Ζωηφόρος

Β΄ μοναστική ημερίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης,

Τα πορίσματα της Β΄ μοναστικής ημερίδας

της Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης

και το μήνυμα του Αρχιεπισκόπου

***

ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ Β΄ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ

ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΕΔΕΣΣΗΣ ΠΕΛΛΗΣ ΚΑΙ ΑΛΜΩΠΙΑΣ

Σήμερα, 14 Μαΐου 2011, στὸ Πνευματικὸ Κέντρο τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Ἁγ. Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ Κουφαλίων πραγματοποιήθηκε ἡ Β΄ Μοναστικὴ Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας μὲ γενικὸ θέμα: «ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΟΣΜΟΣ». Τὴν ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἡμερίδος ἐκήρυξε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ. Συμμετεῖχαν ἐκπρόσωποι τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καὶ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου, ἀρχιερεῖς, καθηγούμενοι καὶ ἐκπρόσωποι ἄνω τῶν πενήντα ἀνδρώων καὶ γυναικείων ἱερῶν μονῶν. Ἡ Ἡμερίδα ὁλοκληρώθηκε σὲ δύο συνεδρίες. Τὰ πορίσματά της, ὅπως ἀναγνώσθηκαν καὶ ἐκρίθηκαν ὁμόφωνα ἀπὸ τοὺς συνέδρους ἔχουν ὡς ἑξῆς:

Θεμέλιο τῆς σωτηρίας μας εἶναι ἡ ταπείνωση. Τὴν ταπείνωση ἐνεδύθη ὁ Κύριος καὶ Θεός μας, ὁ ὁποῖος «ἔκλινεν οὐρανοὺς καὶ κατέβη»· τὴν ταπείνωση βίωσαν ὅλοι οἱ ἅγιοί του· τὴν ταπείνωση ὁ Θεὸς ζητάει ἀπὸ κάθε μαθητή Του δίνοντας ὑπόδειγμα τὸν ἴδιο τὸν Ἑαυτό Του. Γι' αὐτὸ καὶ ἡ ὁδὸς τοῦ μοναχισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ κατ' οὐσίαν ὁδὸν τοῦ Εὐαγγελίου, δὲν εἶναι παρὰ ὁδὸς ταπεινώσεως. Ὁ μοναχὸς βιώνει τὴν ταπείνωση ὡς ἀνέκφραστο μυστήριο καὶ χάρη. Ἡ βίωση τῆς ταπεινώσεως δὲν ἐκφράζεται τόσο ἀπὸ τὶς ταπεινολογίες, ὅσο ἀπὸ τὴν εἰλικρινῆ αὐτομεμψία, τὴν ἀποφυγὴ τῆς κατακρίσεως καὶ τὴν ἐν χαρᾷ ἀποδοχὴ τῶν προσβολῶν καὶ ὕβρεων ἀπὸ τὸν πλησίον. Ἡ ταπείνωση κατὰ τοὺς Πατέρες εἶναι ἡ λάσπη ποὺ συνδέει καὶ συγκρατεῖ ὅλο τὸ οἰκοδόμημα τῶν ἀρετῶν. Δίχως αὐτὴν δὲν νοεῖται ἀρετή. Ἀποκτιέται χάριτι Θεοῦ διὰ τῆς ὑπακοῆς, τοῦ πνευματικοῦ πένθους, τῆς περιφρονήσεως τῆς κοσμικῆς δόξης καὶ τῶν ἐπαίνων, τῆς ὑπομονῆς στὶς θλίψεις, τῆς αὐτογνωσίας, τῆς προσευχῆς, τῆς ἀκτημοσύνης, τῆς ξενιτείας καὶ τῆς ἀποφυγῆς τῆς παρρησίας καὶ τῆς πολυλογίας.

Τῆς ταπεινώσεως ἔμπειρος ἐργάτης ὢν ὁ μακαριστὸς ἱερομοναχὸς π. Δαμασκηνὸς (ὁ πνευματικὸς τῆς Ἱ. Μονῆς Τιμ. Προδρόμου Μακρυνοῦ), μέσα ἀπὸ τὴν πεῖρα του ἀναδείχθηκε ἄριστος διδάσκαλος τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Θεωροῦσε θεμελιώδη τὴν ὀρθὴ ἐκκλησιολογικὴ τοποθέτηση τῶν μοναχῶν καὶ τὴν ἐξάρτησή τους ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο. Τόνιζε τὴν ἀξία τῆς κοινοβιακῆς ζωῆς. Δίδασκε ὅτι ὁ ἡγούμενος εἶναι εἰς τύπον Χριστοῦ, καὶ στὸ πρόσωπό του ἑνώνεται ὅλη ἡ ἀδελφότητα. Ἡ ὑπακοή, ἡ ξενιτεία καὶ ἡ ἀγάπη, ἔλεγε εἶναι θεμέλιο καὶ βασικὴ προϋπόθεση γιὰ τὴν πνευματικὴ τελείωση τοῦ μοναχοῦ. Ὡς ἔργο καὶ ἀποστολὴ τοῦ μοναχοῦ προέβαλλε τὴν προσευχὴ ὑπὲρ ὅλου τοῦ κόσμου. Γι' αὐτὸ καὶ ἄξονα τῆς μοναχικῆς ζωῆς θεωροῦσε τὴν Θεία Λειτουργία, διὰ τῆς ὁποίας σώζεται ἡ οἰκουμένη.

Ἡ προσφορὰ τοῦ μοναχισμοῦ στὸν κόσμο ἔγκειται ἐπίσης στὸ ὅτι ὁ μοναχισμὸς μὴ συστοιχούμενος μὲ τὸ ἁμαρτωλὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου, πορεύεται στὴν ὁδὸ τῆς θείας ἀγάπης καὶ τῆς ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τὴν προσκόλληση στὴν γῆ. Ἔτσι καθίσταται γιὰ τὸν κόσμο ἀλάνθαστος ὁδοδείκτης πρὸς τὸν Θεό, διδάσκοντάς τον ὅτι·

· ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ὑπέρτατη ἀλήθεια

· τὴν ἀλήθεια καὶ σωτηρία μπορεῖ νὰ βρεῖ ὁ κόσμος μόνο μέσα στὴν Ἐκκλησία

· ἡ χριστιανικὴ ζωὴ ἀποτελεῖ μίμηση τοῦ Χριστοῦ

· ἡ μίμηση τοῦ Χριστοῦ βιώνεται μὲ τὴν τήρηση τῶν ἐντολῶν Του καὶ τὴν ἀσκητικὴ πράξη τῆς καθάρσεως ἀπὸ τὰ πάθη καὶ τῆς θείας ἐλλάμψεως, καὶ ἐπίσης ὅτι·

· ἔχει ἀνυπολόγιστη ἀξία ὁ σεβασμὸς τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου.

Ἐπὶ πλέον, οἱ Ἱερὲς Μονὲς ἀποτελοῦν πηγὲς ἁγιασμοῦ τῶν ἐγγὺς καὶ τῶν μακράν. Ὡς ἱερὰ καθιδρύματα ἁγιάζουν τὸν χῶρο καὶ τὴν περιοχὴ στὴν ὁποία βρίσκονται, καὶ ὡς τόποι προσευχῆς, θείας λατρείας καὶ ἱερᾶς ἀθλήσεως τῶν ψυχῶν, μεταδίδουν μυστικῶς τὴν πνευματικὴ ζωὴ διὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Ἀποτελοῦν φῶς καὶ πρότυπο γιὰ τοὺς κοσμικοὺς ἀνθρώπους. Ὁ προσωπικὸς ἁγιασμὸς τοῦ μοναχοῦ μὲ τὴν ζωὴ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἐν ὑπακοῇ ἀσκήσεως, εἶναι τὰ ἰσχυρότερα κίνητρα γιὰ τὸν κόσμο, ὥστε νὰ ἀναμορφώνεται συνεχῶς, καὶ νὰ μορφώνει μέσα του κάθε ἄνθρωπος νοῦν Χριστοῦ.

Ἀναπόσπαστο στοιχεῖο τῆς μοναχικῆς ζωῆς εἶναι ἡ φιλοξενία, χαρακτηριστικὸ δὲ παράδειγμα, ἀλλὰ καὶ ὑπόδειγμα, φιλοξενίας ἀποτελοῦν τὰ μοναστήρια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Ὁ πυλωρός, ὁ ἀρχοντάρης στὸ πρόσωπο τοῦ προσκυνητοῦ δὲν βλέπει ἕναν ἄνθρωπο, βλέπει τὸν Θεό. Γι' αὐτὸ τὸν διακονεῖ μὲ χαρά, μὲ προσευχή, μὲ ταπείνωση, μὲ ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη, καὶ μάλιστα δωρεάν, διότι αὐτὸ εἶναι τὸ θέλημα τῆς οἰκοδέσποινας τοῦ Ἄθω, τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Οἱ προσκυνητὲς προσκυνῶντας τὰ ἅγια λείψανα καὶ τὶς ἅγιες εἰκόνες, μετέχοντας στὶς ἀκολουθίες καὶ τὶς προσευχές, ἐξομολογούμενοι καὶ κοινωνῶντας τὰ Ἄχραντα Μυστήρια, καὶ ἀκόμη ἐπικοινωνῶντας μὲ τοὺς πατέρες καὶ δεχόμενοι τὸν παρακλητικό, ἐμπειρικὸ καὶ πατερικὸ λόγο τους, ἀλλοιώνονται θετικά, ματανοοῦν, ἀνακαινίζονται ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Περισσότερο ἀπ' ὅλα ὅμως καὶ οἱ προσκυνητὲς καὶ ὅλος ὁ κόσμος ὠφελοῦνται ἀπὸ τὸν ἁγιασμὸ τῶν μοναχῶν. Ὅσο περισσότερο ἁγιάζονται οἱ μοναχοὶ μέσα στὸ μοναστῆρι, τόσο περισσότερο θεραπεύονται καὶ ἁγιάζονται καὶ οἱ ἄνθρωποι μέσα στὸν κόσμο.

Γι' αὐτό, μολονότι ὁ μοναχός ἔχει διαλέξει νά ζεῖ σέ ἐσωτερική μόνωση, προκειμένου νὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸν Χριστό, ταυτόχρονα αὐτὸς ὁ «πάντων χωρισθείς» εἶναι καί «πᾶσι συνηρμοσμένος». Καὶ τοῦτο διότι καλεῖται ἀνά πᾶσα στιγμή νά κατανοεῖ τήν ἀδυναμία καί τήν πτώση τοῦ ἀδελφοῦ, καθώς ἐπίσης νά βιώνει τήν ὀδύνη τοῦ κόσμου καί τή θλίψη γιά τήν πανανθρώπινη ἁμαρτία.

Διαχρονική κλήση τοῦ μοναχισμοῦ εἶναι ἡ μαρτυρία τῆς μέλλουσας Βασιλείας. Ὑπάρχουν ἀναρίθμητα παραδείγματα ἁγίων μοναχῶν καί ἀσκητῶν πού ἔζησαν σέ ὅλες τίς ἐποχές, μέχρι καί τίς ἡμέρες μας, οἱ ὁποῖοι ἀρνήθηκαν τή λογική τοῦ κόσμου, καθάρθηκαν ἀπό τά πάθη μέ τή νηπτική ζωή καί διὰ τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ εὐεργέτησαν μέ τίς προσευχές τους τόν κόσμο. Ἀλλὰ καὶ ἡ ζωή τους ἀκόμη ἔγινε μαρτύριο καί μαρτυρία γιά τούς ἐν κόσμῳ ἀδελφούς, μεταδίδοντας μεταφυσική πίστη, δύναμη, ἐλπίδα καί ἀγωνιστικότητα.

Αὐτή ἡ κλήση τοῦ μοναχισμοῦ πραγματώθηκε μέ τρόπο θαυμαστό καί στή ζωή τοῦ σύγχρονου ὁσίου Γέροντος Πορφυρίου τοῦ Καυσοκαλυβίτου, πού μέ ἁπλότητα καί ταπείνωση, ἀγάπησε ὅλους ἀνεξαιρέτως τούς ἀνθρώπους, ἀπέκτησε βαθιά γνώση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς καί μέ τό χάρισμα πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός ἔγινε «θεραπευτής» τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων.

Οἱ μοναχοὶ λοιπὸν μολονότι ἀπομακρύνονται τοπικὰ ἀπὸ τὸν κόσμο, πνευματικά, διὰ τῆς καθάρσεως τῶν παθῶν τους καὶ τῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Θεὸ τῶν ἁπάντων, πλησιάζουν τὸν ἐν τῷ κόσμῳ ἄνθρωπο ὅσο κανεὶς ἄλλος, καὶ μὲ τρόπο θεϊκὸ τὸν εὐεργετοῦν, συντελῶντας διὰ τῆς θείας χάριτος στὴν θεραπεία, τὸν ἁγιασμὸ καὶ τὴν θέωσή του.

Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2011/05/2011_8456.html

***

Μ Η Ν Υ Μ Α

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

κ.κ. Ι Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Υ

Πρός τήν Μοναστικήν Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας

μέ θέμα: «Μοναχισμός καί κόσμος» (Ἔδεσσα, Μάιος 2011)

Πρός τήν Μοναστικήν Ἡμερίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας μέ θέμα: «Μοναχισμός καί κόσμος» (Ἔδεσσα, Μάιος 2011)

Χριστός Ἀνέστη!

Μέ βαθειά χαρά, Σεβασμιώτατε ἅγιε Ἀδελφέ, ἀπευθύνουμε τόν εὐφρόσυνο ἀναστάσιμο χαιρετισμό πρός τήν Μοναστική Ἡμερίδα τῆς καθ’ ὑμᾶς εὐλογημένης Ἱερᾶς Μητροπόλεως, ἡ ὁποία διεξάγεται μέ τήν ἀξιέπαινη μέριμνά σας καί μέ τήν Χάρη τοῦ Σωτῆρος καί Ἀναστάντος Κυρίου μας. Χαιρετίζουμε ἐγκαρδίως καί εὐλογοῦμε τούς σεβαστούς Πατέρες, ὁσιώτατους ἀδελφούς καί ὁσιώτατες ἀδελφές, καί ὅλους τούς ἐκλεκτούς συνέδρους καί συμμετέχοντες στήν πολύτιμη αὐτή συνάντηση, ἡ ὁποία θά ἀναπτύξει τό μεστότατο θεολογικά καί ἱστορικά θέμα «Μοναχισμός καί κόσμος».

Ὁ μοναχισμός ἐμφανίστηκε ἱστορικά ὡς ἀντίδραση στήν ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, μέ τήν ἔννοια τῆς εἰσόδου καί ἀφιέρωσής της στήν διακονία τοῦ κόσμου, τοῦ κράτους, τῆς κοινωνίας. «Ὡς δεσμοί καί ἅλυσος ἀετῷ, οὕτως ἡ τοῦ κόσμου μέριμνα τῷ μοναχῷ» (Ἐφραίμ Σύρος, Νουθεσία, ἤγουν κατήχησις πρὸς μοναχούς). Γι’ αὐτό τό λόγο ἀναπτύχθηκε κατ’ ἐξοχήν στήν ἔρημο καί τήν ὕπαιθρο, σέ ἀντιδιαστολή πρός τίς μεγάλες πόλεις, οἱ ὁποῖες ἀνέκαθεν ἀποτελοῦσαν τά κύρια κέντρα «τοῦ κόσμου τούτου». Πολύ γρήγορα ὅμως συνέβη τό παράδοξο ἡ φυγή αὐτή νά δώσει τή θέση της σέ μιάν ἀμφίδρομη πορεία καί μεταφορά τῆς ἐρήμου στόν ἴδιον τόν κόσμο. Ἡ ἀναγνώριση καί καταξίωση τοῦ ἀναχωρητικοῦ κινήματος μέσα τήν Ἐκκλησία καί μάλιστα ἡ υἱοθέτηση τοῦ μοναχικῆς ἰδιότητος ἀπό τήν Ἱεραρχία Της, ὅπως καί ἡ ἵδρυση μοναστηριῶν στίς πόλεις, ὁδήγησαν στή θεώρηση καί πράξη τῆς ἀπόσυρσης καί ἀποταγῆς μέσα στό ἴδιο τό κέντρο τοῦ κόσμου, ὅπου, βέβαια, δέν μποροῦν νά γίνουν ὅλοι μοναχοί μέ τήν πλήρη ἔννοια τοῦ ὅρου, ἀλλά ὅλοι σώζονται προσεγγίζοντας τή μοναστική ζωή.

Αὐτή ἦταν καί ἡ στάση τῶν πρώτων χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι καλοῦνταν ἀκριβῶς νά ζήσουν μέσα καί ἔναντι ἑνός κόσμου ἀγώνων, μαρτυρίου καί διωγμῶν, ὑποτάσσοντας τήν ζωή τους στήν πραγματικότητα τῆς Βασιλείας «ἐκτός τοῦ κόσμου τούτου». Στίς Πράξεις καί τίς Ἐπιστολές τῶν Ἀποστόλων διαπιστώνει κανείς ὅτι παρουσιάζεται ἡ αὐθεντική χριστιανική ζωή, πού εἶναι ταυτόχρονα καί ἡ μοναστική ζωή, γιατί ὁ μοναχισμός διασώζει τό Εὐαγγέλιο στήν αὐθεντική του ἔκφραση.

Μέ αὐτόν τόν τρόπο οἱ Ἱερές Μονές συνιστοῦν τά ὑψηλά προπύργια καί τούς τηλαυγεῖς θεοδρόμους πνευματικούς φάρους τῆς κατά κόσμον Ἐκκλησίας μας. Ἀναχώρηση ἀπό τόν κόσμο δέν σημαίνει λοιπόν ἀπομόνωση τῶν μοναχῶν, ἀλλά ἀντιθέτως ἡ προσωπική τους πρόοδος στήν ἄσκηση συντελεῖται σέ σχέση καί κοινωνία πρός τόν σύγχρονο κόσμο καί τό σύνολο ἔργο τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ ἀποταγή τοῦ κόσμου, ὡς βασική μοναστική ἀρχή, προϋποθέτει τό παράδοξο ὅτι οὐσιαστικά συνιστᾶ μιά κίνηση πρός τόν κόσμο κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, πρόκειται δηλαδή γιά τή δυναμική αὐθυπέρβαση τοῦ αὐτονομημένου φυσικοῦ θελήματος, γιά τήν πραγμάτωση τῆς ὑπαρκτικῆς πληρότητας καί γνησιότητας τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀποκατάστασή του στήν προσωπική του ἀκεραιότητα. Ἄλλωστε, ἡ ἀπάρνηση τῶν ἀτομικῶν θελημάτων δέν συνιστᾶ αὐτοσκοπό, γιατί τότε ἡ ἐλευθερία ἀπό τά πάθη τῆς σαρκός παραμένει ἀνέφικτη, καθώς τρέφει τελικά τήν ἐγωκεντρική αὐτάρκεια τῆς ἀτομικότητας. Ὅπως σημειώνει ὁ Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής, «Διά τήν ἀλήθειάν ἐστιν ἡ ἀρετή∙ οὐ διά τήν ἀρετήν ἡ ἀλήθεια» (Περί διαφόρων ἀπόρων, PG 90, 369A)

Διαπιστώνουμε ἑπομένως ὅτι ὁ κόσμος πού καλεῖται νά ἀπαρνηθεῖ ὁ μοναχός καί ἔναντι τοῦ ὁποίου καταρτίζει τήν ἄσκησή του, δέν συνίσταται μόνο σ’ αὐτόν πού προσλαμβάνει ἔξωθεν καί ἐσωτερικῶς, ἀλλά ἐντοπίζεται ἀκόμη καί στόν βαθύτερο πυρήνα τῆς ὕπαρξής του, καθώς θεολογικά ἡ ὑπόσταση ὁρίζεται ἀκριβῶς ὡς προσωπική ἑτερότητα ἐκτός τῆς φύσεως, δηλαδή ὡς ἀπόσταση ἀπό τήν ἀτομική αὐτοτέλεια τῶν κοινῶν φυσικῶν ἰδιωμάτων. Ἄλλωστε, ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος συγκεφαλαιώνει, σύμφωνα μέ τήν πατερική γραμματεία, τόν κτιστό κόσμο ὡς μικρόκοσμος, καί ἡ ἄσκηση νοεῖται ὡς κατ’ ἐξοχήν «μετά πράξεως» σπουδή τοῦ κόσμου καί ὁδός θεολογικῆς γνώσεως, πού ὁδηγεῖ μέσα ἀπό τήν ἐμπειρία τῆς σταυρικῆς αὐταπάρνησης, τῆς νεκρώσεως τοῦ ἀτομικοῦ θελήματος, σέ μιάν ἀκατάπαυστη κίνηση πρός τήν ὄντως ζωή, κατά τήν ὁποία ἄνθρωπος καί κόσμος ἀναφέρονται στόν Θεό. Ὅπως σημειώνει ὁ Ὅσιος Νικήτας Στηθᾶτος «...τήν ἐλευθερίαν αὐτήν, φημί, τήν ἀπάθειαν τῆς ψυχῆς, τήν ἐξ ἐπιπόνου πράξεως ἐπί τήν φυσικήν προκόψασαν θεωρίαν τῆς κτίσεως καί εἰς τόν γνόφον τῆς θεολογίας εἰσελθοῦσαν ἐκεῖθεν» (Κεφάλαια πρακτικά, Α΄ Ἑκατοντάς α΄, Φιλοκαλία, τόμος Γ΄, 273).

