Φιλόλογου

Η ερώτηση θα μπορούσε να είναι ρητορική. Είναι όμως;

Στη συνείδησή μας οι κατά του Χριστιανισμού διωγμοί έχουν συνδεθεί με τα πρώτα βήματα της θρησκείας μας, χρονικά δηλαδή τοποθετούνται στους πρώτους μεταχριστιανικούς αιώνες. Εκείνοι όμως οι διωγμοί εξαπολύονταν από το ρωμαϊκό κράτος και είχαν χαρακτήρα ανάλογο με αυτόν που εμπεριέχεται στον όρο γενοκτονία. Κατά τους μετέπειτα αιώνες τα πράγματα βελτιώθηκαν, πάντοτε όμως η θρησκεία αλλά και η Εκκλησία ήταν υπό διωγμόν. Στο βαθμό δε που η πορεία τους συνδέθηκε με τον Ελληνισμό, τον ακολούθησαν στα βάσανα και στις περιπέτειες που κατά καιρούς τον χτύπησαν (παράδειγμα ας είναι η Τουρκοκρατία).

«Αυτά είναι πια παρελθόν», θα πει κάποιος εννοώντας ότι σήμερα υπάρχει παντού πλήρης ελευθερία και όχι απλώς ανεξιθρησκία, επομένως δεν είναι δυνατόν να μιλάμε για διωγμό μιας θρησκείας. Τα πράγματα όμως διαψεύδουν τον ισχυρισμό αυτό, όταν ο λόγος εστιάζει στον Χριστιανισμό και μάλιστα στην Ορθοδοξία. Δεν γνωρίζω πόσοι είναι εκείνοι που το έχουν καταλάβει, σίγουρα όμως είναι λίγοι όσοι αποφασίζουν να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας με παρρησία και χωρίς συμβιβασμούς και εκπτώσεις.

Ο Χριστιανισμός είναι το μεγαλύτερο θύμα από τα πολλά που προκάλεσε η ισοπεδωτική λαίλαπα της εποχής μας, αυτή που με τον ακίνδυνο νεολογισμό «παγκοσμιοποίηση» προβλήθηκε ακόμη και ως η μεγαλύτερη κατάκτηση του ανθρώπου! Ποιος όμως δεν βλέπει το δυσώδη πολτό που έχει παντού διαχυθεί κουβαλώντας ή προκαλώντας σήψη και καταστροφή; Ποιος δεν βλέπει τον εκτροχιασμό των πάντων που είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την καταπάτηση του δικαιώματος των πολλών χάριν του δικαιώματος της μειοψηφίας; Είναι αυτό που από διάφορες πλευρές χρησιμοποιείται ως παράδειγμα, για να αποδειχθεί ο απόλυτος, δήθεν, σεβασμός προς το άτομο. Ποιος δεν βλέπει ότι στο όνομα της «προστασίας προσωπικών δεδομένων» στερείται από πλήθος ανθρώπων το δικαίωμα να αποφασίζουν οι ίδιοι για τη ζωή τους; Μήπως είμαστε κοντά στην εποχή που θα μας απαγορεύσουν, για παράδειγμα, να φοράμε σταυρό ή να χτυπάμε την καμπάνα της εκκλησίας;

Προανάκρουσμα αυτής της εξέλιξης μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι αλλαγές οι οποίες σταδιακά θεσμοθετούνται εδώ και χρόνια στην εκπαίδευση. Η απαλλαγή, ας πούμε, από το μάθημα των θρησκευτικών, ο πιθανός εξοβελισμός του από το σχολικό πρόγραμμα, η προτεινόμενη απομάκρυνση από τις αίθουσες διδασκαλίας οιουδήποτε συμβόλου συνδέεται με τη θρησκεία, η σιωπηρή κατάργηση του εκκλησιασμού, ίσως και της πρωινής προσευχής, η υποβάθμιση εορτών με θρησκευτικό περιεχόμενο συνθέτουν ένα τοπίο του οποίου η όψη είναι ζοφερή. Ρίχνοντας παραπέρα το βλέμμα μας θα δούμε τον ιστό της σημαίας χωρίς σταυρό. Ελευθερώνοντας τις αισθήσεις μας θα γευτούμε τη χολή που σκορπούν όσοι παραμονεύουν περιμένοντας κάποιο στραβοπάτημα ενός παπά ή ενός δεσπότη. Θα προσέξουμε εύκολα την αδιαφορία που έχει κυριεύσει πολύ κόσμο για θέματα εκκλησιαστικά. Θα ακούσουμε τον επικριτικό λόγο από στόματα που είτε δεν έχουν την αρμοδιότητα είτε δεν δικαιούνται να μιλούν. Προς όποια κατεύθυνση κι αν απλώσουμε το χέρι, κινδυνεύουμε να γίνουμε μέτοχοι ενός αόρατου άγους. Και, δυστυχώς, δεν αποκλείεται να εισπνεύσουμε δυσωδία για την οποία ευθύνονται άνθρωποι της Εκκλησίας!

Αυτά είναι διαπιστώσεις. Όλα μαζί συνιστούν είτε τα όργανα διά των οποίων επιχειρείται ο διωγμός είτε τις συνέπειες του διωγμού. Φυσικά, πρόκειται για μικρό μόνο δείγμα, το οποίο ευθύς αμέσως θα «εμπλουτισθεί» με ένα στοιχείο από την πρόσφατη ειδησεογραφία και τα παρεπόμενά της. Πρόκειται, συγκεκριμένα, για την πρόθεση που εκδήλωσαν κάποιοι (μη Έλληνες στην καταγωγή αλλά, όπως υποστηρίζουν, με επίκτητη ελληνοφροσύνη) να ιδρύσουν στη Γαύδο κέντρο φιλοσοφικής έρευνας και ναό για το θεό των αρχαίων Ελλήνων Απόλλωνα. Το θέμα έχει λάβει μέσω του διαδικτύου ευρύτερες διαστάσεις, γνώρισε μεγάλη δημοσιότητα, προκάλεσε δε την αντίδραση της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου. Γι’ αυτό το τελευταίο ορισμένοι έχουν εκφράσει έκπληξη: επειδή έχουμε ανεξιθρησκία, υποστηρίζουν, δεν επιτρέπεται η Εκκλησία να προβάλλει εμπόδια και να είναι αντίθετη με το δικαίωμα κάθε ανθρώπου να πιστεύει όπου θέλει.

Θα μπορούσε ίσως κανείς, ενθυμούμενος και τον μακαρίτη εκείνο Ιουλιανό, τον πάλαι ποτέ αυτοκράτορα, να κουνήσει συγκαταβατικά το κεφάλι και να προσπεράσει. Υπάρχει όμως σοβαρή ένσταση: αφ’ ενός θα συνέβαινε πιθανότατα να πιστέψουν οι πρωταγωνιστές του εγχειρήματος και οι ομοϊδεάτες και συνοδοιπόροι τους (διότι υπάρχουν και αυτοί!) ότι έχουν δεδομένη, αν όχι την επιδοκιμασία, τουλάχιστον την ανοχή της κοινωνίας τόσο της τοπικής όσο και της ευρύτερης. Πολύ περισσότερο, για το λόγο ότι κάποιοι, «σαν έτοιμοι από καιρό», άρπαξαν την ευκαιρία και άρχισαν το «έργο» τους. Δείγμα λαμπρό για τα τοπικά δεδομένα (στο διαδίκτυο οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να βρουν άφθονο υλικό) αποτελεί επιστολή συμπολίτη μας που πριν από λίγες ημέρες διάβασα στα Χ.Ν.. Αφ’ ετέρου, που είναι και το σημαντικότερο, θα έδειχνε να μην αντιλαμβάνεται ότι και η συγκεκριμένη κίνηση είναι μορφή διωγμού της Εκκλησίας.

Το βασικό γνώρισμα του λόγου και των «επιχειρημάτων» που χρησιμοποιούν όσοι συμφωνούν με την ίδρυση του «κέντρου» και του «ναού» είναι η σύγχυση την οποία προκαλούν με την αναφορά τους κατά τρόπο ασύνδετο και αυθαίρετο σε επί μέρους στοιχεία. Μιλούν π. χ. για «θεό Απόλλωνα», ενώ γνωρίζουν ότι ο Απόλλων δεν είναι θεός – τον λάτρευαν υπό αυτήν την ιδιότητα στους αρχαίους χρόνους (σήμερα το όνομα το βρίσκουμε στην προμετωπίδα αθλητικών Σωματείων). Μιλούν για αρχαία θρησκεία, τη στιγμή που αυτό είναι κάτι ανυπόστατο: θρησκεία χωρίς δόγμα δεν υπάρχει – και από τη θρησκευτική ζωή των αρχαίων Ελλήνων απουσιάζει το δόγμα. Κάνουν λόγο για «αναβίωση της αρχαίας ελληνικής θρησκείας», και τη θεωρούν δεδομένη, κάτι το οποίο μόνον αυτοί γνωρίζουν - κανένας άλλος. Αποκηρύσσουν με βδελυγμία τον όρο «ειδωλολατρία» ελπίζοντας ότι έτσι αναβαθμίζουν αυτό στο οποίο ομνύουν. Επιδίδονται, όπως εδώ και αιώνες συμβαίνει, σε συκοφαντικές επιθέσεις κατά του Χριστιανισμού θέλοντας να του χρεώσουν το ότι οι άνθρωποι γύρισαν την πλάτη στους αρχαίους «θεούς», επειδή πλανήθηκαν από τη διδασκαλία του Χριστού και των Μαθητών του. Η σημερινή κατάπτωση του ανθρώπου οφείλεται, λένε, στον Χριστιανισμό!

Όπως προκύπτει και από τις αντιδράσεις που προκλήθηκαν, μπορούμε να πούμε ότι η οικεία Μητρόπολη, και δη ο ποιμενάρχης της κ. Αμφιλόχιος, έπραξε το ελάχιστο που είχε χρέος να πράξει αλλά και το αυτονόητο: απευθύνθηκε στους Χριστιανούς της Μητροπόλεώς του (κατ’ επέκταση και σε κάθε ενδιαφερόμενο) και τους ενημέρωσε για σπουδαίο θέμα δίνοντας συγχρόνως τις επιβαλλόμενες συμβουλές. Το ότι για την ενέργεια αυτή εισπράττει επιθέσεις και προκατειλημμένη, δηλητηριώδη κριτική είναι αναμενόμενο. Ίσως μάλιστα οι επιθέσεις ενταθούν στο κοντινό μέλλον. Εκείνο που δε θα έπρεπε να συμβαίνει είναι η έλλειψη συμπαράστασης την ώρα αυτή της δοκιμασίας. Η πλάνη πρέπει να αντιμετωπίζεται με σύμπνοια, με αποφασιστικότητα, με ήρεμο πνεύμα και με καθαρό και πράο λόγο.

Αναρωτιέμαι πόσο εύκολα μπορεί κανείς να μείνει απαθής όταν βλέπει κάποιους να ισχυρίζονται ότι για τα χάλια μας φταίει η χριστιανική σκέψη ή ότι τα επιτεύγματα των αρχαίων προγόνων μας οφείλονται στη «θρησκεία» τους (ξεχνούν ότι και αυτή ήταν δικό τους δημιούργημα, δεν ήταν «εξ αποκαλύψεως θρησκεία», ώστε να αποτελέσει εφαλτήριο για περαιτέρω πρόοδο, όπως συνέβη με τον Χριστιανισμό). Ότι κάτι ανάλογο με τους προστάτες Αγίους που έχουμε σήμερα ήταν στην  αρχαιότητα η θεοποίηση στοιχείων της φύσεως ή ότι ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε χάρη στα εγκλήματα που διέπραξε (το αίμα χιλιάδων μαρτύρων ανά τους αιώνες είναι, φαίνεται, γι’ αυτούς κάτι άγνωστο). Πόσο εύκολα μπορεί κανείς να μείνει απαθής βλέποντας κάποιους να καταθέτουν τιμή στον Χριστιανισμό ως κήρυκα της αγάπης και της συναδέλφωσης όλων των ανθρώπων, συγχρόνως όμως να «θυμούνται» ότι ο Απόστολος Παύλος ήταν Εβραίος και όχι Έλληνας; Μήπως έχουν την αντίληψη ή θα ήθελαν ο Χριστιανισμός να απευθύνεται και να αφορά μόνο τους Έλληνες;

Ξαναγυρίζοντας όμως στο αρχικό ερώτημα δεν μπορούμε παρά να αναλογιστούμε πώς αντιμετωπίζεται (και αλλού και στην Ελλάδα) ο Χριστιανισμός σε σχέση με τις άλλες θρησκείες. Τα αίτια, για την ώρα, ας μείνουν στην άκρη. Πρέπει όμως να επισημανθεί το ότι μεγάλης σημασίας και αξίας παράγων είναι η πλαδαρότητα με την οποία βλέπουν και περιβάλλουν τη θρησκεία τους οι σημερινοί Χριστιανοί. Η προσήλωση σε αντιλήψεις που συνδέονται μόνο με τις υλικές ανάγκες του ανθρώπου οδηγεί μεγάλο μέρος των κατ’ όνομα Χριστιανών να θεωρούν την πίστη τους και τη θρησκεία τους σαν κάτι που υπάρχει απλώς και μόνο για να στολίζει κάποιες πτυχές της ζωής τους. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο περιορίζονται μόνο στην κοινωνική διάσταση του Χριστιανισμού (αγάπη και συναδέλφωση των ανθρώπων, έργα ευποιίας, φιλανθρωπία κ.λπ.) ξεχνώντας ότι αυτά αποτελούν το μέσον για να φτάσει κάποιος εις «την μέλλουσαν πόλιν», ξεχνώντας δηλαδή την μεταφυσική διάσταση, την κυρίαρχη, της χριστιανικής διδασκαλίας.

Στο σημείο αυτό βρίσκεται και η χαοτική διαφορά ανάμεσα στον Χριστιανισμό και, για παράδειγμα, σ’ αυτό που συνηθίσαμε να αποκαλούμε αρχαία ελληνική θρησκεία. Οι θιασώτες της (οι σημερινοί, όσοι κι αν είναι) προσπαθούν να ωραιοποιήσουν τα πράγματα μιλώντας για το περιεχόμενο της λατρείας και της τιμής που απένεμαν οι αρχαίοι Έλληνες σε (κατά την πίστη τους) θεούς και θεότητες. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ως πνευματικό δημιούργημα η μυθολογία τους είναι αξιοθαύμαστη, είναι γοητευτική. Είναι όμως μυθολογία! Όχι μόνον αυτό: όλα ήταν συμβολισμοί, κάτι σαν άπειρες και απροσδιόριστες, επικυρίαρχες δυνάμεις με σαφώς κατανεμημένες «αρμοδιότητες» σύστοιχες με κατά φαντασίαν υφιστάμενες ιδιότητες.

Το αν υπάρχουν σήμερα στον τόπο μας άνθρωποι που αποδέχονται την ύπαρξη αυτών των πάνω από τους ανθρώπους αοράτων δυνάμεων είναι κάτι που μπορεί να κεντρίζει την περιέργεια όσων δεν έχουν με τι να ασχοληθούν. Το να προβάλλεται όμως εν συνεχεία η ύπαρξη μιας τέτοιας παγκόσμιας (δηλαδή υπερκόσμιας) τάξης πραγμάτων θυμίζει το πολυμελές σχήμα που συναντάμε στις κυβερνήσεις της χώρας μας με πρωθυπουργό, υπουργούς, υφυπουργούς (ας μου επιτραπεί να το πω αυτό, αφού μερικοί ενοχλούνται ακόμη και με την αναφορά της λέξης «δωδεκάθεο»). Προφανώς, αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου είναι να έχει την πίστη του και τις πεποιθήσεις του. Από αυτό πάντως απορρέει κατόπιν η υποχρέωση να αγωνίζεται γι’ αυτά καταθέτοντας την ομολογία του και ελέγχοντας κατά τις δυνάμεις του όποιον τα διαστρέφει ή τα κακοποιεί.

Πηγή: http://www.haniotika-nea.gr/62075-%CE%A7%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82:%20%CE%A5%CF%80%CF%8C%20%CE%B4%CE%B9%CF%89%CE%B3%CE%BC%CF%8C%CE%BD;%20.html

***

Για το θέμα με τον αρχαίο Ναό στη Γαύδο

Τζουγκράκη Ιωάννα

Κύριε διευθυντά,

διαβάζοντας το άρθρο του κ. Λουπάση σκέπτομαι πως έχουν δίκιο όσοι λένε ότι πρέπει να καταργηθούν τα Θρησκευτικά ως μάθημα στα σχολεία. Δεν θα ήθελα ποτέ το παιδί μου να διδαχτεί από τόσο στενοκέφαλο θεολόγο την υπέροχη θρησκεία του χριστιανού. Στην εποχή μας, που η γνώση είναι τόσο ποικίλη, είναι πολύ εύκολο να αμφισβητήσει κανείς τα μεταφυσικά, όμως, αν διδασκόταν την τόσο απλή και μεγαλειώδη ζωή του Ιησού και τα τόσο απλά και σωτήρια λόγια, τη διδασκαλία του Ιησού, θα ήταν εύκολο να εμπνευστεί και να εμπλουτίσει τα όνειρα της παιδικής του ηλικίας και κυρίως της εφηβικής, με αγνά ιδανικά.

Ο μόνος εχθρός του χριστιανισμού είναι η νοοτροπία των στενοκέφαλων επικεφαλής, όχι φυσικά όλων, και ας θυμηθούμε τον Παππούλη πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίο. Δεν τους είδαμε να μπαίνουν μπροστάρηδες, να συγκεντρώνουν νέους, να τους καθ’ οδηγούν με λόγια αλλά και να τους εμπνέουν με το παράδειγμά τους, για έργα θετικά και πράξεις προσφοράς, ως δίδαξε ο Ιησούς και μετά ας πάνε και στις καφετέριες και στα κλαμπ και ας χορέψουν. Μόνο λόγια αόριστα!

Για τη Γαύδο κάνουν το κουνούπι, ελέφαντα. Εκεί κάποιοι «κουζουλοί, με την κρητική σημασία της λέξης» αρχαιολάτρες και αρχαιόπληκτοι έντυσαν την κουζουλάδα τους με φιλοσοφικό μανδύα. Και το ότι θα κτίσουν και Ναό του Απόλλωνα, τρόμαξε την «εκκλησία». Αλήθεια τι μπορεί να φοβηθεί ο χριστιανισμός της περιοχής; Μήπως ξαφνικά θα αλλαξοπιστήσουν οι χριστιανοί της Δυτικής Κρήτης; Τόσο σαθρός είναι, που ένας Ναός του Απόλλωνα και ενδεχομένως κάποιες τελετές και κάποιες συζητήσεις κυρίως μεταφυσικές, όπως έχω καταλάβει από την επιστολή τους, θα τον καταστρέψει; Ακόμα και αν λάβουν κάποιοι ντόπιοι μέρος θα είναι κυρίως χαβαλές. Γιατί πρέπει η Εκκλησία να ασχοληθεί σοβαρά με αυτούς;

Η κουζουλάδα τους θα είναι μια επιπλέον διαφήμιση για τη Γαύδο και τα Χανιά.

Αν ανακατευτεί η Εκκλησία αποτρεπτικά θα γίνουμε παγκοσμίως γελοίοι.

Υ.Γ. Κάποιος θα σκεφτεί και τι τη νοιάζει εκείνη, αφού δεν είναι και καμία πιστή;

Και ’γω απαντώ: Είμαι Χανιώτισσα, Κρητικιά, Ελληνίδα και πολιτισμικά Χριστιανή Ορθόδοξη. Είμαι υπερήφανη για όλες τις θετικές και πολλές φορές μεγαλειώδεις πράξεις της Εκκλησίας μας στις μέρες μας.

Πονώ για τα αρνητικά της, όπως θα πονούσα, αν έβλεπα τη μάνα μου, όταν θα έκανε λάθη. Απλά δεν δέχομαι τα μεταφυσικά αλλά τα θαυμάζω ως φιλοσοφία και μεγαλοφυή σκέψη.

Τζουγκράκη Ιωάννα

Πηγή: http://haniotika-nea.gr

Και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/03/blog-post_8365.html

***

Περί Χριστιανισμού

Γεώργιος Ι. Λουπάσης

Φιλόλογος

 Κύριε διευθυντά,

στο χθεσινό (10/3) φύλλο της έγκριτης εφημερίδας σας δημοσιεύεται επιστολή της κας Τζουγκράκη Ιωάννας. Σχολιάζει (δικαίωμά της!) άρθρο μου στα Χ.Ν. (1/3/11) με τίτλο «Χριστιανισμός: υπό διωγμόν;».

Δεν έχω την τύχη να γνωρίζω την κα Τζουγκράκη, δεν κατάλαβα, όμως, γιατί επιχείρησε να μου αλλάξει ιδιότητα και από φιλόλογο να με χρίσει θεολόγο. Τα υπόλοιπα όλα σχεδόν τα κατάλαβα, γιατί επιβεβαιώνουν όσα περί Χριστιανισμού και των διωγμών που υφίσταται είχα αναπτύξει στο άρθρο μου. Θέλω μόνο να παρατηρήσω, με την άδειά της, ότι, πρώτον, προσπαθεί να υποβαθμίσει το θέμα του «ναού» στη Γαύδο προκαλώντας επιπλέον σύγχυση με εργαλείο λεξιλόγιο όπως κουζουλός και κουζουλάδα, κουνούπι και ελέφαντας και χαβαλές. Δεύτερον, συγκρούεται με τον εαυτό της, αφού κάνει λόγο για «την υπέροχη θρησκεία του χριστιανού», στη συνέχεια όμως ανακοινώνει ότι «δεν δέχεται τα μεταφυσικά». Και τη ρωτώ: υπάρχει Χριστιανισμός χωρίς τη μεταφυσική διάστασή του; Θέλει να μας πει ότι καθένας μας μπορεί να προσαρμόζει τη θρησκεία στα προσωπικά γούστα; Πρέπει ακόμη να θυμάται ότι ο σεβασμιότατος πρώην Κισάμου και Σελίνου κ. Ειρηναίος, εκτός από το τεράστιο κοινωνικό έργο που επιτέλεσε, μπήκε μπροστά και είτε με το παράδειγμά του είτε με το κήρυγμα είτε με τον γραπτό λόγο του (βιβλία, άρθρα) έδειξε στο ποίμνιό του τον δρόμο προς τη βασιλεία του Θεού. Εκτός κι αν θεωρεί πως και αυτά είναι «λόγια αόριστα».

Τέλος, αφού παρατηρήσω ότι δεν είναι χωρίς σημασία οι αναφορές στην κατάργηση των Θρησκευτικών (βρήκαμε την ευκαιρία, ας το ξαναπούμε…) και στην ιδιότητα της «πολιτισμικά Ορθόδοξης Χριστιανής» (αυτό διαλέξαμε, αυτό πήραμε…), θέλω να ευχαριστήσω τη συντάκτρια της επιστολής, γιατί με κατέταξε στους «στενοκέφαλους»(!) Χριστιανούς διαπιστώνοντας ότι επαναλαμβάνω κάτι που εδώ και αιώνες πρεσβεύουν και διδάσκουν η Εκκλησία και η Θρησκεία μας. Θέλω να την ευχαριστήσω και για τη διαβεβαίωσή της ότι ο Χριστιανισμός έχει μόνο εχθρό τη «νοοτροπία των στενοκέφαλων επικεφαλής». Τώρα ξέρουμε: όλοι οι άλλοι είναι είτε φίλοι του είτε αδιάφοροι απέναντί του.

Με τιμή

Γεώργιος Ι. Λουπάσης,

φιλόλογος

πηγή: http://haniotika-nea.gr

και από: http://exagorefsis.blogspot.com/2011/03/blog-post_2645.html