από την εφημερίδα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ», 16-5-2010
Σήμερα η έννοια του νεοοθωμανισμού έχει γίνει ευρύτερα αποδεκτή και σηματοδοτεί τόσο την επανεμφάνιση επεκτατικών «αυτοκρατορικών» πολιτικών από την πλευρά της Άγκυρας, όσο και τη διαμόρφωση, στο εσωτερικό των όμορων με την Τουρκία χωρών, κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που είναι διατεθειμένες να αποδεχθούν τη διαμόρφωση του νεοοθωμανικού πλαισίου. Ιστορικά, ο νεοοθωμανισμός έχει ως αφετηρία του την εισβολή στην Κύπρο το 1974, ενώ ενισχύθηκε τα μέγιστα από τις γεωπολιτικές αλλαγές στην ευρύτερη περιοχή, από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, την αποσύνθεση των Βαλκανίων και την υποβάθμιση του αραβικού κόσμου.
Στην Ελλάδα και την Κύπρο ο εσωτερικός νεοοθωμανισμός σημαίνει υποταγή στον τουρκικό επεκτατισμό, παρότι η Τουρκία συνεχίζει να κατέχει τη Βόρεια Κύπρο και να απειλεί την Ελλάδα στο Αιγαίο και τη Θράκη.
Τα τελευταία χρόνια έχουμε παρακολουθήσει τη σταδιακή διολίσθηση των πολιτικών και διανοουμένων της Ελλάδας, από μια στάση ενδοτικής υποχώρηση», σε μια θέση αποδοχής της νεοοθωμανικής στρατηγικής σε τρία πεδία:
Στο πολιτικό πεδίο, με την «ελληνοτουρκική φιλία» και την «προσέγγιση των δύο κοινοτήτων» σε Ελλάδα και Κύπρο, καθώς και με την αποδοχή της ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ, παρά τα κατοχικά στρατεύματα στην Κύπρο, τις απειλές εναντίον της Θράκης και τις αμφισβήτησεις στο Αιγαίο.
Στο οικονομικό πεδίο, με την αυξανόμενη σύνδεση της ελληνικής οικονομίας με την τουρκική και τη διαμόρφωση ισχυρών ομάδων συμφερόντων, που επιλέγουν τη νεοοθωμανική προσαρμογή (βλέπε Εθνική Τράπεζα, αγωγοί αερίου, ελεύθερη διακίνηση Τουρκοκυπρίων στην Κύπρο, κοινός χρηματιστηριακός δείκτης Αθηνών-Κωνσταντινούπολης με κεφαλαιοποίηση 135 δισ. ευρώ, εμπορικές ανταλλαγές που έφθασαν το 2008 τα 4 δισ. ευρώ, και μάλιστα πλεονασματικές 3 προς 1 για την Τουρκία κ.λπ.)
Στο γενικότερο ιδεολογικό πεδίο, απαξιώνεται η εθνική ταυτότητα και υποβαθμίζεται η δυνατότητα αποτροπής, με την απαξίωση της θητείας και των ενόπλων δυνάμεων.
Σε ό,τι αφορά την πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, αποκρύπτεται το γεγονός πως οι ισλαμιστές, σε εποχή επανισλαμοποίησης των μουσουλμανικών κοινωνιών, είναι πολύ πιο επικίνδυνοι για την Ελλάδα από τους κεμαλιστές, διότι μπορούν να επεκτείνουν την τουρκική επιρροή και στις λοιπές μουσουλμανικές χώρες και μειονότητες της περιοχής - όπως το κάνουν ήδη και στη Θράκη -, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να αποκοιμίσουν τον κουρδικό πληθυσμό. Ισλαμιστές και κεμαλιστές έχουν ήδη συγκροτήσει στην Τουρκία ένα ισλαμοκεμαλικό νεοοθωμανικό σύστημα με επεκτατική υφή.
Από την επανάσταση του '21 στον συμπατριωτισμό!
Ωστόσο, για να γίνει αποδεκτή η επιστροφή σε μια σχέση υποτέλειας από ένα έθνος που έχει συγκροτηθεί, μετά τη... μάχη του Ματζικέρτ το 1071 έως σήμερα, σε ευθεία αντιπαράθεση με τον τουρκικό επεκτατισμό, πρέπει να πραγματοποιηθεί και μια σχεδόν γονιδιακή μετάλλαξη, που προϋποθέτει και απαιτεί την αλλοίωση της ιστορικής συνείδησης του ελληνισμού.
Γι' αυτό σταδιακώς αμφισβητούνται και συκοφαντούνται οι καταγωγικές επαναστάσεις του Ελλαδικού και του Κυπριακού κράτους, η επανάσταση του '21 και ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Η Επανάσταση του '21 ήταν λάθος, μας επαναλαμβάνουν όλο και περισσότεροι ιστορικοί, διανοούμενοι και πολιτικοί, όσο για τον αγώνα της ΕΟΚΑ, η κατασυκοφάντηση του έχει ξεπεράσει κάθε όριο. Σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη, οι Έλληνες δεν ήταν ώριμοι για επανάσταση, γι' αυτό έπρεπε να ακολουθήσουν την τακτική των «Φαναριωτών», δηλαδή της «ελληνοτουρκικής συνεργασίας» (ή της ελληνοαγγλικής στην Κύπρο), η οποία θα επέτρεπε την επιβίωση των ραγιάδων στην Πόλη και τη Μικρά Ασία, έστω και χωρίς πολιτική αυτονομία.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είχε εκδηλώσει πολλές φορές τη διάθεση να συσφίξει τις σχέσεις του με την Τουρκία, προτείνοντας μια ομοσπονδία μεταξύ Ελλάδας, Τουρκίας και... Κύπρου, την οποία άρχισαν να «υλοποιούν» οι Τούρκοι με την εισβολή στην Κύπρο!
