Μάρτιος – Απρίλιος 1962

Από την εφημερίδα «Παρασκευή+13», 24/3/2011

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 το θέαμα κληρικών που διαδήλωναν στους δρόμους μαζί με άλλους πολίτες άρχισε να γίνεται συνηθισμένο. Όμως στα χρόνια πριν από τη δικτατορία αυτό το θέαμα ήταν αδιανόητο. Κι όμως στις αρχές της άνοιξης του 1962 συνέβη κι αυτό. Μαζί με τους φοιτητές που ξεσηκώθηκαν βγήκαν στους δρόμους και οι θεολόγοι οι οποίοι μαζί με τα κοινά αιτήματα που είχαν με τους συμφοιτητές τους διαδήλωναν και για τα ιδιαίτερα, τα δικά τους αιτήματα με κυριότερο αυτό της επαγγελματικής αποκατάστασης. Αιτήματα που και σήμερα παραμένουν επίκαιρα. Το 1962, λοιπόν, έκπληκτοι οι Αθηναίοι και οι θεσσαλονικείς έβλεπαν στην κορυφή των διαδηλώσεων να βρίσκονται πολλές φορές ρασοφόροι οι οποίοι «εισέπρατταν» και αυτοί την ίδια αντιμετώπιση από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι κινητοποιήσεις των θεολόγων εκείνων των ημερών έγιναν στη σκιά της μεγάλης κρίσης που ξέσπασε στην Εκκλησία της Ελλάδος τον Ιανουάριο του ίδιου χρόνου με την εκλογή του Ιακώβου Βαβανάτσου στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, ο οποίος υποχρεώθηκε να παραιτηθεί έπειτα από 12 ημέρες υπό το βάρος καταγγελιών για ηθικά παραπτώματα. Η Εκκλησία απειλήθηκε με σχίσμα, ενώ τον Ιάκωβο διαδέχθηκε ο Μητροπολίτης Φιλίππων Χρυσόστομου Χατζησταύρο (βλ. και το φύλλο της «Π+13» στις 28 Ιανουαρίου 2011).

Τις μέρες εκείνες του Μαρτίου του 1962, η αντιπολίτευση (Ένωση Κέντρου και ΕΔΑ), που αμφισβητεί το αποτέλεσμα των εκλογών της 29ης Οκτωβρίου 1961 καταγγέλλοντας το ως αποτέλεσμα «βίας και νοθείας», οργανώνει μεγάλες λαϊκές συγκεντρώσεις και ζητά την παραίτηση της κυβέρνησης Καραμανλή. Στο χορό των κινητοποιήσεων μπαίνουν και οι φοιτητές. Στις 31 Μαρτίου 1962, συγκεντρώνονται στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου φοιτητές Φυσικής από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και διαμαρτύρονται για την απόφαση της διοίκησης του ΟΤΕ να τους αποκλείσει από τις προσλήψεις στον Οργανισμό. Στην προσπάθεια τους να κάνουν πορεία στα γραφεία του ΟΤΕ, έρχονται αντιμέτωποι με τους αστυνομικούς που προσπαθούν να τους αναχαιτίσουν με τα κλομπ. Στις συγκρούσεις που ακολουθούν, τραυματίζονται δέκα φοιτητές. Ήταν η σπίθα που άναψε τη μεγάλη φωτιά των φοιτητικών αγώνων.

***

«Μαστίγιο και καρότο» από την κυβέρνηση

Η στάση της κυβέρνησης είναι αρνητική. Ο τότε υπουργός Παιδείας Γρ. Κασιμάτης, στηριζόμενος σε «πληροφορίες» του Σπουδαστικού της Ασφάλειας, θεωρεί τους κατά κανόνα συντηρητικούς φοιτητές της Θεολογίας «του χεριού του» και σε συνάντηση που έχει στις 15 Μαρτίου με την Επιτροπή Αγώνα της Αθήνας, ακολουθεί την τακτική του «μαστιγίου και του καρότου». Τις συμβουλές σε πατρικό ύφος διαδέχονται οι εκρήξεις και οι απειλές ότι θα κλείσει τις θεολογικές σχολές.

-  Τι λέτε ότι κάνετε απεργία; Εμείς οι καθηγητές είμαστε εργάτες στο Πανεπιστήμιο κι εσείς οι φοιτητές, εργοδότες μας, φωνάζει οργισμένος.

Όμως οι φοιτητές δεν υποχωρούν:

- Δεν κάνουμε απεργία, κύριε υπουργέ. Κηρύξαμε λοκ άουτ. Κλείσαμε τις σχολές, ως άχρηστες για το κράτος, του απαντούν.

Στις 22 Μαρτίου, γίνεται η πρώτη «καθιστική» διαμαρτυρία στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου, ενώ η Επιτροπή Αγώνα Αθήνας μηνύει τον υπουργό Παιδείας για εξύβριση της Πίστεως. Εφτά μέρες μετά, ο γηραιός Αρχιεπίσκοπος συναντάται με εκπροσώπους των φοιτητών. Ο Χρυσόστομος, με προσεκτικές εκφράσεις, κάνει σαφές στους φοιτητές πως οι κινητοποιήσεις τους απειλούν τις εύθραυστες ισορροπίες στις σχέσεις Ιεραρχίας - κυβέρνησης, σε μια στιγμή που εκκρεμούν οι συζητήσεις για τα «καυτά» ζητήματα του μεταθετού και της σύνταξης του νέου Καταστατικού Χάρτη. Τους καλεί ν' αποσύρουν τη μήνυση κατά Κασιμάτη και ως λύση στο πρόβλημα της ανεργίας των θεολόγων προτείνει την είσοδο τους στις τάξεις του κλήρου. Η «αξιοποίηση» των θεολόγων αποτελούσε μόνιμη πηγή τριβών και αντιπαραθέσεων μεταξύ της επίσημης Εκκλησίας και των οργανώσεων. Ο προϊστάμενος της «Ζωής», Σεραφείμ Παπακώστας, είχε δώσει κατευθύνσεις οι νέοι και οι νέες της οργάνωσης να γίνονται δάσκαλοι και καθηγητές. Αντιθέτως, η Ιεραρχία ζητούσε να μπαίνουν οι θεολόγοι στις τάξεις του κλήρου, έτσι ώστε να βελτιωθεί το επίπεδο τους.

Οι φοιτητές επιμένουν και στις 3 Απριλίου κλιμακώνουν τις κινητοποιήσεις τους με μια εντυπωσιακή ενέργεια. Χωρίζονται σε ομάδες, παραπλανούν τους επικεφαλής της Αστυνομίας που φρουρούσαν το υπουργείο Παιδείας, πιστεύοντας πως θα έκαναν πορεία εκεί, και εισβάλλουν στον περίβολο της Αρχιεπισκοπής. Όταν η ηγεσία της Αστυνομίας καταλαβαίνει τι συμβαίνει, είναι πλέον αργά. Οι φοιτητές έχουν οχυρωθεί στον περίβολο, γεγονός που αποκλείει κάθε ιδέα για «βιαία επιβολή του νόμου», η οποία θα οδηγούσε σε σίγουρη αιματοχυσία, με θύματα αυτή τη φορά όχι τους γνωστούς διαδηλωτές της Αριστεράς, αλλά νεαρούς κληρικούς, που βρίσκονται στις πρώτες γραμμές της κινητοποίησης. Μέσα στο κτίριο βρίσκονται ο Αρχιεπίσκοπος και μέλη της Ιεράς Συνόδου, που διστάζουν να βγουν και να μιλήσουν στους θεολόγους. Τελικά, μπροστά στην επιμονή των διαδηλωτών, ο Χρυσόστομος κατεβαίνει στο προαύλιο, παραλαμβάνει το υπόμνημα που του δίνουν και οι φοιτητές διαλύονται.

Στις 5 Απριλίου επαναλαμβάνεται η καθιστική διαμαρτυρία στα Προπύλαια. Ακόμη αποφασίζεται η πραγματοποίηση μεγάλου συλλαλητηρίου για την Τετάρτη 11 Απριλίου, με τη συμμετοχή και φοιτητών από τη Θεσσαλονίκη. Τη συμπαράσταση τους εκφράζουν τόσο η ΔΕΣΠΑ (Διοικούσα Επιτροπή Σπουδαστικών Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών) όσο και οι σύλλογοι των διάφορων σχολών.

***

Περιορίζεται η διδασκαλία των θρησκευτικών

Σ·  αυτό το κίνημα προσχώρησαν και οι φοιτητές των θεολογικών Σχολών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, με αφορμή την απόφαση που έλαβε

στις 14 Φεβρουαρίου 1962 το Ανώτατο Συμβούλιο Εκπαιδευτικού Προγραμματισμού (ΑΣΕΠ),

με την οποία περιοριζόταν

σε μία ώρα η διδασκαλία του μαθήματος των θρησκευτικών στα Γυμνάσια.

Η απόφαση πέφτει σαν βόμβα στους φοιτητές των θεολογικών Σχολών αλλά και τους εκατοντάδες άνεργους θεολόγους. Οι συνελεύσεις των φοιτητών της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης γίνονται μέσα σε εκρηκτική ατμόσφαιρα. Τα Διοικητικά Συμβούλια των Συλλόγων τους μπαίνουν άβ (ΒΟΪΟ «στη γωνία» κι εκλέγονται Επιτροπές Αγώνα που κηρύσσουν αποχή από τα μαθήματα. Αν και συντηρητικοί πολιτικά, οι περισσότεροι φοιτητές της θεολογίας δεν διέκειντο ευμενώς απέναντι στην κυβέρνηση της ΕΡΕ. Ο ομότιμος καθηγητής της θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός, που συμμετείχε τότε στην Επιτροπή Αγώνα της Αθήνας, αναφέρει για τις διαθέσεις των φοιτητών: «Φοιτητές, σχετιζόμενοι με μέλη της Ιεραρχίας, γνώριζαν καλά τα παρασκήνια του αρχιεπισκοπικού ζητήματος και ένιωθαν έντονη δυσαρέσκεια απέναντι στην παράταξη της ΕΡΕ. Ο αγώνας έδωσε την ευκαιρία να εκφράσουν την αντίθεση τους. Εξάλλου, οι θεολόγοι αυτή την περίοδο αισθάνονται και μια μεγάλη ηθική μείωση από την κατηγορία που προκάλεσε την εκθρόνιση του Αθηνών Ιακώβου. Ζούσαν στην κυριολεξία ένα νέο 1897...» («θεολογικός Αγώνας»).

Η Χριστιανική Δημοκρατία

Καθοριστικό ρόλο έπαιξαν και τα κηρύγματα του αρχιμανδρίτη Αυγουστίνου Καντιώτη και πολιτικών ομάδων, όπως η Χριστιανική Δημοκρατία του Νίκου Ψαρουδάκη. Όμως, εκτός των καθαρά «εκκλησιαστικών» ζητημάτων, οι φοιτητές της θεολογικής συμμερίζονταν ως ένα βαθμό τα αιτήματα του φοιτητικού κινήματος των αρχών της δεκαετίας του '60, όπως ήταν η υπεράσπιση των ακαδημαϊκών ελευθεριών και η αναβάθμιση των σπουδών.

Στις 2 Μαρτίου, με ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσής τους, οι φοιτητές της Αθήνας θέτουν τα αιτήματα τους στην κυβέρνηση και τους αρχηγούς των κομμάτων:

«1. Επαναφορά της επί δίωρον διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών εις τα Πρακτικά και Νυκτερινά Γυμνάσια. 2. Αύξησις των ωρών διδασκαλίας των θρησκευτικών, να θεωρήται δε του λοιπού ως πρωτεύον το μάθημα τούτο. 3. Δημιουργία οργανικής θέσεως θεολόγου εις τα Σχολεία επαγγελματικής και τεχνικής εκπαιδεύσεως και δίωρος διδασκαλία του θρησκευτικού μαθήματος. 4. Εισαγωγή των Πατερικών κειμένων εν τοις Γυμνασίοις. 5. Δημιουργία οργανικής θέσεως θεολόγου εν ταις Ακαδημίαις και δίωρος καθ' εβδομάδα διδασκαλία των θεολογικών μαθημάτων. 6. Διορισμός πτυχιούχων θεολόγων εν τη Μέση Εκπαιδεύσει, προς πλήρωσιν των δημιουργητέων οργανικών θέσεων. 7. Διορισμός αδιόριστων θεολόγων εις τους διαφόρους Εκκλησιαστικούς Οργανισμούς (ΟΔΕΠ - ΤΑΚΕ), ως και εις τας Ιεράς Μητροπόλεις. 8. Επαναφορά του από του έτους 1926 ισχύοντος ασυμβιβάστου μεταξύ της ιδιότητος του καθηγητού και εφημερίου, το οποίον κατηργήθη δια του άρθρου 139 του Νόμου 4149/61. 9.   Να μην προσλαμβάνωνται συνταξιούχοι καθηγηταί εις τα Ιδιωτικά Γυμνάσια. 10. Οι πτυχιούχοι της θεολογικής Σχολής, οι εξ Εκκλησιαστικών Σχολών εν τη Μέση Εκπαιδεύσει προερχόμενοι, να δύνανται να εγγράφωνται εις οιανδήποτε Σχολήν του Πανεπιστημίου. 11. Δημιουργία παρά τη θεολογική Σχολή ιδρυμάτων Βιβλικών και    Πατρολογικών σπουδών. 12. Δημιουργία οργανικών θέσεων βοηθών δι΄  έκαστον καθηγητήν της θεολογικής   Σχολής.   13. Πρόσληψις θεολόγων εις το Υπουργείον  Κοινωνικής Πρόνοιας και εις υπηρεσίας του Βασιλικού Ιδρύματος».

***

«Η χειρότερη αστυνομική επιχείρησις...»

Κληρικοί και λαϊκοί θεολόγοι συγκρούονται με την Αστυνομία

Το συλλαλητήριο της 11ης Απριλίου καταλήγει σε αιματηρές συγκρούσεις των φοιτητών με την Αστυνομία. Δεκάδες φοιτητές τραυματίες είναι ο απολογισμός, ενώ πολλοί είναι και οι διαδηλωτές που συνελήφθησαν. Ο πρωτοπρεσβύτερος Γ. Μεταλληνός περιγράφει: «Περισσότεροι από χίλιοι αστυνομικοί είχαν αποκλείσει το χώρο του συλλαλητηρίου, για να εμποδισθή κάθε προσπάθεια πορείας προς το υπουργείο Παιδείας». Κινητοποιήθηκε, εξάλλου, ολόκληρος ο αστυνομικός μηχανισμός της πρωτεύουσας, με πυροσβεστικές αντλίες και μηχανοκίνητα, που παράστεκαν απειλητικά και προειδοποιητικά τη συγκέντρωση. Παρόντες ήσαν ο αρχηγός της Αστυνομίας Πόλεων Ρακιτζής, ο διοικητής της Γενικής Ασφάλειας Καραχάλιος, ο αστυνομικός διευθυντής Αθηνών Καραμπέτσος, ο επικεφαλής της υπηρεσίας διώξεως κομμουνισμού αστυνόμος Παπασπυρόπουλος και ο αντιεισαγγελέας Κανίνιας. Κατά τη δήλωση μιας εφημερίδας, με μεγάλη κυκλοφορία τότε («Ελευθερία», 12-4-1962), η κυβέρνηση εξαπέλυσε εναντίον των θεολόγων «την χειροτέραν αστυνομικήν επιχείρησιν από των πολύνεκρων γεγονότων της διαδηλώσεως δια το Κυπριακόν τον Σεπτέμβριον του 1957».

«Το συλλαλητήριο άρχισε στις 10.30 π.μ., με κύριους ομιλητές τους προέδρους των Επιτροπών Αγώνος Αθηνών και Θεσσαλονίκης, Χρ. Βασιλειάδη και Δημ. Βακάρο. Μίλησαν επίσης και άλλα μέλη της Ε.Α. (Επιτροπή Αγώνος), όπως και εκπρόσωπος των Αδιόριστων θεολόγων (...). Τον πατριωτικό, αλλά και αγωνιστικό συνάμα, τόνο του συλλαλητηρίου υποδήλωσε και το ψάλσιμο του θούριου του Ρήγα Φεραίου: "Ως πότε παλληκάρια...", που σκόρπισε βαθειά συγκίνηση στα πλήθη του Λαού, που από μακριά παρακολουθούσαν τα γινόμενα και δυνάμωσε το αγωνιστικό φρόνημα των φοιτητών. Τελευταίος ομιλητής, κατά το πρόγραμμα, ήταν ο τυφλός φοιτητής της θεολογικής Σχολής Αθηνών Βασ. Τσούπρας, που έδωσε και το σύνθημα της "εξόδου" από τον κλοιό της Αστυνομία με τα λόγια "Εμπρός

όλοι στο υπουργείο Παιδείας!". Αυτόματα, χωρίς πολλή σκέψη, όλος ο όγκος των φοιτητών άρχισε να κινείται με τάξη προς την  οδό Πανεπιστημίου. Μερικοί φοιτητές μπόρεσαν να φθάσουν εκεί, διασπώντας τον αστυνομικό κλοιό. Τότε, όμως, άρχισαν να λειτουργούν οι αντλίες, με σκοπό να αναχαιτίσουν το ρεύμα. Παράλληλα, ομάδες αστυνομικών, βοηθούμενες και από μέλη της ΕΚΟΦ, με ρόπαλα και κλομπ έπεφταν πάνω στους ανυπεράσπιστους φοιτητές, που περίμεναν μεν αντίδραση, αλλά όχι τόση μανία. Μπορούμε να πούμε ότι κανείς, παρά τα λεγόμενα, δεν περίμενε να φθάσουν τα πράγματα εκεί που έφθασαν. Γι' αυτό και προπορεύονταν κληρικοί και φοιτήτριες, μέχρι να διαλυθεί η πορεία. Οι φοιτητές προσπαθούσαν να αμυνθούν με τους χαρτοφύλακες τους και τα πλακάτ, που η " Καθημερινή" την επομένη θα τα χαρακτηρίσει "ρόπαλα", για να δώσει άλλο χρώμα στην αντίσταση των φοιτητών. Σκηνές βίας και τρόμου, αλλά και αλληλεγγύης και ανθρωπιάς, ξετυλίγονταν επί μία περίπου ώρα. Οι φοιτητές προσπαθούσαν να προστατεύσουν τις φοιτήτριες από τα άγρια κτυπήματα αστυνομικών και ΕΚΟΦιτών, που είχαν συγκεκριμένο στόχο: τα στήθη και τη βουβωνική χώρα. Τους φοιτητές κτυπούσαν επίσης ιδιαίτερα στα γεννητικά όργανα».

***

Παραβίαση του ασύλου

Ο Γεώργιος Μεταλληνός συνεχίζοντας την αφήγηση αναφέρει:

«Για να εξευμενισθεί η Αστυνομία, ένας μεγάλος αριθμός φοιτητών, που ήσαν ακόμη πίσω, άρχισαν να ψέλνουν τον Εθνικό Ύμνο και μετά το "Τη υπερμάχω", αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Οι αστυνομικοί επιτέθηκαν και σ' αυτούς, τους διέλυσαν με πρωτοφανή βία και στη συνέχεια, παραβιάζοντας το άσυλο του Πανεπιστημίου, πέρασαν τα Προπύλαια και κυνηγούσαν τους αναζητούντες προστασία φοιτητές μέχρι την αίθουσα των τελετών του Ιδρύματος. Μέχρι τις τρεις η ώρα, περίπου, το απόγευμα συνεχιζόταν το άγριο κυνηγητό αστυνομικών - φοιτητών στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας. Φοιτητές και φοιτήτριες έτρεχαν κρατώντας σταυρούς ή τα σχισμένα "πανό" τους. Η θεολόγος φοιτήτρια Ελένη Εξάρχου, με μια μικρή αναπηρία στο ένα πόδι, έτρεχε επί μία ώρα μαζί με το υπόλοιπο πλήθος των συναδέλφων της, χωρίς να μπορέσουν να τη φθάσουν οι αστυνομικοί» («Θεολογικός Αγώνας»).

***

Σάλος σ' όλη τη χώρα

Η αντιπολίτευση καταγγέλλει

Η βιαιότητα των αστυνομικών ξεσηκώνει σάλο σ' όλη τη χώρα. Τις επιθέσεις κατά των φοιτητών καταδικάζουν, το ίδιο βράδυ, στη Βουλή οι ηγέτες της Ένωσης Κέντρου Γεώργιος Παπανδρέου και της ΕΔΑ Γιάννης Πασαλίδης και ζητούν να γίνει την επόμενη μέρα διεξοδική συζήτηση. Το προεδρείο αρνείται και το θερμόμετρο μέσα στην αίθουσα ανεβαίνει:

- Γ. Παπανδρέου: Παρεκαλέσαμεν να γίνει δεκτή προ της ημερησίας διατάξεως η συζήτησις δια τα σημερινά δραματικά γεγονότα του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου βάναυσος πράγματι ενέργεια των αστυνομικών εδημιούργησε δεκάδες ευγενών θυμάτων.

-  Π. Κανελλόπουλος: Δεν μπορούμε να λάβουμε θέση επί ζητήματος το οποίον είναι εν εξελίξει. Άλλως, θα κάνουμε συζήτηση σε επίπεδο καφενείου.

- Γ. Παπανδρέου: Όσα είπον τα γνωρίζω από ανάννωσιν του Τύπου και από ανακοινώσεις των ιδίων των φοιτητών, εις τους οποίους έχω προσωπικήν εμπιστοσύνην και οι οποίοι με επιβεβαίωσαν ότι οι αστυνομικοί παρεβίασαν το άσυλον του Πανεπιστημίου και εισέβαλαν εις την αίθουσαν τελετών, όπου έγιναν επιθέσεις εναντίον των φοιτητών. Γνωρίζω αυτό το γεγονός και μου αρκεί, δια να στιγματίσω την βάρβαρον ενέργειαν της Αστυνομίας.

- Π. Κανελλόπουλος: Εάν υπήρξε σφάλμα οιονδήποτε, θα διαπιστωθή αντικειμενικώς και όχι βάσει των οιωνδήποτε πληροφοριών, τας οποίας ανευθύνως έλαβεν ο κ. Παπανδρέου. Δεύτερον, ουδέν δικαίωμα έχει ο κ. Παπανδρέου να κατηγορή ανευθύνως και αμελετήτως την Αστυνομίαν επί βαναύσω διαγωγή. Και τρίτον, γνωρίζει, και όμως είπε το αντίθετον, ότι η κυβέρνησις δεν είναι δυνατόν, εάν εσημειώθησαν οιαιδήποτε βάναυσοι ενέργειαι, να έδωσεν εντολήν όπως σημειωθούν αύται.

-1. Πασαλίδης: Το άσυλον του Πανεπιστημίου καταπατείται και παραβιάζεται. Προ πολλού έπαυσαν να λειτουργούν αι συνταγματικαί ελευθέριοι του ελληνικού λαού...

Στο σημείο αυτό, όπως έγραψαν οι εφημερίδες της εποχής στην αίθουσα επικράτησε πανδαιμόνιο. Οι βουλευτές της ΕΡΕ δεν επιτρέπουν στον Πασαλίδη  να  συνεχίσει, ο πρόεδρος του αφαιρεί το λόγο, ενώ στο βήμα ανεβαίνει ο τότε υπουργός Εσωτερικών Γεώργιος Ράλλης και απευθύνεται στην Αριστερά με οργισμένο ύφος. Συγχρόνως, βουλευτές της πλειοψηφίας κινούνται με απειλητικές διαθέσεις κατά των συναδέλφων τους της Αριστεράς. Η γενική σύρραξη αποτρέπεται με παρέμβαση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, ενώ ο πρόεδρος διακόπτει τη συνεδρίαση για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Δύο μέρες μετά, στη συζήτηση που γίνεται, ο υπουργός Παιδείας επαναλαμβάνει τα (τετριμμένα επιχειρήματα της εποχής) περί «πολιτικής υποκινήσεως» των φοιτητών της Θεολογικής, επιτίθεται στις θρησκευτικές οργανώσεις και δεν αποκλείει ακόμη το ενδεχόμενο «ότι μπορεί να υπήρξε και κομμουνιστική εκμετάλλευσις ή υποδαύλισις».

***

Ο Αρχιεπίσκοπος αποκηρύσσει τους φοιτητές

Η ηγεσία της Εκκλησίας όχι μόνο δεν έσπευσε να καταδικάσει τις επιθέσεις κατά των θεολόγων, αλλά έφτασε και στο σημείο να υιοθετήσει τις κυβερνητικές θέσεις για «ξένες επιδράσεις». Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το γράμμα του Αρχιεπισκόπου στον υπουργό Παιδείας, το οποίο κατέθεσε στη Βουλή ο Κασιμάτης: Εγένετο η γνωστή εις τον περίβολον της Ι. Συνόδου διαδήλωσις -την 3ην Απριλίου- ην ήθελεν η Αστυνομία να διάλυση βιαίως. Προς αηοτροηιίν εκτρόπων, κατήλθαν εις τον τόπον της διαδηλώσεως και ωμίλησα τα δέοντα προς τους διαδηλωτάς και έπεισα αυτούς και ώρισαν επιτροπή, μεθ' ης συνεζήτησα ησύχως εν τη Αρχιεπισκοπή τα ζητήματα των. Έπεισα αυτούς ότι τα παράπονα των, περί της προστασίας αυτών εκ μέρους της Εκκλησίας και του υπουργείου, δεν ευσταθούν, διότι η μεν Εκκλησία έχει ανοικτός τα αγκάλας της και καλεί αυτούς εις τας τάξεις του Ιερού Κλήρου και της Κατηχήσεως κ.λπ., το δε υπουργείον ομοίως υπεσχέθη να λαβή περί αυτών ενδελεχή πρόνοιαν. Υπεσχέθησαν να υποβάλωσιν μακρόν κατάλογον υποψηφίων προς χειροτονίαν και μελλόντων Κατηχητών και Ιεροκηρύκων και έμειναν ικανοποιημένοι. Δια τα κατά του κ. υπουργού παράπονα εηείσθησαν ότι και εν τούτω επολιτεύθησαν εκ συναρπαγής και απεφασίσθη να παρουσιασθή ενώπιον υμών επιτροπή αυτών και ικανοποίηση ημάς. Είτα, διελύθησαν ησύχως. Τα ανωτέρω δύνανται να βεβαιώσουν οι παρακολουθήσαντες την συζήτησιν ανώτεροι αξιωματικοί της Αστυνομίας και άλλοι παρευρεθέντες. Εθεωρήσαμεν ότι επετελέσαμεν πλήρως το καθήκον μας και αναμένομεν τα ευχάριστα αποτελέσματα. Οι διαδηλωταί κατόπιν, επηρεαζόμενοι τις οίδε πόθεν, δεν ετήρησαν μέχρι σήμερον τας υποσχέσεις των». Οι κινητοποιήσεις των θεολόγων συνεχίστηκαν ως το Σεπτέμβριο του 1962, οπότε και έληξαν χωρίς όμως να λυθούν τα προβλήματά τους.

Πηγή: http://www.paraskevi13.com/?p=19032