Logo
Print this page

Ο θάνατος ενός ερημίτη, του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους,

Ο θάνατος ενός ερημίτη

του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους

Αν ο θάνατος του κάθε ανθρώπου επηρεάζει τους οικείους του, ο θάνατος ενός ερημίτη-μοναχού επηρεάζει την οικουμένη.

Απομονωμένος απ’ όλους, με τη σκληρότητα της επιβίωσης κάθε μορφής ζωής, απολαμβάνει την κοινωνία με τον Ένα. Η προσευχή εν ησυχία, η ηρεμία των αισθήσεων και των λογισμών, η εγκατάλειψη άνευ όρων στα χέρια Εκείνου, μεταγγίζει στην ύπαρξη το « ετέρως ζειν», που υπερβαίνει το καθιερωμένο και το κοινωνικώς αποδεκτό.

Και γίνεται η μοναξιά κοινωνία, καθώς ο Τριαδικός Θεός έρχεται στην καρδιά και «ποιεί μονή». Έτσι στην ερημιά γνωρίζεται ο κόσμος διαφορετικά, ουσιαστικά, αληθινά. Θεάται ο ερημίτης το βάθος του προβλήματος, την ουσία του πόνου του, την όντως ελπίδα.

Ο εαυτός του είναι ο κόσμος και ο κόσμος ο εαυτός του. Μέσα του είναι τα πάθη όλης της ανθρωπότητας και νικώντας τα νικάται ο διάβολος και θριαμβεύει ο Αναστάς Κύριος. Γιατί, κατά τον Άγιο Μάξιμο τον ομολογητή, « όλος ο κόσμος, που αποτελείται από ορατά και αόρατα, είναι άνθρωπος και ομοίως ο άνθρωπος, που αποτελείται από ψυχή και σώμα, είναι κόσμος». (Μυσταγωγία, Ζ,5)

Ο θάνατος του ερημίτη είναι μετάβαση, θρίαμβος, τέλος της πάλης με τις δυνάμεις του σκότους. Τώρα καμιά επήρεια του πονηρού δεν μπορεί να τον επηρεάσει. Μεταβαίνει αιώνια στην αντίπερα όχθη, συνεχίζοντας απρόσκοπτα το έργο της προσευχής « υπέρ όλου του κόσμου».

Η οικουμένη έχει ακόμα έναν πρεσβευτή, ο ουρανός ακόμα έναν οικιστή, η Εκκλησία ακόμα ένα θριαμβευτή.

Στην εποχή της πολυκοσμίας, της πληροφόρησης, της επικοινωνίας και ταχείας συγκοινωνίας, όπου ο κόσμος έγινε μια γειτονιά και η ησυχία από τους θορύβους σπάνια, η παρουσία ενός ερημίτη, που δεν γνωρίζει να χρησιμοποιεί την τεχνολογία, γίνεται σημείο ενός άλλου τρόπου ζωής. Αυτού που ξέρει να βλέπει τα αθώρητα και να ψηλαφά τα άπιαστα, για χάριν του Ενός « ου έστι χρεία».

Ευτυχήσαμε να γνωρίσουμε στον τόπο μας έναν τέτοιο άνθρωπο, ερημίτη πάνω από 50χρόνια. Μόνος, χωρίς τις ευκολίες της σύγχρονης ζωής, με μόνη την πίστη στον « Άγιο Θεό», όπως έλεγε, και με τη συνέπεια του γνήσιου μοναχού στο πρόγραμμα και στη ζωή του.

Ξεκίνησε από την Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, πέρασε από την Ιερά Μονή Τροοδιτίσσης και κατέληξε σε χώρο που κληρονόμησε από τους γονείς του, μεταξύ των χωριών Βουνί και Άγιος Αμβρόσιος της  επαρχίας Λεμεσού.

Με τις συνδρομές κάποιων προσκυνητών και από το εργόχειρο του, έκαμε την Ιερά Σκήτη της Αναστάσεως του Κυρίου με 4 κελιά, αρχονταρίκι, εκκλησάκι. Όλα σε διώροφο κτίριο.

Αξέχαστες οι ακολουθίες, οι αγρυπνίες, οι πρωινές λειτουργίες. Το πρόγευμα στην αυλή με το κιόσκι το καλοκαίρι και κοντά στο τζάκι το χειμώνα. Το φτωχό-ευλογημένο φαγητό, στον πρώτο του όροφο, θύμιζε καλύβι του Αγίου Όρους.

Ένιωθε την «φτώχια του» και δεν δίδασκε. Γι’ αυτό κοντά του μπορούσες να ζήσεις ελεύθερα. Αν τον ρωτούσες, έλεγε την άποψη του. Έτσι υπήρχες ως πρόσωπο χωρίς το πνίξιμο τού «πρέπει».

Το βίωμα κατανοείται με βίωμα. Τα γραφόμενα είναι ψελλίσματα ως χρέος στον π. Δαμασκηνό, που μας έδωσε την ευλογία με τη ζωή του να εννοήσουμε τι σημαίνει αυταπάρνηση, αφιέρωση στο Θεό, πίστη, απλότητα, απέριττο, εγκατάλειψη στα χέρια τού ουράνιου Πατέρα.

Το κτήμα του το έδωσε στην Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, απ’ όπου ξεκίνησε, ενώ ανέλαβαν οι πατέρες της Μονής το βάρος της γηροκόμησής του. Η φροντίδα τους, η άδολη αγάπη τους, η αφοσίωση τους « έως τέλους» προς τον μοναχό-ερημίτη, του έδωσαν την ανθρώπινη παρηγοριά.

Το τέλος του οσιακό, καθώς έβλεπε τον Κύριο και καθώς ήρεμα παρέδωσε το πνεύμα του σ’ Αυτόν που αγάπησεν εκ νεότητός του.

Λένε ότι το σώμα των αγιορειτών και οσίων ανθρώπων λυγίζει, ακόμα και αρκετές ώρες μετά τον θάνατο. Το σώμα του Γέροντα Δαμασκηνού κατέβαινε στον τάφο με ευλυγισία, στο απλό κοιμητήριο της Αγίας Βαρβάρας στο Σταυροβούνι.

Αναπαύθηκε εν Κυρίω το Σάββατο, 16 Ιουλίου 2005, και ενταφιάστηκε την επομένη στην ηλικία των  90 χρόνων, που θα συμπλήρωνε στις 22 Ιουλίου.

Έφυγε απλά και αθόρυβα, όπως έζησε. Ο Κύριος της δόξης ας τον δοξάσει καθώς θέλει και καθώς γνωρίζει το πώς και το πότε. Εμείς, « οι ζώντες, οι περιλειπόμενοι» ας πορευόμαστε δι΄ ευχών του και δι΄ ευχών των αγίων πατέρων ημών,στοιχούντες καθώς παραλάβαμεν, είτε δια

ζώσης είτε δια γραφίδος, ώστε ν’ αξιωθούμε όλοι μαζί να ζήσουμε όσα « ητοίμασεν ο θεός τοις αγαπώσιν Αυτόν» Αμήν.

 

Zoiforos.GR

Latest from Zoiforos.GR

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR