Logo
Print this page

Τό ἐκκλησιαστικό ἦθος, δείκτης τῆς πνευματικῆς κατάστασης κάθε ἐποχῆς

Στήν ἐποχή μας, ἴσως περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη ἐποχή, ἡ Ἐκκλησία μας καλεῖται νά ἀνταποκριθεῖ στίς σύγχρονες ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων, ὄχι μόνο τίς πνευματικές ἀλλά καί στίς ὑλικές, μεταστρέφοντας τό ρόλο Της ἀπό Ἰατρεῖο τῆς ψυχῆς σέ ἰατρεῖο τοῦ σώματος, σέ κοινωφελές Ἵδρυμα, σέ κοινωνική τράπεζα, σέ Γηροκομεῖο, Ὀρφανοτροφεῖο, καλύπτοντας τό ἔργο τοῦ ἀνύπαρκτου κράτους καί ἐπιτελῶντας οὐσιαστικό κοινωνικό ἔργο.

Ὁ ἐκσυγχρονισμός αὐτός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ προσαρμογή τοῦ ἔργου Της καί τῆς διδασκαλίας Της ἀνάλογα μέ τίς ἀνάγκες τῆς κάθε ἐποχῆς εἶναι δικαιολογημένος. Οἱ πνευματικές ὅμως ἀνάγκες τῶν ἀνθρώπων δέν μεταβάλλονται ἀνά τούς αἰῶνες. Παραμένουν ἴδια, στήν οὐσία, τά θέματα πού ἀπασχολοῦν τόν ἄνθρωπο. Τίς ἴδιες κατά βάθος ἐπιδιώξεις ἔχει ἡ ψυχή του. Αὐτό πού ἀλλάζει σέ κάθε ἐποχή εἶναι τό λεγόμενο κοινωνικό κατεστημένο, οἱ ἠθικές ἀξίες, οἱ κοινωνικοί ἄγραφοι νόμοι τούς ὁποίους διαμορφώνει ὁ ἄνθρωπος ἀνάλογα μέ τό πνευματικό του ἐπίπεδο καί ἔχει φθάσει σήμερα –ἐπαναλαμβάνοντας παλαιότερα φαινόμενα στήν ἱστορία– νά διαστρέφει τήν Ἀλήθεια, νά διαστρέφει τήν φυσιολογία τῶν πραγμάτων προκειμένου νά νομιμοποιήσει τίς λανθασμένες ἐπιλογές του καί νά τίς δικαιολογήσει, ἐλπίζοντας ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπο θά λύσει τά προβλήματα πού ὁ ἴδιος δημιούργησε.

Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται, λοιπόν, σέ κάθε ἐποχή νά εἶναι Αὐτή πού θά θέτει τά ὅρια τῆς Ἀλήθειας καί τοῦ ψεύδους, τοῦ φυσιολογικοῦ καί τῆς διαστροφῆς, τοῦ “πολιτικά ὀρθοῦ” καί τοῦ λάθους. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι αὐτή πού ἔχει τόν ρόλο τοῦ ρυθμιστῆ τῶν γραπτῶν καί ἄγραφων νόμων τῆς κάθε κοινωνίας. Ἐκείνη εἶναι ἡ μόνη πού ἔχει τόν τρόπο νά διατηρήσει τίς ἠθικές ἀξίες τῶν ἀνθρώπων διότι Ἐκείνη ἔχει τήν Ἀλήθεια.

Αὐτός ὅμως, ὁ ἀναπόφευκτος ἐκσυγχρονισμός τῆς Ἐκκλησίας πού ἐπιτελεῖται σέ κάθε ἐποχή, δέν πρέπει νά συνεπάγεται τήν ἀλλοίωση τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἤθους καί ὕφους Της. Δέν πρέπει δηλαδή, ἐν ὀνόματι τῆς ἀνάγκης νά σταθεῖ δίπλα στόν ἄνθρωπο, νά ἀλλοιωθεῖ ἡ πνευματικότητα τῶν ἐνοριῶν, τῶν ἐκκλησιαστικῶν χώρων, τῶν κληρικῶν μας μέ σκοπό νά προσελκύονται οἱ ἄνθρωποι. Ὁ κόσμος χρειάζεται τήν πνευματική ποιότητα. Χρειάζεται τήν Ἐνορία ὡς σπουδαστήριο τῆς πνευματικῆς ζωῆς, ὄχι ὡς ἕνα χῶρο πού ὁ καθένας κάνει ὅ,τι θέλει χωρίς τάξη καί σεβασμό. Χρειάζεται τόν Ἱερέα ὡς δάσκαλο, νά τόν ἀγαπᾶ σάν φίλο καί πατέρα, ἀλλά νά σέβεται παράλληλα τό Ἱερατικό του σχῆμα. Χρειάζονται ραδιοφωνικοί σταθμοί πού θά διαφέρει οὐσιαστικά τό πρόγραμμά τους ἀπό τό πρόγραμμα τῶν λοιπῶν σταθμῶν. Χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος ἄλλη ποιότητα ἀπό τήν καθημερινή του μιζέρια, καί αὐτή τήν ποιότητα τήν ὁποία μόνο ἡ Ἐκκλησία μπορεῖ νά τοῦ τήν ἐξασφαλίσει!

Βλέπουμε ἔντονα τά σημάδια τῆς ἀλλοίωσης αὐτῆς σήμερα, ἰδίως στίς δράσεις τῆς Ἐκκλησίας πού ἀπευθύνονται στούς νέους. Φροντίζει νά τούς ἐξασφαλίζει διάφορες δραστηριότητες πού τούς ἀρέσουν καί καλῶς πράττει,  ἀλλά παράλληλα πρέπει νά φροντίζει νά τούς προσφέρει κάτι διαφορετικό ἀπό αὐτό πού τούς προσφέρει ὁ κόσμος, κάτι αὐθεντικό κάτι γνήσιο. Μπορεῖ νά τούς μεταδώσει αὐτό πού ἔχουν ἀνάγκη: νά τούς μάθει νά σκέπτονται μέ ἄλλο πνεῦμα, νά βλέπουν μέ ἄλλη ματιά, νά μποροῦν νά ἀτενίζουν τή ζωή καί νά μήν τή φοβοῦνται. Νά τήν ἀντιμετωπίζουν μέ θάρρος, μέ παρρησία, μέ ἐλεύθερο πνεῦμα.

Κοσμικοί χῶροι καί κοσμικές δραστηριότητες ὑπάρχουν πάμπολλες σήμερα. Δέν χρειάζεται νά δημιουργεῖ  καί ἄλλους ἡ Ἐκκλησία γιά νά προσελκύσει τούς νέους. Τά παιδιά, ἄν θέλουν κοσμικούς χώρους θά πᾶνε ἐκεῖ πού θά βροῦν τούς γνήσιους. Γιατί νά προτιμήσουν τούς ἐκκλησιαστικούς πού μιμοῦνται τούς κοσμικούς, ἀλλά εἶναι καί  διανθισμένοι μέ χριστιανικά τραγουδάκια καί Κυριακάτικο ἐκκλησιασμό; Δέν εἶναι αὐτό πού ἀναζητοῦν. Οἱ νέοι σήμερα ψάχνουν μέ ἀγωνία γιά κάθε τι αὐθεντικό, γνήσιο, ἀληθινό.

Ἐκκλησιαστικό ὕφος εἶναι τό νά καλλιεργεῖται στά παιδιά ὁ σεβασμός πρός τόν Ἱερέα, ὁ σεβασμός πρός τόν χῶρο πού τά φιλοξενεῖ, ἡ εὐσέβεια καί ὄχι ἡ θρησκοληψία, ἡ σεμνότητα καί ὄχι ἡ σεμνοτυφία, ὁ σεβασμός πρός τό Θεό καί ὄχι ὁ φόβος τῆς τιμωρίας.

Δυστυχῶςσήμερα μεγάλημερίδα τοῦκόσμου πιστεύειὅτιοἱἐκκλησι-αστικοίχῶροιεἶναι χῶροι ὅπου ἡ θρησκοληψία καί ἡ σεμνοτυφία, ἀνακατεμένη μέκοσμικές “ἐλευθερίες,” διαπλάθουν ἕναν ἄνθρωπο ψυχαναγκαστικό, πού ὑπακούειτυφλάσέἕνα Θεότιμωρό, χωρίςνά λαμβάνει ἀπάντησηστίςἀναζητήσεις του. Κι ὅμως, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει καμμία σχέση μέ αὐτήν τήν ἀντί¬ληψη. Στήν Ἐκκλησία ὁ ἄνθρωπος γνωρίζει τόν πραγματικό τρόπο λειτουργίας τοῦ ἑαυτοῦ του, γνωρίζει τήν Ἀλήθεια πού τόν ἐλευθερώνει ἀπό τά δεσμά πού τοῦ βάζει ὁ κόσμος καί τοῦ δίνει Ἐλπίδα.

 Τό Ἐκκλησιαστικό ἦθος θά πρέπει νά διατηρεῖται ἀναλλοίωτο ἀνά τούς αἰῶνες, ὡς σημεῖο ἀναφορᾶς σέ κάθε κοινωνία, ὡς μέτρο τοῦ βαθμοῦ ἀπομάκρυνσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τό Δημιουργό του.

Ἐάν ἀλλοιωθεῖ τό ἦθος τῆς Ἐκκλησίας, ἐάν ἡ νοοτροπία τῶν Ἐκκλησιαστικῶν χώρων “ἐκσυγχρονισθεῖ” γιά νά γίνει ἀρεστή στόν σύγχρονο ἄνθρωπο καί χάσει τήν πνευματικότητά της, τότε θά χαθεῖ καί ἡ τελευταία ἐλπίδα τοῦ ἀνθρώπου νά ξαναβρεῖ τό δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς πρός τό Θεό.

Ἐάν ἀλλοιωθεῖ ὁ πλοηγός μας, τί ἐλπίδα ἔχουμε νά ξαναβροῦμε τό λιμάνι;  

Μαρίνα Διαμαντῆ

 

«ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ» Ἀρ. Τεύχους139, Ἔτος2014

Related items

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR