Ζωηφόρος

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος: Αναγκαιότητα το «στώμεν καλώς»,

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος:

Αναγκαιότητα το «στώμεν καλώς»

Συνέντευξη στο Διονύσιο Μακρή


Από την εφημερίδα «Στύλος Ορθοδοξίας», Νοέμβριος - Δεκέμβριος 2011

***

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος: Αναγκαιότητα το «στώμεν καλώς

Ο λαός δεν αντέχει άλλο... Και όταν ο λαός δεν αντέχει τότε δεν μπορούμε να υπολογίσουμε που θα οδηγηθούν τα πράγματα!

« Οφείλουμε να εργαστούμε να καταστήσουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, να επανιδρύσουμε την πατρίδα μας με τα νάματα της Αγίας Ορθοδοξίας».

Οι αντιστάσεις μας έχουν υποστεί μεγάλο πλήγμα λόγω του ωχαδελφισμού και της αδιαφορίας ποιμένων της Εκκλησίας αλλά και πιστών. Και γι’ αυτό οι κίνδυνοι σε βάρος της Εκκλησίας και της πατρίδος μας συνιστούν πλέον ορατή απειλή. Ως εκ τούτου το «στώμεν καλώς» απέναντι στη γενική κατρακύλα καθίσταται πλέον αναγκαιότητα.

ΜΕΡΟΣ Α

Τα χρόνια που διανύουμε Παναγιώτατε θυμίζουν κατά πολύ την εποχή του Χριστού. Και τότε όπως και σήμερα επικρατούσε ο εξευτελισμός των ανθρωπίνων αξιών ο οποίος πάντα οδηγεί στην επικράτηση κάθε μορφής ιδιοτέλειας. Και τότε όπως και σήμερα κυριαρχεί η άμεση αμφισβήτηση του Θεού που εντέχνως ο μιαρός Αντίδικος καλλιεργεί μέσα από την χαλάρωση της πίστεως. Ως άμεσο αποτέλεσμα της διαταράξεως της σχέσης με το Θεό είναι η δημιουργία κάθε μορφής κρίσης, πνευματικής, εθνικής, οικονομικής. Και οι κρίσεις φέρνουν πάντοτε ανασφάλεια, φόβο, απόγνωση, θλίψη γιατί ουσιαστικά λειτουργούν σε βάρος της αλήθειας. Και Αλήθεια είναι ο Χριστός. Οι φωνές των ποιμένων που προστάτευαν τα πρόβατα από τους κινδύνους φαίνεται εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων πως βουβάθηκαν...

- Οι διαπιστώσεις που περιλαμβάνονται στην ερώτησή σας είναι πράγματι ορθές. Η κρίση, ως απουσία Χριστού, που στο ερώτημά σας περιγράφεται, όπως σήμερα διαπιστώνεται είναι βέβαια γεωγραφικά ευρύτερη και δεν αφορά μόνο την χώρα μας. Εξετάζοντας τα αίτια της ωστόσο στην ευλογημένη πατρίδα μας εύκολα θα διαπιστώσουμε πως έχει βάθος χρόνου. Άρχισε πολύ νωρίς! Τα πρώτα συμπτώματα της ηθικής και πνευματικής κρίσης, όπως αναφέρετε, είχαν χαρακτηριστικό γνώρισμα το βύθισμα του λαού στην καταναλωτική κοινωνία και την απόλαυση των αγαθών. Αιφνιδιαστήκαμε θα έλεγα ως λαός από την εισαγόμενη τεχνητή ευημερία. Δυστυχώς μετά λύπης το αναφέρω δεν υπήρξαν οι απαραίτητες αντίρροπες δυνάμεις και τα ανάλογα πνευματικά ενδιαφέροντα που θα μας θωράκιζαν έναντι της επιχειρούμενης ισοπέδωσης των αξιών και των ιδανικών της φυλής μας. Επιπλέον επί σειρά ετών καλλιεργήθηκε κυρίως από την Ευρώπη μία μεθοδευμένη επίδραση σε θέματα πίστεως, η οποία ενίσχυσε την αδιαφορία και την χαλάρωση στην ανάπτυξη της ευεργετικής και εποικοδομητικής σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό. Παρατηρείται μία πρωτοφανής εισβολή ενός ρεύματος αθεΐας ενώ συγχρόνως αναπτύσσεται ένα αντιεκκλησιαστικό κλίμα, το οποίο έχει ενίοτε αφετηρία και προέλευση και γαλουχείται και μεθοδεύεται θα έλεγα από κομματικούς πολιτικούς μηχανισμούς. Επομένως όλα αυτά αποτέλεσαν το πλαίσιο μέσα στο οποίο όλοι μας εγκλωβιστήκαμε. Φανήκαμε ανέτοιμοι, αθωράκιστοι ενώπιον της λαίλαπας αυτής, τα αποτελέσματα της οποίας ήδη βιώνει ο ελληνικός λαός. Γιατί χωρίς Θεό δεν μπορεί κανείς άνθρωπος να πορευτεί με ασφάλεια ούτε εμείς ούτε η Ευρώπη. Άλλωστε και εκεί είχε προηγηθεί η ηθική κρίση, νοούμενη πάντα ως προσπάθεια αποχριστιανισμού. Και γι’ αυτό παρατηρούνται τώρα οι φοβεροί αυτοί κλυδωνισμοί. Ειλικρινώς μας λυπεί το γεγονός ότι ο ελλαδικός χώρος, ο οποίος διαχρονικά κουβαλά μία τέτοια παράδοση και μία τέτοια ιστορία, όμως ευτελίζεται διεθνώς. Μας στεναχωρεί το ότι οι συνέπειες της κρίσεως επεκτείνονται ραγδαία και στο βιοτικό επίπεδο του λαού μας, επαληθεύοντας τις ανάλογες ευαγγελικές ρήσεις. Όπως μάλιστα δείχνουν τώρα τα πράγματα ο λαός μας δεν αντέχει. Και όταν ο λαός δεν αντέχει δεν μπορούμε να υπολογίσουμε που μπορούν να οδηγηθούν τα πράγματα. Άρα το πρόβλημα είναι υπαρκτό, είναι ανησυχητικό και βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή της εξέλιξής του. Και γι’ αυτό απαιτείται απ’ όλους μας μία αυτοκριτική. Το «γρηγορείτε και προσεύχεσθε» οφείλει, έστω και τώρα, να αποτελέσει τη βασική αρχή μας ως ποιμένων στην προσπάθεια αντιμετώπισης του όλου προβλήματος. Οφείλουμε να εργαστούμε να καταστήσουμε κέντρο της ζωής μας τον Χριστό, να επανιδρύσουμε την πατρίδα μας με τα νάματα της Αγίας Ορθοδοξίας.

Αυτό σημαίνει πως είναι καιρός Παναγιώτατε εκείνο που εδώ και καιρό διακηρύσσετε προσωπικά και με κάθε ευκαιρία με λόγια και έργα, δηλαδή το «στώμεν καλώς» να αποτελέσει τη σημαία της ηγεσίας της Εκκλησίας μας; Μήπως είναι καιρός τα σήμαντρα των ναών να σημάνουν τη μετάνοια, που αποτελεί μονόδρομο στην επίλυση κάθε προβλήματος; Και αυτό το αναφέρω και εξ αφορμής του ανακοινωθέντος που εξέδωσε η Ιεραρχία πριν από ένα μήνα για την οικονομική κρίση, το περιεχόμενο του οποίου ενόχλησε ορισμένους πολιτικούς κυρίως κύκλους. Ενοχλήθηκαν αυτοί κυρίως που επιθυμούν την περιθωριοποίηση της Εκκλησίας και θέλουν να της προσδίδουν ένα ρόλο κοινωνικού κομπάρσου! Εκμεταλλεύονται βέβαια την υποτονική στάση που ακολουθεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος προκειμένου να πετύχουν το στόχο τους. Ποιά είναι η δική σας θέση;

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι υπάρχει μεγάλη αντίδραση σε κάθε προσπάθεια της Εκκλησίας να ενισχύσει το κύρος της. Μερικοί υποστηρίζουν ότι υπάρχει και έξωθεν επίδραση. Λησμονούν όμως, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία μας είναι πολύ δοκιμασμένη μέσα στην ιστορία. Επί τετρακόσια χρόνια οθωμανικής σκλαβιάς η Εκκλησία είναι αυτή που εξέθρεψε και διατήρησε την ύπαρξη και την επιθυμία του λαού να αποκτήσει την ελευθερία. Και αυτό θα το επαναλάβει όποτε χρειαστεί. Υπάρχει λοιπόν μία τάση που εκπορεύεται από θρησκευτικούς χώρους της Δύσης. Αδυνατούν βλέπετε εκεί να ερμηνεύσουν το πως η Εκκλησία στην Ελλάδα ασκεί τόσο μεγάλη επιρροή στο λαό. Και γι’ αυτό επιδεικνύουν μία εχθρική στάση απέναντι σε οιανδήποτε πρωτοβουλία, η οποία αποβλέπει πράγματι στην σταδιακή περιθωριοποίησή της. Δυστυχώς το γεγονός αυτό δεν συνειδητοποιείται από όλους μας. Δεν παύει όμως, να αποτελεί μία στυγνή πραγματικότητα. Την ίδια εχθρική στάση διαπιστώνουμε και από άλλα φυσικά πεδία. Κάθε προσπάθεια περιθωριοποίησης της Εκκλησίας μας αποβαίνει άκαρπη, αφού η πλειονότητα του ελληνικού λαού παραμένει σταθερά κοντά Της και η πράξη και η ζωή της Εκκλησίας επηρεάζει το λαό. Τρανό παράδειγμα αποτελούν οι μεγάλοι σταθμοί του έτους, δηλαδή τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος αλλά και η Κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Είναι σταθμοί που αναδεικνύουν κάθε φορά τους στενούς διαχρονικούς δεσμούς του Έλληνα με την Εκκλησία και τον Χριστό. Δεν μπορούμε ωστόσο να παραβλέψουμε το πόσο επικίνδυνη είναι αυτή η επιθετικότητα των διαφόρων κέντρων. Γι’ αυτό η ευθύνη η δική μας είναι τεραστία τόσο για τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο όσο και όλα τα θεσμικά Συνοδικά όργανα. Προσωπικά πάντως εκτιμώ πως οι αντιστάσεις μας έχουν υποστεί μεγάλο πλήγμα λόγω του ωχαδελφισμού και της αδιαφορίας των ποιμένων της Εκκλησίας αλλά και των πιστών. Και γι’ αυτό οι κίνδυνοι αυτοί σε βάρος της Ορθοδοξίας και της πατρίδος μας συνιστούν πλέον ορατή απειλή. Έτσι το «στώμεν καλώς» στην γενική κατρακύλα καθίσταται πλέον αναγκαιότητα.

Ο σοφός προφητάναξ Δαυίδ προτρέπει στους ψαλμούς τον Ισραήλ να μην ελπίζει σε άρχοντες αλλά να έχει στραμμένα τα μάτια του στο Θεό γιατί μόνο από εκεί έρχεται η σωτηρία, νοούμενη ως επίλυση προβλημάτων, ως επαναφορά του χαμόγελου και της ελπίδας... Τη συνταγή αυτή δυστυχώς δεν ακολούθησε σήμερα ο νέος Ισραήλ, ο λαός του Χριστού, η Ορθόδοξη Ελλάδα μας. Ως ποιμενάρχης της πρωτεύουσας της Μακεδονίας έχετε στηλιτεύσει τη διπλωματική αδράνεια στα εθνικά θέματά μας και δη στο Σκοπιανό. Μάλιστα έχετε αναλάβει πρωτοβουλίες που βοήθησαν στην ενίσχυση της ελληνικής θέσης στις διαπραγματεύσεις. Μείνατε η μοναδική επίσημη φωνή αντίδρασης. Κάποιοι πλέον είναι εμφανές ότι ενοχλούνται και επιχειρώντας να την αποδυναμώσουν παρουσιάζουν τον πατριωτισμό και την αλήθεια ως γραφικότητα.

Όταν ανέλαβα τη διαποίμανση της ιστορικής Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης το 2004 έθεσα ως προτεραιότητα την επανεργοποίηση και το συντονισμό της αντίδρασης του λαού μας έναντι απαράδεκτων απαιτήσεων των Σκοπιανών! Με δεδομένο ότι οι αντιδράσεις είχαν ατονίσει. Έτσι το Σεπτέμβριο του 2005 στο Βελλίδειο κατά την επίσημη τελετή των εγκαινίων της έκθεσης διάβασα κείμενο δύο σελίδων, το οποίο αποτελούσε θα λέγαμε εγερτήριο σάλπισμα για το μεγάλο αυτό εθνικό θέμα. Γιατί είναι πλέον πολλαπλώς διαπιστωμένο ότι αυτοί οι άνθρωποι στα Σκόπια έχουν χάσει το μυαλό τους! Προβαίνουν σε πράγματα απαράδεκτα και επικίνδυνα για την Ελλάδα! Οφείλουμε λοιπόν να ξεσηκωθούμε όλοι για να διαφυλάξουμε την αλήθεια και την ιστορία μας. Τότε τόνισα ότι υπάρχουν σταγονίδια και τώρα, όχι υπό την έννοια που έλεγε ο Αβέρωφ, και εντός των τειχών. Είπα η ταν η επί τας. Το βράδυ έγινε μία «έκρηξη» στις τηλεοράσεις, η οποία είχε να κάνει με το πως ενώπιον της πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας ο Μητροπολίτης Άνθιμος τόλμησε να θίξει αυτό το εθνικό ζήτημα. Μετά όμως, από ένα μήνα όταν εκτίμησαν τη σοβαρότητα της υπόθεσης βάσει των ενεργειών των Σκοπίων σε βάρος της Ελλάδος και της Μακεδονίας έλεγαν πως ο Μητροπολίτης Άνθιμος είχε δίκαιο και πως τότε τον παρεξηγήσαμε. Από τότε μέχρι και σήμερα δεν έχω πάψει να μιλώ για την πατρίδα και συγκεκριμένα να στηλιτεύω την αμφισβήτηση της ελληνικότητας της Μακεδονίας από τη Σκοπιανή κυβέρνηση. Από τότε η στάση της Εκκλησίας πιστεύω πως αποτελεί ισχυρό χαρτί στην ελληνική διπλωματία κατά τις διαπραγματεύσεις και τις συζητήσεις που διεξάγονται κατά καιρούς. Υπολογίζουν πολύ σήμερα το ότι η Εκκλησία την οποία ακολουθεί ο λαός επ’ ουδενί δύναται να συναινέσει στην προσπάθεια των Σκοπιανών να σφετερισθούν την ιστορία της Μακεδονίας προκειμένου να αποκτήσουν την ψευδαίσθηση εθνικής οντότητας. Να με ποιό τρόπο η ελληνική διπλωματία βοηθήθηκε από τον αγώνα που διεξάγει η Μητρόπολη Θεσσαλονίκης για την υπόθεση των Σκοπίων. Επιπλέον υπήρξε και η κίνηση των τριακοσίων καθηγητών ξένων Πανεπιστημίων ειδικών στα θέματα ιστορίας. Έγραψαν μία επιστολή προς τον πρόεδρο των ΗΠΑ κ. Ομπάμα, ο οποίος αν θέλει να μάθει την αλήθεια μπορεί απλά να την αναγνώσει. Στην επιστολή χαρακτηρίζουν ως τρέλα να έρχονται οι Σκοπιανοί και να ισχυρίζονται ότι είναι Μακεδόνες. Είναι τρέλα να αλλοιώνουν την ιστορία προκειμένου να πετύχουν να βγουν στο Αιγαίο διεκδικώντας περιοχές που επεκτείνονται από τις Πρέσπες έως και το Νέστο. Είναι τρέλα να ισχυρίζονται ότι το κρατίδιο των Σκοπίων αποτελεί το κράτος των Μακεδόνων με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Οι καθηγητές γράφουν ακόμη ότι οι Σκοπιανοί έκαναν ένα μεγάλο λάθος. Επειδή δεν είχαν ιστορία επιχειρούν να την αποκτήσουν τώρα αναδρομικά καπηλευόμενοι την ιστορία των Ελλήνων Μακεδόνων. Ήδη κυκλοφορούν και ανάλογοι χάρτες που δεικνύουν την Μακεδονία ότι είναι υπό κατοχή. Ας αφήσουν λοιπόν κατά μέρος θέματα που αφορούν την ονομασία και τη γλώσσα τα οποία είναι αδιαπραγμάτευτα...

Και όμως Παναγιώτατε, αυτά δεν εμπόδισαν το Βατικανό να προβεί στην αναγνώριση των Σκοπίων με το όνομα Μακεδονία!

Το έπραξε κατά την προσωπική μου άποψη γιατί θέλει να σφετερισθεί την υπόθεση Κυρίλλου και Μεθοδίου. Είναι λοιπόν απαράδεκτη η στάση μας ως Ιεραρχία να θεωρούμε πως η πράξη αυτή του Βατικανού ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής. Είναι απαράδεκτη η θέση που διατυπώνεται από αδελφούς Αρχιερείς και τον Αρχιεπίσκοπο ότι ως Εκκλησία δεν πρέπει να εμπλακούμε στο εθνικό αυτό θέμα, έστω και με μιας μορφής διαμαρτυρία. Είναι λάθος η στάση αυτή και επιζήμια για το λαό μας. Ταπεινή μου γνώμη είναι πως ένα εθνικό θέμα ουδέποτε είναι έξω από τα ενδιαφέροντα της Εκκλησίας. Νομίζω ότι η ευθύνη πέφτει στους ώμους του Αρχιεπισκόπου. Είναι αρχιεπισκοπική κυρίως η ευθύνη. Δυστυχώς όμως, ο Αρχιεπίσκοπος έχει άλλη θέση αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και εμείς θα σταματήσουμε να μιλάμε.

Μιας και μιλάμε για εθνικά θέματα, θα ήθελα την άποψή σας στο ζήτημα απώλειας της εθνικής κυριαρχίας λόγω του χρέους. Πολλοί θέλουν να ακούσουν την Εκκλησία. Έχει λόγο η Εκκλησία σ' αυτό το εθνικό πλέον θέμα που συνιστά εμφανή απειλή;

Αν η Εκκλησία θελήσει να δραστηριοποιηθεί, έχει τη δυνατότητα με όλα τα μέσα που διαθέτει δια των Ιερών Μητροπόλεων και των Ενοριών να κάνει μία ενημερωτική επανάσταση, ειρηνική βέβαια και ευγενική και ιστορικά κατοχυρωμένη. Η Εκκλησία οφείλει να αναλάβει πρωτοβουλία έτσι ώστε να κατανοήσουν εκεί στις Βρυξέλλες ότι αποτελεί χρέος ολοκλήρου της Ευρώπης έναντι της Ελλάδος και της ιστορίας της, η θωράκισή της. Οφείλουν να σεβαστούν το γεγονός ότι η Ελλάδα αποτελεί την κοιτίδα και τη βάση ολοκλήρου του ευρωπαϊκού πολιτισμού και κυρίως να σεβαστούν την επιθυμία της να διατηρήσει την εθνική της κυριαρχία. Βέβαια η εθνική κυριαρχία είναι δύο μορφών: μία μορφή της είναι να μας διοικούν, όπως τώρα επί παραδείγματι με την τρόϊκα. Και αυτό το λέμε ότι είναι πολυεθνική κυριαρχία. Η άλλη μορφή συνδέεται με την πτώχευση. Τότε η κυριαρχία σε βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας πιθανόν να είναι και απώλεια γεωγραφικών τόπων της χώρας. Και το πρώτο είναι κακό, αλλά το δεύτερο είναι χείριστο και αποτρόπαιο. Εάν λοιπόν τα εξετάσουμε έτσι όπως έρχονται τα πράγματα και ήδη διαμορφώθηκαν, έχουμε συμφέρον να κρατήσουμε την επικοινωνία και την ένταξή μας με την Ευρώπη, ανεχόμενοι την μορφή της πολυεθνικής κυριαρχίας. Και αυτό μέχρις ότου ρυθμίσουμε τα οικονομικά σφάλματα του παρελθόντος, να πληρώσουμε τις οφειλές μας έναντι της Ευρώπης, έστω και με μια ζωή πιο στερημένη μέσα σε πλαίσια βέβαια, τα οποία θα επιβεβαιώνονται από τους διεθνείς οργανισμούς και δεν θα αποτελούν αδικία και εκμετάλλευση. Όταν τα ξεπεράσουμε αυτά, κάτι που υπολογίζουν να γίνει μετά το 2015, θα γίνουν τα πράγματα καλύτερα. Εάν φτάσουμε όμως σε μία πτώχευση και φύγουμε από το ευρώ και την ευρωζώνη, θα πάθουμε μεγάλη συμφορά και μεγάλη καταστροφή. Προσωπικά δεν μπορώ να φανταστώ ποτέ, ότι θα βρεθεί η Ελλάδα έξω από την ευρωζώνη μετά από 30 χρόνια συνεργασίας και εντάξεως στην Ε.Ε.

Η κρίση δεν είναι μόνο πλέον ελληνικό φαινόμενο, είναι παγκόσμια. Βλέπουμε ότι οι λεγόμενες «αγορές» και τα διευθυντήρια αυτών, κτυπούν το ευρώ σαν νόμισμα. Διάχυτη πλέον είναι η φημολογία πως τα συγκεκριμένα διευθυντήρια, ήδη επεξεργάζονται ένα παγκόσμιο νόμισμα. Και γι' αυτό συσσωρεύουν ήδη τον χρυσό σε κάποιες χώρες, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, γιατί είναι λογικό πως αυτοί που θα έχουν τον χρυσό, θα έχουν και το πάνω χέρι στο παγκόσμιο νόμισμα. Λένε λοιπόν ότι τα κτυπήματα από τις αγορές έχουν αυτό το στόχο. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο η ευρωζώνη θα πάψει να υφίσταται. Ήδη υφίσταται μία πολεμική σ’ αυτό ακριβώς το επίπεδο.

Κοιτάξτε! Πιστεύω πως αυτό το θέμα είναι δύσκολο και πολύπλοκο. Προσωπικά πιστεύω ότι οι απόπειρες αποδυναμώσεως του ευρώ προκαλούνται από την άλλη ήπειρο απέναντι, από τις ΗΠΑ δηλαδή, για να εξασφαλίσει την μοναδικότητα ισχύος νομίσματος το δολάριο. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο με την θέληση των πολιτικών, αλλά και μεγάλων παραγόντων και δυνάμεων που υπάρχουν στην μεγάλη αυτή ήπειρο, που είναι οι πιο ισχυροί του κόσμου σήμερα.

Μα και το δολάριο έχει προβλήματα! Υπάρχει άλλωστε μεταξύ των άλλων και η αποκάλυψη του Στρος Καν, για την απουσία αποθεματικού σε χρυσό πλέον στις ΗΠΑ.

Ακούω αυτό που λέγεται, ότι τυπώνονται δολάρια ενώ δεν υπάρχει αντίκρυσμα χρυσού. Ειλικρινά δεν ξέρει κανείς τι να υποθέσει με όλα αυτά που γίνονται. Παρά τα χτυπήματα και τις φήμες από Κασσάνδρες δεν πιστεύω πως το ευρώ μπορεί να καταργηθεί και να διαλυθεί δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί αν φύγει το ευρώ και καταργηθεί η ευρωζώνη, θα διαλυθεί τότε κι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση. Προσωπικά νομίζω πως θα σταθεί το ευρώ. Όσον αφορά όμως στην Ελλάδα, αν τελικά το ευρώ αποδυναμωθεί και διαλυθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είμαστε κι εμείς μια χώρα που ήταν πρώτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και τώρα δεν θα είναι... Αν όμως παραμείνει η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε πρέπει να είμαστε εκεί, αυτός είναι ο φυσικός μας χώρος. Δεν μπορούμε να πάμε εμείς προς τις ανατολικές περιοχές. Ο χώρος είναι «φραγμένος»! Κι από εκεί επιχειρείται το γνωστό τόξο που λέει ο Τούρκος υπουργός των Εξωτερικών ο Νταβούτογλου στο ογκώδες βιβλίο του για το «Βαθύ Κράτος» που ξεκινάει από την Τουρκία και περνάει πάνω από την Βουλγαρία, εμάς μας αφήνει επί του παρόντος απ' έξω, προχωρεί στα Σκόπια, στην Αλβανία και καλύπτει όλο αυτό τον χώρο για λόγους στρατιωτικούς, εμπορικούς, πολιτικούς κ.τ.λ. Φθάσαμε στο σημείο εταιρείες Τουρκικές να θέλουν να αναλάβουν το ξενοδοχείο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ PALACE της Θεσσαλονίκης, το οποίο έχει κλείσει όπως ξέρετε, για να το επαναλειτουργήσουν! Θα κάνουμε «επανάσταση» σ' αυτό το ενδεχόμενο.

Βλέπουμε μία παρέμβαση των Τούρκων επιχειρηματιών γενικά στον ελλαδικό χώρο το τελευταίο διάστημα.

Όλοι κοιτάνε να αρπάξουν και τα θύματα είναι οι μικρές χώρες.

ΜΕΡΟΣ Β

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, «Υποβαθμίσαμε τον τομέα της Κατηχήσεως υπερεκτιμώντας ουσιαστικά το μάθημα της θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία»

Στο «Στύλο Ορθοδοξίας» του Δεκεμβρίου 2011 δημοσιεύεται το β΄ μέρος συνέντευξης του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ανθίμου. Μεταξύ των άλλων ο Ιεράρχης αναφέρεται και στο μάθημα των Θρησκευτικών. Απαντώντας στο ερώτημα «Με δεδομένο ότι υπάρχει μία εχθρική στάση στο θέμα της κατήχησης από πλευράς της Πολιτείας, η οποία εκδηλώνεται με το ότι λ.χ. σταδιακά υποβαθμίζεται το μάθημα των θρησκευτικών και κλείνουν οι Θεολογικές μας Σχολές, όπως προσφάτως το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μήπως ήρθε ο καιρός η Εκκλησία πλέον να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες» απαντά:

«Έχουμε ήδη χάσει πολύ χρόνο! Έπρεπε να έχει γίνει αυτό. Έπρεπε ως Ιεραρχία να πάρουμε συγκεκριμένες αποφάσεις, ώστε να έχουμε προλάβει να αντιμετωπίσουμε τέτοια θέματα πριν ακόμη αυτά εκδηλωθούν...

Όμως δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή, όπως και στον πολιτικό, έτσι και στον εκκλησιαστικό χώρο, μυαλά και καρδιές που να «πετάνε» για Ελλάδα, για Ορθοδοξία, για Ιεραποστολή και για Εκκλησία... Είναι λυπηρό που το λέω αλλά δεν υπάρχουν! Αφού το βλέπουμε πλέον όλοι, ότι έχουμε υποστεί μία καθίζηση, η οποία είναι πιο επικίνδυνη τώρα, εξαιτίας της περιπέτειας που έχουμε με την Ευρώπη. Βέβαια κανείς δεν θα έλεγε της Εκκλησίας τίποτε, αν έκανε καλά τη δουλειά της στον τομέα της κατηχήσεως. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη σημαντικές κατηχητικές δραστηριότητες, που αποτελούν την εξαίρεση, και όχι όπως θα έπρεπε τον κανόνα στην όλη δομή και λειτουργία. Όπου υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι και με όρεξη, καταφέρνουν να έχουν παιδιά στο Κατηχητικό Σχολείο. Για παράδειγμα εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε Ενορίες, με σημαντική προσφορά στην Κατήχηση. Είναι τόσο καλά οργανωμένες που ορισμένες εξ αυτών έχουν δικές τους Κατασκηνώσεις προκειμένου να συνεχίζουν το κατηχητικό έργο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ειλικρινά ως Επίσκοπος χαίρομαι που έχω τέτοιες ενοριακές δραστηριότητες. Εκ του σύνεγγυς μάλιστα παρακολουθώ, εγκρίνω και συγχαίρω. Είναι πάρα πολύ ωραίο!

Αυτές οι προσπάθειες, όπως είπα, είναι σήμερα μεμονωμένες και δεν αποτελούν το γενικό κανόνα. Δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε μπροστά στο τραγικό γεγονός ότι η πλειονότητα των νέων μας είναι μακράν της Εκκλησίας».

Σε άλλο δε σημείο τονίζει: «Ως Ιεραρχία δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο ούτε εγκύψαμε ποτέ με την ανάλογη σοβαρότητα στην οργάνωση του κατηχητικού έργου. Υποβαθμίσαμε τον τομέα της Κατηχήσεως υπερεκτιμώντας ουσιαστικά το μάθημα της θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία. Μείναμε βλέπετε σ’ αυτά που εμείς ζήσαμε ως εμπειρία και βίωμα».

Μεταφέρουμε ολόκληρη τη συνέντευξη του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Ανθίμου:

Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος:

«Η απουσία συντονιστή είναι σήμερα το μεγάλο πρόβλημα στην Εκκλησία...»

Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή, όπως και στον πολιτικό, έτσι και στον εκκλησιαστικό χώρο, μυαλά και καρδιές που να «πετάνε» για Ελλάδα, για Ορθοδοξία, για Ιεραποστολή και για Εκκλησία... Είναι λυπηρό που το λέω αλλά δεν υπάρχουν!

Δεν νομίζετε Παναγιώτατε, πως είναι καιρός να εγκαταλείψουμε τον ορατό και δια γυμνού ματιού εφησυχασμό μας; Πως είναι καιρός να επαναφέρουμε τον λυτρωτικό ευαγγελικό και αποστολικό λόγο, ο οποίος είναι ο μόνος που δύναται να διαλύσει τα τεχνάσματα του πονηρού Σατανά; Γιατί οι οικονομικές κρίσεις είναι συνέπεια της πνευματικής κρίσης, την ευθύνη την οποία φέρει ο κάθε πιστός αλλά κυρίως η ηγεσία της Εκκλησίας. Η κατήχηση υποβαθμίστηκε όσο ποτέ άλλοτε στις ημέρες μας. Μήπως έφθασε η ώρα για να επαναφέρουμε στο προσκήνιο και να καλλιεργήσουμε την πίστη των πρώτων Χριστιανών και να δώσουμε τέλος στις εκλογικεύσεις και στις συνειδητές εκπτώσεις από την αλήθεια; Πιστεύετε ότι υπάρχει σήμερα σοβαρή δουλειά πάνω στο θέμα της Κατήχησης από μέρους της Εκκλησίας μας;

Η κατηχητική δράση, όπως σωστά τονίσατε, ιδιαίτερα μάλιστα τα τελευταία χρόνια είναι πάρα πολύ μειωμένη. Φταίνε θα έλεγα πολλά πράγματα... Από άποψη καταλογισμού ευθυνών φταίμε κυρίως εμείς, οι Επίσκοποι, ως έχοντες το αποστολικό πρόσταγμα του κηρύγματος. Φταίει όμως, και η Παιδεία και το Κράτος. Και αυτό γιατί είναι ηλίου φαεινότερο πως συστηματικά καλλιεργείται εδώ και δεκαετίες μία ιδεολογία που στόχο έχει να οδηγεί τους νέους -και όχι μόνο αυτούς- έξω από την Εκκλησία. Καλλιεργείται λ. χ. στο όνομα δήθεν της προόδου η αμφιβολία και η διαστρέβλωση για το Θεό αλλά και μια σειρά άλλων ανοησιών που λειτουργούν στα παιδιά μας σαν το μικρόβιο που πλήττει ζωντανά και υγιή κύτταρα του οργανισμού. Όσα παιδιά μάλιστα αντιδρούν στην ισοπέδωση που μεθοδικά επιχειρείται και αναπτύσουν ένα μηχανισμό άμυνας θα λέγαμε, είναι αλήθεια ότι περιθωριοποιούνται και ενίοτε αποκόπτονται από το σύστημα. Γίνονται θα έλεγα δακτυλοδεικτούμενα! Γιατί είναι αλήθεια ότι στο σαθρό αυτό σύστημα εκλαμβάνει την πίστη στον Θεό, ως οπισθοδρόμηση!!!

Είναι άλλωστε προφανές πως σήμερα δεν υπάρχει η μορφή ιεραποστολής που υπήρχε την περίοδο 1955-1970 με τη δράση της Εκκλησίας μέσα από την Χριστιανική Νεολαία σε όλες της τις μορφές, στα Πανεπιστήμια, στα Σχολεία κ.τ.λ. Κάποτε ο παπάς, ο δάσκαλος και οι γονείς είχαν εξ ολοκλήρου την ευθύνη της μετάβασης του παιδιού αφενός μεν με τη διδασκαλία και αφετέρου με το παράδειγμα τους στην εν Χριστώ ζωή. Σήμερα ωστόσο στην θεμελιώδη αυτή σχέση για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του νέου δυστυχώς έχουν διεισδύσει και πολλοί άλλοι παράγοντες. Παράγοντες που μετά λύπης μου το επισημαίνω αλλά είναι η τραγική αλήθεια δρουν διαβρωτικά αλλοιώνοντας τα συστατικά εκείνα που καθιστούσαν τον Έλληνα ως ξεχωριστή μοναδική προσωπικότητα και την πατρίδα μας πρωτοπόρο σ’ όλον τον κόσμο.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να επισημάνω και το μεγάλο ρόλο στην κατήχηση που έχει η ιδιωτική πρωτοβουλία εντός της Εκκλησίας. Δεν λέγω πως είναι εκτός Εκκλησίας οι άνθρωποι, που έχουν τα σωματεία τους, τα καταστατικά τους, τις προτιμήσεις τους κ.τ.λ., όπου κι εκεί γίνεται μια ουσιαστική αγωγή. Μπορεί να καταλογίζονται στην όλη δραστηριότητα τους κάποια αρνητικά θεολογικά η εκκλησιολογικά ζητήματα! Προσωπικά όμως, πιστεύω πως η προσπάθεια που γίνεται και έχει ως μοναδικό στόχο την ενίσχυση της κατήχησης στον ελληνικό λαό, και υπό το πρίσμα αυτό καλό είναι να γίνεται. Δεν είναι καιρός να πετροβολούμε για λόγους εντυπωσιασμού της κοινής γνώμης τις προσπάθειες αυτές. Είμαι της γνώμης πως μέσα από την ανάπτυξη μιας συνεργασίας θα προκύψει πολλαπλό όφελος.

Με δεδομένο ότι υπάρχει μία εχθρική στάση στο θέμα της κατήχησης από πλευράς της Πολιτείας, η οποία εκδηλώνεται με το ότι λ.χ. σταδιακά υποβαθμίζεται το μάθημα των θρησκευτικών και κλείνουν οι Θεολογικές μας Σχολές, όπως προσφάτως το Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, μήπως ήρθε ο καιρός η Εκκλησία πλέον να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες;

Έχουμε ήδη χάσει πολύ χρόνο! Έπρεπε να έχει γίνει αυτό. Έπρεπε ως Ιεραρχία να πάρουμε συγκεκριμένες αποφάσεις, ώστε να έχουμε προλάβει να αντιμετωπίσουμε τέτοια θέματα πριν ακόμη αυτά εκδηλωθούν. Όμως δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή, όπως και στον πολιτικό, έτσι και στον εκκλησιαστικό χώρο, μυαλά και καρδιές που να «πετάνε» για Ελλάδα, για Ορθοδοξία, για Ιεραποστολή και για Εκκλησία... Είναι λυπηρό που το λέω αλλά δεν υπάρχουν! Αφού το βλέπουμε πλέον όλοι, ότι έχουμε υποστεί μία καθίζηση, η οποία είναι πιο επικίνδυνη τώρα, εξαιτίας της περιπέτειας που έχουμε με την Ευρώπη. Βέβαια κανείς δεν θα έλεγε της Εκκλησίας τίποτε, αν έκανε καλά τη δουλειά της στον τομέα της κατηχήσεως. Ευτυχώς υπάρχουν ακόμη σημαντικές κατηχητικές δραστηριότητες, που αποτελούν την εξαίρεση, και όχι όπως θα έπρεπε τον κανόνα στην όλη δομή και λειτουργία. Όπου υπάρχουν φωτισμένοι άνθρωποι και με όρεξη, καταφέρνουν να έχουν παιδιά στο Κατηχητικό Σχολείο. Για παράδειγμα εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε Ενορίες, με σημαντική προσφορά στην Κατήχηση. Είναι τόσο καλά οργανωμένες που ορισμένες εξ αυτών έχουν δικές τους Κατασκηνώσεις προκειμένου να συνεχίζουν το κατηχητικό έργο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ειλικρινά ως Επίσκοπος χαίρομαι που έχω τέτοιες ενοριακές δραστηριότητες. Εκ του σύνεγγυς μάλιστα παρακολουθώ, εγκρίνω και συγχαίρω. Είναι πάρα πολύ ωραίο!

Αυτές οι προσπάθειες, όπως είπα, είναι σήμερα μεμονωμένες και δεν αποτελούν το γενικό κανόνα. Δεν πρέπει να εθελοτυφλούμε μπροστά στο τραγικό γεγονός ότι η πλειονότητα των νέων μας είναι μακράν της Εκκλησίας.

Πράγματι, αυτό είναι αλήθεια! Τι μέλλει γενέσθαι και ποιά πιστεύετε πως είναι η ρίζα του κακού;

Να πάω λοιπόν, αφού το θέλετε στη ρίζα. Ευθυνόμεθα πάρα πολύ για το ότι δεν υπάρχει αυτό που υπήρχε άλλοτε, δηλαδή Διεύθυνση Κατηχητικών Σχολείων! Ως Ιεραρχία δεν αφιερώσαμε πολύ χρόνο ούτε εγκύψαμε ποτέ με την ανάλογη σοβαρότητα στην οργάνωση του κατηχητικού έργου. Υποβαθμίσαμε τον τομέα της Κατηχήσεως υπερεκτιμώντας ουσιαστικά το μάθημα της θρησκευτικής αγωγής στα σχολεία. Μείναμε βλέπετε σ’ αυτά που εμείς ζήσαμε ως εμπειρία και βίωμα. Όλα αυτά τα θέματα κάποτε εντάσσονταν στην αρμοδιότητα των Διευθύνσεων της Αποστολικής Διακονίας. Πρωτίστως η Κατήχηση, το Κήρυγμα, η Εξομολόγηση και άλλοι τομείς εργασίας αποτελούσαν το βασικό αντικείμενό της. Με την δημιουργία Επιτροπών επί Ιερωνύμου Α αποδυναμώθηκε η Αποστολική Διακονία. Τότε ήμουν Διευθυντής Κηρύγματος και το διαλύσαμε, γιατί συστήθηκε αρμόδια Συνοδική Επιτροπή. Αυτό ωστόσο που έχει διαπιστωθεί και παρατηρείται είναι πως από τις Συνοδικές Επιτροπές απουσιάζει η έμπνευση, δεν υπάρχουν μόνιμα στελέχη, ούτε έχουν ανθρώπους για να ανεβάσουν το επίπεδο αυτών των προσπαθειών. Όλη αυτή η κατάσταση πράγματι χωλαίνει αυτή τη στιγμή! Χρειάζονται να γίνουν παρεμβάσεις, να ληφθούν πρωτοβουλίες και να διοργανωθούν οι ιεραποστολικές ευθύνες με διάρθρωση εκκλησιαστικών υπηρεσιών, με αναφορά στην Αποστολική Διακονία και στη ΔΙΣ.

Σχεδόν για δύο και πλέον δεκαετίες που ασχολούμαι με το εκκλησιαστικό ρεπορτάζ ακούω για παρεμβάσεις και πρωτοβουλίες. Ωστόσο πέραν των βαρύγδουπων ανακοινώσεων οι περισσότερες εξ αυτών τίθενται μέσα από έναν αμιγώς γραφειοκρατικό μηχανισμό στο αρχείο και στην ιστορία! Τρανό παράδειγμα αποτελεί ο Καταστατικός Χάρτης της Εκκλησίας της Ελλάδος! Ο νυν Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ως Μητροπολίτης Θηβών μιλούσε συχνά -πυκνά για αναγκαίες αλλαγές, λ. χ. στον τρόπο εκλογής νέων Αρχιερέων και στον τρόπο λειτουργίας της Εκκλησίας της Ελλάδος! Τώρα ωστόσο σιωπά...

Ο ισχύων Καταστατικός Χάρτης είναι του 1977. Με αυτόν πορευόμαστε τώρα με μια -δυό τροπολογίες που έχουν γίνει. Κάναμε ένα νέο Καταστατικό Χάρτη την περίοδο κυβερνήσεως του ΠΑΣΟΚ με Υπουργό Παιδείας τον τέως πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου. Το λέω γιατί στην Επιτροπή που συγκροτήθηκε εκτός των Ιεραρχών συμμετείχε ένας πρώην Πρόεδρος του Αρείου Πάγου και αρκετοί καθηγητές του Πανεπιστημίου. Έχουμε λοιπόν έτοιμο Καταστατικό Χάρτη. Εκ μέρους δε της Πολιτείας συμμετείχε και ο άλλοτε Πρύτανης ο Μιχάλης Σταθόπουλος, οι απόψεις του οποίου, όπως γνωρίζετε, δεν είναι εκκλησιαστικές! Αυτός λοιπόν ο Καταστατικός Χάρτης βρίσκεται στα ντουλάπια του Υπουργείου Παιδείας! Θυμάμαι ότι μεταξύ των άλλων υπήρχε και μια πρόταση εκπληκτική! Πρόταση που θεσμοθετούσε εκτός από τα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και Ιδιωτικού Δικαίου, να υπάρχει και πρόσωπο για την Εκκλησία, που να λέγεται Εκκλησιαστικού Δικαίου η με μια άλλη ονομασία. Δεν έγιναν αυτά για λόγους που ποτέ δεν έμαθα! Το να αλλάξει σήμερα ένας Καταστατικός Χάρτης είναι πολύ δύσκολο θέμα. Με τις παρούσες μάλιστα συνθήκες, μπορεί να βγει χειρότερος από ότι είναι τώρα.

Πέραν τούτου δεν νομίζω πως αυτό αποτελεί το εμπόδιο... Είναι θέμα ενθουσιασμού, εμπνεύσεως, συλλήψεως και εκπληρώσεως η ενασχόληση με πρωτοβουλίες που αναβαθμίζουν το κύρος της Εκκλησίας μας. Και ως αναβάθμιση εννοώ πάντα την ενίσχυση και επικράτηση της εν Χριστώ ζωής και του ευαγγελικού λόγου στην ελληνική κοινωνία. Ακόμη και τώρα που είμαι σε μεγάλη ηλικία όταν έρχονται τέτοια θέματα προς συζήτηση η ψυχή μου ειλικρινά πετάει. Γίνομαι έφηβος... Γι' αυτό άλλωστε και έστειλα το περασμένο καλοκαίρι έγγραφο στην Ιερά Σύνοδο καταγράφοντας τα προβλήματα, στα οποία πρέπει τώρα να εγκύψουμε με σοβαρότητα. Το ανέγνωσαν στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο, η οποία μου απάντησε απλά πως «ελήφθη υπ’ όψιν» και τίποτε άλλο! Ήταν μια πολυσέλιδη επιστολή, η οποία δημοσιεύθηκε ολόκληρη σε ορισμένα περιοδικά. Σ’ αυτήν γινόταν αναφορά σε εθνικά θέματα, στο μάθημα των θρησκευτικών, στο περιεχόμενο της Ιστορίας, στο θέμα της Προνοίας και άλλα.

Δεν επανήλθατε στην επιστολή σας; Δεν μιλήσατε με τον Αρχιεπίσκοπο η με Αρχιερείς κατά την πρόσφατη συνεδρίαση της Ιεραρχίας;

Φυσικά σε κατ’ ιδίαν επαφές πρότεινα να τα συζητήσουμε. Ζήτησα να πάρουμε δύο -τρεις αποφάσεις την μία φορά... μετά από έξι μήνες άλλες τρεις.. Να τα φέρουμε τα καυτά αυτά θέματα στην επιφάνεια κατά τρόπο τέτοιο που θα αναπτερώνεται η ελπίδα και η προσδοκία του ελληνικού λαού ώστε να αισθάνεται ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι παρούσα στα δρώμενα και στις εξελίξεις, ότι νοιάζεται για τη σωτηρία και την πρόοδο του λαού.

Πως όμως θα γίνουν αυτά; Αν δεν υπάρχει κινητήριος δύναμη να τα συντονίσει και να διανείμει τις αρμοδιότητες, δεν γίνεται τίποτε. Η απουσία του συντονιστή είναι σήμερα μεγάλο πρόβλημα. Ως εκ τούτου κάθε Ιεράρχης κοιτά την επαρχία του, γιατί τα θέματα είναι πολλά, ιδίως στις μεγάλες επαρχίες! Κι έτσι υπάρχει μια στασιμότητα. Σκοπός είναι να υπάρχει το πνευματικό υπόβαθρο, δηλαδή ο πυρήνας μέσω του οποίου θα αναπτυχθούν πολλοί αδρανείς σήμερα τομείς. Επί του παρόντος όμως, δυστυχώς δεν βλέπω να γίνεται κάτι...

Παναγιώτατε, υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα πλέον και απασχολεί πάρα πολλές Μητροπόλεις. Πρόκειται για το θέμα των νέων χειροτονιών. Υπάρχουν επίσης και φωνές πολιτικών που λένε πως πρέπει να μεταβληθεί η σχέση συναλληλίας Εκκλησίας και Πολιτείας και μέσα σε αυτές τις φωνές ήταν και υπουργικές φωνές όπως αυτή του λ.χ. του Νίκου Σηφουνάκη!

Καλά αυτός ο κύριος αποτελεί εξαίρεση. Δεν τον λαμβάνουμε υπ ὄψιν, γιατί πρόκειται περί ανθρώπου, ο οποίος έχει πάθος κατά της Εκκλησίας! Κι αν διατηρεί κάποια επαφή η γνωριμία προσωπική με εκκλησιαστικό πρόσωποπιστεύω πως το κάνει προκειμένου να δώσει κύρος στις θέσεις του. Προσωπικά πιστεύω πως η εχθρική στάση προς την Εκκλησία αποσκοπεί σε ιδιοτελείς επιδιώξεις του. Κι γι’ αυτό θεωρώ πως δεν εκφράζουν κάποιο επίπεδο βάσει του οποίου θα μπορούσαμε να συζητήσουμε. Άλλες ωστόσο συγκροτημένες απόψεις που κατά καιρούς εκφράζονται έχουν κάποια στοιχεία σοβαρότητος, αλλά μόνο λέγονται προς εντυπωσιασμό αφού κανείς δεν αναλαμβάνει να τις πραγματοποιήσει! Αλλά ερωτώ: υπό τις συνθήκες που είμαστε και υπό τις δυσχερείς περιστάσεις που ευρισκόμεθα, είναι εποχή για να χωρίζουμε η όντως είναι εποχή για να ενωνόμεθα; Αν υπάρχει μία συνεκτική ένωση, η οποία μπορεί να μας συγκρατήσει από την διάλυση και βεβαίως παράλληλα με την κύρια σωτηριολογική της αποστολή, αυτή είναι η Εκκλησία. Κοιτάξτε την ομογένεια. Διατηρείται, εγκαταβιώνει και υπάρχει και δίνει την παρουσία της ευρισκόμενη στην καρδιά της Ν. Υόρκης και γενικά στις χώρες του εξωτερικού, μέσω της παρουσίας και της συμμετοχής της στην Εκκλησία. Κάποτε πήγαν τα κόμματα να τους χωρίσουν και στο εξωτερικό και απέτυχαν! Κατόπιν οι πολιτικοί έγιναν πολύ πιο διακριτικοί! Κι ευτυχώς γιατί θα κατέστρεφαν όλη την ενότητα αυτή του ελληνισμού του εξωτερικού. Λοιπόν το ίδιο θα γίνει και στην Ελλάδα. Η Εκκλησία μας κρατάει. Αυτή είναι η προσωπική μου άποψη. Το να είναι πιο διακριτοί οι ρόλοι, το δεχόμαστε. Ήδη είναι διακριτοί. Δεν είναι όπως ήταν πριν. Τα περισσότερα έχουν εξαλειφθεί. Ποιά είναι λοιπόν η αιτία της επαναφοράς της συζήτησης αυτής; Μήπως το θέμα της περιουσίας; Νομίζω πως είναι απλά το πρόσχημα... Γιατί αν πραγματικά θέλουν να εγείρουν τέτοιο ζήτημα κάλλιστα μπορούν να επιστρέψουν την περιουσία που δήμευσαν μέχρι σήμερα. Αρκούν τρεις εταιρείες από την Ευρώπη να αναλάβουν την αξιοποίηση της, για να μην τους έχει ανάγκη η Εκκλησία! Προϋπόθεση ωστόσο είναι να τα δώσουν πίσω όλα! Όχι τα πήραμε και τώρα θα σας αφήσουμε στον δρόμο! Αφού η υπόσχεση από μέρους τους ήταν ότι να δίδεται η μισθοδοσία στον ιερό κλήρο.

Πόσο μπορεί να επηρεάσει η παρούσα κυβερνητική πολιτική, τα θέματα της Εκκλησίας; Δεν έχουμε νέες χειροτονίες! Αυτό σημαίνει πως δεν έχουμε ανθρώπους που να μπορούν ενταχθούν πλέον στον Κλήρο, να έχουν τον μισθό τους για να μπορούν να ζήσουν την οικογένειά τους; Φυσικά υπάρχει και η άποψη ορισμένων Ιεραρχών, με την οποία δεν ξέρω αν συμφωνείτε, ότι θα πρέπει να έχουμε πλέον και ζευγά και παπά...

Δεν συμφωνώ σ' αυτό. Για το θέμα της μισθοδοσίας είμαι κάθετος. Δεν υπάρχει περίπτωση τώρα να υποστηρίξουμε ότι διακόπτεται η μισθοδοσία, γιατί έτσι αποφάσισε το Κράτος. Υφίσταται περιορισμός στον αριθμό των χειροτονιών. Το γεγονός αυτό το ενέταξαν μέσα στον περιορισμό διορισμών που γίνεται στους Καθηγητές και σ' όλους γενικά τους υπαλλήλους του Δημοσίου. Κι επειδή επιπλέον έχουμε υπερβεί κάποιο όριο, το οποίο όμως, είχε συμφωνηθεί πριν 15 χρόνια, όταν δηλαδή ο πληθυσμός ήταν άλλος. Τώρα έχουν δημιουργηθεί νέοι οικισμοί. Το λεκανοπέδιο της Αττικής γέμισε, στην Θεσσαλονίκη είχαμε ανάλογη αύξηση. Επομένως επειδή είναι 1000-1500 ιερείς παραπάνω από ότι είχαμε αρχικά συμφωνήσει, δεν σημαίνει ότι παρέχεται στην Πολιτεία η δυνατότητα μείωσης των χειροτονιών. Προσωπικά τους το διεμήνυσα πιο σκληρά: Ούτε στην Τουρκοκρατία δεν απαγορεύθηκε η χειροτονία ιερέων ούτε στην Ιταλο- Γερμανική Κατοχή! Πως γίνεται λοιπόν τώρα; Για να κάνουμε οικονομία. Ε! με πόσους; με 100 η 200 εφημέριους θα κάνετε οικονομία; Όχι δεν αποδέχομαι τη μείωση των χειροτονιών.

Μείωση για ορθοδόξους ιερείς αύξηση ωστόσο με 100 νέες προσλήψεις για την μουσουλμανική κοινότητα στη Θράκη...

Είναι πράγματι μεγάλο το πρόβλημα. Πολλοί που θέλουν να ιερωθούν και αποφοιτούν από τις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες και από τις Θεολογικές Σχολές δεν μπορούν πλέον να διοριστούν σε σχολεία. Τι θέλουν να καταργήσουν και την Επιστήμη της Θεολογίας; Ε ναι, φαίνεται να το επιχειρούν κι αυτό με την κατάργηση του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας. Επιδιώκουν να φτάσουμε σε ένα κράτος άθεο; Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι δυσμενέστατη για την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γιατί ως χριστιανοί απλώς θα πάμε στην χορεία των μαρτύρων... Θα γίνουμε μάρτυρες, όσοι μείνουν. Αυτό δεν είναι λογικό, δεν είναι σωστό. Από την άλλη πλευρά, ποτέ και σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίξαμε ότι επιθυμούμε να γίνουμε εμείς Κράτος και να διοικούμε την Πολιτεία. Δηλαδή να κάνουμε αυτό που κάνουν τώρα στις μουσουλμανικές χώρες όπου επιβάλλεται το θεοκρατικό καθεστώς. Δεν έχουμε τέτοιες βλέψεις.

Αυτή τη στιγμή νιώθουμε διωκώμενοι, ως ένα βαθμό. Η Εκκλησία είναι διωκόμενη. Σήμερα στην Ορθόδοξη Ελλάδα κάποιοι επιχειρούν να κάψουν εκκλησίες; Στο σημαντικότερο λ.χ. εκκλησιαστικό μνημείο της Θεσσαλονίκης, δηλαδή η Παναγία η Αχειροποίητος, μνημείο του 4ου-5ου αιώνος, που είναι αριστούργημα και το γνωρίζει η Πολιτεία, γι' αυτό και το συντηρεί η Αρχαιολογική Υπηρεσία αποτέλεσε στόχο. Συγκεκριμένα το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου άγνωστοι τοποθέτησαν τέσσερα γκαζάκια και 2 μπετόνια με βενζίνη στην πόρτα του ναού. Ευτυχώς το κακό απετράπη. Είναι δυνατό να καίμε σήμερα εκκλησίες; Που βαδίζουμε;

Ας ελπίσουμε τα πράγματα τη νέα χρονιά να γίνουν καλύτερα...

Καλύτερα θα γίνουν αν υπάρξει απ’ όλους μας ειλικρινής μετάνοια. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή πορείας. Επιβάλλεται σήμερα να μοιάσουμε στους κατοίκους της πόλης Νινευϊ για να αποτρέψουμε τα δεινά και την καταστροφή. Επιβάλλεται να κάνουμε όλοι μας την αυτοκριτική μας, ως χριστιανοί. Να δούμε τι έφταιξε κάι φθάσαμε στο χείλος της καταστροφής και με τη βοήθεια του Θεού να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα. Προσωπικά πιστεύω πως ο Χριστός και η Παναγία, θα συνεχίσουν να προστατεύουν την ευλογημένη χώρα μας. Αν μάλιστα αλλάξουμε ρότα τότε θα έρθουν και οι ευλογίες. Από τα βάθη της καρδιάς μου εύχομαι ο Θεός να παρέχει ευλογίες στον ελληνικό λαό αλλά και σ’ όλους τους λαούς της γης.

Πηγή: http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1634&obcatid=1

Και από: http://www.orthodoxia.gr/show.cfm?id=1639&obcatid=1

Και από: http://thriskeftika.blogspot.com/2012/01/blog-post_5655.html

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel