Ζωηφόρος

Λόγος υπέρ του Ορθοδόξου Χριστιανικού Μαθήματος, του Ηλία Δ. Μπάκου,

Λόγος υπέρ του Ορθοδόξου Χριστιανικού Μαθήματος

του Ηλία Δ. Μπάκου

 Δρ. Θεολογίας–Φιλολόγου

Από την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 14/1/2011, 21/1/2011 και 28/1/2011

***

ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ (1ο)

Στό δίλημμα κάποιων, ἐάν τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στην Πρωτοβάθμια καί Δευτεροβάθμια Ἐκπαίδευση πρέπει νά ἔχει Ὀρθόδοξο θεολογικό χαρακτήρα στην πληρότητά του ὡς πρός τό περιεχόμενό του, καί ἐάν πρέπει να εἶναι «ὑποχρεωτικό» καί ὄχι ἐπιλεγόμενο, δηλαδή νά εἶναι Χριστιανικό, Ὀρθόδοξο γιά ὅλους τούς μαθητές, πού δέν εἶναι ἑτερόδοξοι ἤ ἀλλόθρησκοι, ὅπως ἄλλωστε ἐπιτάσσουν τό Σύνταγμα καί οἱ Νόμοι τοῦ Κράτους, προτάσσονται τά ἀκόλουθα ἱστορικά, κοινωνικά και θεολογικά ἀποδεικτικά ἐπιχειρήματα:...

1. Ἐθνικοί λόγοι.

Ἡ ἑλληνόφωνη Ὀρθοδοξία γιά δύο χιλιάδες περίπου χρόνια άπέβη κιβωτός σωτήριος τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων:

α) Ἡ Χριστιανική Πίστη καί διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας κατεγράφη στήν ἑλληνική γλώσσα, ἡ ὁποία παραμένει ὡς πρωτογενής γλώσσα τοῦ Εὐαγγελίου καί κυρίαρχη τῆς ἐξελίξεως καί διατυπώσεως τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Ἐκκλησία κάθαρε ἀπό μυθικά στοιχεῖα τον πρό τοῦ Εὐαγγελίου ἑλληνισμό και τόν διεφύλαξε μέχρι σήμερον, παρέλαβε σημαῖνον καί σημαινόμενον, ὅσον ἀφορᾶ τόν ὀρθό λόγο, τόν ἐκχριστιάνισε καί τόν ὑπερέβη μέ τή Χάρη, τήν Πίστη, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη, στοιχεῖα ἀπαραίτητα γιά τήν ἀγωγή τοῦ ἀνθρώπου, τον σεβασμό τοῦ προσώπου του, και τήν ὀρθή στάση ζωῆς.

β) Μ᾽ αὐτές καί πολλές ἄλλες ἀξίες μεγαλούργησε τό Βυζάντιο, τό πολυεθνικό, πλήν ὅμως μονοπολιτισμικό καί μονοφωνικό, ἀναχαίτισε τόν ἀσιατικό βαρβαρισμό κατά τήν περίοδο πρό τῆς εἰκονομαχίας καί μετέπειτα, καί λειτούργησαν ὡς ἀνάχωμα προστασίας τοῦ Γένους τῶν Ἑλλήνων ἐπί τουρκοκρατίας, και τέλος μ᾽ αὐτές τίς ἀρχές και ἀξίες ἔφερε τήν παλιγγενεσία τοῦ ᾽21 καί δημιούργησε τό νεοελληνικό Κράτος. Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς κιβωτός τοῦ Γένους συντηρεῖ γλώσσα, ἱστορία καί πολιτισμό τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.

γ) Ὁ ἑλληνορθόδοξος Χριστιανισμός τῆς διασπορᾶς ἀνά την οἰκουμένη εἶναι ὁ ἰσχυρότερος και γνησιότερος πρεσβευτής τοῦ Ἔθνους. Ἀλλά καί κάθε γνήσιος, ὀρθόδοξος χριστιανός, ἀνεξαρτήτου ἐθνότητος, γίνεται ταυτόχρονα και Ἕλληνας. Εἶναι πολλοί οἱ ἀλλοεθνεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔμαθαν και χειρίζονται καλύτερα τή γλώσσα μας, ἀπό πολλούς τῶν ἑλλήνων, γνωρίζουν καί γράφουν–προβάλλουν τήν ἐθνική μας Ἱστορία, ἐπειδή σπούδασαν στήν Ἑλλάδα την Ὀρθόδοξο θεολογία καί ἔγιναν Ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί Ἕλληνες.

δ) Τά ἱερά ὀρθόδοξα χριστιανικά προσκυνήματα παγκοσμίως εἶναι σταθερά–ἀδιάψευστα σημεῖα ἀναφορᾶς καί τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ἑλληνόφωνα ἱερά Μοναστήρια ἀνά τόν κόσμο, Ὀρθόδοξες θεολογικές Σχολές, Ὀρθόδοξες Χριστιανικές ἐνορίες, ἑλληνόφωνες ἤ μή, συνιστοῦν βασικά ἐρείσματα τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ποῖος ὑπεύθυνος Ἕλληνας δέν γνωρίζει τό ἐθνικό ἔργο πού ἐπιτελοῦν τά ἑλληνόφωνα, κυρίως, πρεσβυγενῆ Πατριαρχεῖα: Κωνσταντινουπόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας, καί Ἱεροσολύμων; Ποιός ὑπεύθυνος Ἕλληνας δικαιοῦται νά ἀγνοεῖ τήν εὐεργετική καί πολλάκις ἀποτελεσματική σχέση γιά ποικίλα ἐθνικά θέματα καί τῶν ἄλλων πατριαρχικῶν και αὐτοκεφάλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν: Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας, Βουλγαρίας, Γεωργίας, Κύπρου, Πολωνίας, Ἀλβανίας, Τσεχίας καί Σλοβακίας; Ἤ τῶν ἐπαρχιῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο ἐξωτερικό. π.χ. Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας, Εὐρώπης, Κορέας καί ὅλων τῶν παροικιῶν τῆς διασπορᾶς; Ποιός μπορεῖ νά ὑποτιμᾶ τή συμβολή ὅλων αὐτῶν στίς σχέσεις τοῦ ἑλληνισμοῦ μέ ὅλη τήν οἰκουμένη; Ὅλες οἱ προαναφερόμενες Ὀρθόδοξες τοπικές Ἐκκλησίες στέλνουν φοιτητές καί σπουδάζουν Ὀρθόδοξη Θεολογία στις Θεολογικές Σχολές Ἀθηνῶν και Θεσσαλονίκης, οἱ ὁποῖοι μαζί με τήν Ὀρθόδοξη Πίστη προσλαμβάνουν καί τόν ἑλληνικό πολιτισμό, γίνονται καί Ἕλληνες. Προβάλλουν ταυτόχρονα μέ τήν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας την ἑλληνική γλώσσα, τήν ἐθνική μας ἱστορία, τίς ἐθνικές καί θρησκευτικές ἑορτές μας καί γενικώτερα τόν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό μας. Καί ὅλα αὐτά, χωρίς νά τά ἐπιβάλουν, γίνονται σεβαστά καί ἀποδεκτά κατ᾽ ἀξίαν ὄχι μόνον ἀπό ἑτεροδόξους χριστιανούς, ἀλλά καί ἀπό ἀλλοθρήσκους λαούς. Και τό συμπέρασμα. Πῶς εἶναι δυνατόν στή χώρα, πού ἔχει ὁλόκληρη τήν κληρονομιά τῆς Ὀρθοδοξίας τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν να μή εἶναι Ὀρθόδοξο Χριστιανικό στήν πληρότητά του και νά μη προσφέρεται ἀνεξαιρέτως σέ ὅλα τά ἑλληνόπουλα; Ἀλήθεια, σε ὅλους αὐτούς θά ποῦμε ὅτι δέν διδάσκεται στήν Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό Μάθημα καί ὅτι ἀναπληρώνεται μέ Μάθημα Θρησκειολογίας, Πολιτισμοῦ ἤ Ὀρθοδόξου Θρησκειολογίας;

2. Θεσμικοί λόγοι:

Τό Σύνταγμα τῆς Ἑλλάδος, ἄρθρα 3 καί 16, ὁ Νόμος 1566/85, ὁ Νόμος 590/77, οἱ ἀποφάσεις τοῦ Συμβουλίου τῆς Ἐπικρατείας 3356/1995 και 2076/1998 καί τό χαρακτήρα τοῦ Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν κατά τό περιεχόμενο προσδιορίζουν μέ τήν καλλιέργεια τῆς ἐθνικῆς καί ὀρθοδόξου χριστιανικῆς συνειδήσεως καί τήν ὑποχρεωτικότητα τοῦ μαθήματος προβλέπουν, καθώς καί τίς ἐλάχιστες ὧρες διδασκαλίας –δύο την ἑβδομάδα– καθορίζουν. Φαίνεται ὅμως, ὅτι ἡ ὑπέρβαση τῆς νομοθεσίας δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση γιά ἐκείνους πού ἐπιδιώκουν τήν ἀνατροπή τῶν δεδομένων καί ἀξιώνουν (;) γιά «νέα νομιμοποιητική βάση», προκειμένου νά ἐπιτύχουν τόν σκοπόν τους. Σημειώνεται γιά πολλοστή φορά ὅτι καί ἡ Εὐρωπαϊκή νομοθεσία δέν θίγει καί δέν ἀντιστρατεύεται τήν ἑλληνική νομοθεσία, τήν ἐθνική καί θρησκευτική μας ἰδιαιτερότητα.

Ὁ πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαῖος σέ λόγο του στό Παιδαγωγικό τμῆμα Δημοτικῆς Ἐκπαιδεύσεως τοῦ Πανεπιστημίου Δυτικῆς Μακεδονίας – Φλώρινα 17.9.2005– εἶναι καταλυτικός γιά ὅσους ἐπιχειροῦν ἀλλοτρίωση, περιορισμό ἤ καί κατάργηση τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Ἀγωγῆς (βλ. Ἐκκλησία, Ὀκτώβριος 2005, ἀριθμ. 10). Ἡ δέ θέση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος σαφέστατα διατυπώνεται στό ὑπ᾽ ἀριθμ. 5080/ 27–11– 2006 Ὑπόμνημά της πρός το Ὑπουργεῖο Παιδείας, μέ σαφή ἀναφορά, τόσο στό χαρακτήρα τοῦ μαθήματος, ὅσο καί στό περιεχόμενο τῶν σχολικῶν βιβλίων–Θρησκευτικῶν καί Φιλολογικῶν μαθημάτων. Ὁμοίως καί ἡ Πανελλήνιος Ἕνωσις Θεολόγων διατύπωσε –παράλληλα– τίς θέσεις της σέ Ὑπόμνημά της ἐπίσης πρός το Ὑπουργεῖο Παιδείας, (βλ. ἀριθμ. Πρωτ. 210/10–7–2007 begin_of_the_skype_highlighting            210/10–7–2007      end_of_the_skype_highlighting). Αὐτές τις Συνταγματικές καί νομικές ἀνατροπές ποιοί τίς σχεδιάζουν και πῶς θά τίς ὑπερβοῦν; Καί γιά ποιο ἀντικειμενικό λόγο; Τό ἐπιχείρημα τῶν ἀλλοδαπῶν μαθητῶν δεν εἶναι ἀρκετό.

***

ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ (2ο)

3. Λόγοι Παιδαγωγικοί: Ἐπειδή ὁ σκοπός τῆς Παιδείας εἶναι νά διαπλάθει τόν ἄνθρωπο ὡς ὁλοκληρωμένη προσωπικότητα, νά τοῦ καλλιεργήσει γνώση καί ἦθος καί να ἀναπτύξει πολλαπλές ἱκανότητες καί δεξιότητες-λογικές, τεχνολογικές, ἠθικές καί συναισθηματικές καί δι᾽ αὐτῶν νά τόν στηρίζει και στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, να καλλιεργεῖ τήν ἐθνική καί θρησκευτική συνείδηση, γεννᾶται το ἐρώτημα: ποιός ἀνώτερος καί ἀντικειμενικός λόγος ὑπαγορεύει τις προτεινόμενες κοσμογονικές ἀνατροπές τῆς Παιδείας; Γιά ποιό λόγο ἡ ἑλληνορθόδοξη ἐκπαίδευση ἀλλάζει ἰδιοπροσωπία;

Εἶναι ἀναμφισβήτητον ὅτι ὅλα, μηδενός ἐξαιρουμένου, τά διδασκόμενα μαθήματα ἀσκοῦν Ἀγωγή στόν νέο καί συμβάλλουν στην συνανάπτυξη σώματος καί πνεύματος, νοῦ και ψυχῆς. Εἶναι ἀπαραίτητο ὅμως νά ἐπισημανθεῖ ὅτι τά βασικώτερα μαθήματα Ἀγωγῆς εἶναι αὐτά πού τό μορφωτικό τους ἀντικείμενο-ἀγαθό μορφώνει τόν ὅλο ἄνθρωπο.... Εἶναι τά λεγόμενα ἀνθρωπιστικά–ἀνθρωποκεντρικά και τά ὁποῖα διδάσκονται ἀπό τις Ἐπιστῆμες τοῦ ἀνθρώπου. Στην ἐποχή μας αὐτές οἱ Ἐπιστῆμες και ὁ ἀνθρωποκεντρικός τους χαρακτήρας εἶναι περισσότερο ἀναγκαῖος, γιά νά καλλιεργήσουμε τον ἄνθρωπο ὡς ἄνθρωπο-ὕλη και πνεῦμα, καί νά προστατεύσουμε το πρόσωπό του. Γιά τήν ἑλληνική Παιδεία ὡς βασικά μαθήματα Ἀγωγῆς εἶναι ἡ Ἱστορία, τά Νεοελληνικά Κείμενα, ἡ Γλώσσα, τά Ἀρχαῖα Ἑλληνικά, ἀπό τό πρωτότυπο ἤ ἀπό μετάφραση, τά Στοιχεῖα Δημοκρατικοῦ πολιτεύματος κ.ἄ., μέ βάση τήν ἀξιακή ἀρχή τοῦ Πλάτωνος: «πάντων χρημάτων μέτρον ἄνθρωπος» (Πρωταγόρας).

Ἀλλά γιά ποικίλους λόγους και τά Θρησκευτικά μέ τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό περιεχόμενο στήν πληρότητά του. Καί αὐτό ὄχι μόνον γιατί εἶναι το κατεξοχήν ἀνθρωποκεντρικό μάθημα, ἀλλά καί διότι ὑπερβαίνει τον ἀνθρωποκεντρισμό καί δίδει καί τη διάσταση τοῦ θεανθρωποκεντρισμοῦ. Ἀπό τό αἰσθητό–ὁρατό, πραγματικό γεγονός μεταβαίνει μέ φυσικό τρόπο στό ἐπέκεινα, στο ὑπερβατό και ἀληθινό γεγονός τῆς χριστιανικῆς αἰωνιότητας, τῆς ἐλπίδας καί τῆς θείας δικαιοσύνης.

Μέ ἄλλα λόγια, γίνεται ὑπέρβαση τῆς φθορᾶς, τοῦ θανάτου, ἐνθαρρύνεται ὁ ἄνθρωπος καί ὑπερβαίνει τίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς. Ὁ θεῖος λόγος παιδαγωγεῖ τόν νέο, παρέχει σταθερές ἀξίες τῆς ζωῆς, ἐλπίδα καί ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό του, καί ἀγάπη καί ἀλληλεγγύη πρός κάθε ἄνθρωπο, ἀφοῦ ὅλοι εἴμαστε ἀδέλφια, κατά Χριστόν, και παιδιά ἑνός πατέρα, τοῦ Θεοῦ Πατρός. Γι᾽ αὐτό καί ὁ σκοπός, κατά θεία ἐντολή, εἶναι νά ὁδηγηθεῖ ὁ ἄνθρωπος στήν κατά χάρη θέωση, νά γίνει εἰκόνα τοῦ Θεοῦ ἠθικά και πνευματικά. Αὐτό τό χαρακτήρα τοῦ ἀνθρώπου καί αὐτή τή διάσταση τῆς ζωῆς δίδει ἡ χριστιανική Ἀγωγή. Καί μαζί μέ τόν ἄνθρωποπολίτη τῆς κοινωνίας τοῦ κόσμου τούτου διαμορφώνει καί τόν ἄνθρωπο οὐρανοπολίτη.  

Καί κάτι ἀκόμη. Τό Ὀρθόδοξο Χριστιανικό μάθημα στήν Ἐκπαίδευση καλεῖται νά ἀναπληρώσει κενά παιδαγωγίας καί ἤθους τῶν Φιλολογικῶν μαθημάτων. Κείμενα ἀντιπαιδαγωγικά ὅπως στό Ἀνθολόγιο Β´ Γυμνασίου, σ. 44, ἤ σσ. 40- 42, πού οἱ μαθητές καλοῦνται: «να γράψουν τίς προδιαγραφές γιά την ἐμφάνιση καί τή συμπεριφορά τῆς ἰδεώδους ἑταίρα», νά ἀπαντήσουν: «ποιά καλλυντικά ἀναφέρονται καί σέ ποιά σημεῖα τοῦ σώματος τῆς Ἑταίρας χρησιμοποιοῦνται».

Ἤ πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε την προσβολή στό πρόσωπο τοῦ μαθητῆ, πού γίνεται μέ τόν ὁρισμό τοῦ νοῦ στά Κείμενα τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας Γ´ Γυμνασίου σσ. 164-168, ὅταν τόν διδάσκουμε: «ἀπό τῆς μυλωνοῦς τόν πισινό μή ζητᾶς ὀρθογραφία. Ὁ πισινός τῆς μυλωνοῦς εἶναι ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου. Εἶχα διαβάσει πολλούς ὁρισμούς τοῦ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦτος μοῦ φάνηκε ὁ πιό καταπληκτικός καί μοῦ ἄρεσε» (χρειάζονται σχόλια;).

4. Κοινωνικοί λόγοι:

Ὁ Ρῶσος συγγραφεύς Σολτζενίτσιν, ὁ ὁποῖος δοκιμάστηκε πολύ στό χῶρο τῆς ἀθεΐας καί ἐβίωσε τήν ἔλλειψη τοῦ θείου λόγου, γράφει χαρακτηριστικά: «ὁ κόσμος θά ἦταν ἐντελῶς διαφορετικός ἐάν δέν ὑπῆρχε ἡ ὀρθόδοξος θεία Λατρεία». Πράγματι ὁ θεσμός τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ Λατρεία τοῦ Θεοῦ συνέχει καί συγκροτεῖ καί συγκρατεῖ τήν Κοινωνία τῶν ἀνθρώπων.

Μπροστά στό θεσμό καί τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴδιοι, ὅλοι ἔχουν τις ἴδιες ὑποχρεώσεις καί τά ἴδια δικαιώματα. Ὅλοι μοιράζονται λύπες καί χαρές, πόνους καί δάκρυα, πλοῦτο καί φτώχια. Ἡ ἀγάπη καί δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἑνώνει πλούσιους καί φτωχούς, σοφούς και ἀγραμμάτους, ἐχθρούς καί φίλους. Καμμιά ὁμάδα ἀνθρώπων δέν κοινωνικοποιήθηκε χωρίς θρησκεία, καί καμία ὁμάδα ἀνθρώπων δεν ἀπέδωσε δικαιοσύνη, ἀλληλεγγύη καί ἀνιδιοτελῆ ἀγάπη στά μέλη της χωρίς τήν ἀναφορά καί παρουσία τοῦ Θεοῦ. Ὁ χριστιανός ἀγαπᾶ – πρέπει νά ἀγαπᾶ– τόν ἄνθρωπο ὡς ἄνθρωπο καί εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, πρίν ἀκόμη τόν γνωρίσει ὡς πρόσωπο. Αὐτή εἶναι ἡ χριστιανική διδασκαλία, ἡ ὁποία κοινωνικοποιεῖ ἀληθινά καί ὄχι κατ᾽ ἐπίφαση τόν ἄνθρωπο. Καί ἡ συμβολή της καί ἡ δυναμική της στήν κοινωνικοποίηση τοῦ ἀνθρώπου γίνεται σαφέστερη καί ἀκριβέστερη στή Θεία Λατρεία με τή δική της ἀρχιτεκτονική, μέ τή δική της ζωγραφική, μέ τή δική της Μουσική καί Λογοτεχνία (ποιητικό- λειτουργικό λόγο) καί μέ τή σύνθεση ὅλων αὐτῶν ὁδηγεῖ σέ θεολογική μεταρσίωση καί καθολική συμμετοχή τοῦ ἀνθρώπου.Ὅλα αὐτἀ, καί πολλά ἄλλα, θά τά στερήσουμε ἀπό τά παιδιά μας μέ φροῦδες αἰτιολογίες καί «προφάσεις ἐν ἁμαρτίαις»; Μέ τό κίβδηλο ἐπιχείρημα κάποιων ὅτι σέ κάποια σχολεῖα, στά ὁποῖα φοιτοῦν καί ἀλλοδαποί ἑτερόδοξοι ἤ ἀλλόθρησκοι μαθητές θά ἀλλάξουμε κι ἐμεῖς τον χαρακτήρα τοῦ ὀρθοδόξου χριστιανικοῦ μαθήματος καί τῆς Ἑλληνικῆς Ἱστορίας καί Ἀγωγῆς;

Ἄς σημειωθεῖ ὅτι οἱ ἀλλοδαποί μαθητές καί μάλιστα οἱ μή ὀρθόδοξοι, οἱ ὁποῖοι ἀπαλλάσσονται ἀπό τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἶναι ἐλάχιστοι καί πολλοί ἀπ᾽ αὐτούς δέν κάνουν χρήση τοῦ δικαιώματός τους γιά δυό κυρίως λόγους:

πρῶτον γιατί προέρχονται ἀπό χῶρες ὑπανάπτυκτες καί μέ πολιτισμό θρησκευτικό, ἐθνικό, κοινωνικό, πολύ κατώτερο ἀπό αὐτό πού συναντοῦν στή χώρα μας καί μάλιστα ἐπιλέγουν νά προσοικειωθοῦν ἑλληνισμό καί ὀρθοδοξία, γιά να ἐνταχθοῦν καί νά ἀφομοιωθοῦν στήν ἑλληνορθόδοξη κοινωνία

δεύτερον, πέραν ἀπό τίς ὅποιες παραδόσεις φέρουν μαζί τους, ἐπιθυμοῦν καί ἐπιδιώκουν νά γνωρίσουν νά μαθητεύσουν στό νέο ἐπιλεγόμενο περιβάλλον φιλοξενίας τους: θρησκευτικό, ἐθνικό, περιβαλλοντολογικό ἐξ ἐπόψεως ἱστορικῶν μνημείων καί ἱερῶν σεβασμάτων τῆς Ὀρθοδοξίας ἤ καί γιά νά ἀφομοιωθοῦν μέ αὐτό, προκειμένου να ἀναβαθμίσουν τό πνευματικό και κοινωνικό ἐπίπεδό τους καί νά ἀντιμετωπίσουν τίς ὅποιες τυχόν δυσκολίες συναντήσουν. Σ᾽ αὐτούς τούς μαθητές ἐμεῖς θα ὑποτιμήσουμε τήν προσφορά τῶν ὑπέροχων ἀξιῶν τῆς ζωῆς, πού ἐμεῖς κατέχουμε, ἐνῶ ἐκεῖνοι λόγῳ τῆς προέλευσής τους στεροῦνται καί δέν γνωρίζουν;

Οἱ ὅποιες ἐνστάσεις ἐκ τοῦ ἀντιθέτου καταρρίπτονται καί ἀπό την ἑλληνορθόδοξη παράδοση τῆς Παιδείας καί τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἄλλωστε ἡ Παιδεία τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους ἀπό τῆς ἱδρύσεώς του μέχρι σήμερον ἐνστερνίζεται, σύν τοῖς ἄλλοις, ἔργῳ τε καί λόγῳ, το ὑπερεθνικό κήρυγμα τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «οὐκ ἔνι (δέν ὑπάρχει) Ἕλλην καί Ἰουδαῖος, περιτομή καί ἀκροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δοῦλος, ἐλεύθερος, ἀλλά τά πάντα καί ἐν πᾶσι Χριστός» (Κολ. 3,11). Πληρέστερη ἀπάντηση στο θέμα μᾶς δίδει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων μέ τίς ἑξῆς χαρακτηριστικές ἐπισημάνσεις του: Ὁ Θεός «ἐποίησέ τε ἐξ ἑνός αἵματος πᾶν ἔθνος ἀνθρώπων κατοικεῖν ἐπί πᾶν το πρόσωπον τῆς γῆς, ὁρίσας προστεταγμένους καιρούς καί τάς ὁροθεσίας τῆς κατοικίας αὐτῶν» (Πρ.17,26).

***

ΛΟΓΟΣ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΝ (3ο)

5. Ἐκκλησιαστικοί λόγοι: Λόγοι ἐκκλησιαστικοί καί ἐκκλησιολογικοί δέν ἐπιτρέπουν τό Μάθημα τῶν θρησκευτικῶν στήν Ἐκπαίδευση νά ἔχει προαιρετικό -ἐπιλεγόμενο χαρακτήρα οὔτε τό περιεχόμενό του νά περιπέσει σέ χαρακτήρα θρησκειολογικό, πολιτισμικό ἤ ὅ,τι ἄλλο μή Ὀρθόδοξο, θεολογικό κατ᾽ ἀκρίβεια. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι ἡ κατ᾽ ἐξοχήν χώρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐκτός τοῦ ὅτι τό 95% τοῦ πληθυσμοῦ της εἶναι Ὀρθόδοξο χριστιανικό εἶναι καί παγκόσμιο Κέντρο τῆς ὀρθοδόξου ΧριστιανικῆςΘεολογίας, εἶναι ἡ Μητρόπολις τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ Θεολογικές Σχολές τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης καλλιέργησαν καί καλλιεργοῦν ἀκόμα τήν Ὀρθόδοξη θεολογία, καί τά θεολογικά συγγράμματα ἐπιφανῶν καθηγητῶν θεολόγων μεταφράζονται σχεδόν σέ ὅλες τις γλῶσσες τοῦ κόσμου καί διδάσκονται στίς ἀνά τόν κόσμο Θεολογικές Σχολές.... Πτυχιοῦχοι τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν και Θεσσαλονίκης ἔγιναν καί γίνονται καθηγητές τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν ἀνά τόν κόσμον. Πτυχιοῦχοι τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν Ἀθηνῶν καί Θεσσαλονίκης εἶναι καί οἱ περισσότεροι ἐπίσκοποι τῆς διασπορᾶς, τῶν βαλκανικῶν χωρῶν, τῆς Ἀσίας, τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Εὐρώπης, τῆς Ἀμερικῆς κ.λπ., καθώς καί οἱ ἱερεῖς τῶν ὀρθοδόξων χριστιανικῶν ἐνοριῶν τῆς οἰκουμένης.

Δέν μποροῦμε νά φαντασθοῦμε ὅτι τό Μητροπολιτικό Κέντρο τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ Ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἐπιφυλάσσει ἐκπλήξεις, παγκοσμίως, ἀρνητικές γιά την Ὀρθοδοξία καί τήν Παιδεία της. Ἔπειτα, τί θά ποῦμε ὡς ἑλληνόφωνη Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἐκκλησία στήν ξενόγλωσση Ὀρθοδοξία, πού ἀσχολεῖται ἐρευνητικά–ἐπιστημονικά μέ τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία τῶν Ἑλλήνων Πατέρων, τήν Ἁγιολογία μας καί μέ πολλούς ἑλληνομαθεῖς ἐπιστήμονες; Θα τούς ποῦμε δηλαδή, ὅτι στήν Ἑλλάδα ἐγκαταλείπουμε τούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τήν ἁγιοπνευματική παράδοση καί ἀσχολούμαστε μέ τήν «μεταπατερική» ἤ τή «συναφειακή θεολογία» και τήν θρησκειολογία ἤ μέ τήν «Ὀρθόδοξη Θρησκειολογία τῶν Θρησκειῶν»; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ ὁποία και σήμερα συνεχίζει καί μέ τήν ἀκρίβεια τῆς Πίστεως καί τῆς ζωῆς να ἀναδεικνύει νέους ἁγίους, ἀσκητές καί θεολόγους θά ἀντικαταστήσει τήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί Πίστη στήν πληρότητά της, με θρησκειολογικά, πολιτιστικά και γνωστικά θρησκευτικά ἀντικείμενα;

6. Θεολογικοί λόγοι: Ἐκτός τῶν προαναφερομένων λόγων σχετικά μέ τό Μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ὑπάρχουν καί θεολογικοί λόγοι, οἱ ὁποῖοι ἐξ ἀντικειμένου δέν ἐπιτρέπουν παρεμβάσεις τῆς Πολιτείας, πού δέν θά συνάδουν μέ τόν χαρακτήρα καί τό ὑποχρεωτικόν τοῦ Μαθήματος. Ἡ Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη εἶναι Πίστη ἐκ θείας Ἀποκαλύψεως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ, διά τῆς ἐνσαρκώσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διά τῆς Παρθένου Μαρίας τῆς Θεοτόκου. Ὡς θρησκεία τῆς θείας Ἀποκαλύψεως φανερώνει καί διδάσκει τήν ἀπόλυτη θεία ἀλήθεια. Αὐτή τήν ἀλήθεια παρέλαβαν οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, ἐβίωσαν καί ἐδίδαξαν οἱ ἅγιοι πατέρες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί αὐτή τήν ἀλήθεια διετύπωσαν ἐν ἁγίῳ Πνεύματι οἱ πατέρες τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων. Ἡ Ἑλλάδα εἶναι χῶρος τῆς θείας Ἀποκαλύψεως. Ἔζησαν και ἔδρασαν σ᾽ αὐτή ἅγιοι Ἀπόστολοι, ἅγιοι καί Μάρτυρες τῆς Πίστεως, ἄφησαν πίσω τους ἱερά προσκυνήματα, ἅγιες εἰκόνες, ἱερά λείψανα, αἵματα μαρτύρων, χάρη καί ἁγιότητα. Ὅλος ὁ ἑλλαδικός χῶρος εἶναι καθαγιασμένος, εἶναι ἕνας ἀπέραντος θεῖος Παράδεισος ἁγίων, μαρτύρων καί ὁμολογητῶν, ἕνα ἱερό καθίδρυμα ἀρχαίων ἱερῶν ναῶν, μοναστηρίων καί ἕνα ἀπέραντο Μουσεῖο κειμηλίων με κορυφαῖο καί μοναδικό αὐτό τοῦ ἁγίου Ὄρους. Αὐτόν τόν περιβάλλοντα θεολογικό χῶρο ἐάν δεν τόν διδασκόμαστε ἐμεῖς καί τά παιδιά μας πῶς θά μπορέσουμε να τόν προσοικειωθοῦμε καί νά τον βιώσουμε; Πῶς θά τόν ἑρμηνεύσουμε στούς ἑαυτούς μας και στούς ἐπισκέπτες– προσκυνητές του;

Κατά συνέπεια, τῶν ὅσων ἀναφέραμε, ἐπισημαίνονται καί τά ἑξῆς χαρακτηριστικά. Ὅσοι προτείνουν νά γίνει τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν Θρησκειολογικό, Γνωστικό, Πολιτιστικό κ.λπ., εἴτε αὐτοί εἶναι λαϊκοί θεολόγοι, εἴτε ἱερωμένοι, εἴτε σύμβουλοι τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου, εἴτε μέλη καί συνεργάτες τῆς «Θεολογικῆς Ἀκαδημίας Βόλου» ἤ ὁποιασδήποτε ἄλλης Ὀργανώσεως, εἴτε εἶναι πολιτικά πρόσωπα τῆς ἑλληνικῆς Πολιτείας, εἴτε αὐτοί εἶναι εἰσηγητές ἤ διαχειριστές κάποιας ἐξουσίας, στό προκείμενο θέμα, νά συνυπολογίσουν καί τά ἀκόλουθα:

α) ὅτι δέν πρέπει νά περιφρονήσουν τόνἙλληνορθόδοξο λαό –τά ἰδεώδη, τήν ἱστορία και τήν Πίστη του

β) ὅτι ἀναγκαστικά θά συγκρουσθοῦν μέ τό καλῶς νοούμενο συμφέρον τοῦ Ἔθνους καί τῆς Πολιτείας

γ) ὅτι μοιραῖα θα συγκρουσθοῦν, καί ἐάν ἀκόμη ἡ Διοικοῦσα Ἐκκλησία συνεχίζει την ἀνοχή της, μέ τήν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, θά ἀποστασιοποιηθοῦν ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, προϋπάρχουσα τῆς Πολιτείας, καί ὡς ἐκ τούτου ὁ χωρισμός τῶν σχέσεων Ἐκκλησίας καί Πολιτείας και εὔκολος–δυνατός δέν εἶναι καί θα βλάψει σοβαρά τό Ἔθνος! Ἐνῶ ἡ Ἐκκλησία: «οὐδέποτε γηρᾷ (=γερνάει)... πολεμουμένη νικᾷ, ἐπιβουλευομένη περιγίνεται, ὑβριζομένη λαμπροτέρα καθίσταται... κλυδωνίζεται, ἀλλ᾽ οὐ καταποντίζεται... παλαίει, ἀλλ᾽ οὐκ ἡττᾶται» (Χρυσόστομος PG 52, 397–398).

δ) ὅτι θα πρέπει πρῶτα νά εἰσηγηθοῦν το κλείσιμο τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, τῶν Μοναστικῶν Κέντρων τῆς Ὀρθοδοξίας ἐντός καί ἐκτός τῆς Ἑλλάδος, τῆς Μοναστικῆς Πολιτείας τοῦ ἉγίουὌρους, ὅπερ ἀδύνατον, καί ἔπειτα νά χαρακτηρισθεῖ τό Μάθημα Θρησκειολογικό!

ε) ὅτι θά πρέπει νά συγκρουσθοῦν καί νά ἀπορρίψουν τούς Φάρους τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ἔργο τῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχείων καί τά ἱστορικά κειμήλια καί ἱστορικά τεκμήρια!

στ) ὅτι πρέπει νά ἐνημερώσουν τόν Ἑλληνικό λαό ποιά χώρα τοῦ κόσμου ἀποστασιοποιήθηκε ἀπό τά ἐθνικά της ἰδεώδη, ἀπό την ἐθνική της ἱστορία καί τόν πολιτισμό της, ἀπό τή Θρησκευτική της Πίστη, ἐπειδή στήν Ἐκπαίδευσή της– σέ κάποια ἀπό τά σχολεῖα της ἐμφανίστηκαν περιστασιακά και παράνομα κάποιοι ἀλλοδαποί μαθητές, μέ παράδοση καί πολιτισμό, κατώτερον ἐμφανῶς τῆς χώρας, πού φιλοξενήθηκαν;

ζ) Τέλος, εάν συμβαίνουν ὅλα τά προαναφερθέντα ἤ πρόκειται νά συμβοῦν, ἄς νομιμοποιήσει (!) ἡ Πολιτεία την εἰσαγόμενη παρακμή: θρησκευτική– ἐθνικοκοινωνική, οἰκονομική καί στήν σχεδόν ἀνύπαρκτη και πρωτόγονη ἐκπαίδευσή τους, ἄς ἐντάξει καί τό δικό μας μεταρρυθμιστικό σύστημα ἀγωγῆς καί παιδείας στά ἀνελέητα ὀθνεῖα καί παρακμιακά στοιχεῖα!

Ἀναντίρρητα, ὅσοι διατείνονται τό Μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν να γίνει ἐπιλεγόμενο καί Θρησκειολογικό, Πολιτισμικό, Γνωστικό, ὀφείλουν οἱ ἴδιοι, ἄλλοι νά ἀπορρίψουν τήν Ὀρθόδοξη θεολογία καί Πίστη, καί ἄλλοι νά τή σχετικοποιήσουν, γιά νά χωρέσει στή «μεταπατερική, συναφειακή» θεολογία, στήν «ὀρθόδοξη θεολογία τῶν θρησκειῶν» καί νά τήν ἐντάξουν στίς ἑτερόδοξες χριστιανικές ὁμολογίες τοῦ προτεσταντισμοῦ. Ἤ ὅπως ἐδῶ καί ἀρκετό καιρό ἐπιδιώκεται ἀπό κάποιους, στό ὄνομα τοῦ πολυπολιτισμοῦ, τῆς νεωτερικότητας καί τοῦ συγχρόνου πνεύματος τῆς παγκοσμιοποιήσεως νά ὁδηγηθοῦμε στό θρησκευτικό συγκρητισμό! Ὅμως ὅλα αὐτά, καί τά ὁποῖα σηματοδοτοῦν διωγμό κατά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν εἶναι δυνατόν νά ὑλοποιηθοῦν. Καί τοῦτο διότι οὔτε οἱ ἐμφορούμενοι ἀπό τό πνεῦμα τῆς Νέας Ἐποχῆς ἤ τῶν διαφόρων ἰδεοληψιῶν εἶναι τόσο ἱκανοί νά κηρύξουν θρησκευτικό καί ἐθνικό διωγμό οὔτε ὁ ἑλληνικός λαός στήν συντριπτική πλειοψηφία το ἀποδέχεται, οὔτε ἡ ἑλληνορθόδοξη παράδοση ὑποχωρεῖ καί ἡττᾶται ἀπό ὀθνεῖα καί παρακμιακά στοιχεῖα. Ἀλλά καί ὁ Πανάγαθος Θεός, ὁ Δημιουργός καί Κυβερνήτης ὅλου τοῦ κόσμου ἐλπίζουμε ὅτι δέν θά τό ἐπιτρέψει.

Ὅμως εὐελπιστοῦμε ὅτι τελικά θά πρυτανεύσει ἡ λογική καί ἡ σύνεση. Εὐχόμαστε κάθε διασπαστική ἐνέργεια, κάποιων, ἀπό την ἑνότητα τοῦ κλάδου τῶν θεολόγων καί ἀπό τήν ἀπόκλιση, ὁρισμένων, ἀπό τήν ὀρθόδοξη παράδοση καί δογματική διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας θά ἀναλήψει καί θά ἀναθεωρηθεῖ, γιά νά συνταχθοῦμε ὅλοι μέ τίς πρωτοβουλίες καί τίς θέσεις τῆς ΠΕΘ γιά τό ΜατΘ καί νά συναγωνισθοῦμε ἀπό κοινοῦ ὑπό την αἰγίδα καί τήν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. «ἡ ἰσχύς ἐν τῇ ἑνότητι» , και «ἡ ἑνότης ἐν τῇ πίστει».

Και από: http://thriskeftika.blogspot.com/2011/01/2.html

                                                                          Πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2011/01/1.html

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel