από την εφημερίδα «Το Παρόν», 22 – 11 – 2009
Από παντού ακούγεται η διαπίστωση ότι το τέλος του αιώνα μας σφραγίζεται από την παρουσία της θρησκείας στο παρασκήνιο των διεθνών εξελίξεων. Παρά τη διατυπούμενη αντίρρηση ότι υπερεκτιμάται ο ρόλος της θρησκείας, εντούτοις κανείς δεν αμφιβάλλει ότι η εποχή μας τονίζει όσο καμία, ίσως, άλλη προγενέστερη τη σημασία που έχει για τους ανθρώπους της η πίστη που θεμελιώνεται πάνω στην έμφυτη όσο και επίκτητη θρησκευτικότητα του ανθρώπου. Η αλήθεια είναι ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι έχουν απογοητευθεί από όλους και από όλα και δεν εμπιστεύονται πια κανέναν. Τα είδωλα, στα οποία κάποτε είχαν πιστέψει, κατέπεσαν και τα ερείσματα υποχώρησαν. Και τώρα στον δυτικό κόσμο η θρησκεία αναδύεται και πάλι σαν μια ακατάβλητη δύναμη που προσφέρει ελπίδα και όραμα. Αυτά δηλαδή που κάνει, κανένας άλλος δεν κατόρθωσε να δωρίσει στους ανθρώπους. Έτσι η Εκκλησία σήμερα εκεί μεν που καταδιώχθηκε περιβάλλεται από το στεφάνι του μαρτυρίου και με ανανεωμένο κύρος και λαϊκή υποστήριξη προσφέρει στους λαούς τη θαλπωρή της. Το είδαμε αυτό να γίνεται στη Ρωσία, στη Σερβία κ.α. Η κηδεία προχθές του ασκητή Πατριάρχη Σερβίας Παύλου επιβεβαιώνει των λόγων μας το αληθές. Σε άλλα μέρη πάλι, η Εκκλησία μάχεται στο πλευρό των αγωνιζόμενων ανθρώπων, όπως αυτό συμβαίνει με θαυμαστή συνέπεια στη Λατινική Αμερική και στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όπου οι άνθρωποι υποφέρουν από δικτατορικά και ανελεύθερα καθεστώτα ή πεινούν και γυμνητεύουν.
Οι νέες συνθήκες που διαμορφώνονται σιγά σιγά στην περιοχή μας, τόσο στον πολιτικό τομέα όσο και στον οικονομικό, τονίζουν ακόμη περισσότερο την ανάγκη πνευματικής στήριξης του λαού, εν όψει των διαφαινόμενων τάσεων αλλοτρίωσης και πνευματικού ευνουχισμού που προωθείται από τους νέους συνασπισμούς δυνάμεων που αντιστρατεύονται την ύπαρξη ανεξάρτητων ανθρώπων, οι οποίοι δεν δέχονται την ομαδική και αγελαία αφομοίωση των όσων οι υποβολείς εισηγούνται. Πρόκειται για μια ολοκληρωτική διαδικασία που αποβλέπει στην ουσιαστική κηδεμόνευση του σκεπτόμενου ανθρώπου, από τον οποίο επιδιώκεται να αφαιρεθεί η λειτουργία της σκέψης, ώστε να μείνει ο δρόμος ανοιχτός σε εκείνους που δεν αρέσκονται στην ύπαρξη ελεύθερων ανθρώπων. Η οργουελική σύλληψη βρίσκεται στη βάση των επιδιώξεων αυτών που μας απειλούν, ενώ παράλληλα η ηλεκτρονική τεχνολογία προωθείται σε βάρος της ανεξαρτησίας μας, όπως έχουν καταγγείλει κατά καιρούς αρμόδιοι και γνώστες της υπόθεσης αυτής.
Η νέα προβληματική δεν σταματά δυστυχώς μόνο σ’ αυτά. Η κοινωνία μας οδεύει προς έναν ηθικό εκφυλισμό και η νεολαία δοκιμάζει τις οδυνηρές συνέπειες ενός πνευματικού μιθριδατισμού που έχει κυριεύσει τους περισσότερους. Αιρέσεις και παραθρησκευτικές κινήσεις απειλούν την πνευματική μας ανεξαρτησία, καθώς ελεύθερα πλέον δρουν στην Ελλάδα και αγρεύουν θύματα μεταξύ των αφελών. Παιδεία και οικογένεια βρίσκονται στα πρόθυρα της διάλυσης, θεσμοί του έθνους τρίζουν συθέμελα και οι συνειδήσεις δεινοπαθούν. Οι άνθρωποι σήμερα ζουν με την αγωνία στις καρδιές και με την ανησυχία στη σκέψη. Αλλά και τα εθνικά μας θέματα απαιτούν μια εγρήγορση εν όψει όσων συμβαίνουν γύρω μας. Η φιλοτιμία των Ελλήνων θίγεται κάθε φορά που γίνεται λόγος για νέα συρρίκνωση του Ελληνισμού. Τελικά θα φθάσουμε την Ελλάδα στη Λάρισα και θα μοιράσουμε… «δικαιότερα» το Αιγαίο με τους Τούρκους; Ποιος θ’ απαντήσει σ’ αυτά τα ερωτήματα; Ποιος θα εμπνεύσει στον λαό αυτοπεποίθηση και αυτοκυριαρχία; Έχουν γίνει θανάσιμα λάθη σε χειρισμούς, αλλά ο λαός αντέχει με θαυμαστή ψυχραιμία. Που βέβαια δεν πρέπει να εκληφθεί ως αδιαφορία.
Όλα αυτά και πολλά άλλα μαρτυρούν τη σοβαρότητα των σημερινών προβλημάτων της πατρίδας και αναδεικνύουν τον ρόλο της Εκκλησίας μας σημαντικό. Ο λαός περιμένει να δει την Εκκλησία του να δραστηριοποιείται σε όλα τα επίπεδα, να παίζει τον πνευματικό της ρόλο με δυναμισμό και σοβαρότητα.
Μπορεί κάποια θέματα που είχε εξαγγείλει προ δεκαετίας ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος να έχουν βαλτώσει από την παρούσα διοίκηση της Εκκλησίας και να παρατηρείται μια αγκύλωση στους μηχανισμούς ουσιαστικής δράσης. Είναι δυνατό η κυβέρνηση ν’ αποφασίζει για την Εκκλησία και η Εκκλησία να μην έχει λόγο και να μην αντιδρά; Τελικά η ανανέωση και στην Εκκλησία, την οποία οι καιροί απαιτούν, φαίνεται να είναι επιβεβλημένη και επιτακτική.
Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος έχει επωμιστεί μεγάλες ευθύνες. Πρέπει να απαλλαγεί το συντομότερο δυνατόν από τα μικρά προβλήματα που τεχνηέντως δημιουργούνται και να περάσει στη δράση.
πηγή: http://www.paron.gr/v3/new.php?id=47732&colid=&catid=26&dt=2009-11-22%200:0:0
