***
The War on Christians
©Newsweek
Η Ayaan Hirsi Ali είναι Ολλανδοσομαλή φεμινίστρια ακτιβίστρια
***
Ακούμε τόσο συχνά για μουσουλμάνους που πέφτουν θύματα διακρίσεων και για τους μαχητές κατά της τυραννίας της «αραβικής άνοιξης» ! Αλλά στην πραγματικότητα, αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι κάτι εντελώς διαφορετικό, ένας ακήρυκτος διωγμός που κοστίζει χιλιάδες ζωές. Παντού στον ισλαμικό κόσμος δολοφονούνται χριστιανοί λόγω των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων. Πρόκειται για μια γενοκτονία εν τη γενέσει της, που θα έπρεπε να προκαλέσει παγκόσμιο συναγερμό.
Η παρουσίαση των μουσουλμάνων ως ηρώων ή θυμάτων ανταποκρίνεται μερικώς μόνο στην πραγματικότητα, στην καλύτερη περίπτωση. Τα τελευταία χρόνια στις πλειοψηφικά μουσουλμανικές χώρες, από τη δυτική Αφρική και τη Μέση Ανατολή ως τη νότιο Ασία και την Ωκεανία, η βίαιη καταπίεση των χριστιανικών μειονοτήτων έγινε κανόνας. Σε μερικές χώρες τον εμπρησμό των εκκλησιών και τη φυλάκιση των χριστιανών την αναλαμβάνουν οι κρατικές αρχές. Αλλού έχουμε άτακτες ομάδες και πολιτοφυλακές που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, δολοφονούν τους χριστιανούς και τους εκτοπίζουν βίαια από περιοχές στις οποίες κατοικούν εδώ κι αιώνες.
Η επιφυλακτικότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το ζήτημα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) έχει ασφαλώς πολλές αιτίες. Μπορεί να φοβούνται μήπως κλιμακώσουν τη βία. Μπορεί επίσης, που είναι και το πιθανότερο, να επηρεάζονται από διάφορες ομάδες πίεσης, σαν τον «οργανισμό ισλαμικής διάσκεψης » (OIC) -ένα είδος ισλαμικού ΟΗΕ που εδρεύει στη Σαουδική Αραβία - ή το «συμβούλιο αμερικανοϊσλαμικών σχέσεων » (CAIR). Την περασμένη δεκαετία, αυτές και άλλες παρόμοιες ομάδες πέτυχαν να πείσουν κορυφαίους δυτικούς πολιτικούς και δημοσιογράφους να αντιλαμβάνονται το κάθε μεμονωμένο επεισόδιο διακρίσεων κατά των μουσουλμάνων ως έκφραση μιας συστηματικής και απεχθούς κοινωνικής τάσης, που ονομάστηκε «ισλαμοφοβία» -ένας όρος που φτιάχτηκε για να προκαλέσει την ίδια ηθική απόρριψη με την «ξενοφοβία» ή την «ομοφοβία».
Αλλά μια ψύχραιμη εκτίμηση των πρόσφατων γεγονότων και τάσεων, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως ως προς την κλίμακα και τη σοβαρότητά της, η «ισλαμοφοβία» ωχριά εμπρός στην αιματηρή χριστιανοφοβία, που σήμερα επεκτείνεται σε όλες τις κατά πλειοψηφία μουσουλμανικές χώρες, απ' άκρου εις άκρου του πλανήτη. Η συνωμοσία σιωπής που καλύπτει τη βίαιη εκδήλωση της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας πρέπει να σταματήσει. Αυτό που διακυβεύεται είναι αυτή καθ' αυτή η μοίρα του χριστιανισμού -και κατ' επέκταση όλων των θρησκευτικών μειονοτήτων- στον ισλαμικό κόσμο.
Από τους περί βλασφημία νόμους ως τις ωμές δολοφονίες, τις βομβιστικές επιθέσεις, τους ακρωτηριασμούς, τους εμπρησμούς εκκλησιών και προσκυνημάτων, σε πολυάριθμες χώρες ο φόβος σκιάζει τις ζωές των χριστιανών.
Νιγηρία
Στη Νιγηρία, οι χριστιανοί υποφέρουν ταυτόχρονα από όλες αυτές τις μορφές διωγμού . Η χώρα διαθέτει τη μεγαλύτερη χριστιανική μειονότητα (40%) σε αναλογία με τον πληθυσμό (160 εκατομμύρια) από όλες τις μουσουλμανικές χώρες. Επί χρόνια, οι μουσουλμάνοι και οι χριστιανοί της Νιγηρίας διαβιώνουν στο χείλος του εμφυλίου πολέμου. Αυτή η ένταση προήρθε εν πολλοίς από τους ακραίους μουσουλμάνους. Η νεότερη οργάνωση αυτού του χώρου είναι ο «λαός στρατευμένων στη διάδοση των διδασκαλιών του Προφήτη και της τζιχάντ » (BOKO HARAM), που σημαίνει επίσης «η δυτική εκπαίδευση είναι ιερόσυλη». Σκοπός του η εγκαθίδρυση «σαρία » στη Νιγηρία. Προκειμένου να πετύχει αυτό του το σκοπό, δήλωσε πως σκοπεύει να εξολοθρεύσει όλους του χριστιανούς της χώρας.
Μόνο το Ιανουάριο του 2012, ο BOKO HARAM ανέλαβε την ευθύνη για τη δολοφονία 54 ατόμων. Το 2011 τα μέλη του δολοφόνησαν τουλάχιστο 510 άτομα και πυρπόλησαν πάνω από 350 εκκλησίες σε 10 βόρεια κρατίδια. Χρησιμοποιούν πυροβόλα όπλα, εμπρηστικές βόμβες ακόμα και σπάθες και κραυγάζοντας «ο θεός είναι μεγάλος» («αλαχού ακμπάρ») οι μαχητές του επιτίθενται σε ανυποψίαστους αμάχους. Την ημέρα των Χριστουγέννων επιτέθηκαν σε εκκλησίες και δολοφόνησαν 42 ρωμαιοκαθολικούς που γιόρταζαν τα Χριστούγεννα σε μπυραρίες, ένα δημαρχείο, σαλόνια καλλωπισμού και τράπεζες. Ως σήμερα έχουν επικεντρωθεί σε δολοφονίες χριστιανών ιερέων, πολιτικών, σπουδαστών, αστυνομικών και στρατιωτών, αλλά και μουσουλμάνων ιερέων που καταδικάζουν τις πράξεις τους. Ενώ το 2009 ξεκίνησε με αιφνιδιαστικές και σύντομες επιθέσεις (όπως πυροβολισμούς από εν κινήσει μοτοσικλέτες), η τελευταία σχετική ανταπόκριση του «ασοσιέιτεντ πρες » αποκαλύπτει πως πλέον οι επιθέσεις του BOKO HARAM διακρίνονται από νέα επίπεδα επιχειρησιακής ικανότητας και σχεδιασμού.
Σουδάν
Η χριστιανοφοβία που εδώ και πολλά χρόνια πλήττει το Σουδάν, έχει πολύ διαφορετική μορφή. Η αυταρχική σουνιτική κυβέρνηση του βορρά καταπιέζει επί πολλά χρόνια τη χριστιανική και την ανιμιστική μειονότητα του νότου. Αυτό που συχνά αποκαλείται «εμφύλιος πόλεμος», στην ουσία δεν είναι παρά οι διωγμοί των θρησκευτικών μειονοτήτων της χώρας από κυβερνητικές δυνάμεις. Αυτοί οι διωγμοί επώασαν τη φοβερή γενοκτονία στο Νταρφούρ, που ξεκίνησε το 2003. Αν και ο μουσουλμάνος πρόεδρος του Σουδάν Ομάρ Αλ-Μπασίρ (Omar al-Bashir), κατηγορείται για γενοκτονία από το διεθνές ποινικό δικαστήριο της Χάγης και παρά την μεγάλη ευφορία που συνόδεψε την ανεξαρτητοποίηση του Νοτίου Σουδάν , η βία δεν τερματίστηκε. Στο Νότιο Κορντοφάν οι χριστιανοί εξακολουθούν να υφίστανται αεροπορικούς βομβαρδισμούς, δολοφονίες, απαγωγές παιδιών και άλλες ωμότητες. Σύμφωνα με εκτιμήσεις του ΟΗΕ, εκτοπίστηκαν από τις οικίες τους, που λεηλατήθηκαν και πυρπολήθηκαν, ανάμεσα σε 53,000 και 75,000 άμαχοι.
Αίγυπτος
Μετά την «αραβική άνοιξης», στην Αίγυπτο εφαρμόστηκαν αμφότερες οι μορφές διωγμού: από μη-κυβερνητικές άτακτες ομάδες και κρατικές υπηρεσίες. Στις 9 Οκτωβρίου, στη συνοικία Μασπερό του Καΐρου, πολλοί κόπτες (που αριθμούν 11 από τα 81 εκατομμύρια των κατοίκων της χώρας) διαδήλωσαν σε ένδειξη διαμαρτυρίας ενάντια σε ένα κύμα αντιχριστιανικών επιθέσεων από ακραίους ισλαμιστές , με εμπρησμούς εκκλησιών, βιασμούς, ακρωτηριασμούς και δολοφονίες, που ξέσπασε αμέσως μετά την ανατροπή της δικτατορίας του Χόσνι Μουμπάρακ (Hosni Mubarak). Κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης, οι αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας επιτέθηκαν με τα οχήματά τους κατά του πλήθους και άνοιξαν πυρ κατά των διαδηλωτών, δολοφονώντας 24 και τραυματίζοντας άνω των 300 ατόμων. Μέχρι το τέλος του 2011, πάνω από 200,000 κόπτες εγκατέλειψαν τις κατοικίες τους ανησυχώντας πως οι διωγμοί εναντίον τους θα κλιμακωθούν. Με τους ισλαμιστές να αναμένεται να κυριαρχήσουν μετά τις πρόσφατες εκλογές, οι φόβοι τους φαίνονται δικαιολογημένοι.
Ιράκ
Αλλά η Αίγυπτος δεν είναι το μόνο αραβικό κράτος που φαίνεται αποφασισμένο να απαλλαγεί από τη χριστιανική του μειονότητα. Σύμφωνα με το «διεθνές ασσυριακό πρακτορείο ειδήσεων» (ΑΙΝΑ), από το 2003 στο Ιράκ έχουν δολοφονηθεί σε τρομοκρατικές επιθέσεις περισσότεροι από 900 χριστιανοί μόνο στη Βαγδάτη, ενώ έχουν πυρποληθεί άνω των 70 εκκλησιών. Λόγω των βιαιοτήτων που εξαπολύθηκαν ειδικά εναντίον τους, χιλιάδες χριστιανοί διέφυγαν από την πατρίδα τους, με αποτέλεσμα σήμερα ο αριθμός τους υπολείπεται των 500,000 έναντι άνω του ενός εκατομμυρίου το 2003 . Ευλόγως το AINA περιγράφει αυτή την κατάσταση ως την «αρχή της γενοκτονίας των Ασσυρίων (Χαλδαίων) του Ιράκ».
Πακιστάν
Τα 2.8 εκατομμύρια χριστιανοί που ζουν στο Πακιστάν αντιπροσωπεύουν μόλις 1.6% του άνω των 170 εκατομμυρίων πληθυσμού της χώρας. Ως μέλη μιας τόσο μικροσκοπικής μειονότητας, ζουν υπό τη δαμόκλειο σπάθη, όχι μόνο των ισλαμιστών τρομοκρατών αλλά και των δρακόντειων νόμων περί βλασφημίας . Έχουμε π.χ. την διαβόητη περίπτωση μια χριστιανής που καταδικάστηκε σε θάνατο δήθεν διότι εξύβρισε τον προφήτη Μωάμεθ . Όταν η διεθνής πίεση οδήγησε τον κυβερνήτη του Πουντζάμπ Σαλμάν Τασίρ (Salman Taseer) να αναζητήσει τρόπους αμνήστευσής της, αυτός δολοφονήθηκε από το σωματοφύλακά του. Έκτοτε ο σωματοφύλακας δοξολογείται από εξέχοντες μουσουλμάνους ιερείς ως ήρωας. Αν και καταδικάστηκε σε θάνατο πέρσι, ο δικαστής που τον καταδίκασε ζει κρυπτόμενος, φοβούμενος για τη ζωή του.
Παρόμοια επεισόδια δεν είναι ασυνήθιστα στο Πακιστάν. Ο νόμος περί βλασφημίας χρησιμοποιείται κατά κόρον από παρακρατικούς και μισαλλόδοξους Πακιστανούς μουσουλμάνους ως φόβητρο κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων της χώρας. Αρκεί να διακηρύξει κανείς πως πιστεύει στην Αγία Τριάδα για να θεωρηθεί βλάσφημος, καθώς κάτι τέτοιο αντιβαίνει σε βασικά θεολογικά δόγματα του Ισλάμ. Όταν πέσει πάνω από μια χριστιανική ομάδα η υποψία πως παραβιάζει το νόμο περί βλασφημίας, οι επιπτώσεις είναι βαριές. Ζητήστε σχετικές διευκρινήσεις από τα μέλη της χριστιανικής ανθρωπιστικής οργάνωσης «παγκόσμια θεώρηση». Το 2010 τα γραφεία τους έγιναν στόχος επίθεσης με χειροβομβίδες από μια ομάδα δέκα ενόπλων, με έξι νεκρούς και τέσσερις τραυματίες. Την ευθύνη ανέλαβε μια μαχητική μουσουλμανική ομάδα, που κατηγόρησε τη χριστιανική ομάδα για υπονόμευση του Ισλάμ (στην πραγματικότητα παρείχε ανθρωπιστική βοήθεια στα θύματα ενός μεγάλου σεισμού).
