Θεολόγου

Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί πως, ίσως είναι φρόνιμο να τα πηγαίνουμε καλά με τους ισχυρούς και να υποχωρήσουμε και σε κάτι άδικο που μας ζητούν, ώστε να μη οξύνονται τα πράγματα. Έτσι ίσως καταφέρουμε να είμαστε σε μια ανεκτή κατάσταση. Ίσως μάλιστα να είναι αυτό καλύτερο από μια σύγκρουση μαζί τους που θα μας διέλυε εντελώς.

Τι μας δίδαξε όμως η ιστορία. Δεν πέρασε και πολύ καιρός από τότε που οι πρόγονοί μας είπαν ¨ελευθερία ή θάνατος¨. Γιατί το είπαν; Γιατί η κατάσταση ήταν ανυπόφορη. Γιατί δεν άντεχαν άλλο. Γιατί οι κατακτητές καταπατούσαν κάθε τι και δε σέβονταν τίποτα. Γιατί και η πείνα τους ρήμαζε και η τιμή τους μαγαρίζονταν και η πίστη τους βιάζονταν. Γιατί όπως πολύ εύστοχα λέει ο τίτλος ενός βιβλίου ¨δρόμος χωρίς Χριστό δεν αντέχεται¨.

Αν οι τούρκοι τα έκαναν αυτά στο παρελθόν, δε θα τα κάνουν σήμερα οι ιδιώτες της παγκοσμιοποίησης; Οίδατε εσείς να έχουν αυτοί Χριστό; Όποιος δεν έχει Χριστό δε μπορεί παρά να έχει διάβολο. Τι είναι αυτό που δε μπορεί να κατακτήσει ο διάβολος εκτός από τον Χριστό; Όταν λοιπόν κάποιος έχει τον διάβολο, όσα και ό, τι και αν του δώσεις δε θα ικανοποιηθεί. Αυτός σε βάζει σε μια κόλαση χωρίς λήξη. Αυτός σε πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Μόνη ελπίδα είναι να αντισταθείς, να συγκρουστείς και να ξεφύγεις ή πεθαίνοντας ή νικώντας. Σκληρό αλλά αυτήν είναι η πραγματικότητα. Συμφωνίες με τον διάβολο ωφέλεια δεν μπορεί να έχουν.

Αυτά όλα νομίζω πως φάνηκαν στην δανειακή σύμβαση που μας ρήμαξε και προχωράει σταθερά να μας ρημάζει. Μια συμφωνία με τον διάβολο είναι. Από τη μια η φοβέρα πως χωρίς τη συμφωνία πάμε χαμένοι και από την άλλη συμφωνώντας χανόμαστε.

Όσο είναι καιρός λοιπόν φίλοι, να κοιτάξουμε να διαλύσουμε την συμφωνία κηρύσσοντας το χρέος και την συμφωνία παράνομα όπως όντως είναι.

Αυτό απαιτεί αλλαγή των πολιτικών αρχηγών. Δώστε λοιπόν σε όποιον σας πείθει ότι θα κηρύξει το χρέος απεχθές και παράνομο. Εγώ σας προτείνω την πολιτική παράταξη ¨ΚΟΙΝΩΝΙΑ¨ .

Στην εκκλησιαστική αρχηγία τα πράγματα είναι ίσως ακόμα χειρότερα. Αυτό γιατί ο λαός ούτε καν ψηφίζει για να εκλεγεί ένας επίσκοπος ή ένας πατριάρχης. Είναι έτσι ένα «κλειστό κύκλωμα» με λιγότερους ανθρώπους οι οποίοι είναι ευκολότερο να πλανηθούν ή να διεφθαρθούν. Αυτό βέβαια προφυλάσσει από τον κίνδυνο της εκκοσμίκευσης, γιατί συνήθως το πλήθος είναι παραδομένο στα πάθη και αν ήλεγχε τους εκκλησιαστικούς άρχοντες, θα διάλεγε όσους ικανοποιούσαν τα πάθη του. Πάλι όμως έχουμε το ιστορικό γεγονός της συνόδου Φεράρας-Φλωρεντίας και το άλλο του Αγίου Μαξίμου του ομολογητή. Οπότε εδώ ούτε να ζητήσουμε να ψηφίζει ο λαός μπορούμε, αλλά ούτε να εμπιστευτούμε αδιάκριτα.

Τώρα πηγαίνουμε με το σκεπτικό ότι είναι καλά να μη τα χαλάσουμε με τους ευρωπαίους εταίρους και αυτοί δήθεν εταίροι και σύμμαχοι μας εξαθλίωσαν και κερδοσκοπούν εις βάρος μας. Το θέμα αυτό έχει σαφείς πνευματικές και ηθικές προεκτάσεις.

Μάλλον είναι καιρός να αντιληφτούμε ότι αυτήν η τακτική μας υποδουλώνει και να αγωνιστούμε για ελευθερία.