Σήμερα, 40 χρόνια μετά, καθώς ο κύκλος της μεταπολίτευσης κλείνει με καταστροφικές συνέπειες για τη χώρα, οικονομικές και κοινωνικές, τα χειρότερα φαντάσματα του παρελθόντος επανέρχονται. Οι Γερμανοί έχουν μιλήσει, ακόμα και στο Κοινοβούλιο τους, για την «παραχώρηση» της «χρεοκοπημένης» Ελλάδας στους Τούρκους και εμφανίζουν την Ακρόπολη κάτω από τουρκική σημαία! Θα αναλάβει άραγε ο Γιώργος Παπανδρέου να προωθήσει ανάλογα σχέδια μ' εκείνα του εμπνευστή και εκτελεστή της δικτατορίας, 40 χρόνια πριν; Ήδη το γεγονός ότι εγκαθιδρύεται κοινό υπουργικό συμβούλιο Ελλάδας - Τουρκίας, που θα συνεδριάζει κάθε τρεις μήνες, μας προϊδεάζει για τα χειρότερα. Δηλαδή μπαίνει σε εφαρμογή αυτό που ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών αποκαλεί «συμπατριωτισμό», δηλαδή «συγκυριαρχία» της Τουρκίας με τους υπόλοιπους λαούς της περιοχής.
Στη χορεία αυτού του σύγχρονου «φαναριωτισμού» εντάσσονται και οι «οικολογικές» και διπλωματικές δραστηριότητες που έχει αναλάβει ο Πατριάρχης, οι αυξανόμενες σχέσεις πανεπιστήμιων, πανεπιστημιακών και διανοουμένων, όπως και η προώθηση κοινών τουριστικών επιχειρήσεων στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου - καθόλου τυχαία, ο κατάπτυστος νομάρχης της Χίου έφτασε να καλέσει τους Τούρκους να εποικίσουν τα νησιά μα», που πάσχουν από έλλειψη πληθυσμού.
Δεν παύει δε ούτε στιγμή η με νύχια και με δόντια προσπάθεια των ελλήνων αξιωματούχων, σε συνεργασία με τον Δημήτρη Χριστόφια, να παραδώσουν την Κυπριακή Δημοκρατία στα χέρια των νεοοθωμανών κατακτητών της, επιδιώκοντας τη με οποιοδήποτε τίμημα συμφωνία «επίλυση»» του Κυπριακού.
Υπάρχει δυνατότητα αντίστασης;
Πάντως ο τουρκικός νεοοθωμανισμός δεν είναι παντοδύναμος. Στο εσωτερικό, ο κουρδικός λαός συνεχίζει αδιάλειπτα τον αγώνα του για αυτοδιάθεση, ενώ τα σχέδια για υποταγή των γειτονικών χωρών προσκρούουν σε αυξανόμενες αντιδράσεις. Η αρμενική κυβέρνηση, μετά την κινητοποίηση των Αρμένιων σε όλο τον κόσμο, υποχρεώθηκε να παγώσει τις συνομιλίες με τους Τούρκους. Στην Κύπρο, η συντριπτική πλειοψηφία του κυπριακού ελληνισμού απορρίπτει τις απαράδεκτες υποχωρήσεις της ηγεσίας του και η ΕΔΕΚ αποχώρησε ήδη από την κυβέρνηση. Παράλληλα, η προσπάθεια προσεταιρισμού των Αράβων, των Παλαιστινίων και του Ισλάμ οδηγεί σε αντιπαράθεση με το Ισραήλ και το εβραϊκό λόμπι στις ΗΠΑ. Ακόμα και στην Ελλάδα το φιλοτουρκικό λόμπι υφίσταται ήττες, όπως φάνηκε και με τις εσωκομματικές εξελίξεις στη ΝΔ, ενώ για τους Έλληνες - ευτυχώς, ακόμα τους περισσοτέρους - η προοπτική επιστροφής στις αγκάλες του οθωμανισμού δεν είναι αρεστή, ό,τι κι αν ισχυρίζονται οι νεοοθωμανικές, ή απλώς σε πλήρη σύγχυση, άρχουσες τάξεις και οι διανοούμενοι μας.
Μόνο εάν συσπειρωθούν πρώτα οι βαλκανικοί λαοί, ώστε να αποτελέσουν έναν σχετικά αυτόνομο ευρωπαϊκό πόλο, υλοποιώντας έτσι το όραμα του Ρήγα, και εκδημοκρατιστεί η Τουρκία, με την παροχή δικαιωμάτων στις κάθε είδους μειονότητες, την αυτοδιάθεση του κουρδικού λαού, την αποχώρηση των στρατευμάτων από την Κύπρο, τον σεβασμό των ελληνικών συνόρων και της Θράκης, μόνο τότε είναι δυνατόν να αρχίσει οποιαδήποτε συζήτηση για φιλικές σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Διαφορετικά, θα πρόκειται για προπέτασμα καπνού της δειλίας και της υποταγής ελίτ, διανοουμένων και επιχειρηματιών που «κουράστηκαν» να φυλάττουν Θερμοπύλες. Και ανάλογα θα τους κρίνει ο ελληνικός λαός και η Ιστορία.
