Ἕνας ἀπό τούς λιγώτερο γνωστούς µύθους, εἶναι ἕνας µύθος τῆς νεότητας τοῦ µελλοντικοῦ βασιλιά, ὅταν ἀκόµη ἐκπαιδευόταν ἀπό τόν Μέρλιν γιά νά προετοιµαστεῖ γιά τή δουλειά πού τόν περίµενε.
Ὁ Μέρλιν, λοιπόν, µεταµόρφωνε τόν νεαρό µαθητή του σέ διάφορα ζῶα, ἀπό τό µικρότερο µέχρι τό µεγαλύτερο, γιά νά ζήσει ἀπό κοντά τή ζωή ὅλης τῆς Κτίσης καί νά µάθει τόν ἀγῶνα γιά ἐπιβίωση ὅλων τῶν πλασµάτων, ὥστε νά γίνει ἕνας σοφός καί συµπονετικός βασιλιάς.
Τελευταῖο ἀπ’ ὅλα τά ζῶα, τόν µεταµόρφωσε σέ µυρµήγκι καί, µ’ αὐτή τήν ἰδιότητα, ἔζησε ἕναν φοβερό πόλεµο ἀνάµεσα σέ δύο µυρµηγκοφωλιές, πού εἶχε σάν ἀποτέλεσµα χιλιάδες νεκρά µυρµήγκια καί ἀπό τίς δύο πλευρές. Ὁ Ἀρθοῦρος, µόλις πού γλίτωσε τή ζωή του, καί γνώρισε τήν ἐµπειρία τῆς ἀνάγκης νά ὑπερασπίζεσαι τό σπίτι σου µέ τή γνωστή αὐτοθυσία τῶν µυρµηγκιῶν.
Ἀκριβῶς µετά, ὁ Μέρλιν µεταµόρφωσε τόν µαθητή του σέ ἀγριόχηνα, ὥστε νά γνωρίσει πῶς εἶναι ὁ κόσµος ὅταν τόν βλέπεις ἀπό ψηλά. Πετῶντας δίπλα στόν ἀρχηγό τοῦ σµήνους, ὁ Ἀρθοῦρος εἶδε ἀπό µακριά ἕνα δεύτερο σµῆνος ἀγριόχηνες νά πετοῦν πρός τό µέρος τους. Καί, τροµαγµένος, ρώτησε τόν ἀρχηγό-ἀγριόχηνα: «Καί τώρα θά κάνουµε πόλεµο µέ τό σµῆνος πού πλησιάζει;»
«Πόλεµο;» ἀπόρησε ἡ ἀγριόχηνα. «Ἤσουν ποτέ πλᾶσµα τῆς γῆς;»
Κι ὅταν ὁ Ἀρθοῦρος παραδέχτηκε τούς δεσµούς του µέ τή γῆ, ἡ ἀγριόχηνα-ἀρχηγός κούνησε τό κεφάλι της καί εἶπε: «ἔτσι ἐξηγεῖται! Μόνο τά πλάσµατα τῆς γῆς σκοτώνουν τό ἕνα τό ἄλλο γιά λίγο χῶµα. Τά πλάσµατα πού γνωρίζουν τήν ἀπεραντοσύνη τοῦ οὐρανοῦ δέν πολεµᾶνε µεταξύ τους, γιατί ξέρουν ὅτι ὁ οὐρανός δέν ἔχει ὅρια κι ἔτσι αὐτά δέν χρειάζεται νά διεκδικοῦν σύνορα…».
Οἱ ἄνθρωποι, ὅλα τά ἑπτά δισεκατοµµύρια πού κατακλύζουµε τόν ταλαίπωρο πλανήτη µας γιά πρώτη φορά στήν ἱστορία του, εἴµαστε πλάσµατα τῆς γῆς. Οἱ κοινωνίες µας µοιάζουν µέ τίς κοινωνίες τῶν µυρµηγκιῶν. Κι οἱ πόλεµοί µας εἶναι πιό σκληροί καί ἀνελέητοι καί πολύνεκροι ἀπό τούς πολέµους τῶν µυρµηγκιῶν. Ὅµως, οἱ µνῆµες τῆς ἐλευθερίας τοῦ οὐρανοῦ, στοιχειώνει τίς συνειδήσεις τῶν λαῶν, ὅπως ἡ φευγαλέα σκιά τῶν κοπαδιῶν τῶν πουλιῶν στοιχειώνουν τά ἤρεµα νερά τῶν λιµνῶν. Ἔτσι, µέ κάποιον περίεργο τρόπο, συνυπάρχουν µέσα στίς συλλογικές συνειδήσεις τῶν λαῶν –ἀλλά καί στίς ἀτοµικές συνειδήσεις τῶν µεµονωµένων ἀνθρώπων– καί ἡ ἀνάγκη τῆς ὑπεράσπισης τῶν ὁρίων, ἀλλά καί ὁ πόθος τῆς ἄνευ ὁρίων ἑνότητας.
Οἱ πόλεµοι τοῦ δικοῦ µας λαοῦ εἶναι πόλεµοι ἀµυντικοί. Πάντοτε πολεµούσαµε γιά νά ὑπερασπίσουµε τή γωνίτσα τῆς γῆς πού βρεθήκαµε νά κατοικοῦµε, ἐνάντια σέ κάποιον πού ἤθελε νά µᾶς τήν πάρει. Ὁ µοναδικός κατακτητικός πόλεµος τῆς Ἱστορίας µας ἦταν ὁ πόλεµος τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου, πού κι αὐτός ἔγινε σάν ἀπάντηση στήν κίνηση τῶν Περσῶν νά µᾶς ὑποτάξουν.
Ὅµως, ἡ Ἀσία καί ἡ βόρεια Ἀφρική τῆς αὐτοκρατορίας πού ἄφησε πίσω του ὁ Μ. Ἀλέξανδρος, θύµιζε περισσότερο µία οἰκουµένη χωρίς ὅρια, παρά µία κατακτηµένη οἰκουµένη. Ὁ πολιτισµός πού ἦρθε ἀνακατεύτηκε µέ τούς πολιτισµούς πού βρῆκε καί τούς ἀναβάθµισε, καταργῶντας ὅρια καί σύνορα καί καλῶντας τούς λαούς σέ ἑνότητα. Κι ἡ ἑνότητα τοῦ πολιτισµοῦ ἄντεξε καί µετά τίς ἀλλαγές καί τά ὅρια πού ἀκολούθησαν, ζυµώθηκε µέ τό Ρωµαϊκό στρατιωτικό σύστηµα, ἔγινε κοµµάτι τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας, συνυπῆρξε µέ τόν µουσουλµανισµό χωρίς νά χαθεῖ καί ὑπέκυψε στήν ἐπέλαση τῶν νεαρῶν βάρβαρων τουρκικῶν φυλῶν.
Καί µετά, ἦρθαν τά ἔθνη τῆς Δύσης!
Ἡ Δύση δέν ἦρθε σάν κατακτητής νά καταργήσει τά ὅρια, ἔστω γιά νά δηµιουργήσει καινούρια. Ἡ Δύση ἦρθε σάν ξένος πού µένει ξένος καί ἁπλά ἁρπάζει ὅ,τι βρεῖ ἀπό τά ξένα ὑπάρχοντα καί, προκειµένου νά τό πετύχει, βάζει τούς λαούς νά τσακώνονται µεταξύ τους, ὥστε νά µπορεῖ νά παρουσιάζεται σάν δῆθεν σωτήρας καί εἰρηνοποιός.
Ὁ νέος Ἀµερικανός Ὑπουργός Ἐσωτερικῶν, ξεκίνησε στά τέλη τοῦ µηνός Φεβρουαρίου τήν πρώτη του περιοδεία ἀπό τό Λονδίνο καί συνέχισε καί στά ἄλλα µεγάλα Εὐρωπαϊκά κράτη, ἔχοντας σάν κύριο θέµα τῶν συνοµιλιῶν του, τόν πόλεµο στή Συρία. Ἀπό ποῦ κι ὡς ποῦ, ἡ Δύση –ὅπως ἀποκαλοῦν ἀνοιχτά τόν ἑαυτό τους πιά– θά ἀνακατευτεῖ σέ ἐσωτερικά ζητήµατα ἑνός κράτους τῆς Βόρειας Ἀφρικῆς; Ποιός τούς κάλεσε γιά δικαστές;
Στά Βαλκάνια, ποιός τούς ἔχει καλέσει γιά διαιτητές; Ποιός τούς ἀνέθεσε τήν ἀνακατανοµή τῶν ὁρίων τῶν κρατῶν τῆς γῆς; Ποιός τούς παρέδωσε τή δικαιοσύνη τοῦ κόσµου; Μόνοι τους δέν τήν ἅρπαξαν; Γιατί τά πυρηνικά ὅπλα εἶναι ἐπικίνδυνα στά χέρια τῶν Ρώσων καί τῶν Κινέζων καί τῶν Ἰρανῶν, ἀλλά εἶναι ἀκίνδυνα στά χέρια τῶν Ἀµερικανῶν καί τῶν Γερµανῶν καί τῶν Γάλλων καί τῶν Βρετανῶν;
Ὁ λαός µας, εἶχε πάντοτε µία εὐρύτητα πού ξεπερνοῦσε τά σύνορα καί ἀγκάλιαζε καί κατανοοῦσε τίς διαφορετικές νοοτροπίες καί τίς διαφορετικές ἰδέες ἀκόµα καί τίς διαφορετικές πεποιθήσεις τῶν ἄλλων λαῶν. Τόν τελευταῖο αἰῶνα, ὅµως, µᾶς ἔπεισαν ὅτι πρέπει νά «κλείσουµε» τόν νοῦ µας, νά ἐµπιστευθοῦµε ἄλλους πού εἶναι µεγαλύτεροι καί πιό δυνατοί καί πιό ἔξυπνοι ἀπό µᾶς. Καί πέσαµε στήν παγίδα. Καί πιστέψαµε πώς ἀνήκουµε στή Δύση, ἐµεῖς, πού ἀνήκουµε στή Δύση καί στήν Ἀνατολή καί στόν Βορρᾶ καί στόν Νότο! Γιατί ἀνήκουµε στήν ἀπεραντοσύνη τοῦ Οὐρανοῦ, πού δέν ἔχει σύνορα! Καί πεισθήκαµε ὅτι πρέπει νά περιοριστοῦµε στό λίγο χῶµα πού µᾶς ἐπέτρεψαν νά ἔχουµε καί ὅτι τούς χρωστᾶµε χάρη πού τό ἔχουµε. Καί στέκουµε ἄπρακτοι καί παρακολουθοῦµε νά καταστρέφουν τό πέρασµά µας ἀπό τήν ἱστορία τοῦ κόσµου καί δέν µιλᾶµε. Μέχρι πότε;
Νινέττα Βολουδάκη
«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους 127
Μάρτιος 2013
