Δημοσιογράφου
αποσπάσματα άρθρου από την εφημερίδα «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ», 08-01-2010
Εδημιούργησεν ένα κακόν προηγούμενον χωρίς λόγον ή ωφέλειαν δια την Εκκλησίαν, ενώ εξεπέρασε, με άλμα εις το κενόν, τον μακαριστόν Χριστόδουλον, θυσιάζων την ουσίαν δια τας εντυπώσεις
Όχι, εμείς γράφοντας με τη χριστιανική μας ιδιότητα και με ευαισθησία, πού βάζει το καλώς νοούμενο συμφέρον της Εκκλησίας πάνω από κάθε τί άλλο, δεν θα πούμε πρόχειρα ότι καλά έκανε και συμμετείχε στη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου ο προκαθήμενος της Εκκλησίας. Ήταν μια ΚΑΚΗ αρχή. Κάποιοι, από αυτούς πού δεν μπορούν να κρύψουν τη χαρά τους, πού την «πάτησε» ο προκαθήμενος, εξάγουν συμπεράσματα και τα γνωστοποιούν ευρέως για ευνόητους λόγους. Κάνουν, συγκεκριμένα, λόγο για ...προσωπική «χημεία» του Γ. Παπανδρέου με τον αρχιεπίσκοπο. Καλή χημεία; Ελάτε τώρα…
Δυστυχώς, ο όχι και νέος πια αρχιεπίσκοπος, δείχνει να ζηλεύει τη δόξα (πού πληρώθηκε ακριβά κι' άφησε πίσω πολλά ερείπια) του μακαριστού Χριστόδουλου, τον όποιο - για να γράψουμε όλη την αλήθεια - ξεπέρασε με την εκπληκτική ενέργεια του να συμμετάσχει στο Υπουργικό Συμβούλιο. Ενέργεια χωρίς προηγούμενο και χωρίς λόγο ή όφελος για την Εκκλησία.
Ως φαίνεται, ο Ιερώνυμος επιχείρησε με μια μόνον ενέργεια να γεφυρώσει το μεγάλο κενό, πού δημιούργησε η απραγία του, όχι φυσικά όσον αφορά τα περιττά και επιζήμια, άλλα τα χρήσιμα και απαραίτητα. Κατηγορήθηκε ότι κάνει κρότο η σιωπή του…
Πρώτα απ' όλα, ο κ. Ιερώνυμος, για τον όποιο υπάρχει διάχυτη η εντύπωση ότι είναι ο «αρχιεπίσκοπος του ΠΑΣΟΚ» (σε αντίθεση με τον μακαριστό, πού ήταν «αρχιεπίσκοπος της Ν.Δ.» και πιο εκεί, της Λαϊκής δεξιάς, δεν έπρεπε να επιβεβαιώσει τόσο πανηγυρικά αυτό το στοιχείο (προς μεγάλη ικανοποίηση των επιτελών και οπαδών του). Η ενέργεια του δεν πέρασε απαρατήρητη. Την πρόσεξαν πολλοί, αν όχι όλοι οι πολιτικοποιημένοι πολίτες. Το σίγουρο είναι ότι δεν την επιδοκίμασε ούτε ένας αληθινός χριστιανός. Για τον απλούστατο λόγο ότι ουδέποτε άλλοτε συνέβη κάτι παρόμοιο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι πολιτικοί είναι υπό παρατήρηση, καθώς ευθύνονται στο 100% για το κατάντημα της οικονομίας και για το ρεζίλεμά μας διεθνώς.
Αλήθεια, δεν ξέρει ο κ. Ιερώνυμος ότι τα δύο κόμματα, κυβερνώντας εναλλάξ τη χώρα, την έχουν καταστρέψει και ότι, παρ' όλα αυτά, μένοντας σε δύο αντίπαλες όχθες, προβαίνουν σε απελπιστικά διαβήματα, ελπίζοντας ότι θα πείσουν τον γονατισμένο λαό να δεχτεί να αναλάβει το κόστος της βελτίωσης των πραγμάτων, παρότι αθώος; Γιατί, δηλαδή, έπρεπε, με την απόλυτα λανθασμένη ενέργεια του, πού τον εξέθεσε και πολιτικά, να καταστήσει την Εκκλησία μέρος του προβλήματος, για να μη χρησιμοποιήσουμε πιο «βαριά» λέξη;
Ένας πνευματικός άνθρωπος κι' όταν ακόμα αποστρέφεται την Πολιτική, σε περιόδους όπως η σημερινή, όταν όλα απειλούνται με κατάρρευση, αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να μετράει και τα λόγια και τις ενέργειες του, για να μη χρεωθεί όχι συνηθισμένες ευθύνες, αλλά πολύ βαριές.
Δεν βλέπει, δεν καταλαβαίνει ο κ. Ιερώνυμος ότι οι πολιτικοί, υπό το βάρος των σοβαρότατων ευθυνών τους, προσπαθούν τη ζημία πού προκάλεσαν στη χώρα να τη φορτώσουν στον αθώο (και θύμα τους) λαό; Η πρόσκληση, πού του απηύθυναν, περιείχε οπωσδήποτε δόλο.
Αν όχι να καταστήσουν συνυπεύθυνη την Εκκλησία (σε συνδυασμό με τις κατηγορίες ότι διαθέτει μεγάλη περιουσία και αποφεύγει να καταβάλει φόρους), να την εκθέσουν απέναντι στο λαό, δείχνοντας ότι τη δύσκολη ώρα πάει με τους κατεστημένους. Έτσι ή αλλιώς, η Εκκλησία πάντοτε θα έπρεπε να βρίσκεται δίπλα στον λαό, πού υποφέρει, μη μπορώντας να τα βγάλει πέρα με το «Θηρίο» της τεχνητής οικονομικής κρίσης. Και γράφουμε «τεχνητής», διότι είναι φανερό ότι αυτή η κρίση, ενώ σωριάζει στο έδαφος όλους τους άλλους, αφήνει ανέπαφους εκείνους πού βρίσκονται, όπως λέμε, στα πράγματα και χρησιμοποιούν την κρίση ως εργαλείο και μοχλό αλλαγής της υπάρχουσας κατάστασης…
Όχι, δεν έπρεπε να πάει στο Υπουργικό Συμβούλιο ο κ. Ιερώνυμος. Ούτε επί ΠΑΣΟΚ, ούτε επί Ν.Δ. Η Εκκλησία πρέπει να καταλάβει ότι η Ελλάδα απειλείται με αφανισμό. Η ψήφος στους μετανάστες είναι το πρώτο καίριο πλήγμα στην κυριαρχία της κι έπονται κι άλλα. Την όποια περιουσία της πρέπει να σπεύσει να τη χρησιμοποιήσει για να κρατήσει όρθιους, κυριολεκτικά, στη ζωή, τους εναπομείναντες Έλληνες. Αν δεν βγει από τη μακαριότητα της η Εκκλησία (Ν.Π.Δ.Α.), τότε το «Δεσποτάτο», στον λίγο χρόνο πού απομένει και να θελήσει να κάνει κάτι, δεν θα έχει νόημα...
