Logo
Print this page

Στολίζοντας τον Επιτάφιο, του π. Ανδρέα Αγαθοκλέους,

Στολίζοντας τον Επιτάφιο

του πρωτοπρεσβυτέρου Ανδρέα Αγαθοκλέους

Στολίζοντας τόν Ἐπιτάφιο, οὐσιαστικά ἑτοιμάζουμε τόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, γιά νά ἐναποθέσουμε σέ αὐτόν τό νεκρό σῶμα Του. Κι ὅταν τό βράδυ τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς μαζευόμαστε στό ναό γιά τόν ὄρθρο τοῦ Μεγάλου Σαββάτου ψάλλουμε τά ἐγκώμια καί τά Ἀναστάσιμα Εὐλογητάρια. Αὐτή τήν ἡμέρα καί στή συγκεκριμένη ἀκολουθία, ὁ στολισμένος τάφος ἐναρμονίζεται μέ τή ζωή, ἡ κηδεία μέ τά ἐγκώμια καί ὁ θάνατος μέ τήν Ἀνάσταση.

Ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ἐγκαταλελειμμένος, πονεμένος, «ἀποτυχημένος» στά μάτια τῶν ἀνθρώπων, ἀφοῦ ἔχει πιά ἀποδεχθεῖ τό θάνατο ὡς Υἱός ἀνθρώπου, κατεβαίνει στόν Ἅδη, τό ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀπόγνωσης, καί ἐκούσια πορεύεται πρός συνάντησή του, μέ τήν ἀγωνία καί τή λύπη ὅπως ἀκριβῶς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

Ὁ Ἐπιτάφιος, σέ κάθε ὀρθόδοξο ναό, γίνεται τό σημεῖο πού δείχνει τήν πραγματικότητά μας, τήν ἀπόγνωση, τόν πόνο καί τή λύπη μας. Ἡ κάθοδος στόν Ἅδη εἶναι κάποιες φορές ἡ ἴδια μας ἡ ζωή, τόσο ἡ προσωπική ὅσο καί ἡ πανανθρώπινη καί ὅ,τι συνυποδηλῶνεται μέ αὐτή, οἱ ἀποτυχίες, οἱ δοκιμασίες, οἱ ἀνασφάλειες, οἱ ἀπογοητεύσεις, οἱ πόλεμοι καί μάχες, οἱ ποικίλες καί ἀνίατες ἀσθένειες, τά προβλήματα, τόσο τά δικά μας, ὅσο καί τά ξένα. Τί εἶναι λοιπόν ἡ ζωή μας ἄν ὄχι μιά ὁδός πρός τό θάνατο;

Ἀλλά ὁ Ἐπιτάφιος μας δείχνει ἐπιπλέον καί τήν ἄλλη πτυχή τῆς ζωῆς, ἐκείνης τοῦ Θεανθρώπου, ὁ ὁποῖος ἀποδεχόμενος ὅλα ὅσα προηγήθηκαν τῆς καθόδου Του στόν Ἅδη καί ὑπακούοντας στό θέλημα τοῦ Πατέρα Του, ἐλεύθερα καί Μ’ ἐμπιστοσύνη ἀπέραντη, Τοῦ δίνεται ὡς δῶρο τό Φῶς πού κάνει τόν Ἅδη ὁλόφωτο. Κι ἔτσι γίνεται ὁ τάφος Τοῦ πηγή ζωῆς, ὁ πόνος Τοῦ μέσο θεραπείας μας, ὁ θάνατός Του Ἀνάσταση τοῦ σύμπαντος κόσμου.

Σήμερα, ὅπως καί παλαιότερα σέ κρίσιμες περιόδους τῆς ἱστορίας, βιώνεται ἡ ἀπελπισία καί ἡ ἀπόγνωση. Ὄχι βέβαια ἀπ’ ὅλους οὔτε καί συνεχῶς. Εἶναι ὅμως χαρακτηριστικό γνώρισμα τῆς ἐποχῆς μας. Γι’ αὐτό ἡ Μεγάλη Ἑβδομάδα, μέ τό Σταυρό καί τόν Ἐπιτάφιό του Κυρίου, μᾶς ἀποκαλύπτει τό μυστήριό της Ἀνάστασης, δηλαδή τῆς χαρᾶς, τῆς ἐλπίδας, τῆς ὄντως Ζωῆς. Μᾶς βεβαιώνει πώς ὁ πόνος, ἡ ἀποτυχία, ἡ ἀπόγνωση ὡς τό ἔσχατο σημεῖο τῆς ἀνθρώπινης ἀντοχῆς, δέν πρέπει ν’ ἀπωθοῦνται ἀλλά νά προσλαμβάνονται ὡς εὐκαιρία γιά βίωση μιᾶς νέας ζωῆς, πιό Χριστοκεντρικῆς. Τότε μόνο θά νικοῦνται μέσα μας ὅλα αὐτά τά ἀρνητικά συναισθήματα πού βιώνουμε, ἀφοῦ καταφέρουμε νά μιμηθοῦμε τό Χριστό στή σταυροαναστάσιμη πορεία Του. Μιά πορεία ὑπακοῆς καί ἀποδοχῆς τοῦ Πατρικοῦ θελήματος.

Ἔτσι κι ἐμεῖς θά ζήσουμε τήν ἐσωτερική νίκη ὡς χαρά, ὡς εἰρήνη καί ἀνάπαυση, καθώς θά ἔχουμε πιά ἀποδεχτεῖ τά γεγονότα πού δέν ἔρχονται ὅπως τά θέλουμε καί θά ἔχουμε ὑπακούσει στό θέλημα τοῦ οὐράνιου Πατέρα μας πού γνωρίζει καλύτερα ἀπό μας τό τί εἶναι τό καλύτερο γιά μᾶς.

Ἡ ἐνασχόλησή μας μέ τόν Ἐπιτάφιο, μέ τό στόλισμα, μέ τήν προσκύνηση καί τό πέρασμα ἀπό κάτω – πού συμβολίζει τό «συνθάπτομαι καί συνανασταίνομαι μέ τό Χριστό» -  μπορεῖ νά ἀποτελεῖ ἔθιμο ἤ μία αὐθόρμητη μιμητική ἀντίδραση πού ὅμως ξεχνιέται τήν ἑπόμενη μέρα. Μπορεῖ ὅμως καί νά γίνει ἀφετηρία γιά νά δοῦμε ἀλλιώτικα τόσο τή δική μας ζωή, ὅσο καί τή ζωή τοῦ κόσμου μας. Μπορεῖ τέλος μέσα ἀπό αὐτή τή μέθεξη στό πανάγιο πάθος Του καί τή σταυραναστάσιμη πορεία Του νά μάθουμε νά ὑπομένουμε, νά ἐλπίζουμε, ν’ ἀγωνιζόμαστε μέ τήν ἐφαρμογή τῶν ἐντολῶν τοῦ Κυρίου καί καταφέρουμε νά μεταποιηθεῖ μέσα μας ἡ ἀπόγνωση σέ χαρά, ὁ θάνατος σέ ζωή, καθώς θά θέλουμε ἔμπρακτα νά ἑνωθοῦμε ὑπαρξιακά, ἀληθινά καί οὐσιαστικά, μέ τό Χριστό πού ἔγινε «ἡ Ζωή ἐν τάφῳ».

Μ. Παρασκευή 2011

Zoiforos.GR

Latest from Zoiforos.GR

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR