Ζωηφόρος

Παπα-Στρατής Δήμου, του Γιώργου Τυρίκου Έργας,

Παπα-Στρατής Δήμου

Κοντά στους πρόσφυγες, γιατί «ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις»

Ένας παπάς που αντιπροσωπεύει την Εκκλησία έτσι όπως αυτή έπρεπε να είναι.

του Γιώργου Τυρίκου Έργας

από την εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ», 3 Ιανουαρίου 2009

Μέσα στα 2008 ο ιερέας π.  Ευστράτιος Δήμου,  ο παπα-Στρατής - εφημέριος του Αγίου Γεωργίου στο Κεράμι της Καλλονής – τάισε και έντυσε πάνω από 600 πρόσφυγες που βρέθηκαν στην περιοχή του.  Γύρω του συσπειρώθηκαν και πολλοί κάτοικοι του Δήμου,  με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός δικτύου για την ανθρωπινότερη μεταχείριση των προσφύγων.  Το παράδειγμα του παπα-Στρατή αποτελεί έμπνευση για όλους μας. Το σημαντικό με αυτόν τον άνθρωπο είναι πως αντιπροσωπεύει την Εκκλησία έτσι όπως αυτή έπρεπε να είναι.  Ας σημειωθεί ότι στο συνέδριο που διοργανώθηκε στην Καλλονή με θέμα τους πρόσφυγες,  ο παπα-Στρατής μίλησε με θέμα το αγιογραφικό «Οφειλόμεν ημείς οι δυνατοί τα ασθενήματα των αδυνάτων βαστάζειν». 

Στο Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων Προσφύγων στην Αγιάσο,  όπου κάνουμε μάθηματα ελληνικών,  δεν έχουμε δει κανέναν εγκληματία. Τα παιδιά είναι χαμογελαστά και γεμάτα ευγένεια.  Υποκλίνονται πριν μπουν στην τάξη,  μερικά δε γυρίζουν την πλάτη στο δάσκαλο αλλά πισωπατούν όταν θέλουν να φύγουν.  Και έχουν ακόρεστη δίψα για μάθηση.  Ξέρουμε όμως πως αν δεν υπάρξει σωστός κοινωνικός σχεδιασμός πολλά από αυτά τα παιδιά θα καταφύγουν αργά ή γρήγορα στο έγκλημα.  Αν το θέμα των προσφύγων δεν αντιμετωπιστεί ανθρώπινα και συνετά,  η ανάλγητη πολιτεία θα έχει να αντιμετωπίσει,  πολύ σύντομα,  οδομαχίες.  Και τότε θα ψάχνουν «να αποδώσουν ευθύνες» και θα παραιτούνται «για λόγους ευθιξίας».  Τα λόγια παπα-Στρατή δείχνουν προς το σωστό δρόμο αυτόν που μας φέρνει μπροστά στο έγκλημα και την αδιαφορία των «μεγάλων»,  μα και στην τεράστια δύναμη που έχει η συνεισφορά ακόμα και του πιο «μικρού». 

Όταν δε βλέπαμε το πρόβλημα.

Η ευθύνη μας ξεκινάει από αυτά που εμείς ως άτομα,  ως πολίτες πρέπει να κάνουμε.  Να λοιπόν τι μας λέει : «Για μεγάλο χρονικό διάστημα ακούγαμε στις ειδήσεις και διαβάζαμε στις εφημερίδες για τους πρόσφυγες.  Ανακοινωθέντα έρχονταν καθημερινά,  η Αστυνομία,  το Λιμενικό,  μάζεψαν 10, 50, 100,  λαθρομετανάστες,  οι οποίοι κατά λέξη οδηγήθηκαν αρμοδίως.  Ήταν,  είναι και θα είναι ένα τεράστιο πρόβλημα που το ακούγαμε,  δεν το βλέπαμε,  δεν το ζούσαμε και άρα δεν μπορούσαμε να το κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε τη σοβαρότητά του.  Και ξαφνικά το πρόβλημα μεταφέρθηκε στη γειτονιά μας. Άρχισαν να καταφθάνουν στο κέντρο υγείας Καλλονής προσφυγές για τις πρώτες ιατρικές εξετάσεις. Σταμάτησε η κλούβα της Αστυνομίας και από μέσα της έβγαιναν άνθρωποι που δεν είχαμε ξαναδεί.  Γονείς με τα παιδιά τους,  παιδιά χωρίς γονείς,  νεαροί αλαφιασμένοι,  μας έλεγαν,  «άλλος χάθηκε στο δρόμο, άλλος τα κατάφερε μέχρι εδώ». Κάπου κάποιοι στο δρόμο χάθηκαν. Η ζωή τους αφημένη στα κύματα της φουρτουνιασμένης θάλασσας. Έρμαια των αποφάσεων ανθρώπων που δε γνωρίζουν, δε θα γνωρίσουν και δε θέλουν να γνωρίσουν ποτέ. Το δράμα των πλασμάτων του Θεού. Τους παρατηρούσαμε με περιέργεια. Είδαμε παιδιά μισόγυμνα και βρεγμένα να στέκονται ακίνητα και να μην ξέρουν τι να κάνουν, ξυπόλυτα νήπια να κοιμούνται στην αγκαλιά της μάνας που δεν είχε ακόμα στεγνώσει, να μην καταλαβαίνουν τι γίνεται, και μέσα στον ύπνο τους να προσπαθούν να βολευτούν στο πιο ζεστό μέρος της μητρικής αγκαλιάς. Τότε είδαμε μια μάνα να κοιτάει έναν που έτρωγε τυρόπιτα. Είχε βλέμμα αρπαχτικό, σα να μάζευε δύναμη και κουράγιο για να πάρει το φαΐ από το στόμα του ανθρώπου. Στο νου μου ήρθαν και στάθηκαν τα λόγια του ποιητή από τους «Ελεύθερους Πολιορκημένους  του Μεσολογγίου», «λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί και η μάνα το ζηλεύει». Κοντά μας ακούστηκε κάποια γυναίκα να ψιθυρίζει «αυτοί οι άνθρωποι είναι βρεγμένοι και πεινούν’. Η φωνή της ακούστηκε σαν καμπάνα.

«Κάτω από αυτές τις συνθήκες», συνεχίζει ο παπα-Στρατής, «μόνο μια απόφαση μπορούσε να παρθεί. Η βοήθεια και η προς στιγμήν ανακούφιση του ανθρώπινου πόνου. Λίγο φαΐ, λίγο γάλα, ένα στεγνό ρούχο, ένα ζευγάρι κάλτσες και παπούτσια, δωρεές αγάπης ανθρώπων της Καλλονής, των Δαφίων, του Κεραμίου, από παντού, για να φέρουν τους απόκληρους της γης λίγο πιο κοντά μας. Μια μικρή βοήθεια για να κάνουμε αυτούς τους ανθρώπους να εμπιστευτούν ξανά την ανθρωπότητα. Ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη τους το είδαμε. Λίγο κουράγιο, να πάρουν δύναμη και να συνεχίσουν το ταξίδι τους, ένα ταξίδι που άλλοι τους φόρτωσαν, άλλοι τους χρέωσαν, άλλοι τους έδιωξαν. Οι φωνές συμπαράστασης πλήθυναν, η σταγόνα αγάπης έγινε ρυάκι και γύρω μας οι άνθρωποι έδειχναν με κάθε τρόπο την ανησυχία και τη συμπαράσταση τους. Βρέθηκε από το πουθενά και δημιουργήθηκε μια μικρή υποδομή, ένα άτυπο δίκτυο και συνεχίσαμε και ελπίζω με τη βοήθεια σας να συνεχίσουμε. Η δική σας συμπαράσταση ήταν αυτή που μας έσπρωχνε συνεχώς μπροστά, να είμαστε δίπλα τους με λίγο φαγητό, με μερικά ρούχα πριν τους χάσουμε για πάντα προς μια άγνωστη μοίρα. Χάρη σε εσάς, εκατοντάδες άνθρωποι θα λένε στο μέλλον, όταν η περιπέτεια τους τελειώσει, πως «όταν πήγαμε εκεί, στην Καλλονή, κάποιοι μας ταΐσανε  και μας έντυσαν. Κάποιος μας νοιάστηκε». «Πεινασμένος ήμουν και με ταΐσατε, γυμνός και με ντύσατε, ξένος και με περιβάλλατε». Τότε κάποιος μας είπε: «Γιατί παπά βλέπετε αυτούς που είναι Μουσουλμάνοι; Γιατί δε βλέπετε τους δικούς μας ανθρώπους;». Τον ρώτησα αν πηγαίνει εκκλησία. Μου είπε ότι πηγαίνει τακτικά. Τον ρώτησα αν διαβάζει το Ευαγγέλιο και μου είπε «το διαβάζω’. Τότε του είπα πως όταν είναι στην εκκλησία δεν ακούει τίποτα και πως όταν διαβάζει το Ευαγγέλιο, το διαβάζει ανάποδα. Απορημένος με ρώτησε «γιατί παπά το λες αυτό;». Τον κάλεσα να πιούμε έναν καφέ και άρχισα να του εξηγώ αυτό που ήθελα να του πω.

«Αν θυμάσαι αδελφέ μου, ο Ιησούς Χριστός μας μίλησε για την παραβολή του καλού Σαμαρείτη. Όπως ξέρεις οι Ιουδαίοι και οι Σαμαρείτες δεν είχαν κοινωνία μεταξύ τους γιατί οι μεν λάτρευαν το Θεό στο Ναό του Σολομώντος και οι δε στο όρος Γαριζίν. Είχαν διαμάχες μεταξύ τους. Όταν ο Σαμαρείτης βρήκε τον τραυματισμένο από ληστές Ιουδαίο δε ρώτησε ποιας φυλής ή εθνικότητας είναι. Είδε έναν άνθρωπο που είχε ανάγκη και χρειαζόταν βοήθεια. Όταν μου έρχονται οι βρεγμένοι και οι πεινασμένοι τι θα τους ρωτήσω; Ποιος είσαι εσύ; Και αν μου πει είμαι ξένος, θα τον αφήσω; Θα του γυρίσω την πλάτη; Τίποτα δε με ενδιαφέρει. Η αγάπη που μας δίδαξε ο Ιησούς δε ρωτάει, δεν ψάχνει, δεν ασχημονεί, χαίρεται με τη χαρά του άλλου και λυπάται με τη λύπη του».

Όλοι έχουμε να δώσουμε αγάπη. Πιστέψτε με. Αν δεν έχουμε να δώσουμε ένα κιλό κρέας, μπορούμε να δώσουμε ένα κιλό φασόλια. Αν πάλι δεν μπορούμε ούτε αυτό, μπορούμε να δώσουμε ένα χάδι, ένα λόγο παρηγοριάς. Η ελπίδα είναι από τα λίγα πράγματα που μπορείς να τα δώσεις ακόμα και αν δεν τα έχεις. Δεν έχουμε ανάγκη το περίσσευμα του πορτοφολιού μας. Έχουμε πιο πολύ ανάγκη το περίσσευμα της αγάπης μας. Θα πρέπει να μάθουμε πως αυτό που ζητάμε από το Θεό πρέπει πρώτα εμείς να το δίνουμε στους συνανθρώπους μας.»

«Ένοχος...»

Και ο Λευίτης ιερέας από το Κεράμι συνεχίζει: «Δε θα μπορούσα βέβαια να σας κρύψω πως μέσα από την επαφή μου με τους «λαθρομετανάστες», εγώ τους λέω αναζητητές της ζωής, ένιωσα ένοχος γιατί εγώ είχα στεγνά ρούχα και παπούτσια, είχα σπίτι, φαγητό, ειρήνη και δουλειά, είχα όσα εκείνοι δεν έχουν. Ένιωσα ισχυρός, παντοδύναμος αφού είχα την πατρίδα μου, τους φίλους μου, τη γυναίκα μου και τα παιδιά μου. Ήμουν εκείνος που μπορεί να διαφεντέψει τη ζωή του. Ένιωσα φόβο όταν αναλογίστηκα πως οι προγονοί μας πριν λίγα χρόνια είχαν την ίδια μοίρα και πανικό στη σκέψη ότι ίσως κάποια μέρα, κάποια ματαιόδοξα μυαλά των ισχυρών της γης μπορεί να διαφυλάξουν την ίδια τύχη και για εμάς.

Αισθάνομαι την ανάγκη να ζητήσω ένα μεγάλο συγγνώμη γιατί και εγώ είμαι μέρος του λεγόμενου «πολιτισμένου» κόσμου που κούρσεψε τα όνειρα εκατομμυρίων παιδιών και έριξε στην ορφάνια, τη φτώχεια, την πείνα και την προσφυγιά εκατομμύρια ανθρώπους στον πλανήτη. Δεν ακούσαμε, δεν άκουσαν τα χρυσά παιδιά της εποχής μας, δεν καταλάβαμε, δεν κατάλαβαν και δε θέλουμε να καταλάβουμε την παραβολή του Σαμαρείτη, αλλά και του άφρονα πλουσίου. «Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα χτίσω μεγαλύτερες. Και όταν τις τελειώσω θα τις γεμίσω με όλα μου τα αγαθά και θα πω στην ψυχή μου, φάγε, πιες και ευχαριστήσου». Τότε ακούει τη φωνή του Θεού που το ίδιο βράδυ λέει στον πλούσιο. «Άφρονα, αυτήν τη νύχτα θα πάρουν την ψυχή σου. Αυτά που ετοίμασες, ποιανού είναι;» Γνωρίζω ότι στα απέναντι παράλια βρίσκεται μεγάλος αριθμός προσφύγων-αναζητητών της ζωής. Τους μετρούν άλλοι σε χιλιάδες άλλοι σε εκατομμύρια. Όπως και να έχει, πρέπει να είμαστε έτοιμοι ως χριστιανοί και ως άνθρωποι. Καλώ όλους όσοι θέλουν να βοηθήσουν να συσστρατευτούν μαζί μας. Η εποχή μας διαλύει τον άνθρωπο, αλλά ακόμα και ο τελευταίος από εμάς μπορεί αν σηκώσει το ανάστημα του, να κάνει τη διαφορά. Χρειάζεται κουμπαράς. 30 λεπτά την ημέρα αν βάλουμε στην άκρη, έχουμε 10 ευρώ περίπου το μήνα. 50 άτομα αν βρεθούν, έχουμε ταΐσει κόσμο, τον ντύσαμε, αγκαλιάσαμε τα μωρά. Το κλάμα τους είναι η πιο δυνατή φωνή στον κόσμο.

Θέλω  να ευχαριστήσω  όλους   όσοι   βοήθησαν   σε αυτήν την προσφορά αγάπης. Θέλω να τους πω ότι είναι οδηγοί μας και παραδείγματα προς μίμηση. Στον Ευαγγελιστή Λουκά, Κεφ. 20, Στίχ. 3 κ.ε. παραδίδεται ένας συγκλονιστικός λόγος του Ιησού που δεν πρέπει να ξεχνάμε: «Όπως θέλετε να σας φέρονται οι άνθρωποι, έτσι να τους φέρεστε. Αν αγαπάτε αυτούς που σας αγαπάνε, ποια είναι η χάρη σας; Εάν κάνετε καλό σε αυτούς που σας κάνουν καλό, εάν δανείζετε σε αυτούς από τους οποίους ελπίζετε να έχετε κέρδος, ποια είναι η χάρη σας; Και οι αμαρτωλοί αυτό κάνουν. Αγαπάτε τους εχθρούς σας, κάντε το καλό και δανείζετε χωρίς να διώχνετε κανέναν». Και να θυμηθώ και την παραίνεση του Αποστόλου των Εθνών Παύλου: «Εάν μιλώ τις γλώσσες των ανθρώπων και των αγγέλων και δεν έχω αγάπη, έχω γίνει χαλκός που ηχεί και κύμβαλο που κάνει θόρυβο. Και αν μοιράσω τα υπάρχοντα μου και αν δώσω το σώμα μου να καεί, αν δεν έχω αγάπη δεν είμαι τίποτα. Η αγάπη δε ζηλεύει, δεν κοιτά τον εαυτό της, όλα τα προστατεύει, τα πάντα υπομένει, τα πάντα ελπίζει. Τρία πράγματα μένουν: η πίστη, η ελπίδα και η αγάπη. Και σας λέω πως μεγαλύτερο από αυτά είναι η αγάπη». Τελειώνοντας, σας θυμίζω τα λόγια του Αποστόλου Παύλου: «Δόξα και τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν. Ου γαρ εστί προσωποληψία παρά τω Θεώ» που πάει να πει «Δόξα και τιμή και ειρήνη σε όλους όσοι εργάζονται για το καλό. Ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις».» Για περισσότερες λεπτομέρειες, αλλά και για να προσφέρετε βοήθεια, μπορείτε να επικοινωνείτε με τον π. Ευστράτιο Δήμου στο τηλέφωνο 6945-936856 ή να στείλετε e-mail στο This email address is being protected from spambots. You need JavaScript enabled to view it. ή στη διεύθυνση Κεράμι-Καλλονής ΤΚ 81107 Μυτιλήνη

                                          

***

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel