Ζωηφόρος

«Η αναζήτηση της πίστης στην έρημο μιας εκκοσμικευμένης κοινωνίας», του Στυλιανού Παπαθεμελή,

«Η αναζήτηση της πίστης στην έρημο μιας εκκοσμικευμένης κοινωνίας»

του  Στυλιανού Παπαθεμελή

Ο ονομαστότερος ορθόδοξος θεολόγος του 20ού αιώνα, ο μακαριστός πατήρ Γεώργιος Φλορόφσκι, είχε έγκαιρα επισημάνει στο βαρυσήμαντο μελέτημά του για τον πολιτισμό ότι ο κόσμος μας “βρίσκεται σε κατεύθυνση οπισθοχώρησης από το χριστιανισμό”.

Υπογράμμιζε μάλιστα με έμφαση ότι “οι πολιτισμοί διαλύονται, όταν δεν υπάρχουν ελατήρια που να εμπνέουν και πεποιθήσεις που να δεσπόζουν”. Τίμιοι αναλυτές διαπιστώνουν μαζική έξοδο από τις παραδοσιακές ομολογίες. Το τραγικό της εξόδου αυτής είναι ότι συντελείται χωρίς διωγμούς και βίαιους προσηλυτισμούς. Το Ευαγγέλιο επικράτησε με το αίμα εκατομμυρίων μαρτύρων στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους των διωγμών και αντιστάθηκε νικηφόρα στους αιώνες των οθωμανικών εξισλαμισμών στον ελληνικό χώρο. Και τότε αναδείχθηκαν χιλιάδες νεομάρτυρες που πλήρωσαν με το μαρτύριό τους την άρνησή τους να αλλαξοπιστήσουν. “Πολιτιστική αποσάρκωση” του χριστιανισμού ονομάζει η γαλλίδα κοινωνιολόγος Ντανιέλ Ερβιέ-Λεζέ το παρακμιακό αυτό φαινόμενο. Κύρια χαρακτηριστικά του είναι τα ακόλουθα: - α) Στις αναπτυγμένες χώρες η κοινωνία δεν έχει πλέον στερητικά σύνδρομα. Δεν ανησυχεί ότι θα πεινάσει. Τώρα όμως με τον εφιάλτη της επερχόμενης κρίσης ενδέχεται να ανησυχήσει ξανά. - β) Οι σύγχρονοι άνθρωποι δεν φοβούνται το θάνατο, δεν προβληματίζονται για το θάνατο. Δεν έχουν μεταφυσικά ερωτήματα. Δεν ανήκουν ούτε στο είδος που χαριτολογώντας έλεγε ο Λα Ροσφουκό “φοβούμαι το θάνατο, αλλά δεν θα ήθελα να είμαι εκεί, όταν έλθει”! - γ) Η οικογένεια ως πρωτοκύτταρο της κοινωνίας έχει υποστεί δεινά πλήγματα στις μέρες μας. Ο γάμος “μυστήριον μέγα” κατά τον Απόστολο Παύλο και κατά το γνωστό ορισμό του Μοδεστίνου, που υιοθετεί η Εκκλησία, “ανδρός και γυναικός συνάφεια και συγκλήρωσις του βίου παντός, θείου τε και ανθρωπίνου δικαίου κοινωνία”, χτυπιέται καίρια. Η βασική αρχή, η αρχή του αδιαλύτου του γάμου, έχει ανατραπεί με τα διαρκώς διευκολυνόμενα -και στην Ελλάδα γίνεται αυτό- διαζύγια που πολλαπλασιάζονται. Ο γάμος από μυστήριο εκπίπτει και διολισθαίνει συνεχώς σε προσωπική ανακλητή σχέση. Σύμβαση ελεύθερης συμβίωσης την ονομάζει και ο έλληνας νομοθέτης σε προωθούμενο τις ημέρες αυτές νομοσχέδιό του. ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ Άλλοτε η πίστη καλλιεργούταν στην οικογένεια. Αλλά αυτή διέρχεται βαριά κρίση. Καλλιεργούταν στο σχολείο, αλλά αυτό τώρα το θέλουν οι πολλοί ουδετερόθρησκο. Τα σχολικά βιβλία δεν μιλούν πια για το Θεό και τις μεγάλες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Είναι, λένε, “διαπολιτισμικά”. Πληρώνουμε ως χριστιανοί το ότι δεν είμαστε ούτε θερμοί ούτε ψυχροί αλλά μεσοβέζικοι. Στη Δυτική Ευρώπη, σε αντίθεση με την καθʼ ημάς Ανατολή, κλείνουν και πουλάνε τις εκκλησιές και τα μοναστήρια τους. Όμως πάντοτε οι μεγάλες κρίσεις σοκάρουν. Και στην Ευρώπη της ενδημικής εκκοσμίκευσης υποφώσκουν παρήγορες αντιστάσεις. Θυμίζω την Έκθεση της Επιτροπής Πρόντι, που αποφαίνεται ότι στη σημερινή Ευρώπη “δημόσια ζωή χωρίς θρησκείες είναι αδιανόητη”. Η αχίλλεια πτέρνα της μετανεωτερικότητας είναι η απώλεια της μνήμης. Σε αυτήν στοχεύει η αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση σήμερα. Η παγκοσμιοποίηση ωστόσο, όπως εύστοχα έχει γραφεί, δεν είναι ούτε ατύχημα, ούτε μοιραία. Είναι μία εν δυνάμει βαρβαρότητα που πρέπει να τεθεί υπό έλεγχο. Δηλαδή να εκπολιτιστεί. Γνωρίζουμε τις αποτυχίες και τα λάθη της ιστορικής χριστιανοσύνης. Αλλά οι περιπτώσεις προσωπικής αναξιότητας των χριστιανών και δη των ταγών της δεν αναιρούν την αλήθεια του χριστιανικού μηνύματος ελπίδας, πίστεως και αγάπης. Ένας άνθρωπος που πιστεύει είναι σίγουρα ένας άνθρωπος που ελπίζει. Η ελπίδα ανήκει στις πνευματικές βεβαιότητες της πίστης μας. Είναι γνωστό άλλωστε ότι σε ένα αεροπλάνο που πέφτει ή σε ένα καράβι που βουλιάζει δεν υπάρχουν άπιστοι. Ο κόσμος ωστόσο έχει πολύ λίγη ανάγκη από κηρύγματα. Έχει ανάγκη από παραδείγματα. Στο πυκνής πνευματικότητας και σοφίας Γεροντικόν απάνθισμα αποφθεγμάτων αγίων Γερόντων της Ερήμου, όταν ο αβάς Ιωάννης λίγο πριν από την εις Κύριον εκδημία του παρακαλείται από τους αδελφούς να τους αφήσει την τελευταία υποθήκη του, τους λέει: “Ουδέποτε εποίησα τον ίδιον θέλημα” -έκανα δηλαδή πάντοτε το θέλημα του Θεού- “ουδέ τινά εδίδαξα όπερ πρότερον ουκ εποίησα”. Το παράδειγμα είναι πράξη. Και κατά την ευαγγελική διήγηση “ο Ιησούς ήρξατο ποιείν τε και διδάσκειν”, πρώτα “ποιείν” και έπειτα “διδάσκειν”.

Πηγή: http://www.makthes.gr

Αναδημοσίευση από: http://exagorefsis.blogspot.com/2009/06/httpwwwmakthesgr.html

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel