Πρωτοσυγκέλλου Ιεράς Μητροπόλεως Σισανίου και Σιατίστης
Άπειρες οι διαστάσεις της καρδιάς. Άμετρον ύψος, πλάτος, βάθος όπου χοροβατών ιερεύς ο νους προσφέρει την αΐδιο δοξολογία. Και γίνεται ο ιερεύς πατέρας όλων όσων ήρθαν κι’ έφυγαν από τη γη και όλων όσων θα έρθουν μέχρι τη συντέλεια των αιώνων, ανεξαρτήτως φυλής και γλώσσας. Το αν αυτή η πατρότητα εκφραστεί δια της εξωτερικής ιεραποστολής, εξαρτάται από το κάλεσμα. Καλούμενος ας δέχεται κανείς. Μη καλούμενος πού πάει; Γιατί κοπιάζει; Γιατί επιμένει σε όλον αυτό τον οίστρο που τον βαπτίζει ιεραποστολική δράση, ενώ όπως παλαιότερα είχε πει ο πατήρ Παΐσιος πρόκειται για ιεραποστολική “βράση” που μάλλον μοιάζει με εργασιοθεραπεία ακηδιώντος;
Είχα την ευκαιρία, τον Ιούλιο του 2009, να επισκεφτώ το ιεραποστολικό κλιμάκιο του Κολουέζι για ένα σεμινάριο ιερατικό της τοπικής εκκλησίας υπό την καθοδήγηση του ευλογημένου επισκόπου Κανάγκα, πατρός Μελετίου. Τολμώ να πω πως με κατείχε συνεχώς το συναίσθημα ενός μαθητή, και μάλιστα αδύνατου μαθητή. Επειδή όμως και ως ιδιοσυγκρασία τείνω συνηθέστατα προς την αισιοδοξία, ξεπερνώντας το αίσθημα της ανεπάρκειας, αποφάσισα να κάνω ό,τι μπορώ.
Σκέφτηκα εν πρώτοις, ότι δίχως επίμονη προσκόλληση στον Κύριο, δε μπορεί ο ιεραπόστολος να επιτύχει στη διακονία του, που είναι τόσον ο ευαγγελισμός των ψυχών (και των σωμάτων), όσο και ο προσωπικός του αγιασμός. Δεν αρκεί το ότι αποτέλεσε από τη στιγμή της χειροτονίας του, έναν επιπλέον κρίκο στην αλυσίδα της αποστολικής διαδοχής. Οφείλει να έχει αίσθηση της φλόγας της Ιερωσύνης του. Την εδραία και απλανή πίστη ότι η δύναμη της Ιερωσύνης που κυοφορείται μέσα του, ήρεμη και αποφασιστική, με ποιμαντικό στόχο, εύτοξη και φτερωτή, ευλογημένη ως βροχή και αύρα λεπτή, κάνει παντού και πάντοτε ο Χριστός να προηγείται και ο ιερέας του ν’ ακολουθεί. Κοντολογίς, δεν αρκεί να είναι θρόνων διάδοχος, αν δεν είναι προ πάντων τρόπων μέτοχος.
Με ζωογόνο κέντρο την ιερά πρόθεση και την αγία τράπεζα, υπό τις ευλογίες του επισκόπου του, η ιεραποστολική του δραστηριότητα εξακτινώνεται ξενοτρόπως σε ζωντανούς και νεκρούς. Γι’ αυτό και καθημερινά ξεκινούσαμε με θεία Λειτουργία, όπου και απολαμβάναμε τις κατανυκτικές και γλυκύτατες, συνάμα, ψαλμωδίες των αφρικανών αδελφών σε τρεις γλώσσες (ελληνικά, γαλλικά και σουαχίλι), και όπου επίσης είχαμε την ευλογία να παραστούμε σε τρεις χειροτονίες. Ακολουθούσε κατόπιν το σεμινάριο με τέσσερις ώρες μαθημάτων το πρωί και δύο το απόγευμα.
Εντύπωση προξενεί η πειθαρχία, η ησυχία στη διάρκεια των ιερών ακολουθιών, το μέγα πλήθος παιδιών στο σολέα κατά τη διάρκεια της Κυριακάτικης θείας Λειτουργίας εξαιτίας των πολλών πολυτέκνων οικογενειών, η συνοδεία των χειροτονημένων από πολλά μέλη της ενορίας τους που ζητωκραύγαζαν, αλάλαζαν και τραγουδούσαν προς τιμήν τους, όπως και τα άσματα που τραγούδησε γυναικείος χορός, αφού μετακινήθηκε προς το αριστερό ψαλτήρι, μετά τη θεία Λειτουργία, για να εκδηλώσουν τη χαρά τους που βρισκόμουν στη χώρα τους!
Δε θα ξεχάσω επίσης τη δίψα τους για μάθηση, τη βροχή των ερωτήσεων, την ακούραστη συλλογή σημειώσεων, την προσεκτική ακρόαση των απαντήσεων με ταυτόχρονη διερμηνεία από τα γαλλικά στη σουαχίλι, κυρίως για τους γεροντότερους κληρικούς, μεταξύ των οποίων και ο πατήρ Λάζαρος με τη θαυματουργική προσευχή και το κατά των δαιμόνων χάρισμα!
Ο εκκλησιαστικός ραδιοφωνικός σταθμός είναι μια εμπειρία ανεπανάληπτη. Εκπέμπει σε όλη τη γαλλόφωνη ορθοδοξία και μάλιστα είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε μια εκπομπή με κεντρικό θέμα τις πλάνες των χαρισματικών προτεσταντικών ομάδων, που αφθονούν στην περιοχή του Κολουέζι.
Η νοσοκομειακή μονάδα με τις φροντίδες του επισκόπου Μελετίου, αποτελεί πραγματικά όαση παρηγοριάς για τη γύρω περιοχή. Μείναμε άφωνοι όταν, σε μια αίθουσα με αρκετά κρεβάτια μάς είπαν ότι ένα βρέφος, που μόλις πριν τέσσερις ώρες είχε γεννηθεί και έκλαιγε, το είχε αναλάβει η νοσοκόμα, επειδή η μητέρα του είχε πάει στα χωράφια να δουλέψει και θα ερχόταν το απόγευμα!
Σε κάποιες περιοδείες μας επίσης στα γύρω μέρη, κάποιος από τους συνοδούς αντιμετώπισε την έκδηλη μήνη όσων με περιέργεια μαζεύονταν γύρω από το αυτοκίνητό μας, μικρών και μεγάλων, επειδή τους φωτογράφιζε, με αποτέλεσμα να βάλει γρήγορα τη φωτογραφική του μηχανή στο σάκο γιατί φοβήθηκε!
Η ανέχεια και η εξαθλίωση δυσπερίγραπτες, ασύλληπτες. Οι αρρώστιες θερίζουν υπό το γενικό και ασαφή όρο “μαλάρια”, που περικλείει κάθε είδος ασθένειας. Ξαφνικά μαθαίνεις ότι ο χθεσινός γνωστός, φίλος, σύντροφός σου, δεν υπάρχει στη ζωή. Και οι υπομονές τους επίσης μεγάλες και πολλές. Εύλογη και η λαχτάρα τους για χρήματα. Μεγάλη πάλι και η υπομονή και η αγάπη του επισκόπου τους.
Χαιρετώντας το ιλαρό φως της αφρικανικής γης, ασπάζομαι τους αδελφούς του πρεσβύτερου Αδελφού μας, κουβαλώντας μνήμες, αρέσκειες και απαρέσκειες. Θυμάμαι το εφιαλτικό τοπίο των βελγικών ορυχείων, τα υπερβολικά αργά τρένα με τα σπασμένα τζάμια, τα πλατιά βαθυκύανα νερά των ποταμών με τα άθλια γεφύρια, τις καλύβες των μάγων, τις εκατοντάδες ξυπόλητων πεντάχρονων παιδιών που με τη σφεντόνα μαθαίνουν τα μικρότερά τους αδέλφια να κυνηγούν στη ζούγκλα, τις εγκαταλειμμένες πανύψηλες τερμιτοφωλιές που το χώμα τους το χρησιμοποιούν για πηλό, τα δίχως παράθυρα “σπίτια” τους που χρησιμεύουν μόνο για να κοιμούνται, τις παραπηγματουπόλεις πέριξ των ορυχείων που μετακινούνται όταν οι τεράστιες μπουλντόζες καταπίνουν επικίνδυνα τη γη, τον αγιασμένο εφημέριο μιας τέτοιας παραπηγματούπολης, το τυροκομείο του πατρός Κυρίλλου στο Λουμπουμπάσι, την τεράστια σχολική αυλή με τους υψίκορμους ευκαλύπτους, τα σχολικά κτήρια, το μνημόσυνο του πατρός Κοσμά του Γρηγοριάτη στο σημείο όπου, θανάσιμα τραυματισμένος, άφησε την τελευταία του πνοή, τη σφραγίδα παντού του έργου του, την αφρικανή μάνα Μαύρη Παναγιά Βρεφοκρατούσα, τον παπα-Χρυσόστομο τον Παπασαραντόπουλο που αποκαλούσε τα αφρικανάκια “λαγιαρνάκια του”, τις εναλλαγές της χλωρίδας από τ’ αεροπλάνο, το κουτί με τα χρησιμοποιημένα ματογυάλια, όπου πολλοί από τους συμμετέχοντες στο σεμινάριο ιερείς προσπαθούσαν να βρουν ένα ζευγάρι γυαλιά που να μπορούν κάπως να δουν, την προσέγγιση του γράφοντος ακόμη και με κολακείες, μήπως και μπορέσουν να του ζητήσουν κάποια χρήματα, την ειλικρινή τους αγάπη, τις πολλές αναμνηστικές φωτογραφίες, τον πεντακάθαρο νυχτερινό ουρανό με την ασημόσκονη των άστρων, το ίσο μήκος μέρας και νύχτας, την κουρά μιας νέας κοπέλας, θυγατέρας ιερέως σε μοναχή, τον πόνο των πατέρων.
Αλησμόνητο θα μου μείνει το χαμόγελο και τα μάτια των αφρικανών αδελφών συλλειτουργών ιερέων. Αυτό το φωτεινό μειδίαμα, χλωμό απείκασμα του αγγίγματος της άκτιστης αίγλης του Χριστού, συνιστά την κρίση μας και λειτουργεί σαν αμφίστομο μαχαίρι: από τη μια σε κάνει να βλέπεις το σαφώς καλύτερο πνευματικό τους επίπεδο, που εκφράζεται και σα μεγαλύτερη εξοικείωση με το θάνατο, και από την άλλη σού υπενθυμίζει την απεριόριστη προσωπική σου ευθύνη ως πολίτη του δυτικού προηγμένου κόσμου για την κατάσταση της ένσαρκης αθλιότητας αυτών των ψυχών.
Αν ο Κάρλο Λέβι στο έξοχο μυθιστόρημά του Ο Χριστός σταμάτησε στο Έμπολι, υπονόησε κάποτε ότι ο Θεάνθρωπος δεν μπήκε στον κόπο να συναντήσει τους ανθρώπους μέσα στην αθλιότητά τους, στην ουσία εγκαταλείποντάς τους, στην Αφρική το βροντοφωνάζουν και οι πέτρες, και το νερό και η έρημος, και ο ουρανός, και τα ερπετά, και τα πτηνά και τα πτερωτά, και τα ζώα και οι ιχθύες της θάλασσας, αλλά κυρίως οι αναρίθμητες ψυχές που έχουν περάσει σε μια δημιουργική εν Χριστώ συνάρτηση όλων των κλασμάτων, θραυσμάτων και τραυμάτων της ύπαρξής τους, ότι Χριστός Ανέστη!
Πηγή: http://paterefraim.blogspot.com/2011/12/blog-post_4396.html
