Ἀθῆναι 9.9.2008

Πρὸς τὴν ἐφημερίδα Καθημερινὴ

Κύριε Διευθυντά,

Μέσα στὸν ὀρυμαγδὸ τῶν δημοσιευμάτων καὶ ἀνακοινώσεων, τὰ ὁποῖα ἐπέφερε μία ἄστοχος ὑπηρεσιακὴ καὶ γραφειοκρατικὴ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν ἀπαλλαγὴ ἀπὸ τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, περιμέναμε ἀπὸ κάποιες διακεκριμένες προσωπικότητες τοῦ λόγου καὶ τῆς διανοήσεως νὰ πάρουν θέσι.

Μὲ αὐτὸ τὸ πνεῦμα ἀναγνώσαμε τὴν ἐπιφυλλίδα τοῦ Καθηγητοῦ κ. Χρήστου Γιανναρᾶ στὴν Καθημερινὴ 7.9.2008, ἀλλὰ μείναμε ἄναυδοι, καθώς καθηγητὲς θεολόγοι, Σύμβουλοι τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, ὑπεύθυνοι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας, ὅλοι συλλήβδην θεωρούνται ἀνεπαρκεῖς, σπιθαμιαῖοι καὶ οἱ ἐξ ἡμῶν ἐκπαιδευτικοὶ πρόξενοι «ἀνίας καὶ πλήξεως» τῶν μαθητῶν μας! Ἐάν, ὅμως, ἔφθανε ἕως ἐδῶ τὸ ὀλίσθημα τοῦ κ. Καθηγητοῦ θὰ ἦταν συγχωρητέο. Γιατί, γιὰ κάποιους προσωπικοὺς - ἀνθρωπίνους λόγους ὁ κ. Καθηγητὴς ἐξέφραζε κατ’ αὐτὸν τὸν τρόπο τὸ παράπονό του πρὸς τὴν ἑλληνικὴ Πολιτεία, ἡ ὁποία ἐπὶ τόσα χρόνια δὲν τὸν ἀξιοποίησε από την τὴν θέσι ίσως τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας ή τοῦ Προέδρου τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου ή τοῦ Προέδρου τοῦ Ἐθνικοῦ Συμβουλίου Παιδείας, ἢ από κάποια άλλη επίσημο και επίζηλο ἀντίστοιχο θέσι γιὰ τὴν χάραξι τῆς ἐκπαιδευτικῆς της πολιτικῆς, κατακεραυνώνοντας τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα. Ἡ πικρία του ἐξεδηλώθη ὡς ὑποτίμησις τῶν πάντων.

Τὸ μεγάλο, ὅμως, ὀλίσθημα τοῦ κ. Καθηγητοῦ ἦταν ἡ σύγχυσις μεταξὺ τῆς ἐκκλησιαστικῆς κατηχήσεως καὶ τοῦ σχολικοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Στὸ σχολεῖο ὑπάρχει ἐδῶ καὶ δεκαετίες, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ἀπὸ τῆς συστάσεως τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους, ἕνα μάθημα (δηλ. γνωστικὸ ἀντικείμενο), τὸ ὁποῖο γιὰ παιδαγωγικοὺς λόγους, ἐπειδὴ προσφέρει ἰδιάζουσα καὶ ἰδιαιτέρα θέασι τῆς πραγματικότητος, εἰσήχθη καὶ παραμένει εις πείσμα ίσως πολλών αρνητών και πολεμίων του. Στὸ μάθημα αὐτό, σήμερα, γίνεται ἀναφορὰ πρωτευόντως στὴν ὀρθόδοξο  ἔκφρασι, παράδοσι και ζωή τοῦ Χριστιανισμοῦ καὶ δευτερευόντως, ἀλλὰ ἐπαρκῶς, στὸ θρησκευτικὸ φαινόμενο ἐν γένει, καθώς και στὶς μεγάλες θρησκευτικὲς παραδόσεις τοῦ πλανήτου ως και στις δυτικὲς ἐκδοχὲς τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Ὁ γάλλος διανοητὴς Ρεζὶς Ντεμπρὲ ἐπιμένει για την εισαγωγή στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας του της συστηματικὴς διδασκαλίας τοῦ θρησκευτικοῦ φαινομένου, γιατὶ αὐτὸ κομίζει  καὶ συνδέεται μὲ τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν τέχνη. Ὁ ἕλλην διανοητὴς εἰσηγεῖται τὴν κατάργησι τοῦ μοναδικοῦ μαθήματος στὸ σημερινὸ σχολεῖο, στὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ γίνη ἀναφορὰ στὴν «μεταφυσικὴ ποὺ γέννησε τὸν Παρθενῶνα καὶ τὴν Ἁγιὰ Σοφιά». Καὶ ἐὰν ἀναρωτιέται ποιοὶ θεολόγοι μποροῦν νὰ διδάξουν κάτι τέτοιο, τοῦ γνωρίζομε ὅτι πλεῖστοι πτυχιοῦχοι τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης διατρίψαμε στὰ συγγράμματά του καὶ ὡς ἄλλες μέλισσες ἀπολαύσαμε τῶν καλῶν ἀποφεύγοντες τὰ ἀτοπήματα καὶ ὀλισθήματά του, ὅπως τὴν τελευταῖα του ἐπιφυλλίδα. Θὰ τὴν ἔγραφε ἆρα γε ὅταν ἠναγκάσθη νὰ βιοπορήση ἀπὸ τὸ μάθημα αὐτὸ ἐπὶ τόσα χρόνια;

Μὲ ἐκτίμησι

Δρ Ἰωάννης Κ. Ἀγγελόπουλος

Θεολόγος – Διευθυντὴς Λυκείου