Εἶναι αὐτονόητο πόσο πολύτιμη εἶναι ἡ συμβολή αὐτῆς τῆς θεολογικῆς μοναστικῆς θεωρήσεως τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου στόν σύγχρονο κόσμο πού ἀντιμετωπίζει, καταναλωτικά καί ἐπιστημονικά, τά δεδομένα τῆς φυσικῆς πραγματικότητας ὡς ἀπρόσωπα ἀντικείμενα, ὑποταγμένα κατά τό δοκοῦν καί πρός ἴδιον ὄφελος σέ ἀτομικές ἀνάγκες καί ἐπιθυμίες. Τήν στιγμή πού ὁ κόσμος διεκδικεῖται καί συνδιασχίζεται ἀπό ἀτομική ἀνάγκη κατοχῆς καί ἰδιοποίησης, ὁ μοναχός ἀσκεῖται σέ ἀκτημοσύνη. Ἐκεῖ πού οἱ σχέσεις δοκιμάζονται ἀπό τήν κτητική ἰδιοτέλεια, καί ἡ κοινωνική συνύπαρξη ἐκτρέπεται σέ ἀνταγωνισμό κυριαρχικῆς ἐπικράτησης, ὁ μοναχισμός ἀντιτείνει τίς ἀρχές τῆς παρθενίας καί τῆς ὑπακοῆς. Ἡ ἐνεργούμενη στόν μοναχισμό ἀπάρνηση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ τῆς ἀτομικότητας δέν ὁδηγεῖ συνεπῶς σέ μονομερῆ καί αὐτάρκη μόνωση, ἀλλά ἀντιθέτως σέ μετάθεση τοῦ ἄξονα τῆς ζωῆς ἀπό τήν ἀτομικότητα τοῦ ἐγώ σέ προσωπική σχέση ἄνευ ὁρίων ἀγάπης καί κοινωνίας πρός τόν κόσμο καί ἔργο ἑνοποίησης τῶν διεστώτων, ὅπως, εἰς τύπον τῆς ἀγγελικῆς πολιτείας, τοῦ ἄρρενος καί τοῦ θήλεως, τῆς οἰκουμένης καί τοῦ παραδείσου, γῆς καί οὐρανοῦ, αἰσθητῶν καί νοητῶν, κτιστοῦ καί ἀκτίστου.

Μέ αὐτές τίς σκέψεις, συγχαίροντας τόν ἀγαπητό ἐν Χριστῷ ἀδελφό Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας κ. Ἰωήλ καί ὅλους ὅσοι συνέβαλαν στήν διεξαγωγή αὐτῆς τῆς Ἡμερίδας, εὐχόμαστε πλούσιο τόν φωτισμό καί δαψιλῆ τήν εὐλογία τῆς Χάριτος τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας γιά πλήρη εὐόδωση καί καρποφορία τῶν ἐργασιῶν της.

Μετ’ ἀναστασίμων εὐχῶν καί ἀγάπης,

Πηγή: http://www.ecclesia.gr/greek/archbishop/default.asp?cat_id=&id=768&what_main=1&what_sub=21&lang=gr&archbishop_who=2&archbishop_heading=%CE%9C%CE%B7%CE%BD%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel