Αυτό που με άγγιξε περισσότερο είναι η συμμετοχή στα γεγονότα και στο πλιάτσικο των μεταναστών και των άλλων αποκλεισμένων (τσιγγάνων, κ.ά.).

Άνθρωποι που πρόβαραν γυαλιά στο καθρέπτη την ώρα του χαλασμού. Φθόνος και λαχτάρα μαζί για την κοινωνία της αφθονίας που απλώνεται επιδεικτικά μπροστά τους χωρίς να μπορούν να την αγγίξουν.

Αν κάτι με εντυπωσίασε αρνητικά, είναι η συστολή όλων των πολιτικών κομμάτων -και ειδικότερα αυτών που παρουσιάζουν ένα ριζοσπαστικό ιδεολογικό προφίλ, να μιλήσουν και να προβληματιστούν δημόσια γι' αυτό.

Βέβαια, οι ψήφοι κατανέμονται μέσα στην κοινωνία των 2/3. Το υπόλοιπο 1/3 προς το παρόν δεν ψηφίζει.

Ένας μου φοιτητής έγραψε στο διαδίκτυο: «αν το δίλημμα πρέπει να είναι δικομματισμός ή πέτρες, εγώ θα επιλέξω τον δικομματισμό».

Πολλοί άλλοι θα έχουν σκεφτεί με παρόμοιο τρόπο.

Έτσι το ΚΚΕ, για παράδειγμα, έξυπνα ξεκαθάρισε αμέσως τη θέση του, για να μην βρεθεί μπροστά σε τέτοια αδιέξοδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πάλι, που βλέπει τις τελευταίες εβδομάδες τα ποσοστά του να υποχωρούν, τη δημοτικότητα του νεαρού ηγέτη του να κατρακυλάει και το ΠΑΣΟΚ να αναγεννιέται από τη στάχτη του, θύμωσε -θα έλεγα καλύτερα, μούτρωσε- όπως τα κακομαθημένα παιδιά όταν δεν γίνεται το δικό τους. Είχε προφανώς ποντάρει όλους αυτούς τους προηγούμενους μήνες σε μια ριζική αλλαγή των συσχετισμών μέσα στο στρατόπεδο της ευρύτερης κεντροαριστεράς. Κάποια στελέχη του, ίσως είχαν δοκιμάσει το κοστούμι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και το είχαν βρει θαυμάσιο. Το τελευταίο καιρό, τα πράγματα γύρισαν. Τι; Όνειρο ήταν και πάει; Εκεί ίσως πρέπει να αναζητήσουμε την δική του οργή.

Να μεταφερθεί το κέντρο του αγώνα στα σχολεία και στις σχολές ζήτησε ο πρόεδρος Τσίπρας, αλλά θα έπρεπε να προσθέσει: «μέχρι να ανεβούμε καμιά μονάδα στις δημοσκοπήσεις».

Τελικά, ίσως εκεί στην Κουμουνδούρου θα έπρεπε να υιοθετήσουν το σύνθημα του Μάη του '68: τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα!

Από την ιστοσελίδα:http://www.ppol.gr/fullarticle.php?id=4793