Ινδονησία
Ακόμα κι η Ινδονησία, που συχνά διατυμπανίζεται πως είναι το πιο ανεκτικό, δημοκρατικό και σύγχρονο μουσουλμανικό κράτος, δεν έχει ανοσία στον ιό της χριστιανοφοβίας. Σύμφωνα με τα δεδομένα της «κρίστιαν ποστ», μεταξύ 2010 και 2011 ο αριθμός των βίαιων επιθέσεων κατά των θρησκευτικών μειονοτήτων (που αριθμούν 7% του συνολικού πληθυσμού, με πολυπληθέστερη μειονότητα τη χριστιανική) αυξήθηκε κατά 40%, από τις 198 στις 276.
Ιράν, Σαουδική Αραβία, Αιθιοπία
Αυτή η μαρτυρική λιτανεία θα μπορούσε να συνεχιστεί: στο Ιράν, δεκάδες χριστιανοί έχουν συλληφθεί και φυλακισθεί μόνο και μόνο διότι τόλμησαν να εκφράσουν την πίστη τους εκτός των ναών τους. Όσο για τη Σαουδική Αραβία, αυτή από μόνη της αποτελεί μια ειδική κατηγορία: παρά το γεγονός πως στο έδαφός της κατοικούν άνω του ενός εκατομμυρίου χριστιανοί, ως μετανάστες, ακόμα απαγορεύεται ακόμα και η έκφραση της χριστιανικής πίστης σε ιδιωτικό χώρο! Προκειμένου να τηρήσει τις ολοκληρωτικής έμπνευσης σχετικές απαγορεύσεις , η θρησκευτική αστυνομία της χώρας πραγματοποιεί συχνά κατ' οίκον έρευνες και με την παραμικρή ένδειξη άλλης θρησκευτικής πίστης πέραν του Ισλάμ, σέρνει τους υπόπτους με την κατηγορία της βλασφημίας στα σαουδαραβικά δικαστήρια, στα οποία η μαρτυρία ενός μουσουλμάνου θεωρείται εξ ορισμού πιο αξιόπιστη από εκείνη ενός χριστιανού. Ακόμα και στην Αιθιοπία, όπου οι χριστιανοί είναι πλειοψηφία, οι εμπρησμοί χριστιανικών ναών από μέλη της μουσουλμανικής μειονότητας αποτελούν πλέον πρόβλημα.
Από το μακρύ αυτό κατάλογο ωμοτήτων θα πρέπει να έχει καταστεί σαφές πως η αντιχριστιανική βία αποτελεί ένα μείζον και άγνωστο διεθνές πρόβλημα. Ασφαλώς και αυτό το κύμα βίας δεν καθοδηγείται από καμία κεντρική ισλαμική υπηρεσία ή οργάνωση: από την άποψη αυτή, ο παγκόσμιος πόλεμος κατά των χριστιανών δεν είναι παραδοσιακός. Πρόκειται μάλλον για την αυθόρμητη έκφραση μιας αντιχριστιανικής διάθεσης που αναπτύσσεται στους μουσουλμάνους πέραν συνόρων, εθνικότητας και κουλτούρας.
Όπως υπογράμμισε σε μια συνέντευξή της στο «νιουσγουίκ» η διευθύντρια του «κέντρου του ινστιτούτου Χάντσον για τη θρησκευτική ελευθερία» Νίνα Σι (Nina Shea), σε πολλές κατά πλειοψηφία μουσουλμανικές χώρες οι χριστιανοί «έχουν απολέσει την προστασία των κοινοτήτων τους». Αυτό συμβαίνει ιδιαιτέρως σε κράτη με ανερχόμενα ριζοσπαστικά ισλαμικά-σαλαφιστικά κινήματα. Στα κράτη αυτά, οι άτακτες ομάδες ενόπλων νιώθουν συχνά πως μπορούν να ενεργούν εν πλήρη ασυλία -και η απάθεια των κυβερνητικών αρχών επιβεβαιώνει αυτή τους την αίσθηση. Η παλιά οθωμανική αντίληψη πως σε μια μουσουλμανική χώρα, ακόμα και τα μέλη των θρησκευτικών μειονοτήτων δικαιούνται προστασίας (έστω κι αν είναι πολίτες β' κατηγορίας) ολοένα και χάνεται, σε ευρεία τμήματα του ισλαμικού κόσμου, με αποτέλεσμα διαρκώς περισσότερες αιματοχυσίες και καταπίεση.
