Οι πολιτικοί αλληλοκατηγορήθηκαν για μία ακόμη φορά. Συμφώνησαν μόνο στην καταγγελία του εγκλήματος ευχόμενοι να συνειδητοποιήσει ο λαός, που ρέπει κατ’ αυτούς προς τον φασισμό, το ολέθριο σφάλμα να στηρίζει σχήμα που προβάλλει ολοκληρωτική ιδεολογία! Οι δημοσιογράφοι πριν ολοκληρωθεί η ανάκριση πρόβαλαν τον δολοφόνο ως ψυχρό εκτελεστή ανήκοντα σε τάγμα εφόδου αντίγραφο εκείνων του Γ΄ Ράιχ και για μία ακόμη φορά οι «αδιάφθοροι» καταστάθηκαν τιμητές του ολοκληρωτισμού και υπέρμαχοι της δημοκρατίας!
Πόσο γελοία θα φάνταζαν όλα αυτά, αν ο λαός δεν είχε εκμαυλιστεί από το σύστημα και παρέμεινε σταθερός στις πατροπαράδοτες αξίες!
Ας εξετάσουμε κάποιες πτυχές του δράματος, το οποίο προκάλεσε βαθειά οδύνη στην οικογένεια του θύματος και κατέστρεψε την οικογένεια του θύτη.
Υπάρχουν πολλοί ακόμη που πιστεύουν ότι στην έρμη τη χώρα μας υπάρχει δημοκρατία; Είναι άραγε αρκετά τα δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και της ελευθερίας του λόγου, ώστε να στοιχειοθετήσουν καταφατική απάντηση; Και ο τελευταίος πολίτης κατενόησε πλέον ότι το Κοινοβούλιο αποτελείται κατά πλειοψηφία από ανδράποδα, τα οποία νομιμοποιούν με την ψήφο τους τις εντολές προς την κυβέρνηση του κατοχικού διευθυντηρίου! Η αστικού τύπου δημοκρατία δεν έχει ανάγκη της ψήφου όλων των «εκπροσώπων» του λαού. Γι’ αυτό και οι της αντιπολίτευσης αισθάνονται να περισώζουν την αξιοπρέπειά τους!
Εξετάζοντας τις διάφορες πτέρυγες της Βουλής δεν είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε ότι το ΚΚΕ δικαιώνεται υποστηρίζοντας ότι ανεξάρτητα από τον αριθμό των σχηματισμών οι πολιτικές είναι δύο. Όλοι οι άλλοι πλην αυτού είναι αστικοί σχηματισμοί υπό την έννοια ότι δικαιώνουν το αστικό σύστημα αναγνωρίζοντας το και διαφοροποιούμενοι κατά τον τρόπο άσκησης πολιτικής, προκειμένου το καθεστώς να γίνει πιο αποδοτικό προς χάρη δήθεν του έρμου του λαού. Είναι σαφώς όλοι υπέρ της ΕΕ, αλλά κάποιοι διαφοροποιούνται στο θέμα του ΝΑΤΟ, χωρίς να έχουν διάθεση να το δυσαρεστήσουν, όταν ανέλθουν στην εξουσία. Είναι όλοι υπέρ της «ελεύθερης» αγοράς, αλλά κάποιοι θέλουν και ισχυρό το κράτος, τώρα που αυτό πνέει τα λοίσθια. Αλλά