Επίτ. Σχολικού Συμβούλου Δ.Ε.

από την εφημερίδα «ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ»,  Παρασκευή, 24.07.2009

«Εθνικοί λόγοι, ανθρώπινοι λόγοι, θείοι λόγοι, επιβάλλουν να μην επιτρέψουμε να διαγραφεί … η λέξη “χρέος”». Πηγαίος, αυθεντικός, γνήσιος και πατριωτικός ο λόγος αυτός του αείμνηστου ακαδημαϊκού και διαπρεπούς ποιητή Νικηφόρου Βρεττάκου.

Όλα στη ζωή μας παραδίδονται από τον ένα στον άλλο, από τη μια γενιά στην άλλη (πίστη, επιστήμες, έθιμα κ.ά.). Βεβαίως, δεν είναι όλα τα παραδιδόμενα σωστά. Υπάρχουν και τα «παθητικά» και τα «φθαρτά». Θα κρατήσουμε τις καλώς νοούμενες παραδόσεις και θα «πετάξουμε» τις άλλες ή μάλλον θα πέσουν από μόνες τους, διότι δεν αντέχουν στο «σφυροκόπημα» της αλήθειας. Θα κρατήσουμε τις ζωηφόρες παραδόσεις, που συνέβαλαν και συμβάλλουν πάντοτε στην επιβίωση του Έθνους μας.

Αυτές με τις οποίες τράφηκε το Γένος μας στις δυσκολίες ιδίως του παρελθόντος του.

Αυτό ακριβώς τόνιζε και ο αείμνηστος καθηγητής της Νομικής Αλέξ. Τσιριντάνης, όταν έγραφε: «Το παρελθόν έχει το παθητικόν του… έχει όμως και το ενεργητικόν του, την παράδοσιν από του παρελθόντος. Και πρόοδον αποτελεί όχι η μωρία να αγνοήσωμεν το παρελθόν, αλλά η σοφία, η οποία συνίσταται υπό του παρελθόντος. Και πρόοδον αποτελεί όχι η μωρία να αγνοήσωμεν το παρελθόν, αλλά η σοφία η οποία συνίσταται εις το να υπερνικήσωμεν το παθητικόν και να αξιοποιήσωμεν το ενεργητικόν, την από του παρελθόντος παράδοσιν».

Είναι σημαντικό και παρήγορο, ότι τώρα τελευταία, πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας και κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για την εθνική μας επιβίωση, επειδή βλέπουν ότι «οι προαιώνιες αξίες του Ελληνικού κόσμου περιδινίζονται στην ευρωπαϊκή χοάνη και απειλούνται με ολοσχερή καταστροφή».Είναι επιτακτική ανάγκη η επιστροφή στις ρίζες μας, για να διατηρήσουμε το πρόσωπό μας και την ταυτότητά μας μέσα στην Ενωμένη Ευρώπη και να μη «πολτοποιηθούμε» μέσα στο σχήμα της παγκοσμιοποίησης.

Η προτροπή του Απ. Παύλου: «…στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις…», ας γίνει εγκόλπιο στη ζωή μας, για να μας υπενθυμίζει πάντοτε την αξία και την αναγκαιότητα της Ελληνορθόδοξης Παράδοσης.

Ιδιαίτερη δε βαρύτητα έχει και πάλι  ο λόγος του Νικηφ. Βρεττάκου, όταν λέγει : «Περνάμε κρίσιμες ώρες κι αυτό το κρατίδιο χρειάζεται τώρα μια καινούργια απελευθέρωση … Επιβάλλεται να συνέλθουμε… και να σκεφτούμε τι θα κάνουμε. Πώς θ’ ανασυνθέσουμε τη φθαρμένη ελληνική μας ταυτότητα … Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε μιαν ανανεωμένη εθνική παρουσία, έχοντας πάψει να λειτουργούμε πάνω στις ρίζες μας».

Ας συνεχίσουμε, λοιπόν, ό,τι μας κρατάει. Την αληθινή παράδοση. Και να την συνεχίσουμε, όπως και την παραλάβαμε, αλλά και να την εμπλουτίσουμε και να επενδύσουμε σ’ αυτήν, προσαρμόζοντας συγχρόνως το πνεύμα της στις παρούσες συνθήκες. Μας το λέγει και ο μεγάλος Γερμανός συγγραφέας, ο Γκαίτε: «Την κληρονομιά που μας παραχώρησαν οι πρόγονοί μας πρέπει να την ξανακερδίσουμε». Να την προφυλάξουμε, όμως, από τη θύελλα του μοντερνισμού, μιμητισμού, του μηδενισμού και του δήθεν εκσυγχρονισμού, που τείνουν ν’ αφανίσουν ό,τι ιερό, εθνικό και παραδοσιακό.

Πρέπει ν’ αποφεύγεται ό,τι έρχεται σε αντίθεση με την προοδευτική παράδοση, διότι διαφορετικά «βάλλομε» κατά του Έθνους μας και της δικής μας υπόστασης και επιβίωσης.

Θα το πούμε ωμά και ξεκάθαρα: όσοι αντιστρατεύονται τη γνήσια παράδοση είναι ένοχοι απέναντι στις επερχόμενες γενεές και δυναμιτίζουν την εθνική μας υπόσταση.

«Όποιος αρνιέται τον εαυτό του, τη γλώσσα του, τη ζωή του, την ιδιοσυγκρασία του λαού του, του ελληνικού, αφαιρεί ο ίδιος τα θεμέλια της μόρφωσής του και υπονομεύει τον τόπο του».  Τέλος, ας μη ξεχνάμε αυτό που μας συμβουλεύει ο διάσημος Άγγλος ποιητής Θ. Έλιοτ και έχει ιδιαίτερη σημασία για όλους μας και την αξία της παράδοσης: «Δεν μπορούμε να χτίσουμε το μέλλον, παρά μόνο με τα υλικά του παρελθόντος».

Και στις ρίζες μας πράγματι βρίσκουμε την «πρώτη ύλη» για την πνευματική θεμελίωση του καινούργιου κόσμου.Θα ‘θελα να τελειώσει τούτο το άρθρο με τους λόγους του αείμνηστου Ευάγγελου Παπανούτσου, που κάπου γράφει:

«Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο του αύριο, του αύριο που ετοιμάζεται, ένα χρέος έχουμε: Όχι γιατί πρέπει να είμαστε υπερήφανοι, γιατί είμαστε μοναδικοί στον κόσμο, αλλά γιατί έχουμε την υποχρέωση και το δικαίωμα να μείνουμε αυτοί που είμαστε. Κι έτσι θα μπορέσουμε να υπηρετήσουμε καλύτερα και τους άλλους, καλύτερα και την ανθρωπότητα. Όποιος δεν υπηρετεί το έθνος, τον πολιτισμό του, την ιστορία του, αυτός δεν υπηρετεί ούτε την ανθρωπότητα».

               Πηγή: http://blogs.sch.gr/kantonopou/2009/07/27/