Λοιπόν, παρακαλώ να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας: ναι, οι δυτικές κυβερνήσεις οφείλουν να προστατεύσουν τις μουσουλμανικές μειονότητες από τη μισαλλοδοξία. Ασφαλώς οι μουσουλμάνοι δικαιούνται να εκφράζουν τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις ελεύθερα και άφοβα και να ζουν και να εργάζονται χωρίς διακρίσεις. Οι ελεύθερες κοινωνίες διακρίνονται από τις ανελεύθερες ακριβώς από την ανεμπόδιστη άσκηση της ελευθερίας της συνείδησης και της έκφρασης γνώμης. Αλλά χρειάζεται επίσης να μη χάνουμε την αίσθηση της διαφοράς στις μορφές που παίρνει σε κάθε χώρο η μισαλλοδοξία: τα κείμενα, οι γελοιογραφίες και οι ταινίες είναι ένα πράγμα· τα μαχαίρια, τα πυροβόλα όπλα και οι χειροβομβίδες είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Όσο για το ζήτημα του τι μπορεί να πράξει η δύση για να βοηθήσει τις θρησκευτικές μειονότητες στις κατά πλειοψηφία μουσουλμανικές κοινωνίες, η απάντησή μου είναι πως μπορεί να αρχίσει να χρησιμοποιεί τα δισεκατομμύρια που δίνει ως ανθρωπιστική και οικονομική βοήθεια στις χώρες αυτές ως μέσο πίεσης. Κι υπάρχει και το εμπόριο ή οι επενδύσεις. Πέραν των διπλωματικών πιέσεων, η προστασία της ελευθερίας της συνείδησης και της θρησκευτικής πίστης όλων των ανθρώπων στις χώρες αυτές, οφείλει να γίνει όρος για την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας και την καλλιέργεια εμπορικών σχέσεων.
Αντί να αναμασάμε τις υπερβολές περί «ισλαμοφοβίας» στη δύση, ας ορθώσουμε το ανάστημά μας κατά της χριστιανοφοβίας που πλήττει το μουσουλμανικό κόσμο. Η ανεκτικότητά μας αφορά τους πάντες, πλην των μισαλλόδοξων.
--------------------------------------------------------------------------------
Διαβάστε ακόμα για τους διωγμούς κατά των χριστιανών στη Μέση Ανατολή, την Ασία και την Αφρική:
2012
«Οι ισλαμιστές του βορρά κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να προκαλέσουν εμφύλιο πόλεμο στη Νιγηρία» / του Μπενζαμέν Οζέ (9/1/2012)
Xριστιανοί και λιοντάρια / του «Εκόνομιστ» (1/1/2012)
2011
Το «αραβικό πεζοδρόμιο» απειλεί με εξαφάνιση τους 'Αραβες χριστιανούς / του Μάσιμο Φράνκο (2/11/2011)
«Δε θέλουν πια χριστιανούς στην Αίγυπτο!» / της Νινά Ιμπινέ (14/10/2011)
«Στη Συρία, οι χριστιανοί τρέμουν τη δημοκρατία» / του π. Πάολο Νταλ' Όλιο (7/10/2011)
Χριστιανοί του Πακιστάν: μεταξύ σιωπής και φόβου / του Φρανσουά Ντ' Αλανσόν (7/3/2011)
Αναζωπύρωση της θρησκευτικής βίας στην Ινδονησία / του Ντοριάν Μαλοβίτς (12/2/2011)
Η Ευρώπη αποτυχαίνει να συμφωνήσει σε ένα κείμενο υποστήριξης των θρησκευτικών ελευθεριών / της Νάταλι Βάντισταντ (5/2/2011)
Οι «αόρατοι» χριστιανοί της Ανατολής / του Πιερ-Ιβ Λε Πριόλ (7/1/2011)
Αλεξάνδρεια / του Ρομπέρ Σολέ (4/1/2011)
«Η αιγυπτιακή κοινωνία είναι όλο και λιγότερο ανοικτή» (3/1/2011)
2010
Οι χριστιανοί στο στόχαστρο / του Αζίζ Αλ-Χατζ (3/12/2010)
Τα δεινά των χριστιανών του Ιράκ / του Ουίλιαμ Νταλρίμπλ (27/11/2010)
Σταματήστε τη σφαγή! / του Ζαν-Πιερ Ντενί (17/11/2010)
Προς το τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή; / της Λαμιά Ελ Σαάντ (1/2/2010)
Πηγή: http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=7574&LID=1%3C/A%3E%A0%3C/P%3E
