Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι στη ζωή του κάθε ανθρώπου, τους οποίους ο ίδιος θεωρεί δεδομένους και πολλές φορές παραθεωρεί τις φανερές και αφανείς ευεργεσίες τους και τοποθετεί στο περιθώριο των προταιρεοτήτων του τη συναναστροφή τους αφήνοντας την "για μια άλλη φορά". Αρκεί όμως ένα μήνυμα όπως αυτό""Εκοιμήθη ο του Οσίου Δαβίδ Γέροντας " για να σε αφυπνίση τρομακτικά. Κατευθείαν η σκέψη περιέβαλε το Ιερό αυτό πρόσωπο με μια στοργή αλλά και με μια νοσταλγία.
Είχα την ευλογία να πρωτογνωρίσω τον Γέροντα Κύριλλο πριν από αρκετά χρόνια σε προσκύνημα στο Μοναστηρι στη Εύβοια με τους γονείς αλλά και με την ενορία κυρίως όμως όταν μαζί με τους Πατέρες Σεραφείμ (Μακαριστό ήδη) και Γαβριήλ επισκέφθηκαν την ιδιαίτερη πατρίδα μου προσκομίζοντας εκεί για τον αγιασμο και των ανθρώπων και του τόπου την Αγία Κάρα του Οσίου Δαβίδ. Ξεχωριστή η τιμή της φιλοξενίας τόσο του Οσίου όσο και των Πατερων στο πατρικό μου. Είχα την ευκαιρία πριν από αγρυπνία κατά τις μέρες της παραμονής εκεί να εξομολογηθώ στον Γέροντα.
Έκτοτε για μένα προσωπικά αλλά και για όλη την οικογένειά μου το Μοναστήρι του Οσίου Δαβίδ μετατράπηκε σε χώρο οικείο και μια σχέση ευλογημένη αναπτύχθηκε. Το ενδιαφέρον του για όλου μας ξεκινούσε από τη συχνή ενθύμιση αλλά κορυφωνόταν στην καθημερινή μνημόνευση στην Προσκομιδή.Ακολούθησε μετά από χρόνια και άλλη επίσκεψη στην ευρύτερη περιοχή. Και πάλι η Αγία Κάρα και οι Πατέρες στο σπιτικό μας. Η χαρά και η συγκίνηση απερίγραπτες. Χάρηκε και καμάρωσε με τις όποιες θετικές εξελιξεις και επιτυχίες αλλά και πόνεσε και πικράθηκε από γεγονότα που έφεραν στο διάβα τους την απώλεια προσώπων οικείων και προσφιλών σε εκείνον.
Από την πρώτη επικοινωνία ένιωσα την ποιότητα και την υπευθυνότητα και των λόγων αλλά και των έργων του ανθρώπου. Απλός, καταδεκτικός, πατρικός, με καρδιά γεμάτη μόνο αγάπη, με προσήλωση αυστηρή στα κανονισμένα από τους Αγίους Πατέρες, με σεβασμό και ευλάβεια για τους Αγίους της Πίστης μας, με εμπειρία σε θέματα πνευματικά, με αγαθότητα σε πράγματα διοικητικά, με απαράμιλο λειτουργικό ήθος και ζήλο, με προσευχή παρρησίας, με σοφία και σύνεση, με υγεία εύθραυστη και πόνους ο Γέροντας Κύριλλος είχε πάντα μα πάντα ένα γλυκύ χαμόγελο, μια ανακουφιστική συμβουλή, μια καλή μα και εύστοχη κουβέντα για τον καθένα. Χιλιάδες οι επισκέπτες, πολύωρες οι εξομολογήσεις, μακρόσυρτες οι ακολουθίες, ατέλειωτα τα ονόματα στο Δισκάριο. Όλοι όμως όλοι φεύγοντας είχαν σαν εφόδιο την ανάπαυση από τον Γέροντα. Δίχως να υπολογίζει κόπους, κούραση και υγιεία ο μακαριστός δε νοούσε ποτέ να εγκαταλείψει το καθήκον. Η ελεημοσύνη και η πνευματική αρχοντιά κατείχαν κυρίαρχη θέση στη ζωή του.
Φιλόστοργος και διακριτικός με όλη τη σημασία των λέξεων ο "παππού Κύριλλος" νουθετούσε πάντοτε με τη γλώσσα της αλήθειας και της συμπόνιας, της ειλικρινούς κατανόησης των ζητημάτων που απασχολούν τον άνθρωπο, επιστήμων ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής.
Ο Γέροντας Κύριλλος, όμως, έφυγε ανήμερα της μνήμης του συγγραφέα της Κλιμακος Ιωάννου έχοντας ανεβεί ο ίδιος σκαλί σκαλί την κλίμακα των αρετών με πόνους και μόχθους και παλαίσματα πνευματικά. Έφυγε πριν η Εκκλησία αποχαιρετήσει για φέτος τη σαρακοστιανή γιορτή της Παναγίας, της Κλίμακας με την οποία κατέβηκε κοντά μας ο Θεός, πριν της πεί το τελευταίο "χαίρε". Σαν να ήθελε να προτρέξει να προλάβει να το απευθύνει ενώπιος ενωπίω σε Κείνην που αγάπησε και επικαλέστηκε τόσο πολύ. Σώπασε σε αυτή τη ζωή για να ψάλλει στην άλλη, την παντοτινή, τα άρρητα ρήματα των μεγαλείων του Θεού που τόσο γνήσια λάτρεψε και στον οποίον κυριολεκτικά αφιέρωσε το είναι του, για να συνευφραίνεται με τους αγαπημένους του, Όσιο Δαβίδ, Αη Γιάννη τον Ρώσο και Γέροντα Ιάκωβο τον Τσαλίκη. Το σώμα του στη γή αλλά η μέριμνά του, η έγνοια του, το πνεύμα και η ψυχή του προγευόμενα τον Παράδεισο είναι κοντά σε όσους ριγήσαμε από συγκίνηση και δακρύσαμε από ανθρώπινη θλίψη στο άκουσμα του πρόσκαιρου χωρισμού, κοντά σε όλους μας.
Αγαπημένε μας παππού, μπορεί τα συνδυασμένα με ευφυία και απλότητα επιχειρήματά σου να εξέλειπαν πια και να μή μας γλυτώσουν ξανά από τα "δεινά" της τηλοψίας, όπως τότε, αλλά είμαι βέβαιος, είμαστε βέβαιοι πως τώρα η προσευχή και η μνημόνευσή σου θα είναι σύντροφοι αχώριστοι στα δυσάρεστα και στα ευχάριστα αυτού του βίου.
Εκεί που θα είσαι τώρα και θα αναπαύεσαι από τους μόχθους και τις ασθένειες μη μας ξεχνάς! Κιαν ακόμη σε λυπήσουμε μην πάυεις να μας αγαπάς και να μας προστατεύεις έτσι όπως πολύ πατρικά τόσα χρόνια έκανες.
Ίσως όλα στις αράδες αυτές να μην είναι κατανοητά από όλους, ήθελα όμως να φιλήσω για τελευταία φορά το αγιασμένο χεράκι σου και να σου πω λίγες κουβέντες μέσα από την καρδιά μου όπου πάντα θα ζείς με ανάμνηση αγαθή και με ευγνωμοσύνη.
Καλόν Παράδεισο και καλή αντάμωση Γέροντα μας πολυαγαπημένε και σεβάσμιε. Θα μας λείψεις πολύ! Μας λείπεις ήδη!
Πηγή: http://www.amen.gr/index.php?mod=news&op=article&aid=8980
