από το Βιβλίο του «Από τις εορτές της Εκκλησίας μας», Κίσαμος, 2000,

αναδημοσίευση από το περιοδικό της Ιεράς Μητροπόλεως Κισάμου και Σελίνου

«ΧΡΙΣΤΟΣ & ΚΟΣΜΟΣ», τεύχος 22, Ιούλιος-Αύγουστος 2009.

***

Κάθε χρόνο ο Δεκαπενταύγουστος με την Κοίμηση της Παναγίας, με τις βράδυνες παρακλήσεις και τη νηστεία του ανασύρει από το θησαυροφυλάκιο των Δογμάτων και των παραδόσεων της Ορθοδοξίας μας το Πρόσωπο της Παρθένου Μαρίας και μαζί με το Σεπτό της Κόνισμα το στήνει Πρότυπο αρετής και Αγιότητας. Πρότυπο αγνείας και Παρθενίας.

Η Δογματική παράδοση της Εκκλησίας μας την καθιερώνει «προ του τόκου Παρθένον και μετά τον τόκον Παρθένον», δηλ. Αειπάρθενον και η υμνολογία την ψάλλει «Άσπιλη, αμόλυντη, άφθορη, άχραντη, αγνή Παρθένα...».

Ο χριστιανισμός,  πού  εμφανίστηκε στους χρόνους της παρακμής του  αρχαίου  Ελληνορωμαϊκού   κόσμου,   ενός   κόσμου βυθισμένου στη φθορά της ειδωλολατρίας του, ήθελε να δώσει στη νέα κοινωνία πού εγκαινίαζε στην ανθρώπινη Ιστορία, μεγάλα πρότυπα αρετής και ανάπλασης του κόσμου. Κι ανυψώνοντας τη γυκαίκα, πουναι πάντα βιολογικά και ηθικά Μάνα της ζωής, πήρε το πρότυπο της Παναγίας και τόκαμε αιώνιο Σύμβολο της Παρθενίας του κόσμου και του ανθρώπου.

Γιατί ο κόσμος και ο άνθρωπος πού βγήκαν Παρθένα δημιουργήματα από τα χέρια του Θεού και μολύνθηκαν αργότερα από το ρύπο της αμαρτίας των πρωτοπλάστων, δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς την πρωτόπλαστη παρθενία των. Και δεν παύουν να τη νοσταλγούν και να την αναζητούν μέσα σε Βαπτίσματα και «καθαρμούς», πού έχουν οι θρησκείες όλων των εποχών και των Λαών της Γης.

Ιδιαίτερα ο χριστιανισμός, πού θέλει να υψώνει τον άνθρωπο ως την ψηλότερη κορφή της τελειότητας, τη «Θέωση», τον σπρώχνει αδιάκοπα στο μέγιστο και το απόλυτο, έχει και το Απόλυτο πρόσωπο της Παρθενίας, την Παναγία, για να υπενθυμίζει και να επανορθώνει σε κάθε εποχή το χαμένο ιδανικό μας. Μα ο κόσμος πού ζούμε σήμερα είναι ένας α-πάρθενος κόσμος. Ο σύγχρονος άνθρωπος κάνοντας άλλη μια φορά κατάχρηση των νόμων και των εντολών, πού ο Δημιουργός έθεσε στη Δημιουργία του, εκπορνεύει και διαφθείρει τον κόσμο και τον εαυτό του. Με την κατάχρηση και τη ληστρική επέμβαση του στο φυσικό κόσμο δεν αφήνει καμιά «παρθενική» γωνιά σ' αυτόν. Καίει τα δάση, ρυπαίνει τα ποτάμια και τις θάλασσες και μολύνει τον αέρα πού αναπνέει.

Στην κοινωνική μας ζωή εγκαταλείπονται θεσμοί και παραδόσεις πού έχουν μέσα των την Παρθενικότητα των ανθρωπίνων σχέσεων: Την τιμιότητα, την ειλικρίνεια, την ντροπή, το σεβασμό, την ευγένεια. Ο χουλιγκανισμός  μικρών και μεγάλων, γίνεται κυρίαρχος νόμος! της ζωής  και η Δημοκρατία εκπορνεύεται συχνά σε δημαγωγία και τρομοκρατία.

Στις σχέσεις των φύλων ανατρέπονται αιώνιοι βιολογικοί και ηθικοί νόμοι, πού εγγυούνται την υγεία της ζωής. Τη θέση του τίμιου Γάμου παίρνει ο ελεύθερος έρωτας, η αγνότητα των παιδιών συκοφαντείται και ξεπουλιέται φτηνά και πρόωρα.

Η ομοφυλοφιλία θεωρείται «νόμιμο» πάθος κι ο άνθρωπος (άνδρας και γυναίκα) παραδίδεται στην ατίμωση πρωτογόνων ενστίκτων. Τα παιδιά «σκοτώνονται» στη μήτρα της Μάνας των κι υστέρα αναζητούνται γοερά από τους «άτεκνους», φονιάδες των.

Οι γέροι εγκαταλείπονται από τα παιδιά των, γιατί είναι «βάρος» και πεθαίνουν έρημοι σε θλιβερούς «οίκους ευγηρίας».

Ένας κόσμος α-πάρθενος μοιραία γίνεται και απάνθρωπος κόσμος.

Κι ο σύγχρονος άνθρωπος για να δικαιολογήσει την κατάπτωση του βρήκε την ψευδοφιλοσοφία της απομυθοποίησης. Η πίστη λένε είναι μύθος. Στ' όνομα της Επιστήμης (ταλαίπωρη Επιστήμη τί σου φορτώνομε) και της προόδου θέλομε να τα απομυθοποιήσωμε όλα. Να τα ξεγυμνώσωμε δηλ. όλα από την ουσία, την ιερότητα και τη γοητεία των για να μας μείνει τί; η γύμνια, η ανία, το κενό, η απελπισία, ο φόβος, τα νακρωτικά και τα ψυχιατρεία.

Σ' αυτόν τον α-πάρθενο και α-πάνθρωπο κόσμο η Εκκλησία μας προβάλλει και πάλι τούτες τις μέρες το πρότυπο της Παναγίας Παρθένας.

Το πρότυπο εκείνο, πού υπήρξε «καθαρότατος Ναός» για να υπενθυμίζει σ' όλους μας την Ιερότητα του χώρου και του χρόνου πού ζούμε.

Το πρότυπο εκείνο, πού υπήρξε Αγνή Κόρη για να θυμίζει στα νειάτα όλων των εποχών, την αγνότητα πού βαστούνε στο κορμί και την ψυχή των για ν' αναπλάθουν σε κάθε γενιά, παρθένα και καθαρή τη ζωή του κόσμου. Το πρότυπο εκείνο, πού γέννησε το Σωτήρα του κόσμου για να υπενθυμίζει στη Γυναίκα, πώς πρωταρχικός της ρόλος είναι να γεννά και να ανατρέφει ανθρώπους, πού θα σώζουν τη ζωή του κόσμου από τη φθορά της πτώσης και της αμαρτίας του...

Υψηλό και απόλυτο φαίνεται το πρότυπο της Αεί Παρθένου Μαρίας. Μα ο άνθρωπος πρέπει να κυνηγά το Απόλυτο κι όταν ακόμη δεν το φτάνει ολότελα, γιατί έτσι μόνο υψώνει τον εαυτό του και τον κόσμο που ζει.

Άσπιλη, Άχραντη, Αγνή Παρθένα, Πλατυτέρα του κόσμου.

Άπλωσε το πέπλο της Παρθενίας σου και σκέπασε τη γύμνια του σημερινού κόσμου. Σκέπασέ τον με τη χάρη Σου και με τα χεριά και τα έργα εκείνων, που τιμούνε το πρόσωπο και το πρότυπο Σου και ταπεινά πασχίζουνε για να γεννεί τούτο το θάμα.