Ενώ ετοιμαζόμαστε για τα Χριστούγεννα έχουμε αρχίσει τον διωγμό του Χριστού.

Μεθοδεύουμε με επιστημοσύνη και υποκριτική μαεστρία την απέλαση του Χριστού από την πατρίδα μας. Φροντίζουμε, όμως, να γίνη η απέλαση αυτή νόμιμα, χωρίς τάχα δική μας ευθύνη, σύμφωνα με τις προδιαγραφές που υπαγορεύει το «Συμβούλιο της Ευρώπης», ένα συμβούλιο χωρίς νομοθετική και εκτελεστική αρμοδιότητα, δηλαδή χωρίς αξία και εξουσία, όπως η ντόπια «Ανεξάρτητη Αρχή», που εφευρέθηκε από τους πολιτικούς μας για να πολεμούν την Εκκλησία και το ήθος του λαού μας χωρίς να επωμίζονται αυτοί την πολιτική ευθύνη αλλά να την “φορτώνουν” στους αμοραλιστές που επέλεξαν για να απαρτίσουν την υποτιθεμένη «Ανεξάρτητη Αρχή» και, τελικά, να υλοποιούν με τις νομοθετικές τους ρυθμίσεις όλα εκείνα που η ανερμάτιστη «Αρχή» εισηγείται.

Το Συμβούλιο της Ευρώπης δεν έχει καμμία σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση, ούτε εξουσία στα Κράτη Μέλη της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζεται νομικά και εκτελεστικά με το Δικαστήριο της Χάγης.

Και όμως! Οι Έλληνες πολιτικοί, οι κοπτόμενοι για την χριστιανοσύνη τους, έσπευσαν να γεμίσουν με ψέματα τον Ελληνικό λαό, πως τάχα είναι απαίτηση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως να κατεβούν πάραυτα τα χριστιανικά σύμβολα από όλα τα δημόσια κτίρια και τις Δημόσιες Υπηρεσίες –συμπεριλαμβανομένων και των σχολείων– γιατί... προσβάλλονται με τα ιερά και τα όσιά μας(!) οι φιλοξενούμενοι στην πατρίδα μας αλλοδαποί!

Ψέματα στηριγμένα στο «Συμβούλιο των παρανόμων» που συνήλθε «κατά του Ιησού» χωρίς ντροπή, μόνο και μόνο για να εξασφαλισθή το περιβάλλον για την απρόσκοπτη επίδοση της ανομίας.

Ο Χριστός είναι «δύσχρηστος και βλεπόμενος». Μας ταράζει και μόνη η εικόνα Του, που είναι τόσο αλλοιώτικη από τις αλλοιωμένες προσωπικότητές μας. Δεν αντέχουμε την μορφή Του γιατί γινόμαστε κάθε μέρα που περνάει, περισσότερο αγνώριστοι. Έτσι, σοφισθήκαμε το τέχνασμα. Αδράξαμε την ευκαιρία που μας προσφέρει η παρουσία στον τόπο μας βαρβάρων εθνών και των βαρβάρων ηθών τους και μεθοδεύουμε την δική μας σύγχρονη εικονομαχία, συνεπείς μαθηταί των απ’ αιώνων ύπουλων χριστιανόμορφων διωκτών του Χριστού και, με πρόφαση την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εκδιώκουμε από όλες τις πτυχές της δημόσιας ζωής της πατρίδος μας, εμείς, οι πλέον απάνθρωποι, τον «μόνον Φιλάνθρωπον»!

Αλήθεια, χάσαμε, λοιπόν, όλοι μας, το νου και την καρδιά μας; Αλλοιώς, πως εξηγείται το ότι μένουμε απαθείς μπροστά σ’ αυτόν τον “πολιτισμένα” απηνή διωγμό του Χριστού από την σύγχρονη Ελλάδα και δεν βγαίνουμε στους δρόμους να διακηρύξουμε τη βαρειά δουλεία που αδυσώπητα και με λύσσα, μέρα με την ημέρα κατεργάζονται εις βάρος μας οι πολιτικοί μας; Πέρασαν τα χρόνια και παραφρονήσαμε; Ξεχάσαμε τον αγωνιστικό παιάνα του αγίου Αποστόλου Παύλου, «τη ελευθερία η Χριστός υμάς ηλευθέρωσε, στήκετε· και μή πάλιν ζυγώ δουλείας ενέχεσθε»; Δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι, όποιος Κυβερνήτης διώχνει τον Χριστό, επιζητεί την υποδούλωσή μας στα θελήματά του και στα θελήματα των κυρίων του;

Γίναμε, τελικά, τόσο «σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι τη καρδία», όπως οι Ιουδαίοι, και συνευδοκούμε στο “να χαθή ο Χριστός απ’ τα μάτια μας”, αναγνωρίζοντας τον νεοειδωλολάτρη Καίσαρα ως την υπερτάτη αρχή της πατρίδος μας, παρ’ ότι ως χριστιανοί έχουμε χρέος να πειθαρχούμε «Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»;

Ξεχάσαμε ότι ο Χριστός είναι Θεός και δεν μπορεί να τον καταργήση η απιστία του κόσμου και των αρχόντων του; Ξεχάσαμε ότι είμαστε έθνος άγιον, γιατί ευεργετηθήκαμε με μοναδικό τρόπο από τον Τριαδικό Θεόν μας και ότι οι Πατέρες μας ανταποκρίθηκαν με ευγνωμοσύνη και λατρεία στην Θεία Αγάπη Του, μεταλαμβάνοντες της αγιότητος Αυτού, γενόμενοι και αυτοί άγιοι;

Ξεχάσαμε πως, όταν θα φύγουμε απ’ αυτόν τον κόσμο, θα δώσουμε λόγο στον Θεό και όχι σε ανθρώπους, σε βασιλείς, σε άρχοντες, σε κυβερνήτες, σε φιλοσόφους, σε λαοπλάνους ή σε δημοσιογράφους;

Ξεχάσαμε πως, όποιος ντραπή για τον Χριστό και μάλιστα σε μιά γενεά «μοιχαλίδα και αμαρτωλόν», όπως κατ’ εξοχήν είναι η δική μας, τότε και ο Χριστός θα ντραπή γι’ αυτόν μπροστά στον Ουράνιο Πατέρα μας;

Μας φαίνεται πολύ φυσικό να ντρεπόμαστε σήμερα για τον Χριστό γιατί πλήθυναν στον κόσμο μας οι ψευτοαλήθειες. Ακόμη και ποιμένες, επίσκοποι ψυχών, έχουν παραδώσει τα όπλα και κοιτάζουν πως θα εναρμονισθούν με τα πιστεύματα και τις επιδιώξεις του «παρόντος αιώνος, του απατεώνος» για να απαλλαγούν και να μη βαστάσουν τον «ονειδισμόν του Χριστού». Ντρέπονται για το Ευαγγέλιο και πασχίζουν να το μεταφέρουν στη σφαίρα της αλληγορίας για να έχουν εν συνεχεία την ευχέρεια να το ερμηνεύουν και να το εφαρμόζουν, όπως νομίζουν.

Με αυτή την πρακτική εφθάσαμε από το ταπεινό Σπήλαιο της Βηθλεέμ στα χρυσοποίκιλτα ανάκτορα του Βατικανού και στη γενικευμένη εκκλησιαστική χλιδή και εξουσιαστική υπεροψία, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια κραυγαλέα προσπάθεια να διορθωθή ο “επαρχιωτισμός” του Ευαγγελίου και να αποκτήση αίγλη και κύρος ο Χριστός(!) μέσα σε ένα κόσμο φανταχτερό και επιστημονικά φαντασμένον! Μια προσπάθεια να κραυγάσουμε δυνατά, εμείς οι υποτιθέμενοι χριστιανοί, για να συναγωνισθούμε τις κραυγές και τα ουρλιαχτά ενός έρημου από μελωδική αρμονία κόσμου, λησμονώντας ότι τα όντως Ουράνια Μυστήρια «εν ησυχία Θεού διεπράχθη» και συνεχίζουν να διαπράττονται!

Ο χρυσοποίκιλτος χριστιανισμός γέννησε στις μέρες μας τους “πολιτισμένους” διώκτες του Χριστού, που, με την αυξημένη πανουργία τους, διώκουν νόμιμα και ευσυνείδητα πια τον Χριστό, αφού έχουν θεσπίσει για δόγμα τους ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό».

Έτσι, σύμφωνα με το δόγμα αυτό, ηθικό θεωρείται στις μέρες μας να φυγαδευθή ο Χριστός για να... σωθούν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Να πάψη ο Χριστός να φαίνεται γιατί θίγεται η... αξιοπρέπεια των ανθρώπων και προσβάλλεται η προσωπικότητά τους!

Ένας κόσμος και ένας πολιτισμός ντροπή για τον άνθρωπο, όπως είναι ο δικός μας, αντί να ντρέπεται “κοιτάζοντας τα μούτρα του στον καθρέφτη”, αντί να κοκκινίζη που ξεπέρασε στην ηθική ακόμη και τους πιθήκους, απαιτεί, στο όνομα της... ανθρώπινης αξιοπρέπειας(!), τον αφανισμό του Χριστού!

Κι’ εμείς, που λέμε ότι αγαπούμε τον Χριστό και έχουμε σχέση μαζί Του τι κάνουμε για να υπερασπισθούμε τη φιλία Του και την αγάπη Του για μας; Αγανακτούμε με την αχαρακτήριστη αχαριστία και τη διαστροφή της αλήθειας ή έχουμε “λουφάξει” ο καθένας στην γωνιά του παρατηρώντας άπραγος τα εις βάρος του Χριστού τεκταινόμενα, πιστεύοντας ότι η πίστη έχει εκ των πραγμάτων καταργηθεί;

Ξεχάσαμε, φαίνεται, την παρέμβαση του αγίου Αποστόλου Παύλου, και γι’ αυτό έρχεται να ζωντανέψη και στίς μέρες μας την Αλήθεια, ρωτώντας μας με έμφαση: «Τι δε και ηπίστησάν τινες, μη η απιστία αυτών την πίστιν του Χριστού καταργήση; Μη γένοιτο!» Όχι! Κανείς δεν μπορεί να καταργήση τον Θεό, ό,τι και αν κάνη, ό,τι κι’ αν πιστεύη, ό,τι κι’ αν λέη, ό,τι κι’ αν γράφη, ό,τι κι’ αν διδάσκη! Κανείς και τίποτα δεν μπορεί να μας χωρίση από την αγάπη και τη σχέση μας με τον Χριστό, «θλίψις ή στενοχωρία ή λιμός ή γυμνότης ή ύψωμα ή βάθος ή κτίσις ετέρα». Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να μας χωρίση από τον Χριστό ένας ανισόρροπος και διεστραμμένος κόσμος και οι άρχοντές του. Αρκεί να έχουμε αγάπη για τον Χριστό και σχέση μαζί Του. Ο Χριστός δεν φοβάται τους διώκτες του, ούτε έχει ανάγκη την προστασία μας. Εμείς, όμως, θα είμαστε ανάξιοι της αγάπης Του και θα δώσουμε λόγο, αν, αντί να διώκουμε, υποστηρίζουμε και ψηφίζουμε τους διώκτες Του!

πηγή: http://www.agnikolaos.gr/index.html