Η κυρία Υπουργός έρχεται και αυτή με τη σειρά της να βάλει τη δική της υπογραφή σε ακόμη μια μεταρρύθμιση.

Κύκλοι ενδιαφέροντος, μείωση μαθημάτων, αλλαγή στην ύλη, περισσότερες ώρες διδασκαλίας, υποβολή εργασιών στα Αγγλικά (!) κλπ.

Βάζουμε τα ξενικά συστήματα κάτω, παίρνουμε μια κοπτοσυρραφή αυτών και τσουπ, να σου η μεταρρύθμιση.

Αλήθεια, αναρωτιέμαι, έχει κανείς βαθυστόχαστος υπουργός ή υπηρεσιακός παράγοντας καθίσει ποτέ κάτω να στίψει το μυαλό του, πως θα μπορέσει επιτέλους να εισάγει σε αυτή τη χώρα όχι το γερμανικό, όχι το φινλανδικό, όχι το γαλλικό, αλλά επιτέλους το ΕΛΛΗΝΙΚΟ σύστημα παιδείας; Φοβούμαι πως όχι.

Είναι άραγε τόσο δύσκολο; Είναι άραγε τόσο απίθανο για τα δεδομένα της εποχής μας, να τηρήσουμε έστω και στο ελάχιστο την συνταγματική επιταγή του άρθρου 16 του Συντάγματος;

Θα σας πω τη δική μου κουταμάρα. Πιστεύω ότι ο σκοπός της παιδείας θα πρέπει να είναι η προετοιμασία ικανών πολιτών. Και μέσα από την προετοιμασία ικανών πολιτών, ένα οργανωμένο και σεβαστό κράτος, αναδεικνύει και τους ικανούς οπλίτες του.

Πολίτης και Οπλίτης. Μία λέξη με τα ίδια γράμματα, στον ίδιο αριθμό, που προσδιορίζει όμως για μένα την πεμπτουσία της παιδείας. Αλλάζεις τις θέσεις του “Π” και του “Όμικρον” και να το μαγικό, ελληνικό, δίδυμο

Δύο όψεις του αυτού νομίσματος. Δύο ιδιότητες ακραιφνώς σχετιζόμενες με το ζην ελληνικώς.

Ποιος είναι ο ικανός πολίτης;

Μήπως δεν είναι αυτός που διαθέτει ηθικό κώδικα;

Μήπως δεν είναι αυτός που έχει γνώση και πληροφορίες της ζωής;

Μήπως δεν είναι αυτός που γνωρίζει να ομιλεί σωστά, γραμματικά, συντακτικά και νοηματικά;

Μήπως δεν είναι αυτός που καλλιεργεί το πνεύμα του, με τις τέχνες;

Μήπως δεν είναι αυτός που τηρεί και τρέφει σέβας για τους νόμους του κράτους του;

Μήπως δεν είναι αυτός που σέβεται τα Θεία;

Μήπως δεν είναι αυτός που ζητά να τηρηθούν για όλους οι πρόνοιες της πολιτείας;

Μήπως δεν είναι αυτός που μαθαίνει ότι η συμμετοχή στα κοινά, τον διαχωρίζει από τις άβουλες μάζες και τα λοβοτομημένα πλήθη, που περιμένουν τις λύσεις από άλλους;

Μήπως δεν είναι αυτός που δεν θα φοβηθεί να αναλάβει πρωτοβουλίες;

Μήπως δεν είναι αυτός που με θάρρος αναλαμβάνει τις ευθύνες του;

Μήπως δεν είναι ο πειθαρχημένος άνθρωπος, ο, σωματικά και πνευματικά θωρακισμένος, που δεν ρέπει προς τρυφηλότητα και άλλες εκφυλιστικές τις προσωπικότητάς του, τάσεις;

Μήπως δεν είναι αυτός που διαθέτει εθνική συνείδηση;

Μήπως δεν είναι αυτός που μαθαίνει να θυσιάζει δικά του πράγματα για το κοινό καλό;

Μήπως δεν είναι αυτός που γνωρίζει από φιλοξενία αλλά τιμωρεί και την αυθάδεια;

Μήπως δεν είναι αυτός που διαθέτει τα πνευματικά εφόδια για να ανταπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής χωρίς να λυγίσει από το βάρος τους;

Μήπως, Μήπως….

Αλλάξτε στα παραπάνω ερωτήματα τη λέξη “πολίτης” και αντικαταστήστε τη από τη λέξη “οπλίτης”…

Μήπως ισχύουν τα ίδια; Μήπως κατά ένα μαγικό τρόπο οι ιδιότητες του πολίτη εφάπτονται, “κουμπώνουν” πάνω στις ιδιότητες του οπλίτη; Ο ίδιος άνθρωπος δεν είναι και στη μία και στην άλλη περίπτωση;

Έχω σκεφτεί πάμπολλες φορές, αν ένα ελληνικό σύστημα παιδείας έχει τύχη στον 21ο αιώνα…

Τις περισσότερες φορές απογοητεύομαι από την προχειρότητα και την ταχύτητα στη λήψη αποφάσεων που αντί να δίνουν στους νέους ανθρώπους τα αναγκαία πνευματικά εφόδια να αντικρίσουν κατάματα τη ζωή και όχι να τη φοβηθούν αλλά να την πιάσουν στα χέρια και να τη στύψουν σαν λεμονόκουπα, τελικά οδηγούν στην παραγωγή φοβισμένων, οργισμένων ή απλώς ανίκανων και φτωχών σε εφόδια νέων, ανθρώπων που δεν παρουσιάζουν συγκροτημένες νοητικές λειτουργίες διότι πρωτίστως διαθέτουν περιορισμένο λεξιλόγιο και αποστειρωμένη από εμπειρίες, κοινωνικότητα.

Ένα σοβαρό κράτος παλεύει με νύχια και με δόντια για μιά παιδεία που από την τρυφερή ηλικία έχει στόχο και όραμα. Ειδικά στη χώρα μας και στη γειτονιά που ο καλός Θεός μας έχει τάξει.

Την προετοιμασία Πολιτών υγιών, νουνεχών, συγκροτημένων. Πολιτών με κριτική σκέψη, όραμα, εσωτερική δύναμη και αντίληψη των ατομικών τους δυνατοτήτων σε ένα σφριγηλό και ζωντανό κοινωνικό περιβάλλον.

Τους έχεις αυτούς τους πολίτες;

Ε, αν ποτέ κληθεί το κράτος να αντιπαρατάξει δυνάμεις έναντι πολεμίων, είναι σίγουρο ότι θα παρουσιάσει και ανίκητους οπλίτες….

ierofantis

πηγή: http://www.antinews.gr/2011/03/31/94154/

***

Μετεξεταστέα η Παιδεία

ΣΧΕΔΟΝ όλοι οι υπουργοί Παιδείας από τη Μεταπολίτευση επιχείρησαν να κάνουν αλλαγές στο Λύκειο. Ουδείς επιχείρησε να σχεδιάσει και να εφαρμόσει μια συνολική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, αρχίζοντας από την κατώτερη βαθμίδα και προχωρώντας προς την κορυφή της πυραμίδας.

Ούτε η σημερινή ηγεσία του υπουργείου Παιδείας απέφυγε αυτήν την πεπατημένη.

ΟΙ ΑΛΛΑΓΕΣ στο Λύκειο συνδέονται με το ερώτημα ποιος πρέπει να είναι ο χαρακτήρας του. Σχεδόν όλοι οι υπουργοί έχουν ταχθεί με την άποψη -που είναι και η περισσότερο υποστηριζόμενη από την επιστημονική κοινότητα- ότι το Λύκειο πρέπει να αποτελεί αυτόνομη βαθμίδα, η οποία να παρέχει επαρκή γενική παιδεία στους μαθητές και να μη γίνεται προθάλαμος για την εισαγωγή τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.

ΑΥΤΟ, όμως, ήταν είτε εξαγγελία είτε εκδήλωση προθέσεων. Διότι στην πράξη άλλα γίνονταν μέχρι τώρα και, κατά τα φαινόμενα, το ίδιο θα συμβεί και με τις τωρινές εξαγγελίες. Όλες οι αλλαγές, που έγιναν τα τελευταία 30 χρόνια, δεν κατάφεραν να αυτονομήσουν το Λύκειο. Ειδικά στις δύο τελευταίες τάξεις του -και οπωσδήποτε στην τελευταία- η παροχή γενικής παιδείας έχει υποχωρήσει, καθώς όλο το βάρος πέφτει στην προετοιμασία για την εισαγωγή στα ανώτατα ιδρύματα. Οι μαθητές ρίχνουν όλο το βάρος τους στα μαθήματα στα οποία θα διαγωνιστούν στις πανελλαδικές εξετάσεις.

ΟΥΤΕ οι χθεσινές εξαγγελίες της υπουργού Παιδείας αλλάζουν αυτά τα δεδομένα. Γενική παιδεία θα παρέχεται μόνο στην πρώτη τάξη του Λυκείου. Στις άλλες δύο οι μαθητές -ακόμη και όσοι δεν σκοπεύουν να διεκδικήσουν την εισαγωγή τους σε ανώτατες σχολές- είναι υποχρεωμένοι να επιλέγουν κατευθύνσεις. Κάθε κατεύθυνση, όπως είναι φυσικό, δίνει βαρύτητα σε ορισμένα μαθήματα σε βάρος άλλων. Αλλά αυτό δεν καθιστά το Λύκειο αυτόνομη σχολική βαθμίδα, η οποία παρέχει γενική μόρφωση, όπως είναι η -διαχρονική, αλλά και σημερινή- υπόσχεση.

ΟΙ ΕΠΙΜΕΡΟΥΣ αλλαγές που επέρχονται με βάση τις εξαγγελίες (όπως η υποχρέωση των μαθητών να αναλαμβάνουν ερευνητικές εργασίες, με στόχο να αποφεύγεται η αποστήθιση και να καλλιεργείται η κριτική σκέψη, η μείωση της ύλης και των μαθημάτων) κινούνται προ τη σωστή κατεύθυνση. Όμως, δεν αλλάζουν το χαρακτήρα του Λυκείου, το οποίο παραμένει απόλυτα συνδεδεμένο με την τριτοβάθμια εκπαίδευση.

ΚΑΙ δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού οι γενικές εξετάσεις παραμένουν μοναδικός τρόπος εισαγωγής στις ανώτατες σχολές. Αυτό, φυσικά, δεν πρόκειται να περιορίσει καθόλου τη λεγόμενη παραπαιδεία. Ίσως, μάλιστα, την αυξήσει, αν η επίδοση του μαθητή σε όλες τις τάξεις του Λυκείου λαμβάνεται υπόψη για την εισαγωγή του στα πανεπιστήμια.

ΑΛΛΑΓΕΣ θα γίνουν, για άλλη μια φορά, στο Λύκειο. Είναι, όμως, αμφίβολο αν αυτές συνιστούν πραγματική μεταρρύθμιση προς την κατεύθυνση της μετατροπής του σε αυτόνομη σχολική βαθμίδα, που θα βγάζει επαρκώς μορφωμένους νέους πολίτες, ανεξάρτητα από την πορεία που θα επιλέξουν στη συνέχεια.

Πηγή: http://www.enet.gr/?i=news.el.politikh&id=263785