Στην μακρά ιστορία του ελληνισμού η προδοσία ήταν ένα μάλλον συνηθισμένο φαινόμενο και χαρακτήρισε πολλές κρίσιμες στιγμές της όλης πορείας του. Ήταν όμως ευδιάκριτη και ορατή. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως το «δηλητήριο» της προδοσίας είχε καταφέρει συχνά να εμφανίζετε σαν το «μέλι της ευτυχίας», μιας επίπλαστης ευτυχίας που οδήγησε τον λαό και την χώρα στην σημερινό προθανάτιο ρόγχο.
Το σχέδιο που είχε καταστρωθεί εδώ και αρκετά χρόνια, σχεδόν από την μετάβαση στην μεταχουντική εποχή, προέβλεπε τα εξής στάδια:
Α) Τον σταδιακό αποπροσανατολισμό του ελληνικού λαού. Αυτό έγινε με λαοπλάνα πολιτικά κόμματα που ξεσήκωναν ρίγη ενθουσιασμού αλλά που στην ουσία η αποστολή τους ήταν να εξουδετερώσουν κάθε υγιής προοπτική ανάπτυξης της χώρας. Θυελλώδης προεκλογικές συγκεντρώσεις με πλατείες γεμάτες με πολύχρωμα κομματικά λάβαρα και με ηχηρά εμβατήρια, πλάνεψαν ένα ολόκληρο κόσμο που πίστεψε στις ψευδαισθήσεις και έσκαβε τον ίδιο του τον λάκκο. Ένας ολόκληρος λαός πίστεψε σε μια τραγική αυταπάτη που θα γκρέμιζε κάθε θεμέλιο της ίδιας του της κοινωνίας. Το δεύτερο στάδιο ήταν,
Β) Η ανάπτυξη της «λατρείας της κατανάλωσης» ενός λαού που πάντα διακρίνονταν από την μεγάλη του φιλοπονία. Αυτό έγινε με πολλά μέσα, αλλά εδώ κυρίαρχο ρόλο έπαιξαν οι τράπεζες που άνοιξαν τις θυρίδες και μοίραζαν λεφτά για κατανάλωση σχεδόν παρακαλώντας τον κόσμο να έρθει να τα παραλάβει. Στο τέλος όλοι ήταν χρεωμένοι και εξαρτημένοι σαν το ποντικό που είχε πιαστεί στην φάκα, θέλοντας να καταπιεί το λαχταριστό τυρί. Υπάρχει όμως και ένα τρίτο στάδιο,
Γ) Αυτό είναι και το πιο ενδιαφέρων και είναι η αποθρησκευτοικοποίηση του ορθόδοξου ελληνικού λαού γιατί ένα ορθόδοξο φρόνημα φάνταζε μεγάλο εμπόδιο στην υλοποίηση των σχεδίων της προδοσίας. Αυτή η αποθρησκευτικοποίηση (και σε αυτό δυστυχώς βοήθησαν και πολλοί ιεράρχες), έγινε με κύρια όπλα τον λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» και εκσυγχρονισμό. Σημαντικό ρολό έπαιξε και η λαίλαπα της λαθρομετανάστευσης, κυρίως μουσουλμανικής προέλευσης, στην οποία θα έπρεπε να της εξασφαλίσουμε τα «δημοκρατικά της δικαιώματα». Η υποτιθεμένη καταπίεση της ελευθερίας της συνείδησης από την Ορθοδοξία, (λες και η ορθοδοξία είναι καταπιεστική θρησκεία και επιβάλετε δια της βίας όπως το Ισλάμ και παλαιοτέρα ο καθολικισμός), και η απάλειψη της Ορθοδοξίας από τις ταυτότητες, είναι μερικά μόνο από τα δείγματα αυτής της πολύ προσεκτικής και πονηρής εκστρατείας. Στην υλοποίηση όλων αυτών υπήρξε και ένας άλλος παράγοντας που έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Αυτός ήταν τα περίφημα ΜΜΕ που κινήθηκαν βάσει αυτού του σχεδίου και μια δημοσιογραφική καλοπληρωμένη ελίτ που καλλιέργησε συστηματικά την «νοοτροπία της σαχλαμάρας» δημιουργώντας τον «πολίτη του καναπέ», για να εξουδετερώσει κάθε ίχνος λανθάνουσας αντίστασης έναντι όλης αυτής την λαίλαπας.
Και ερχόμαστε στο τραγικό σήμερα. Αφού περάσαμε όλα αυτά τα σταδία τώρα η προδοσία έπρεπε να επιτελέσει και το τελικό της έργο, δηλαδή να υποτάξει για πολλές δεκαετίες αυτό το έθνος, έτσι ώστε να είναι αλυσοδεμένο και έτσι να παραδώσει ανενόχλητα κάθε εθνικό πλούτο σε διάφορες εταιρείες που θα αντικαταστήσουν τον κρατικό φορέα. Οι εφιάλτες πράγματι μας δηλητηρίασαν προσφέροντας μας την πολυπόθητη «σωτήρια», δηλαδή «φιλώντας» μας.
Αλλά αυτό δεν είναι το τέλος. Γιατί στο τέλος όλοι οι εφιάλτες καταδικαστήκαν στην ιστορία σαν εφιάλτες. Γιατί την προδοσία πολλοί λάτρεψαν, αλλά τους προδότες κανείς. Γιατί τα αδιέξοδα τιμωρούν με τον χειρότερο τρόπο τους δημιουργούς τους. Είτε το θέλουν είτε όχι, «η Νέμεσις εγγύς».
