Πρωτοσυγκέλλου της Ιεράς Μητροπόλεως Λαρίσης και Τυρνάβου

Αναμφισβήτητα, για πολλούς λόγους, η Λάρισα, η πόλις του Αγίου Αχιλλίου, σεμνύνεται για το μεγάλο Άγιο και Προστάτη της, το Μυροβλύτη και Θαυματουργό Άγιο Αχίλλιο, Αρχιεπίσκοπο Λαρίσης, το Χαριτόβρυτο.

Η Χριστιανική του καταγωγή, η αυτοεγκατάλειψή του στα χέρια του Θεού, η Ιεραποστολική εργασία του, η φωτεινή ποιμαντορία του, η ευαγγελική  του ζωή, η ξεκάθαρη δογματική διδασκαλία του, ο πνευματικός του αγώνας, η ασκητικότητά του, η πραγματική συμπαράστασή του προς τους πτωχούς και τους αδυνάτους, το αδούλωτο φρόνημά του, η παρρησία του, ο μοναδικός ζήλος του και η προθυμία του να δοξασθεί το όνομα του Αγίου Θεού, είναι μερικά μόνον από εκείνα τα χαρακτηριστικά με τα οποία μπορεί κανείς να σκιαγραφήσει την αγία προσωπικότητά του.

Ιδιαίτερα εδώ, στη μακαρία γη των Θετταλών, ήλθε ξένος και έγινε οικείος, αγάπησε τα χώματα και το λαό αυτό. Φυτεύτηκε εδώ για να ανθίσει και να καρποφορήσει «ως το δένδρον το πεφυτευμένον παρά τας διεξόδους των υδάτων». Αγάπησε υπερβολικά τους Λαρισαίους στους οποίους ευαγγελίστηκε το λόγο του Θεού, εκήρυξε Ιησούν Χριστόν, Εσταυρωμένον και Αναστάντα και Εκείνον εμφύτευσε με πολλή προθυμία μέσα στις διψασμένες καρδιές τους.

Καθημερινά καλλιεργούσε την άμπελον ταύτην, ξερίζωνε τα ζιζάνια της ειδωλολατρίας και έσπερνε συνεχώς τον αληθινό σπόρο της αγίας Πίστεώς μας. Θα λέγαμε πως έγινε ο πνευματικός αργυροδίνης Πηνειός που καθημερινά πολλοί ποταμοί επήγαζαν εξ αυτού και πότιζαν την άνυδρη πνευματικά γη και τις διψασμένες ψυχές των προγόνων μας.

Στα τριανταπέντε χρόνια της αγίας ποιμαντορίας του ανεδείχθη ο ποιμήν ο καλός, που την ψυχή του έθετε υπέρ των προβάτων. Γι’ αυτό και το ευλογημένο ποίμνιό του, διαρκώς ζούσε πνευματικές εμπειρίες απείρου κάλλους. Οι άνθρωποι έβλεπαν στον Άγιο Επίσκοπό τους, τη ζωή του Χριστού, εβίωναν τη σαρκωμένη αγάπη, έβλεπαν στο πρόσωπό του να γίνεται πράξη ο ευαγγελικός λόγος και ακολουθώντας το γνήσιο, αληθινό και ιδιαίτερα αγωνιστικό ομολογιακό του πνεύμα, ενδυναμώνονταν και ενισχύονταν πνευματικά, ώστε να τον ακολουθούν σε γενναίους αγώνες υπέρ της αγιωτάτης και ολοζώντανης Πίστεώς μας.

Αυτό δε που κυρίως χαρακτηρίζει την οσιακή του βιοτή και το γνήσιο ομολογιακό του πνεύμα, είναι η δυναμική παρουσία του στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας, το 325 μ.Χ. που εκλήθη επίσημα και εκεί ομολόγησε το ομοούσιον του Υιού, κατατροπώνοντας το μεγαλύτερο αιρεσιάρχη, τον Άρειο, που διεκήρυττε ότι ο Υιός και Λόγος του Πατρός είναι κτίσμα και άρα όχι ομοούσιος με τον Πατέρα.

Μάλιστα η ομολογία του αυτή καταστέφθηκε με τη Θεία παρέμβαση, το μεγάλο και θαυμαστό σημείο και το ζωντανό θαύμα του Αγίου Θεού, ο οποίος στην προσευχή και πολύ δυνατή επίκληση του Αγίου Επισκόπου της Λαρίσης Αχιλλίου, απήντησε από τον Ουρανό, με αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι Ορθόδοξοι και να καταντροπιασθούν και να κατακρημνισθούν οι αιρετικοί.

«Εάν ο Υιός του Θεού είναι ομοούσιος και ομόδοξος προς τον Πατέρα, όπως εμείς πιστεύουμε, τότε να αναβλύσει από αυτή την ξερή πέτρα λάδι για να δουν και να πιστέψουν οι όντως Θεομάχοι», είπε ο Άγιος του Θεού και πριν καλά – καλά τελειώσει την πρότασή του ο Θεός τον δικαίωσε. Άφθονο λάδι εξήλθε από την στεγνή πέτρα που πλημμύρισε όλο τον τόπο όπου διεξάγονταν οι εργασίες της Συνόδου.

Το μεγάλο αυτό θαύμα σίγουρα ενισχύει όλους εμάς που απιστούμε μέχρι και σήμερα και δυστυχώς λατρεύουμε θεούς αλλοτρίους, αλλά συγχρόνως μας δίνει μερικά πολύ σημαντικά μηνύματα:

Βλέπουμε πως τα δόγματα της Πίστεώς μας καθιερώθηκαν μέσα από δυνατούς και γενναίους αγώνες που δόθηκαν, μάλιστα από Αγίους Πατέρες, οι οποίοι εβίωναν τον Χριστό και διακατέχονταν από ιδιαίτερα αγωνιστικό και θυσιαστικό πνεύμα.

Πρόκειται για τα θεία δόγματα που ξέρουμε ότι θεμελιώθηκαν πάνω στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας, δηλαδή στην εν Χριστώ αποκάλυψη· γι’ αυτό και έχουν αιώνιο κύρος, αδιαμφισβήτητη ορθότητα αλλά και διαχρονική αξία.

Αυτά τα δόγματα, όπως είναι και το σημαντικό κεφάλαιο του ομοουσίου του Υιού του Θεού για το οποίο υπεραμύνθηκε εν Συνόδω και θαυματούργησε ο Δογματικός Πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Άγιος Αχίλλιος, είναι απόλυτα καθοριστικά και για την αγιοπνευματική ζωή όλων μας.

Γι’  αυτό όταν τα ομολογούμε τα δόγματα, μας αγιάζουν. Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, περίτρανα διαλαλεί τον αγιαστικό χαρακτήρα των δογμάτων, λέγοντας: «Τα ορθά δόγματα περί Θεού λεγόμενα, αγιάζουν την ψυχήν». Και ο πολυγραφότατος Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής τονίζει πως: «Πας άνθρωπος αγιάζεται δια της ακριβούς ομολογίας της Πίστεως».

Και βέβαια η αγιοπνευματική ζωή των πιστών Χριστιανών, η εν Χριστώ ζωή την οποία μας διδάσκει η Εκκλησία, δεν εξαντλείται μόνο στη διατύπωση των δογμάτων. Απλά γνωρίζει ότι η αλήθεια των δογμάτων οριοθετεί με κάθε δυνατή ακρίβεια το πνευματικό περιεχόμενο της ζωής των μελών της Εκκλησίας. Ο Άγιος Αχίλλιος που εβίωνε ο ίδιος το Χριστό και τον εκήρυττε με όλη του την δύναμη, σε καμμία περίπτωση δεν θα ανεχόταν εκπτώσεις ή υποβιβασμό ή παραθεώρηση των αληθειών της Πίστεως μας, πόσο μάλλον όταν αυτές οι αλήθειες αφορούσαν τον Ίδιο το Χριστό, στον οποίο ενώθηκαν η Θεία με την ανθρώπινη φύση, ατρέπτως, ασυγχύτως, αχωρίστως, αδιαιρέτως.

Γι’  αυτό και με το θαύμα του στην Α΄Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, δεν εκήρυξε μόνον την αλήθεια της Πίστεως και τη Θεότητα του Χριστού, αλλά αγωνίσθηκε ιδιαίτερα για την εκκλησιαστική ενότητα, για να διατηρηθεί ακέραιος ο άρραφος χιτώνας του Χριστού και να διασώσει ο άνθρωπος τη δυνατότητα της σωτηρίας του μόνο μέσα στην αγία Εκκλησία του Χριστού.

Και σήμερα, που η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την ελεύθερη διακίνηση ιδεών και που η εμμονή στο δόγμα κινδυνεύει από διάφορους καθαρά παγκοσμιοποιημένους κύκλους να χαρακτηρισθεί ως «δογματισμός», σήμερα ακόμη που γίνεται μία πολύ περίεργη και ύπουλη προσπάθεια να «συναντηθούμε» όλοι στο όνομα μιας υπερδογματικής πανανθρώπινης «αγάπης», πρέπει να αγωνισθούμε πολύ έντονα, με τη γενναιότητα και το σθένος, την παρρησία και τη δυνατή ομολογία του Μεγάλου Ιεράρχου Αγίου Αχιλλίου του Μυροβλύτου, υπέρ της ακριβούς τηρήσεως των δογμάτων της Πίστεώς μας, τα οποία καθιέρωσαν Άγιοι άνθρωποι, που εβίωναν τον Χριστό και ζούσαν αγιοπνευματική ζωή.

Εξ άλλου, αυτό μας υπαγορεύει και η πνευματική διαθήκη του Αγίου Αχιλλίου προς τα φιλόθεα τέκνα του. Μας λέει στις τελευταίες του παροτρύνσεις πως για να αποκαλυφθεί στις καρδιές μας ο Χριστός, πρέπει πρωτίστως να τον αγαπήσουμε με όλη μας την καρδιά, γνωρίζοντας και τηρώντας επακριβώς το άγιο θέλημά Του.

Ποτέ να μην κάνουμε συμβιβασμούς σε θέματα δογματικά, σε θέματα Πίστεως, γιατί η παραμικρή αλλοίωση των δογμάτων μας, θα είναι καταστρεπτική και θα μας οδηγήσει στο θάνατο, αφού αυτά είναι η ζωντανή αλήθεια της Πίστεώς μας, χωρίς την οποία δεν μπορούμε να έχουμε εμείς οι άνθρωποι αληθινή ζωή.

Στον αγώνα μας αυτό, ας έχουμε πρεσβευτή τον Άγιό μας, τον ευκλεή Ιεράρχη, τον πρακτικό υποφήτη, τον θεοειδή μύστη και υπέρμαχο της Τριάδος, τον πολύφωνο κήρυκα της Θεότητος του Χριστού, εκείνον που έγινε η εύηχος σάλπιγγα,  τον Πολιούχο και Προστάτη μας Άγιο Αχίλλιο, το μυροβλύτη και θαυματουργό, που σίγουρα δεν θ’ αφήσει σ’ αυτές τις δύσκολες ημέρες να αλλοιωθούν τα σωτήρια διδάγματα της Εκκλησίας μας και να αποπροσανατολισθούμε εξ αιτίας της πνευματικής μας χαλάρωσης απ’ το μοναδικό σκοπό της ζωής μας που είναι η θέωση.

Πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=5699