» ( Ματ. ε’, 6 ). Όσο χρόνο όμως ο άνθρωπος βρίσκεται σε «τούτη γη που την πατούμε», καλά μεν κάνει, αν λέει , είμαι αμαρτωλός, αλλά δεν κάνει καθόλου καλά, αν λέει, δεν πειράζει, ας είμαι αμαρτωλός. Αυτή η άποψη δε δηλώνει ελευθερία αλλά δουλεία, γιατί " πας ο ποιών την αμαρτίαν δούλός εστι της αμαρτίας." ( Ιω. η', 34 ). Έτσι ο Απόστολος Παύλος τονίζει σχετικά, « ούτω και υμείς λογίζεσθε εαυτούς νεκρούς μεν είναι τη αμαρτία, ζώντας δε τω Θεώ εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.» ( Ρωμ. στ’, 11) , « τα γαρ οψώνια της αμαρτίας θάνατος, » (Ρωμ. στ’, 23 ), και « οίτινες απεθάνομεν τη αμαρτία, πώς έτι ζήσομεν εν αυτή; » ( Ρωμ. στ’, 2 ).