και το ΚΚΕ δεν είναι απόλυτα συνεπές, αφού έπεσε στην παγίδα των αστών και συμμετέχει στο στημένο εκλογικό παιχνίδι εξερχόμενο απ’ αυτό διαρκώς και πιο χαμένο. Είναι δυνατό το αστικό σύστημα να ανατραπεί με εκλογές; Είναι τόσο αφελές και ανίσχυρο, ώστε να το επιτρέψει; Υπάρχει εχέφρων, ώστε να πιστεύει ότι το σύστημα θορυβήθηκε όταν ανήλθαν στην εξουσία της Κύπρου (ελληνική παγκόσμια πρωτιά) οι κομμουνιστές του ΑΚΕΛ; Βέβαια οι του ΚΚΕ θα ισχυριστούν ότι οι αποκαλούμενοι σύντροφοι της Κύπρου είναι γιαλαντζή (πολύ εκφραστική η τουρκική λέξη) και θα συμφωνήσω απόλυτα. Όμως ας μη λησμονούν ότι το σύστημα επινόησε από αιώνα και πλέον τον «σοσιαλισμό» ή την «αριστερά» ως ανάχωμα στην εξάπλωση του κομμουνισμού στις χώρες που ελέγχει. Και αυτός συνέτριψε κυριολεκτικά τη δύναμή του κομμουνισμού σ’ όλες τις χώρες του νότου, όπου η θρησκευτική πίστη κρατούσε ως πρόσφατα ζωντανό το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Στις βορειότερες χώρες ο κομμουνισμός δεν συγκίνησε ποτέ τους λαούς, καθώς αυτοί ήσαν ευνοημένοι από τη διανομή της λείας που σώρευε το σύστημα εκμεταλλευόμενο τους απόκληρους του πλανήτη! Και όμως η ηγεσία του κομμουνισμού περιφρονώντας ακόμη και σήμερα την πίστη αυτών που εν πολλοίς τον στηρίζουν επαναλαμβάνει τα σφάλματα του παρελθόντος καταντώντας στη δικαίωση του σταλινισμού κατά τον 21ο αιώνα. Και ενώ πολλοί συμφωνούν ότι οι αναλύσεις των στελεχών του είναι ορθές δεν ψηφίζουν και όχι πάντοτε από καιροσκοπισμό ή ιδιοτέλεια. Η ελευθερία είναι το μέγιστο αγαθό για τον άνθρωπο. Και το αστικό σύστημα εξαπάτησε τους λαούς με τον υπερτονισμό της προσφοράς της: Είσαι ελεύθερος να βρίζεις αυτούς που σε εκμεταλλεύονται καθ’ όλη την τετραετία και σε εξαπατούν προεκλογικά. Είσαι ελεύθερος να πράττεις αυτό, καθώς δουλώθηκες πνευματικά και έχεις την ανάγκη τους. Θα τους παρακαλέσεις, θα τους προσκυνήσεις για να τακτοποιήσουν δια της πλαγίας την υπόθεσή σου. Οι διεφθαρμένοι ηγέτες διέφθειραν τους λαούς, που έχουν παραιτηθεί από κάθε αγωνιστική διεκδίκηση δικαίων. Έτσι είναι πολύ εύκολο το σύστημα να προβάλλει διαρκώς νέους επίδοξους σωτήρες και σωτήριους μηχανισμούς.
Οι θίασοι εξουσίας λαμβάνουν δύο κύριες μορφές. Η πρώτη στην πατρίδα μας εμφανιζόταν θεματοφύλακας των ιερών και των οσίων της φυλής μας ως την προώθηση από τους πάτρωνες της χούντας στην εξουσία, προκειμένου να επιταχυνθούν τα γεγονότα της Κύπρου (εισβολή, κατοχή, κοινωνική διάσπαση, ψευδής οικονομική άνθιση, κατοχή του υποθαλάσσιου πλούτου). Η δεύτερη, κληρονόμος του βενιζελισμού, έδινε έμφαση στα δίκαια του εργαζομένου. Η πρώτη προωθούσε νομοσχέδια υπέρ του κεφαλαίου. Η άλλη νομοσχέδια εχθρικά προς την παράδοση. Έτσι ο λαός παρέμενε διχασμένος ακόμη και μετά τους ιστορικούς διχασμούς που οδήγησαν στη συμφορά της Μικρασίας (1922) και στον εμφύλιο πόλεμο (1946-49). Τώρα τα προσωπεία έπεσαν και γίνεται αποδεκτό ότι βιώνουμε την μεταϊδεολογική εποχή. Οι ως τώρα αντίπαλοι κατ’ εντολή των πατρώνων συμπράττουν για τη «σωτηρία της πατρίδος»! Θα μείνει όμως το σύστημα χωρίς εναλλακτικές λύσεις;
Η οικονομική ανέχεια και η τρομακτική έκπτωση αξιών μετακινούν τους ψηφοφόρους των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας. Πού όμως θα καταλήξουν αυτοί; Ασφαλώς σε χώρους ετοιμασμένους να τους υποδεχθούν, πουλώντας ελπίδες. Οι θεωρούντες ως πρωτεύοντα τα οικονομικά προβλήματα και αδιαφορούντες παντελώς ή εχθρικοί όντες προς τα θέματα πίστης και φιλοπατρίας στηρίζουν πλέον συνασπισμό της Αριστεράς (του συστήματος), ο οποίος καρδιοχτυπούσε ώς πρόσφατα να εισέλθει στη Βουλή και τώρα προβάλλει ως διεκδικητής της εξουσίας. Θορυβούνται δήθεν αυτοί από τη βία του ενός άκρου, βία που τους αποφέρει πολιτικά οφέλη. Δεν εκφράζουν όμως ανησυχία για την καταστροφική μανία των «γνωστών αγνώστων» του συστήματος, του ετέρου δήθεν άκρου, που παραλύει την πρωτεύουσα για ασήμαντη αφορμή! (Να με συγχωρήσουν οι ελάχιστοι όντως αναρχικοί, οι οποίοι, δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται ότι υπηρετούν το σύστημα!). Ποιά τα εχέγγυα ότι θα πράξει κάτι διαφορετικό από το ΑΚΕΛ της Κύπρου;
Εκείνοι που θεωρούν ως σημαντικά τα θέματα που σχετίζονται με το τρίπτυχο «θρησκεία, πατρίς, οικογένεια» ήσαν εγκλωβισμένοι στους σχηματισμούς που το καπηλεύτηκαν ασύστολα. Αυτοί αισθάνθηκαν ανακούφιση όταν επί χούντας στερήθηκαν την ελευθερία, της οποίας την αξία δεν εκτίμησαν ποτέ. Αυτοί ρέπουν και σήμερα προς στήριξη της «Χρυσής αυγής». Όχι επειδή βλάπτονται λιγότερο από την οικονομική μάστιγα, αλλά επειδή η Αριστερά έδειξε διαχρονικά προκλητική την ασέβεια σε ότι εκείνοι σέβονταν. Συνέβαλαν πάντως στη στρεβλή αυτή περί ιδανικών αντίληψη και πρόσωπα της Εκκλησίας, τα οποία δεν κατενόησαν το μεγαλείο του θείου δώρου της ελευθερίας προς το ανθρώπινο πρόσωπο.
Η «Χρυσή Αυγή» ελέγχεται από το σύστημα, όπως και οι άλλοι σχηματισμοί. Η αύξησή της αποδυναμώνει την παραδοσιακή Δεξιά, που γέρασε στις αμαρτίες της, και ανοίγει τον δρόμο προς την εξουσία στην Αριστερά νέου τύπου, η οποία εξυπηρετεί καλύτερα τα σχέδια της νέας τάξης πραγμάτων την εχθρική προς τις πίστεις των λαών, τη φιλοπατρία και τις αρετές. Το σύστημα δεν φοβάται την Αριστερά απεναντίας την ενισχύει με την λίπανση της ρίζας της «Χρυσής Αυγής». Και αυτή είναι η κοπριά του Κοινοβουλίου! Αν κάποτε οι λαοί ξυπνήσουν, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο, τότε το σύστημα θα προωθήσει στην εξουσία τον ολοκληρωτισμό. Ολοκληρωτισμό όχι της εθνικιστικής μορφής του παρελθόντος, αλλά κατά πολύ αγριότερο: Παγκοσμιοποιημένο.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»