Από την εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ», 11-4-12
''....... Ελάτε να δούμε τι μας χωρίζει από τους βόρειους (αναγκαστικούς μας συνεταίρους). Ιδού, με αφορμή αυτές τις άγιες μέρες.
Εμείς στις συνάξεις μας στους ναούς τραγουδάμε.
Τραγουδάμε τις μωρές παρθένες που δεν πρόφτασαν να πάνε στον γάμο με τον Νυμφίο.
Τραγουδάμε την πόρνη που έσκυψε και άλειψε με μύρα τα πόδια του Θεού και συγχωρήθηκε επειδή ''ηγάπησε πολύ''.
Τραγουδάμε τον προδότη του διδασκάλου...
Τραγουδάμε τον ληστή που συσταυρώθηκε.....
Τραγουδάμε τον μαθητή, τον αγαπημένο, που αρνήθηκε 3 φορές τον δάσκαλο.
Τραγουδάμε τον λαϊκό βαστάζο που φορτώθηκε τον σταυρό....
Και τραγουδάμε τον άπιστο μαθητή που ήθελε να ψηλαφίσει τις πληγές για να πιστέψει στο θαύμα.
Έχουν κατά νου τους κάτι τέτοιες εμπειρίες η κ. Μερκελ, ο κ.Ολι Ρεν, ο κ. Τομσεν? Προσοχή, δεν ειρωνεύομαι.
Παιδιά του προτεσταντισμού και του τέκνου του καπιταλισμού (δεν το λέω εγώ, ο Μέγας Μαξ Βεμπερ το λέει)
έχουν ως πρότυπο τους, ως σύμβολο τον δούλο που πολλαπλασίασε τα δηνάρια που του εμπιστεύτηκε ο αφέντης.
Πάσχα οι προτεστάντες, λαϊκή γιορτή, δεν έχουν. Εργάζονται. Εμείς αναπνέουμε άνοιξη, τσίκνα, οβελία, πίνουμε κρασί και χορεύουμε.
Ας το κατανοήσουν επιτέλους, δεν είναι θέμα οικονομίας αλλά τρόπος ζωής, πολιτισμός.
Εμείς σεβόμαστε τις τράπεζες τους, αυτοί ας σεβαστούν το τραπέζι μας''.
***
«Εμείς και οι άλλοι»
του Νίκου Δήμου
Αυτός είναι ο τίτλος σχολίου του Κώστα Γεωργουσόπουλου που δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» την Τετάρτη 11 Απριλίου 2012. Γράφει: «Γιατί έχουμε την αφέλεια να θέλουμε να μας καταλάβουν οι Βόρειοι, αναγκαστικοί μας συνεταίροι; Και γιατί εκείνοι επιμένουν να μας κρίνουν με τα δικά τους πολιτιστικά και ηθικά κριτήρια; Ελάτε να δούμε τι μας χωρίζει από αυτούς. Ιδού, αφορμή αυτές οι άγιες μέρες. Εμείς στις συνάξεις μας στους ναούς τραγουδάμε. Τραγουδάμε τις μωρές παρθένες που δεν πρόφτασαν να πάνε στον γάμο με τον Νυμφίο. Τραγουδάμε την πόρνη που έσκυψε και άλειψε με μύρα τα πόδια του Θεού και συγχωρέθηκε επειδή “ηγάπησε πολύ”. Τραγουδάμε τον ληστή που συνσταυρώθηκε και αξιώθηκε ν’ απολαύσει την αθανασία. Τραγουδάμε τον προδότη του διδασκάλου που υπέκυψε στον πειρασμό, μετάνιωσε και κρεμάστηκε. Τραγουδάμε τον μαθητή, τον αγαπημένο, που αρνήθηκε τρεις φορές τον δάσκαλό του. Τραγουδάμε τον λαϊκό βαστάζο που φορτώθηκε τον σταυρό για να ξεκουράσει τον βασανισμένο Θεό. Και τραγουδάμε τον άπιστο μαθητή που ήθελε να ψηλαφήσει τις πληγές για να πιστέψει στο θαύμα. Έχουν κατά νου τους κάτι τέτοιες εμπειρίες η κ. Μέρκελ, ο κ. Όλι Ρεν, ο κ. Τόμσεν;».
Ε, λοιπόν, κύριε Γεωργουσόπουλε, έχουν και παραέχουν. Αυτά τα «παιδιά του προτεσταντισμού», όπως τα αποκαλείτε παρακάτω, πρέπει να πέρασαν μέρες ολόκληρες τραγουδώντας όλα όσα αναφέρατε. (Η Μέρκελ μάλιστα είναι και κόρη πάστορα).
Στερεότυπα και προκαταλήψεις; Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος, ένας άνθρωπος μεγάλης καλλιέργειας κι ευαισθησίας, ξεχνάει εδώ την τεράστια παράδοση της δυτικής θρησκευτικής μουσικής: Πάθη, ορατόρια, λειτουργίες, μοτέτα, καντάτες, Stabat Mater, Requiem, Missae... Ποιος θρήνος είναι σπαρακτικότερος από του Μπαχ στα «Κατά Ματθαίον»; Ποιος δοξολόγησε λαμπρότερα τον Μεσσία από τον Χέντελ; Τι να πρωτοθυμηθώ - τους «7 λόγους του Χριστού στον σταυρό» του Χάυδν, τις λειτουργίες του Μότσαρτ, του Μπετόβεν, του Σούμπερτ; Το Γρηγοριανό άσμα ή την ανώνυμη λαϊκή υμνογραφία;
Ειδικά ο προτεσταντισμός εκδημοκράτισε τη μουσική. Οι πιστοί δεν είναι παθητικοί ακροατές: τραγουδάνε όλοι μαζί στις εκκλησίες (και στα σπίτια) ύμνους και ορατόρια. Μπορεί να μην έχουν οβελία και τσίκνα (δεν βοηθάει και ο καιρός), αλλά όσο για μουσική και τραγούδι, μας ξεπερνάνε. Και προσοχή: δεν αναφέρομαι σε συναυλίες, αλλά σε ζωντανή εκκλησιαστική πρακτική.
Προφανώς, δεν «μας χωρίζει από αυτούς» το ότι «εμείς τραγουδάμε». Αλλά το ότι δεν γνωρίζουμε σωστά ο ένας τον άλλο.
