Στην κοινωνία που πασχίζει να ξεπεράσει τις δυσκολίες, συλλογικές και προσωπικές, που προέρχονται από τις ασθένειες, την οικονομική κρίση, τις διαπροσωπικές σχέσεις και κάθε μορφή θανάτου, η Εκκλησία συνεχίζει να προσφέρει τη Μεγάλη Σαρακοστή, τη Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα.

Φθάνοντας στη Μεγάλη Παρασκευή, διαπιστώνουμε ότι ουσιαστικά είναι η κατάληξη της επίγειας ζωής του Θεανθρώπου. Το τέρμα της πορείας Του είναι ο τάφος! Τη δόξα του Θαβώρ, τη θριαμβευτική είσοδό Του στα Ιεροσόλυμα με τα «Ωσαννά», διαδέχεται η μοναξιά, η απόρριψη των ανθρώπων, η αποτυχία του έργου Του.

Δεν εντάσσεται η αποτυχία στο «σχέδιο» της Ανάστασης. Δεν είναι δυνατό να εξαρτάται η νίκη από την ήττα, ούτε η ζωή από το θάνατο. Ο Χριστός, καταλήγοντας στον τάφο, φανέρωνε την αποτυχία Του να νικήσει το μίσος, τη δολιότητα, την ανθρώπινη κακία, με τρόπο δυναμικό, προκλητικό, όπως όλοι οι άνθρωποι.

Θα μπορούσε βέβαια ν’ αποδείξει του εξ αριστερών  ληστή ότι είναι ο Υιός του Θεού και να κατεβεί από το σταυρό. Είχε, ως Υιός Θεού, τη δύναμη να συντρίψει τις δαιμονικές εναντίον Του δυνάμεις και να μην καταλήξει στον τάφο. Όμως αποδέχεται σιωπηλά την καταδίκη του Πιλάτου, το σταυρικό θάνατο των Ιουδαίων, την ταφή των Μυροφόρων γυναικών.

Μεγαλώνοντας σ’ ένα περιβάλλον οικογενειακό, κοινωνικό, ακόμα και θρησκευτικό, που η επιτυχία ως ευτυχία του ανθρώπου καθορίζεται από την υγεία, την ευημερία, τις ωραίες διαπροσωπικές σχέσεις, τον πετυχημένο γάμο, την πρόοδο των παιδιών, μέσα σε τέτοιο περιβάλλον, ο τάφος του Χριστού, ως το τέρμα της ιστορίας Του, αποτελεί σκάνδαλο. Ποια λογική μπορεί να δεκτεί  ότι ο Ιησούς Χριστός αποδέκτηκε την αποτυχία Του; Τι μπορεί να σημαίνει η εκούσια ταφή ως τέρμα ενός εκούσιου σταυρικού θανάτου;

Ξέρουμε ότι ο κόσμος όλος «όπου γης», περνά πόνο, δυνατό ή απλό, παροδικό ή μόνιμο, ψυχικό ή σωματικό. Πόνο, που προέρχεται από ψυχοσωματικές ασθένειες, οικονομικές δυσκολίες, αποτυχημένες διαπροσωπικές σχέσεις, ανεκπλήρωτα όνειρα, θάνατο αγαπημένων προσώπων.

Ο τάφος του Κυρίου σηματοδοτεί μια νέα διάσταση της όποιας «αποτυχίας», γιατί μας δείχνει την ταπεινή αποδοχή της, όχι ως μοιρολατρία αλλά ως δυναμική στάση απέναντι στην πραγματικότητα της ζωής. Αυτό βασικά δεν ενθαρρύνει τη ψευδαίσθηση και ονειροπόληση, αλλά προσγειώνει στην αλήθεια που ελευθερώνει.

Βασισμένοι σ’ αυτή την αλήθεια, καλούμαστε να αποδεκτούμε τα γεγονότα ως έχουν, με εμπιστοσύνη στην πρόνοια του Θεού, με σιωπή και προσευχή, αναμένοντας με ελπίδα Αναστάσεως την υπέρβασή τους.

Ο Θεός, τον οποίον πιστεύομεν, είναι Θεός που πονεί, απορρίπτεται, υποφέρει, αποτυγχάνει, πεθαίνει, όπως ο κάθε άνθρωπος. Δεν μας καλεί να υπομένουμε και να ελπίζουμε, χωρίς ο ίδιος να γνωρίζει εμπειρικά τι σημαίνει αυτό. Η κάθοδος Του στον Άδη, ο ενταφιασμός Του, αποδεικνύει το έσχατο σημείο της αποτυχίας Του.

Πίσω όμως από τη φαινομενική αποτυχία Του, την οποία αποδέχεται υπακούοντας στο θέλημα του ουράνιου Πατέρα Του, κρύβεται η δύναμή Του! Μέσα στη σιωπή τού τάφου ετοιμάζεται η Ανάστασή Του, μεταποιώντας τον τάφο σε ζωοποιόν και καταπατώντας το θάνατο με το θάνατο.

Η αποτυχία μας μπορεί να γίνει τελικά ευλογία, καθώς η παραδοχή της θα οδηγήσει στην ταπείνωση, στην υπομονή, στην εμπιστοσύνη στο Θεό που ξέρει καλύτερα το τι και το πώς και το πότε για τον καθένα μας.

Τότε θα μπορούμε να κατανοήσουμε τη Μεγάλη Παρασκευή της ζωής μας ως την ετοιμασία για τη δική μας Ανάσταση, βιώνοντας την ειρήνη, τη χαρά, την ανάπαυση από τώρα, αληθινά, καρδιακά, μυστικά. Βιώνοντας δηλαδή τη ζωή τού «δι΄ ημάς σταυρωθέντος και αναστάντος Ιησού Χριστού».