Ζωηφόρος

Προβληματισμοί για το «Πρόγραμμα Σπουδών στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνάσιου» και τον «Οδηγό Εκπαιδευτικού», της Ελένη Βασσάλου,

Προβληματισμοί

για το «Πρόγραμμα Σπουδών

στα Θρησκευτικά Δημοτικού και Γυμνάσιου»

και τον «Οδηγό Εκπαιδευτικού»

της Ελένη Βασσάλου


Θεολόγου

***

Περίληψη θέματος:

Τα νέα Προγράμματα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών που εφαρμόζονται πιλοτικά στην υποχρεωτική Εκπαίδευση, μολονότι θέτουν υψηλούς παιδαγωγικούς στόχους, όμως παρουσιάζουν πολύ σοβαρά προβλήματα. Αυτά αφορούν την ηλικία των μαθητών, τον όγκο των ετερόκλητων εννοιών των θεματικών ενοτήτων, τον πρόδηλο θρησκευτικό συμφυρμό σε συνδυασμό με την απουσία της ουσιώδους αλήθειας του Χριστού ως Σωτήρα των ανθρώπων, την παράλληλη παρουσίαση των Αγίων, των Μυστηρίων, της ασκήσεως και της προσευχής της Εκκλησίας, με φαινομενικά αντίστοιχες καταστάσεις διαφόρων θρησκευμάτων. Οι μαθητές καλούνται να διδαχτούν τα προηγούμενα θέματα συνδυαστικά από την Γ΄ Δημοτικού. Ταυτοχρόνως, για λόγους παιδαγωγικούς, ενθαρρύνονται «να αναγνωρίσουν, να καλλιεργήσουν και να εμπιστευτούν τις δικές τους προσωπικές αξίες και πεποιθήσεις πάνω σε ζητήματα θρησκείας και πίστης»(Ο.Ε.σ.68), να συμμετέχουν στις γιορτές των θρησκειών εισερχόμενοι «συναισθηματικά και διανοητικά στην καρδιά μιας θρησκείας» (Ο.Ε.σ.78), να αναγνωρίζουν «την ουσία μιας θρησκευτικής τελετουργίας» (Ο.Ε.σ.88). Η διαχείριση αυτών των ζητημάτων χρήζει προσοχής και γόνιμου διαλόγου.

***

Το Υπουργείο Παιδείας, δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων σε συνεργασία με το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, στο πλαίσιο υλοποίησης της Πράξης «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ (Σχολείο 21ου αιώνα) – Νέο πρόγραμμα σπουδών, στους Άξονες Προτεραιότητας 1,2,3 - Οριζόντια Πράξη» εκπόνησαν «Πρόγραμμα Σπουδών» για το μάθημα των Θρησκευτικών από την Γ΄ Δημοτικού έως τη Γ΄ Γυμνασίου και αντίστοιχα «Οδηγό Εκπαιδευτικού». Στην Έκθεση που ακολουθεί εντοπίζονται οι θέσεις των ανωτέρω πονημάτων και τα προβλήματα που δημιουργούν.

Α. «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΣΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ»

α.       Ενώ ομολογείται ότι από το 2002 «το ΜτΘ απομακρύνεται από τον κατηχητικό χαρακτήρα του και είναι ένα μάθημα εγκεντρισμένο μεν στην Ορθόδοξη παράδοση όμως με σαφέστατα γνωσιακό, μορφωτικό και παιδαγωγικό χαρακτήρα» και ότι στα βιβλία (Δημοτικού και Γυμνασίου) που γράφτηκαν από το 2003 έως και το 2006 «η θρησκευτική ύλη προσεγγίζεται με πνεύμα διαλόγου, ελευθερίας και καταλλαγής, χωρίς ομολογιακή εμμονή, κατηχητισμό, φανατισμό ή μισαλλοδοξία… βοηθά στην κατανόηση της Παράδοσης και εκφράζει τον θρησκευτικό πολιτισμό μας με σεβασμό προς κάθε ετερότητα» (σ. 10), προωθούνται αλλαγές με σκεπτικό την υποτιθέμενη «θρησκευτική απομόνωση», τη «συνάντηση και ειρηνική συνύπαρξη των ανθρώπων, ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές και πολιτικές πεποιθήσεις και διαφορές τους…» (σ. 11 κ.ε.) χωρίς τα προηγούμενα βιβλία να αντιτίθενται ή να εμποδίζουν τους επιδιωκόμενους στόχους.

β.       Το νέο «Πρόγραμμα Σπουδών» ενώ δηλώνει ότι προωθεί με σύγχρονους παιδαγωγικούς τρόπους τη «μάθηση μέσα από τη θρησκεία» (σ.12), τον «θρησκευτικό γραμματισμό» με στόχο τον «πολιτισμικό εγκλιματισμό» όλων των μαθητών «ανεξαρτήτως εθνικής καταγωγής ή θρησκευτικής και ομολογιακής ταυτότητας» και τη «θεμελίωση της χριστιανικής μαρτυρίας στη σχολική εκπαίδευση σε ένα άλλο υψηλότερο πνευματικό και θεολογικό επίπεδο» (σ. 16) δημιουργεί τα παρακάτω πολύ σοβαρά προβλήματα, τα οποία αναφέρουμε, όπως εμφανίζονται στη σειρά των σελίδων του «Προγράμματος Σπουδών»:

1.         Ο προβλεπόμενος αριθμός θεμάτων είναι υπερβολικός και το περιεχόμενο των αντίστοιχων εννοιών βαρύ για την ηλικία των μαθητών του Δημοτικού και Γυμνασίου. Ακόμη και οι μαθητές της Β΄ Λυκείου, μέχρι σήμερα, δυσκολεύονται να μάθουν περιορισμένο αριθμό βασικών εννοιών των άλλων θρησκευμάτων και συχνά τις μπερδεύουν. Είναι απίστευτο, πώς Παιδαγωγοί εισηγούνται τόσα νέα και ιδιαίτερα θέματα Χριστιανισμού και θρησκευμάτων σε μικρά παιδιά. Είναι ορατό ότι, παρά τους παιδαγωγικούς στόχους, οι μαθητές θα τα υπεραπλουστεύσουν, θα τα εξισώσουν και θα τα ισοπεδώσουν.(1) Οι εκπονήσαντες το «Πρόγραμμα Σπουδών» ομολογούν τα προβλήματα κατανόησης ως υπαρκτά.(2) Είναι δυνατόν να προσδοκούν «επάρκειες των μαθητών στο τέλος του κύκλου» στη Δ΄ Δημοτικού σε τόσα αντικείμενα και επίπεδα; (σ.45-46) Όσο απλή κι αν γίνει η προσέγγιση, σκέπτονται σε ποια ηλικία απευθύνονται και ποια σύγχυση οι μαθητές θα αποκομίσουν από αυτόν τον κύκλο;

2.         Χρησιμοποιείται ο όρος «Αβρααμικές θρησκείες» (σ. 29) προσδιορίζοντας τον Ιουδαϊσμό και το Ισλάμ, ενώ στον «Οδηγό Εκπαιδευτικού» υπό τον όρο «Αβρααμική παράδοση» αφήνεται να προσδιοριστεί επίσης και ο Χριστιανισμός.(3)

3.         Στην Ε΄ Δημοτικού οι μαθητές καλούνται «να προσεγγίσουν την προσωπικότητα του Ιησού ως δασκάλου» (σ. 47) και «να τον αξιολογήσουν» (σ. 48), ως να είναι στοιχείο του φυσικού κόσμου ή ένας απλός άνθρωπος όπως κι εμείς.

