Θεολόγου - Φιλολόγου

από την  ιστοσελίδα του: www.sostikalogia.com

Η λέξη ακτημοσύνη, όπως είναι γνωστό, σημαίνει   έλλειψη κτημάτων.  Έτσι, κατά λέξη, όποιος δεν έχει κτήματα λέγεται ακτήμων. Επειδή  όμως, όπως είναι αυτονόητο, η λέξη κτήματα περιέχει όχι μόνο την ακίνητη περιουσία αλλά και την κινητή, ακτήμων λέγεται και είναι  όποιος δεν έχει κινητή  και  ακίνητη περιουσία.  Ας δούμε όμως  στη συνέχεια πότε  ένας είναι πραγματικά ακτήμων και πότε δεν είναι, μήπως νομίζει ή λέει ότι  είναι και έτσι καυχιέται για κάτι που δεν είναι:

α) Ένα  μέλος μιας πλούσιας οικογένειας το οποίο τα έχει όλα εξασφαλισμένα π. χ. ο παππούς ή η γιαγιά, αλλά δεν έχει στο όνομά του γραμμένη περιουσία, αυτός δεν είναι πραγματικά ακτήμων. Ακτήμων θα είναι, αν τον πετάξουν στο δρόμο.

β)  Ένα μέλος μιας  πλούσιας οργανωμένης ομάδας το οποίο  έχει  εξασφαλισμένα τα πάντα  μέχρι και τα γεράματά του, αλλά δεν έχει στο όνομά του γραμμένη περιουσία, αυτός  δεν είναι πραγματικά ακτήμων. Ακτήμων θα είναι, αν τον διαγράψουν και τον εκδιώξουν, και μάλιστα χωρίς αποζημίωση.

γ)  Ένας μοναχός που ανήκει σε ένα μοναστήρι το οποίο είναι οικονομικά ανεξάρτητο, και έτσι του εξασφαλίζει τα απαραίτητα για την επίγεια ζωή του μέχρι και τα γεράματά του, επειδή δεν έχει ο ίδιος γραμμένη περιουσία στο όνομά του, δεν είναι πραγματικά ακτήμων. Ακτήμων θα είναι, αν φύγει ή τον διώξουν από το μοναστήρι και βρεθεί έρημος και μόνος. Τώρα όμως, «το μοναστήρι νάν’ καλά».

Και όμως, και τώρα που βρίσκεται στο μοναστήρι,  μπορεί να είναι  πραγματικά ακτήμων,  όπως επίσης  και, όταν φύγει από αυτό,  μπορεί να μη είναι πραγματικά ακτήμων.

Αυτό όμως θα το δούμε παρακάτω, γιατί η πραγματική ακτημοσύνη δεν διαπιστώνεται αποκλειστικά από το αν έχει κανείς ή δεν έχει κτήματα, ούτε είναι  προνόμιο των μοναχών.

δ) Ύστερα από τα παραπάνω, ας δούμε ποιος είναι ουσιαστικά και κυριολεκτικά ακτήμων, με όλη τη σημασία της λέξεως.

Είναι αυτός που, είτε έχει περιουσία είτε δεν έχει, γνωρίζει και αναγνωρίζει  ότι τα πάντα είναι του Χριστού, αφού Αυτός είναι ο κληρονόμος πάντων.

Είναι αυτός που και τις περιουσίες των άλλων τις βλέπει όχι σαν δικές τους, αλλά ότι είναι του Χριστού, και έτσι δεν έχει λόγο να τις ζηλεύει.

Είναι αυτός  που στο πνεύμα του δεν έχουν θέση τα υλικά αγαθά, σε όποιον κάτοχο και αν ανήκουν,  ακόμα και στον ίδιο.

Τέλος, είναι αυτός που και τα πνευματικά χαρίσματα που έχει ως πνευματική περιουσία, γνωρίζει και αναγνωρίζει ότι τα έλαβε από το Θεό, και έτσι δεν  καυχιέται « ως μη λαβών » ( Α’ Κορ. δ’, 7).