Δημοσιογράφου- Συγγραφέα-Τουρκολόγου
Ήταν ένα πρωινό αρχές Σεπτεμβρίου και το Παρίσι είχε πάρει ήδη την φθινοπωρινή του όψη. Ο σταθμός του μετρό στην Plaz de la Nation ακόμα δεν είχε πολύ μεγάλη κίνηση. Ανέβηκε στον συρμό για να πάει στο πανεπιστήμιο. Από τις επόμενες στάσεις άρχισε να αναβαίνει πολύς κόσμος, κυρίως εργάτες και υπάλληλοι που πήγαιναν στις δουλειές τους. Όλοι ήταν σιωπηλοί και βλοσυροί. Νόμιζες πως ένα σκοτεινό σύννεφο, όπως ήταν και ο παριζιάνικος καιρός, σκέπαζε τις όψεις τους. Αυτός κάθονταν σε μια καλή θέση δίπλα στο παράθυρο κοντά στην πόρτα. Σε μια στάση και ενώ όλες οι θέσεις ήταν ήδη κατειλημμένες, ανέβηκε μια Γαλλίδα αφρικάνικης καταγωγής που ήταν μάλλον στο τελευταίο στάδιο της εγκυμοσύνης. Φαίνονταν καταβεβλημένη και το πρόσωπο της ήταν λίγο ιδρωμένο παρά του ότι δεν έκανε ζέστη. Κοίταξε γύρω του. Όλοι ήταν απασχολημένοι στον κόσμο τους και οι πιο πολλοί διάβαζαν εφημερίδα ή κανένα βιβλίο. Ξανάκοίταξε την Νέγρα που προσπαθούσε με δυσκολία να πιαστεί από κάποιο σιδερένιο στύλο. Ένοιωσε πολύ άσχημα. Σηκώθηκε αυθόρμητα και της προσέφερε την θέση του. Εκείνη τον κοίταξε έκπληκτη. Ήταν κάτι που δεν το περίμενε. Κάποιοι γύρισαν και τον κοίταξαν περίεργα, μάλλον εχθρικά. Η Νέγρα αφού του είπε τρεις φορές μερσί, κάθισε ανακουφισμένη μην πιστεύοντας ακόμα στην χειρονομία του. Κάποιος πιο πέρα ψιθύρισε, «Il est fou»! Δεν το «χώνεψε» πως ένας λευκός σηκώθηκε για να καθίσει μια Νέγρα, στο Παρίσι του 1983.
Εκείνο το καλοκαίρι είχε πιάσει δουλειά σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο στην Κρήτη προσπαθώντας να βγάλει λίγα λεφτά για να συνεχίσει τις σπουδές του. Έρχονταν τότε πολλοί τουρίστες, κυρίως Γερμανοί και άλλοι Σκανδιναβοί. Εκείνη την μέρα είχε φτάσει ένα μεγάλο γκρουπ Φιλανδών τουριστών. Ήταν όλοι τους καλοθρεμμένοι και τα πρόσωπα τους πρόδιδαν καλοπέραση καθώς έπρεπε να ήταν υψηλών εισοδημάτων. Μιλούσαν φωναχτά, αδιαφορώντας αν ενοχλούσαν τους άλλους και οι περισσότεροι ήταν χαρακτηριστικά παχύσαρκοι και κοκκινωποί. Το βράδυ πριν πιάσει την βάρδια έκανε μια μικρή βόλτα στην παραλία του Αγίου Νικόλαου, εκείνο το πανέμορφο λιμάνι της Κρήτης. Καθώς γύριζε για να πιάσει δουλειά, κοντά στο ξενοδοχείο διέκρινε κάποιες σιλουέτες ξαπλωμένες στο έδαφος. Έτρεξε και πλησίασε κοντά να δει τι συνέβαινε. Οι σιλουέτες βρωμούσαν κρασί και μπύρα. Ήταν αναίσθητοι ενώ κάποιοι μιλούσαν ακαταλαβίστικα μέσα σε μια ζωώδη κατάσταση. Με έκπληξη κατάλαβε ότι ήταν από το γκρουπ τον Φιλανδών τουριστών. Είχαν πιεί ένα ποτάμι από αλκοόλ και τώρα ξαπλώνονταν σαν ζώα στο έδαφος ημιαναίσθητοι. Ήταν και πολλών κιλών και αυτό δυσκόλευε το έργο της… ανάσυρσης τους. Ένας από αυτούς είχε ξεσπάσει σε ένα θορυβώδες παραλήρημα που έμοιαζε με κλάμα και γοερές κραυγές. Καλοκαίρι πριν από χρόνια στην Κρήτη.
Το ίδιο καλοκαίρι ένα ζευγάρι από συμπαθητικούς Γερμανούς έπιασε φιλία μαζί του και συχνά τον ρωτούσαν για διάφορα αξιοθέατα της περιοχής. Μια μέρα του ζήτησαν αν μπορεί να τους ξεναγήσει σε ένα γραφικό βουναλάκι που βρίσκονταν κοντά στο ξενοδοχείο. Στο βουναλάκι υπήρχε ένα παμπάλαιο παρεκκλήσι. Αποφάσισε να τους γνωρίσει κάποια στοιχεία από την Ορθοδοξία. Αυτοί τον άκουγαν πραγματικά με μεγάλη προσοχή που πρόδιδε και κάποιο σεβασμό για την Ορθοδοξία. Αυτό του άρεσε και τους πήγε στο εκκλησάκι που όταν πήγαινε καμιά φορά να ανάψει ένα κερί ένοιωθε μεγάλη συγκίνηση για την ιερότητα του χώρου. Οι Γερμανοί κοίταζαν με μεγάλο ενδιαφέρον τις εικόνες ενώ έδειχναν ότι πραγματικά σέβονταν τον χώρο. Τους άφησε για λίγο καθώς συζητούσαν έντονα και βγήκε έξω να θαυμάσει το υπέροχο ηλιοβασίλεμα με φόντο την θάλασσα. Σε λίγο άκουσε με έκπληξη βογγητά σαν να υπέφερε κάποιος. Γύρισε στο εκκλησάκι και τότε είδε κάτι που πραγματικά τον σόκαρε. Το ζευγάρι των Γερμανών, ημίγυμνοι, βρίσκοντας σε ερωτική περίπτυξη στο προαύλιο του παρεκκλησιού. Ένοιωσε πολύ άσχημα και άρχισε να φωνάζει. Αυτοί τον κοίταζαν περίεργα σαν να μην καταλάβαιναν. Τους ανάγκασε άρων άρων να σηκωθούν και τους έδειξε με οργή τον δρόμο προς το ξενοδοχείο. Αυτοί απομακρύνθηκαν μιλώντας δυνατά και μάλλον θυμωμένα γιατί τους είχε κόψει την τρυφερή περίπτυξη σε εκείνο το μαγευτικό περιβάλλον. Κατάλαβε από τα λίγα γερμανικά του ότι κατηγορούσαν τους Έλληνες σαν… καθυστερημένους και με πολλές προκαταλήψεις.
Εκείνο το καλοκαίρι το Παρίσι είχε γεμίσει από Γιαπωνέζους τουρίστες. Παντού όπου πηγαίνεις συναντούσες Γιαπωνέζους που είχαν πάντα μαζί τους μια φωτογραφική μηχανή φωτογραφίζοντας τα πάντα. Νόμιζες πως η φωτογραφική μηχανή ήταν ένα κομμάτι από το σώμα τους, σαν κάποιο χέρι ή πόδι. Εκείνο το πρωινό έκανε πραγματικά πολύ ζεστή και περπατούσε δίπλα στον Σηκουάνα πηγαίνοντας προς της Σχολή. Ήδη οι Γιαπωνέζοι είχαν ξεχυθεί με κατεύθυνση προς την Notre Dame. Ξαφνικά ένας απελπισμένος Γάλος ανέβηκε πάνω σε μια γέφυρα δείχνονται πως θέλει αυτοκτονήσει. Πλησίασε να δει τι γίνεται. Οι Γιαπωνέζοι αμέσως μαζεύτηκαν σαν τα μυρμήγκια που οσμίζονται κάποιο φαί και σαν τρελοί έβγαζαν αμέτρητες φωτογραφίες ενθουσιασμένοι για το «λαβράκι» που είχαν πιάσει. Ο επίδοξος αυτόχειρας κοιτούσε με σκοτεινό βλέμμα το κενό. Ο Ρωμιός αισθάνθηκε πραγματικά άσχημα καθώς έβλεπε πως οι Γιαπωνέζοι το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να απαθανατίσουν την σκηνή και μάλιστα φαίνονταν πως επιθυμούσαν με αγωνία να πηδήξει στο κενό. Μονό που δεν τον προέτρεπαν με φωνές. Τα κλικ των μηχανών τους είχαν πάρει φωτιά ενώ τα πρόσωπα τους κοιτούσαν με μεγάλη ένταση. Σε μια στιγμή και ενώ άρχισαν να ακούγονται τα τσιρίγματα των σειρήνων από τα περιπολικά που πλησίαζαν, ο νέος τελικά έκανε ξαφνικά το απελπισμένο άλμα. Οι Γιαπωνέζοι άρχισαν να χοροπηδάνε ενθουσιασμένοι καθώς είχαν καταγράψει την όλη σκηνή. Μια ανθρώπινη ζωή για μερικές εκατοντάδες φωτογραφικά κλικ. Ένοιωσε ένα σφίξιμο στο στομάχι του αλλά ευτυχώς ο νέος την γλύτωσε με μερικά τραύματα.
Αποφάσισε να πάει με τον φίλο του τον Γιώργο που έκανε το μεταπτυχιακό του στο Παρίσι στην Χάγη της Ολλανδίας για να επισκεφτούνε την Ελένη που είχε παντρευτεί έναν Ολλανδό. Αφού έφτασαν αργά το βράδυ κοιμηθήκαν και την επόμενη μέρα άρχισαν την ξενάγηση στην Χάγη, μια πραγματικά πανέμορφη πόλη. Η Ελένη τους πήγε και σε ένα ναό προτεσταντικό, που όπως τους είχε πει θα εντυπωσιαστούν από το εσωτερικό του. Αυτό το εσωτερικό ήταν ένας όχι πολύ μεγάλος χώρος με ξύλινους πάγκους που κοίταζαν προς το υποτιθέμενο ιερό του ναού. Εκεί δοκίμασε πράγματι μια μεγάλη έκπληξη. Το υποτιθέμενο ιερό δεν ήταν άλλο από ένα μεγάλος γκρίζος βράχος που ξεχώριζε για την ανώμαλη επιφάνεια του σε πολλές μεριές, με ένα μεγάλο ξύλινο σταυρό καρφωμένο κάπου στην μέση. Όταν πλησίασε με απορία ενώ οι άλλοι συζητούσαν γι’ αυτό το πρωτότυπο ιερό, του έκανε εντύπωση μια ανεπαίσθητη δυσωδία και κάτι που διέκρινε στο πάτωμα σε μια άκρη του βράχου. Κάτι μαύρα σημάδια που κινούνταν πολύ γρήγορα. Πλησίασε και άλλο για να δει τις συμβαίνει και τότε δοκίμασε καινούργια έκπληξη. Εκεί στην άκρη του βράχου βρίσκονταν μια φωλιά από… μικρούς ποντικούς που κυκλοφορούσαν αμέριμνοι, σίγουρα καλοταϊσμένοι. Γύρισε πίσω και ρώτησε την Ελένη τι είναι αυτό και εκείνη επέμενε πως αυτό δείχνει την… ιερότητα του βράχου, αφού οι ποντικοί κυκλοφορούν χωρίς κανένα φόβο. Αισθάνθηκε περίεργα και θυμήθηκε το ντοκιμαντέρ που είχε δει πριν από λίγο κάρο στην γαλλική τηλεόραση που έδειχνε ένα μεγάλο ναό των Ινδουιστών που ήταν αφιερωμένος στους… ποντικούς. Οι ακαθαρσίες ήταν εκεί το ιερό στίγμα του προσκύνηματικού ναού, όπου χιλιάδες Ινδουιστές πήγαιναν κάθε χρόνο για να προσκυνήσου τα …ποντίκια.
Αναμνήσεις ενός ταλαίπωρου Ρωμιού.
