Κάποτε κυκλοφορούσε ως το πιο σύντομο ανέκδοτο, “Αλβανός τουρίστας” και σήμερα κυκλοφορούν με Μερσεντές. Η χώρα μας έχει κατακλυστεί από αλλοδαπούς, λαθρομετανάστες και πάσης φύσεως ταλαίπωρους συναθρώπους μας, ξένους, που έρχονται με την ελπίδα κάποιου καλύτερου αύριον. Αυτοί και εμείς.
Εχουν εμφανιστεί κάποια κρούσματα ρατσισμού. Συχνά τίθεται το ερώτημα: “είναι οι Έλληνες ρατσιστές;” και ανάλογα με τις ιδεολογικές προκαταλήψεις των εκάστοτε αναλυτών βγαίνουν ποικίλα και εκ διαμέτρου αντίθετα συμπεράσματα. Τί είναι όμως αυτό που νοηματοδοτεί την ζωή του σύγχρονου Έλληνα; Από την απελευθέρωση και μετά αγωνιζόμαστε να αποβάλουμε κάθε τι ρωμαίϊκο. Εισάγεται συστηματικά ο δυτικός ρατσισμός και όλο το κλίμα που τον καλλιεργεί. Αυτονόητος σκοπός ζωής για τους περισσότερους πλέον είναι ο δυτικός ευδαιμονισμός. Το φιλότιμο, η λεβεντιά και η αρχοντιά κινδυνεύουν να καταντήσουν λέξεις άγνωστες. Το μόνο που απέμεινε να εμπνέη την ανθρώπινη αγωνιστικότητα είναι το ατομικό συμφέρον. Η μεγαλωσύνη κατάντησε μαγκιά (magnus, μέγας). Μέσα σε τέτοιες συνθήκες πολύ φυσικό να παρουσιάζονται και φαινόμενα ρατσισμού.
Στην περιοχή μας υπήρχε μια ζωντανή και γόνιμη παράδοση, ένας πολιτισμός πραγματικό χωνευτήρι των λαών. Από τον 4ο αιώνα π.Χ. ο Ισοκράτης έλεγε, “καί μάλλον Έλληνας καλείσθαι τους της παιδεύσεως της ημετέρας ή τους της κοινής φύσεως μετέχοντας” δηλαδή είναι Έλληνες όσοι μετέχουν της ελληνικής παιδείας και όχι όσοι απλώς ανήκουν στην ελληνική ράτσα. Πάνω σε αυτό στηρίχθηκαν ο Μ. Αλέξανδρος και οι Διάδοχοι και δημιουργήθηκε ο πρώτος παγκόσμιος ελληνικός πολιτισμός στα Ελληνιστικά χρόνια. Οι Ρωμαίοι συνέχισαν αυτή την παράδοση και με την Pax Romana εδραίωσαν αυτόν τον οικουμενικό πολιτισμό. Το 212 ο Καρακάλας αναγνώρισε το δικαίωμα του ρωμαίου πολίτη σε όλους τους ελεύθερους πολίτες της αυτοκρατορίας. Το 313 ο Μέγας Κωνσταντίνος αναγνώρισε την χριστιανική Εκκλησία. Με αυτήν του την κίνηση έδωσε στη γερασμένη αυτοκρατορία την μοναδική ευκαιρία να στηρίξη την οικουμενικότητα της σε στέρεη και ρεαλιστική βάση.
“Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γαρ υμείς είς εστε εν Χριστώ Ιησού”. Η Εκκλησία μιλά για την ισότητα με μια μοναδική απλότητα. Δεν μας λέει “δέν πρέπει να νοιώθετε κάποιον σαν ξένο”· απλά, δεν υπάρχει ξένος. Πώς είναι δυνατόν όμως αυτό, όταν γύρω μας και μέσα μας βλέπουμε τη τραγική διάψευση αυτής της ρήσης του αποστόλου Παύλου; Γιατί; μήπως επειδή λίγο πριν ο απόστολος γράφει: “όσοι γαρ εις Χριστόν εβαπτίσθητε, Χριστόν ενεδύσασθε”; Δηλαδή, ναι ουκ ένι... Αλλά για ποιόν; Γι’ αυτόν που έχει βαπτισθή και έχει ενδυθή τον Χριστό. Γι’ αυτόν που είναι ζωντανός χριστιανός.
Πράγματι, με τη Χάρη του Θεού και τον προσωπικό αγώνα θεραπεύονται τα πάθη. Τα τρία βασικά, η φιλαργυρία, η φιλοδοξία, η φιληδονία και πάνω από όλα η κοινή τους ρίζα η φιλαυτία, η υπερβολική, η άλογη αγάπη του εαυτούλη μας. Όταν οι φυσικές ενέργειες του ανθρώπου λειτουργούν αρρωστημένα λέγονται πάθη ενώ θεραπευμένες, άλατι ηρτησμένες, καλούνται αρετές. Τότε η φιλαυτία γίνεται φιλανθρωπία και φιλοθεΐα. Σαν το κερί, που χωρίς την φωτιά είναι σκληρό και κρύο. Αναμμένο είναι ζεστό και μαλακό. Έτσι και ο άνθρωπος. Όταν μετά πολύ αγώνα αρχίσει να αναπαύεται στην καρδιά του η θεία Χάρη, το σκληρό και απάνθρωπο πάθος λιώνει και γίνεται αρετή που φωτίζει τον κόσμο όλο.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις χριστιανικές αρετές και τις ανθρώπινες. Στην πρώτη περίπτωση ο άνθρωπος κάνει κάτι καλό επειδή ξεχειλίζει η καρδιά του από αγάπη ξένη, ενώ στη δεύτερη είναι η ανθρώπινη ευαισθησία μόνη της που ενεργεί. Εδώ βρίσκεται και μια διαφορά της Παράδοσης μας από τον δυτικό χριστιανισμό.
Στη Δύση, από τον Αυγουστίνο και μετά, όπως έχει αποκαλύψει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, δημιουργήθηκε μια παράδοση αλλιώτικη. Η προσπάθεια επικεντρώνεται στη δημιουργία ισχυρού χαρακτήρα. Καταπιέζονται τα πάθη με φοβερές συνέπειες για την ανθρώπινη ύπαρξη. Τί θέλει ο άνθρωπος, μονάχα η καρδούλα του το ξέρει ... αλλά δεν πρέπει. Τα σάλια τρέχουν, αλλά η καλλιεργημένη ανθρώπινη δύναμη αντιστέκεται. Κάπως έτσι καλλιεργούνται οι ανθρώπινες αρετές. Τα πάθη κρύβονται, για όσο είναι δυνατόν, στα βάθη της καρδιάς. Φυσικά δημιουργούν του κόσμου τις συγκρούσεις στον ψυχικό κόσμο του ταλαίπωρου ανθρώπου. Κυριαρχεί η υποκρισία. Οι άλλοι είναι κόλαση, οι άλλοι είναι εχθροί, οι άλλοι είναι πειρασμός, οι άλλοι είναι οπαδοί, νούμερα και ποσοστά. Αγωνίζεται ο ταλαίπωρος θνητός ενάντια στον ρατσισμό αλλά μονάχα με επιχειρήματα, και όποια άλλα κτιστά μέσα διαθέτει. Η φιλαυτία στην καρδιά θεριεύει. Ασυναίσθητα κανείς μονολογεί: “Εγώ δεν έχω τίποτα με τους ξένους, αλλά αυτός ο ξένος δεν είναι από εδώ”.
Στην Εκκλησία όλος ο αγώνας είναι να θεραπευθή ο άνθρωπος με την ενέργεια του Θεού και την ανθρώπινη συνέργεια. Θεία Χάρη και άσκηση. Ο χορτάτος δεν χρειάζεται να κρατηθή για να μην τρέξη στην χωματερή για να χορτάση την πείνα του· σιχαίνεται. Ζωντανός χριστιανός δεν είναι αυτός που λιγουρεύεται την αμαρτία, αλλά κρατιέται με νύχια και με δόντια να μη τη διαπράξη - φυσικά, στην αρχή θα γίνει και αυτό. Σιχαίνεται, όμως, τα σκουπίδια όπως όλοι οι χορτάτοι.
Στην Εκκλησία του Χριστού, αυτού του Ξένου, ο πιστός σηκώνει τον σταυρό της εκούσιας ταφής, της ξενιτείας. Αν δεν συντριβεί η καρδιά του ανθρώπου και δεν πλημμυρίσει από τη ζωή της Αναστάσεως, ένι και παρα-ένι και δούλος και ιουδαίος και άρρεν και θήλυ
πηγή: www.parembasis.gr
Αναδημοσίευση από: http://exagorefsis.blogspot.com/2009/06/wwwparembasisgr.html
