Όπως κάθε προηγούμενη φορά τονίστηκε κατά κόρον η κρισιμότητα των εκλογών και τα κόμματα υποτίθεται ότι αναμένουν το μήνυμα, που θα αποστείλουν σ’ αυτά οι λαοί, οι οποίοι ελάχιστα ενημερώνονται καθ’ όλη την πενταετία για τα συμβαίνοντα και αποφασιζόμενα στο Κοινοβούλιο, τα οποία δεν είναι καν δεσμευτικά για την ευρωπαϊκή Επιτροπή, η οποία ασκεί υπερεξουσία και αποφασίζει κατ’ εντολή των ισχυρών, που ασφαλώς δεν είναι οι κυβερνήσεις των οικονομικά ισχυρών κρατών, όπως εσφαλμένα διαχέεται, αλλά οι τραπεζικοί κύκλοι, οι οποίοι χαράσσουν πολιτική, την οποία καλούνται να εφαρμόσουν οι εκλεκτοί όχι βέβαια των λαών, αλλά των ιδίων των κύκλων μέσω εκλογικής διαδικασίας, η οποία συνιστά τη μεγαλύτερη απάτη του αστικού συστήματος, το οποίο τρέφει τους λαούς με την ψευδαίσθηση ότι έχουν κατοχυρωμένα την ατομική ελευθερία και πλήθος δικαιωμάτων.

            Ασφαλώς και δεν είναι κρίσιμες οι εκλογές αυτές, όπως και δεν ήταν και σχεδόν όλες οι άλλες του παρελθόντος. Ο ελληνικός λαός αφήνει αναξιοποίητη ακόμη και την ευκαιρία που του δίνεται κάθε πέντε έτη και δεν καταψηφίζει αυτούς, τους οποίους βρίζει καθημερινά ως υπεύθυνους για την κατάντια του. Τονίζουμε την ευκαιρία, καθώς το όποιο αποτέλεσμα των εκλογών αυτών ουδεμία επίπτωση έχει στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αλλά ούτε και στη χώρα μας. Ας εξετάσουμε το θέμα σε βάθος. Ποιο είναι το κριτήριο, με το οποίο επιλέγουμε να ενταχθούμε ή να στηρίξουμε το ένα ή το άλλο κόμμα; Παλαιότερα δινόταν ως απάντηση ότι το κριτήριο ήταν ιδεολογικό. Η απάντηση αυτή εξυπηρετούσε τους πάντες, ισχυρούς και αδύνατους. Οι πρώτοι καυχώνταν για τη στήριξή τους από μεγάλο τμήμα του λαού, που αναγνώριζε με την ψήφο του την ανωτερότητα της ιδεολογίας τους, οι άλλοι θεωρούσαν ότι πορεύονταν στον σωστό δρόμο, που μόνο λίγοι και εκλεκτοί έχουν τη θέληση να διαβούν. Δημαγωγοί όλοι τους διακρίνονταν για την ατολμία τους να καυτηριάσουν τις μεγάλες διαχρονικά αδυναμίες του λαού, αφού σ’ αυτές στήριζαν την επιτυχία τους.

Ο λαός δεν γράφει ιστορία, αλλά άγεται και φέρεται πρωτίστως από τους δημαγωγούς. Πολλές φορές σταύρωσε εκείνους, που έταξαν τη ζωή τους στην υπηρεσία του και ζητωκραύγασε τους σταυρωτές του. Ο λαός ρέπει προς τους ισχυρούς, ιδιαίτερα όταν έχει καταπέσει από σύνολο υπευθύνων πολιτών σε αγοραίο όχλο. Του είναι ανυπόφορο να είναι με τους λίγους, τους ανίσχυρους. Πρωτίστως είναι η αίσθηση ότι διαχέεται δύναμη από τους ασκούντες την εξουσία προς όλους τους υποστηρικτές τους. Αυτή, κατά κανόνα, συνοδεύεται από την ιδιοτέλεια. Οι ισχυροί θα τακτοποιήσουν κάποια από τα βιοτικά προβλήματα που τους ταλανίζουν. Τα κόμματα εξουσίας απεργάζονται συστηματικά και με σχέδιο τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων των πολιτών. Πέρα από την ισχύ που τους παρέχει η εξουσία, που ασκούν, είναι και το χρήμα, το οποίο ρέει άφθονο προς εξυπηρέτηση των ημετέρων. Και επειδή η αστική εξουσία έδειξε περίτρανα κατά τους δύο αιώνες που διέρρευσαν από την άνοδο σ’ αυτήν των αστών, ότι μία και μόνη αξία αναγνωρίζει, το χρήμα, αυτό κατέστη το κύριο μέσο για την εξασφάλιση της εκλογικής επιτυχίας. Οι πλούσιοι στηρίζουν τους εκλεκτούς τους πολιτικούς (ας μη λησμονούμε τα ποσά που απαιτεί ο προεκλογικός αγώνας) και οι στη συνέχεια εκλεκτοί του διαρκώς εξαπατουμένου λαού ανταποδίδουν στο πολλαπλάσιο τα χορηγηθέντα με νόμους επ’ ωφελεία των οικονομικά ισχυρών.

Καθώς δεν έχω διάθεση να ισοπεδώσω τα πάντα αποδέχομαι ότι υπάρχουν και έντιμοι πολιτικοί. Σ’ αυτούς απευθύνω το ερώτημα: Είμαι υπερβολικός, όταν εκφράζομαι κατά τον τρόπο, που εκφράζομαι για το σύστημα εξουσίας; Αν όχι, τότε οφείλουν να απαντήσουν στο ερώτημα: Αφού τα γνωρίζουν αυτά προς τι συνεργάζονται με τους μηχανισμούς της εξουσίας; Για να συμβάλουν στη βελτίωσή τους; Το θεωρώ επιεικώς αφελές! Μήπως η φιλαρχία και η φιλοδοξία σκοτίζουν τον νου, καθώς αυτές συγκαλύπτονται από την προβαλλόμενη διάθεση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο;

Βέβαια υπάρχουν και οι άλλοι, που επιλέγουν τον δύσκολο δρόμο της καταγγελίας των κακών κειμένων, για τα οποία πάντως δεν είναι ανεύθυνοι. Αυτοί μικρή κατά κανόνα μερίδα του εκλογικού σώματος συγκινούν. Δικαιούνται όμως να υποστηρίζουν ότι έχουν επιλέξει τον δύσκολο δρόμο των ολίγων; Κατά κανόνα αποδεικνύεται πασιφανώς ότι έχουν αναλάβει ρόλους στα πλαίσια της εξυπηρέτησης του εκάστοτε σχεδίου του συστήματος. Συνήθως τα μικρά κόμματα σχηματίζονται με την αποστασία ή ρήξη σχέσεων ενός στελέχους με κόμμα εξουσίας. Το νέο κομματικό σχήμα παραμένει για διάστημα, όπως ο κομήτης, στο πολιτικό στερέωμα και ακολούθως δεν εξαφανίζεται, αλλά επανεντάσσεται στο κόμμα-ήλιο της εξουσίας. Όσο και αν επιχειρείται να δικαιολογηθεί η απόσχιση οι λόγοι, τις περισσότερες φορές, δεν είναι καν φιλοδοξίας (αρχηγικοί). Είναι η εξυπηρέτηση φάσεως του σχεδίου του συστήματος, το οποίο επιθυμεί κατά συγκεκριμένη περίοδο να ασκεί την εξουσία το Α και όχι το Β κόμμα. Ένα λοιπόν νέο κόμμα, που προέκυψε από σχίσμα στο Β κόμμα, αν συγκεντρώσει  το 5% των ψήφων του εκλογικού σώματος, καθηλώνει με βεβαιότητα το Β κόμμα στη θέση της μείζονος αντιπολίτευσης προσφέροντας άνετη νίκη στο Α κόμμα. Βέβαια θα έλθει η ώρα να υποστεί το ίδιο και το κόμμα Α. Όσο για την ιδεολογία, που διέπει τα κόμματα, καλό είναι να πάψουμε να αναφερόμαστε σ’ αυτήν κατά τον 21^ο αιώνα της κατάρρευσης των ιδεολογιών.

Υπάρχουν και δυνάμεις, οι οποίες σαφώς καταδικάζουν το αστικό σύστημα. Οι δυνάμεις αυτές στο παρελθόν άσκησαν εξουσία σε άλλες χώρες και τα αγαθά της γεύθηκαν λαοί, οι οποίοι είτε πίστεψαν στην ιδεολογία είτε παραχωρήθηκαν ως πρόβατα κατά τη διανομή της λείας μεταξύ των ετεροκλήτων «συμμάχων», νικητών του Β΄ μεγάλου πολέμου του 20^ου αιώνα. Σε αντίθεση με τους αστούς, οι οποίοι υποσχόμενοι ψευδή ελευθερία, στερούν από τους λαούς τη δικαιοσύνη, αυτοί στερούν την ελευθερία υποσχόμενοι την επικράτηση της δικαιοσύνης στο μέλλον! Πέρα από αυτό η ιδεολογική τους όντως ακαμψία δεν τους επέτρεψε να κατανοήσουν ότι οι λαοί έχουν την ανάγκη τόσο από τη θρησκευτική πίστη, όσο και από την πατρίδα. Διακηρύσσοντας την αθεΐα και τον ιδεολογικό διεθνισμό προσφέρουν πλέον σημαντικές υπηρεσίες στο αστικό σύστημα της «νέας τάξης πραγμάτων», το οποίο επιθυμεί οι λαοί να απολέσουν πίστη και φιλοπατρία και να καταστούν καταναλωτικά αθύρματα!

Ποιοι όμως είναι οι κυρίως υπεύθυνοι για την επιτυχία αυτή του αστικού συστήματος; Ασφαλώς είναι οι θρησκευτικοί ηγέτες, οι οποίοι για μία ακόμη φορά συμπλέουν με τους κοσμικά ισχυρούς και αποφεύγουν να καταγγείλουν την απάτη σε βάρος των λαών, οι οποίοι είναι και πάλι ως πρόβατα χωρίς ποιμένα, όπως και στην εποχή του Χριστού. «ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»