Είναι υπό διερεύνηση, αν το βιβλίο θα εξηγεί στους μαθητές την αλήθεια ότι ο Χριστός είναι ο Θεός, είναι ο Πατέρας μας, είναι ο Δημιουργός όλου του κόσμου που έγινε και άνθρωπος, από αγάπη, για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων. Αυτή η απλή αλήθεια σε λίγες γραμμές αποτυπώνεται στο Σύμβολο της Πίστεως. Άραγε, ποια έννοια ή ενέργεια ανθρώπινη υπερβαίνει σε αγάπη, καταλλαγή, μεγαλείο, αλήθεια, τιμή του ανθρώπινου προσώπου, σεβασμό της ετερότητάς του, νίκη της αμαρτίας και του θανάτου, δυνατότητα αιώνιας ζωής από την ενανθρώπηση του Κυρίου; Η αξία του Ιησού ως δασκάλου δεν έγκειται στην τέχνη του λόγου του, αλλά στο ποιος είναι αυτός που διδάσκει και για ποιο λόγο.

Η προσέγγιση των Παιδαγωγών ολοκληρώνεται με την παρουσίαση των «Μεγάλων δασκάλων θρησκειών του κόσμου» Μωάμεθ, Κομφούκιο, Βούδα» (σ. 48). Άραγε, ποια ωφέλεια μπορεί να υπάρχει για τους μαθητές, όταν γνωρίσουν και αξιολογήσουν τον Ιησού ως δάσκαλο σε συνδυασμό με τους «Μεγάλους δασκάλους θρησκειών του κόσμου»; Το ζητούμενο είναι αν οι μαθητές μας γνωρίσουν εκείνον που ουσιαστικά τα βοηθάει στο «τσουνάμι» της ζωής τους. Έπειτα, πόσο δικαιωμένοι είμαστε ως δάσκαλοι ή θεολόγοι, όταν δεν θα έχουμε δώσει το πιο ουσιαστικό στοιχείο ως γνώση και δυνατότητα ζωής;

Στην Κ.Δ. ο Χριστός αποκαλύπτεται Σωτήρας, όχι απλώς δάσκαλος: «καὶ εἶπεν αὐτοῖς ὁ ἄγγελος· μὴ φοβεῖσθαι. ἰδοὺ γὰρ εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαρὰν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντὶ τῷ λαῷ, ὅτι ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον σωτήρ, ὅς ἐστι Χριστὸς Κύριος» (Λουκ.2, 10-11). Ακόμη κι αν οι Παιδαγωγοί του Υπουργείου Παιδείας και του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου δέχονται την Καινή Διαθήκη απλώς ως ιστορικό μνημείο, και όχι μνημείο της αποκαλύψεως του μόνου Θεού, λειτουργούν αντιεπιστημονικά, διότι αποκρύπτουν από τους μαθητές τη σημαντικότερη πληροφορία γι’ αυτούς, για τη ζωή και τη σωτηρία της, η οποία περιέχεται σ’ αυτό το μνημείο και η οποία κορυφώνεται κι επαληθεύεται με την εκ νεκρών ανάσταση του Κυρίου. Αν μιλούσαμε σε χώρο άλλης επιστήμης ή συνδικαλισμού, πώς θα ονομάζαμε την πράξη απόκρυψης του ουσιωδέστερου στοιχείου κατά την έρευνα μιας υπόθεσης;

Τι να πούμε βέβαια, αν αυτή η απόκρυψη διενεργείται σε βάρος αθώων και ευάλωτων υπάρξεων, όπως τα παιδιά, και μάλιστα, με τη συνδρομή εκείνων που έχουν ταχθεί να τα υπηρετήσουν; Ποια η θέση τους ενώπιον του Κυρίου, όταν γι’ αυτήν την αποκάλυψη ανέβηκε στο Σταυρό και έδωσε το πανάγιο Αίμα του;

Στον «Οδηγό Εκπαιδευτικού» για τη Β΄ Γυμνασίου (σ. 55), γίνονται, παρεμπιπτόντως, δύο αναφορές στο πρόσωπο του Χριστού. Η πρώτη, με αφορμή το θέμα της εικονομαχίας: «η εικόνα στην Εκκλησία αναδεικνύεται σε ένα κρίσιμο πεδίο αποδοχής - πρόσληψης και ταυτόχρονα αναφοράς του κόσμου και της ύλης, με ένα τέτοιο τρόπο που να εμπνέει, να καθαγιάζει και να σώσει. Μέσα από αυτήν την προσέγγιση, το πρόσωπο του Χριστού, ως τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος, αναδεικνύεται ως η κατεξοχήν «εικόνα».

Η δεύτερη, με αφορμή το ερώτημα «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;»: «Ο πυρήνας της Θ.Ε. είναι η Χριστολογία. Οι μαθητές είναι πλέον σε θέση να αναγνωρίσουν και να αποτιμήσουν σφαιρικά και κριτικά τις διάφορες διαστάσεις του προσώπου του θεανθρώπου Χριστού, μέσα από τα θαύματα και τα γεγονότα της ιστορικής παρουσίας του». Όμως και στις δύο αυτές αναφορές δε φαίνεται ότι δίδονται εξηγήσεις και επισημάνσεις της κορυφαίας διδασκαλίας, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Θεάνθρωπος και Σωτήρας του κόσμου.

4.         Είναι απίστευτο πώς οι Παιδαγωγοί μας κατόρθωσαν να συνδυάσουν σε μία θεματική ενότητα της Ε΄ Δημοτικού ετερόκλητες έννοιες και πρακτικές με αντίθετο περιεχόμενο.

Ξεκινούν από τους βίους των Αγίων που συνδέονται με τη μετάνοια και Εξομολόγηση, τη νηστεία και την άσκηση στο Χριστιανισμό, και καταλήγουν στη Γιόγκα και το διαλογισμό του Ινδουισμού και του Βουδισμού (σ.50). Γιατί τόση σύγχυση και αποπροσανατολισμός;

5.         Στα θέματα της Στ΄ Δημοτικού (σ. 57) διδάσκεται η ενότητα «Άγιοι άνθρωποι». Οι μαθητές θα γνωρίσουν, σύμφωνα με τους Παιδαγωγούς μας, από τα κείμενα της Αγίας Γραφής, τους χριστιανούς ασκητές και μάρτυρες, τις αρετές τους, μέχρι τους «αγίους ανθρώπους στις θρησκείες του κόσμου: Βούδα, Κομφούκιο, Μωάμεθ, Βισνού (Κρίσνα), Δαλάι Λάμα, Γκάντι και πολλά άλλα πρόσωπα, ιστορικά ή μυθικά». Στη δε Γ΄ Γυμνασίου (σ. 91) «η μαρτυρία και προσφορά της πίστης στον σύγχρονο κόσμο» εκτείνεται από τον Γέροντα Πορφύριο μέχρι το Δαλάι Λάμα, ο οποίος «όλως τυχαία» είναι το μόνο πρόσωπο που υπάρχει και στις δύο ενότητες.

Παρόμοια σύγχυση επικρατεί για το θέμα της αγιότητας στον «Οδηγό Εκπαιδευτικού» (πργ. 3, σ. 53). Εφόσον δέχεται ότι «το νοηματικό και εμπειρικό βάθος» της αγιότητας είναι «η φιλία και ομοίωση του ανθρώπου με το Θεό», πώς την αναγνωρίζει στις άλλες θρησκείες; Ποιον Θεό εννοεί; Μήπως ότι όλοι οι «θεοί» είναι το ίδιο ή ότι είναι όμοια ανθρώπινες επινοήσεις - επομένως και ο Χριστός είναι επίσης ένα είδωλο, μια επινόηση - ή ότι τελικά ο άνθρωπος αναδεικνύει τον εαυτό του ως θεό;

Β. «ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ - ΟΔΗΓΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

- ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ»

Σε συνδυασμό όσων ήδη εντοπίσαμε στο «Πρόγραμμα Σπουδών», ο «Οδηγός Εκπαιδευτικού» παρουσιάζει, επίσης, τα παρακάτω προβλήματα:

1.         Επιλέγονται παραδείγματα (σ. 17 και 25) ώστε να διευκολύνεται η δικαιολόγηση των μεταρρυθμίσεων, χωρίς να προκύπτει ότι αυτές αποτελούν αίτημα ή ανάγκη του ελληνικού λαού. Αναγνωρισμένοι επιστήμονες που αμφισβητούν τις σχεδιαζόμενες μεταρρυθμίσεις, καθώς και αντίστοιχες εργασίες – κριτικές, ενώ έχουν εκδοθεί και υπάρχουν, επίσης, στο διαδίκτυο, προκλητικά περιφρονούνται.(4)

2.         Στο βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού (πργ2, σ. 53) είναι συγκεχυμένη η άποψη αναφορικά με τους διωγμούς εναντίον των Χριστιανών. Ήταν απλώς σύγκρουση του κατεστημένου προς κάποιους που «ειρηνικά», όπως γράφουν, ήθελαν τι; Πώς δικαιολογείται αυτή η στάση;

3.         Οι θρησκείες πλέον δεν αντιμετωπίζονται με βάση το περιεχόμενο της πίστης, αλλά ως ποικιλία θρησκευτικών προσανατολισμών, όπως εκδηλώνονται στην καθημερινή ζωή;». Έτσι παρακάμπτεται το ερώτημα σε ποια θρησκεία υπάρχει η αλήθεια και η αποκάλυψη του Θεού. Όλες θεωρούνται ως εκφράσεις πλουραλισμού και ποικιλίας του πολιτισμού.

4.         Ενθαρρύνονται οι μαθητές να λειτουργήσουν στην καρδιά μιας θρησκείας, εμπιστευόμενοι τις δικές τους πεποιθήσεις.(5)   Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι:

  • Είναι κατάλληλη η ηλικία προς την οποία όλα αυτά αναφέρονται;
  • Με δεδομένο ότι οι μαθητές δε γνωρίζουν στη συντριπτική τους πλειοψηφία την πίστη τους, με ποια βάση να εμβαθύνουν σε τόσα νέα και εντελώς διαφορετικού περιεχομένου στοιχεία, καθώς και να τα αποκρυπτογραφήσουν;
  • Αν πάλι μείνουν στην επιφάνεια ενός θέματος και δεν το γνωρίσουν, δεν είναι ορατό ότι απλοποιώντας τα πράγματα, θα εκλάβουν ανάλογα και το περιεχόμενο, επίσης, της δικής τους πίστης;
  • Η λειτουργία των μαθητών «στην καρδιά μιας θρησκείας, εμπιστευόμενοι τις δικές τους πεποιθήσεις» δεν οριοθετείται. Οι γιορτές τις οποίες καλούνται να γνωρίσουν, δεν είναι απλώς ένα γεγονός χαράς, αλλά, επίσης, έκφραση προσευχής και λατρείας των πνευματικών δυνάμεων που αντιπροσωπεύουν. Τα σύμβολα τα οποία καλούνται να συλλέξουν π.χ. «πολλών ειδών Μαντάλα», δεν είναι μόνο διακοσμητικά μιας μαθητικής σύνθεσης, αλλά παραπέμπουν στις μαγικές τελετές των Ανατολικών θρησκειών και στις αντίστοιχες δαιμονικές επικλήσεις. Αν οι μαθητές θελήσουν να πραγματώσουν αυτό που τους καλεί ο «Οδηγός Εκπαιδευτικού»: «να αναγνωρίσουν την ουσία μιας θρησκευτικής τελετουργίας» και «να εισέλθουν συναισθηματικά και διανοητικά στην καρδιά μιας θρησκείας», ουσιαστικά μετέχουν σε λατρείες οι οποίες όμως, όπως αποκαλύπτουν οι λειτουργοί τους, έχουν πραγματική (υπερφυσική) δύναμη.(6)

Ποιος θα πάρει την ευθύνη για μια τέτοια πορεία των μαθητών μας και ποιος θα την εμποδίσει, όταν όλα αυτά δε λειτουργούν με γνώμονα το πανανθρώπινο άγιο θέλημα του ενανθρωπήσαντος Χριστού που ελευθερώνει από τις πλανεμένες αντιλήψεις και πρακτικές, αλλά με βάση το προσωπικό θέλημα του κάθε άσχετου - λόγω ηλικίας και ελλείψεως Αγιοπνευματικής πείρας - μαθητή;

Αλήθεια μπορούμε να παίζουμε με τα δαιμόνια στο όνομα ενός πλουραλισμού; Ή θεωρούμε ότι αυτά είναι ανοησίες, μολονότι υπάρχουν οι ομολογίες τόσο των λειτουργών των θρησκειών, όσο και των Χριστιανών που ήταν προηγουμένως πιστοί αυτών των χώρων; Όταν ο Υιός του Θεού αυτοαποκαλύφθηκε για να καθαρίσει το τοπίο των αδιεξόδωνΒ περί Θεού και σωτηρίας αντιλήψεων, και να μας απαλλάξει από την καταδυνάστευση των δαιμόνων ήταν άραγε μισαλλόδοξος; Δεν γνώριζε τι έκανε και γνωρίζουμε εμείς;

Αν γίνουμε αληθινοί Χριστιανοί, τότε εξαφανίζεται η μισαλλοδοξία και κάθε είδους αυτάρκεια, επειδή η ψυχή φωτίζεται και ενδυναμώνεται από εκείνον που είναι ο μόνος Αναμάρτητος. Προς αυτή την κατεύθυνση να στρέψουμε το μάθημα, με αυτές τις ιδέες να υποψιάσουμε τους μαθητές μας, χωρίς υπεροψία, χωρίς υποτίμηση της αξίας του συνανθρώπου και των δυνατοτήτων του, και χωρίς να βάλουμε σε ορατό κίνδυνο την προσωπικότητά τους. Είναι καταφανές ότι οι μαθητές μας ως αθωράκιστοι και ανύποπτοι - επειδή οι προσφερόμενες γνώσεις θα προέρχονται από το χώρο εμπιστοσύνης του σχολείου τους - θα πέσουν εύκολα, χωρίς αντιστάσεις, θύματα των παγίδων του «ανθρωποκτόνου». Δε νομίζω να επιθυμούμε να πετύχουμε τέτοια αποτελέσματα.

Ιερά Μητρόπολις Κυδωνίας και Αποκορώνου, Χανιά.

18. 1. 2012

Υποσημειώσεις

1.      Για παράδειγμα, όταν οι μαθητές της Γ΄ Δημοτικού θα διδαχτούν πόσο σημαντική είναι η ημέρα της Κυριακής για τους Χριστιανούς, για τη σημασία της καμπάνας, του ναού, των κεριών, των εικόνων, του Σταυρού, θα διδαχτούν, επίσης, για «το Σάββατο των Εβραίων: Στη συναγωγή (ραββίνος, τορά, κεριά, μενορά, κιπά, τεφιλίν)», για την «Παρασκευή των Μουσουλμάνων: Στο τζαμί ή τέμενος (Kοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης ιμάμης, νίψεις προσώπου, χεριών και ποδιών, βγάλσιμο παπουτσιών, μάσμπαχ, κατεύθυνση προσευχής κήρυγμα)», για τα «Σύμβολα θρησκειών του κόσμου: Ο σταυρός, ο ιχθύς, η άμπελος, ο πέλεκυς το άστρο του Δαβίδ, η Μενορά, η ημισέληνος, το όνομα του Αλλάχ, η σβάστικα (Ινδοϊσμός- ζαϊνισμός), το γιν και το γιανγκ, το ωμ ο τροχός της διδασκαλίας του Βούδα (ντάρμα), ο λωτός, το σύμβολο της μη βίας (αχίμζα)», «Π. Σ.» σ.31.

Στη διδακτική ενότητα «Η χαρά της γιορτής. Τα Χριστούγεννα» οι μαθητές της Γ΄ Δημοτικού θα διδαχτούν για τα γενέθλιά τους, τα δώρα που παίρνουν, τις μέρες των χριστιανικών γιορτών και τη γιορτή των τριών Ιεραρχών, για τα Χριστούγεννα, τα σχετικά κείμενα της Κ.Δ. για τη γέννηση στη φάτνη, τους βοσκούς, τους μάγους και τη φυγή στην Αίγυπτο, για κάλαντα στην Ελλάδα και τον κόσμο, για τα έθιμα Χριστουγέννων και Πρωτοχρονιάς, για τη Γέννηση του Χριστού στο Κοράνι, για τις «γιορτές Θρησκειών του κόσμου: Ρος Ασανά: Η αρχή της χρονιάς για τους Εβραίους (σύμβολα: ρόδια, μέλι, ένα καινούργιο ρούχο), το τέλος του Ramadan των Μουσουλμάνων, Holi: Το τέλος του χειμώνα και η αρχή της άνοιξης για τους Ινδουϊστές (φωτιές, χρωματιστά νερά, κόκκινη σκόνη)». Στις δε δραστηριότητες αντί να διοργανώσουν π.χ. μια θεατρική παράσταση με θέματα από τη γιορτή των Χριστουγέννων, τα έθιμα κ.α. προτείνεται από το «Πρόγραμμα Σπουδών» «μια γιορτή γενεθλίων ενός μαθητή στην τάξη», «Π. Σ.», σ. 32.

Αλήθεια, τόσες διαφορετικού περιεχομένου έννοιες, με όποιον παιδαγωγικό τρόπο κι αν προσφερθούν, είναι δυνατόν οι μαθητές της Γ΄ Δημοτικού να τις διακρίνουν; Προς τι όλος αυτός ο συμφυρμός; Αντίστοιχα προβλήματα παρουσιάζουν, επίσης, οι πίνακες «Πρόγραμμα Σπουδών» 35, 36, 38, 41, 42, 44, 48, 50, 51, 57, 59, 72, 81, 91, 92, 93.

2.   Οδηγός Εκπαιδευτικού, «Είναι ωστόσο επίσης βέβαιο, πως η κατανόηση αυτών των ζητημάτων δεν είναι αρκετή για να λειτουργήσει η συγκεκριμένη γνώση «οργανικά» στη ζωή παιδιών που συνεχώς κατακλύζονται από κατακερματισμένες και αντιφατικές πληροφορίες οι οποίες τους προκαλούν σύγχυση και παθητικότητα», σ. 85.

3.       Ο.π., 5. Μονοθεϊστικές θρησκείες: Ιουδαϊσμός και Ισλάμ, σ. 54-55.

Οι όροι «Αβρααμικές θρησκείες» και «Αβρααμική παράδοση» οδηγούν στην αντίληψη ότι οι τρεις θρησκείες Ιουδαϊσμός, Χριστιανισμός και Ισλάμ βρίσκονται στην ίδια θρησκευτική οικογένεια, όπου κυρίαρχο ρόλο έπαιξε ο Αβραάμ. Αναφορικά με τον Χριστιανισμό, αυτή η αντίληψη υποδηλώνει ότι ο Χριστός δεν είναι ο μόνος Θεός ο οποίος ενανθρώπησε για τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, αλλά οι «οπαδοί του δημιούργησαν τη θρησκεία του Χριστιανισμού» και βεβαίως έγραψαν την Καινή Διαθήκη (υπονοώντας ότι τον θεοποίησαν και έγραψαν ότι τον είδαν ζωντανό-αναστημένο, αλλά αυτό κατ’ αυτούς είναι θρύλος κ.α.).

Όσον αφορά τον Οδηγό Εκπαιδευτικού στις οδηγίες που αφορούν την Ε΄ Δημοτικού πργ. 6 «Ανακαλύπτοντας τα κείμενα της Καινής Διαθήκης» η διατύπωση παρακάμπτει την αποκάλυψη και διδασκαλία του Χριστού, καθώς και τη θεοπνευστία του κειμένου. Ρίχνει το βάρος της συγγραφής της Κ.Δ. στα μέλη της κοινότητας, σελ 52. Αυτή η αντιμετώπιση βρίσκεται σε απόλυτη συμφωνία με την αντίληψη ότι ο Χριστιανισμός προέρχεται από την Αβρααμική παράδοση.

4. Στην προκειμένη περίπτωση οι προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις αποτελούν όραμα προσωπικών αντιλήψεων των μεταρρυθμιστών. Αν κρίνουμε από τις αναφερόμενες μεταρρυθμίσεις σε ευρωπαϊκές χώρες, φαίνεται ότι οι Παιδαγωγοί μας αντιγράφουν τα θρησκευτικά και παιδαγωγικά πειράματα που γνώρισαν σε προτεσταντικές κυρίως χώρες, των οποίων οι μαθητές αντιμετωπίζουν προβλήματα με το Μ.τ.Θ. λόγω του περιεχομένου και της λειτουργίας της πίστεως και του πολιτισμού τους, ο οποίος διαποτίζεται από ιδέες αυτοθέωσης-αυτοπραγμάτωσης, αθεΐας, υλισμού, καπιταλισμού και όλες τις παρενέργειές τους, σε συνδυασμό με τα προστάγματα της Νέας Εποχής.

5.   «Οδηγός Εκπαιδευτικού», «Να αφήσουν για λίγο το δικό τους κόσμο προκειμένου να πλησιάσουν το καινούριο και - ίσως- παράξενο, να ενισχύσει τη διαισθητική τους προσέγγιση στα πράγματα, ώστε να θελήσουν οι ίδιοι να κάνουν ένα άλμα για να καλύψουν την ιστορική και πολιτισμική απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στους ίδιους και στη νέα γνώση». (σ.59) Να αναγνωρίσουν, να καλλιεργήσουν και να εμπιστευτούν τις δικές τους προσωπικές αξίες και πεποιθήσεις πάνω σε ζητήματα θρησκείας και πίστης.». (σ.68). «Να γνωρίσουν τη γλώσσα και την εμπειρία των πιστών καθώς και τον τρόπο ζωής τους» (σελ. 76) «Οι γιορτές είναι το ενδεδειγμένο πεδίο για να εισέλθει κανείς συναισθηματικά και διανοητικά στην καρδιά μιας θρησκείας» (σελ. 78). «Τέτοιου είδους ικανότητες δεν μπορούν να διδαχτούν θεωρητικά. Ο μόνος τρόπος να τις αποκτήσουν οι μαθητές είναι η ενεργός συμμετοχή τους σε σχετικές δραστηριότητες». (σ. 86), Να αναγνωρίσουν την ουσία μιας θρησκευτικής τελετουργίας π.χ. της Θείας Ευχαριστίας» (σ. 88).

6.   Α. Προς επίρρωσιν όσων αναφέρθηκαν σχετικά με τις δυνάμεις που συνεργούν στις τελετές και πρακτικές των θρησκειών αναφέρουμε την αποκάλυψη και ομολογία του Rabindranath R. Maharaj στο βιβλίο του «Ο θάνατος ενός Γκουρού»: «…Η Δυτική κοινωνία βασισμένη, όπως είναι στον επιστημονικό υλισμό, από παράδοση, θεωρούσε τις μυστικιστικές εμπειρίες σαν κάποια μορφή παραίσθησης, που προκαλείται από δεισιδαιμονία και άγνοια…Εμείς οι Ινδοί, όμως, γνωρίζουμε από χιλιάδες χρόνια, ότι υπάρχει πραγματική δύναμη στη Γιόγκα…» σ. 12.

«…άρχισα να έχω οράματα από ψυχεδελικά χρώματα, άκουγα εξωγήινη μουσική, επισκέφθηκα εξωτικούς πλανήτες όπου οι θεοί συζητούσαν μαζί μου, προτρέποντας με να κατακτήσω ακόμα ψηλότερες καταστάσεις συναίσθησης. Μερικές φορές στην κατάσταση ύπνωσής μου (στη Γιόγκα σ. 85) συνάντησα τα ίδια φοβερά δαιμονικά πλάσματα που απεικονίζονται με τα αγάλματα σε Ινδουιστικούς, Βουδιστικούς, Σιντοϊκούς κι άλλους ναούς. Ήταν μια φρικιαστική εμπειρία…» σ. 63.

«Μολονότι η ειρήνη που αποκτούσα στην αυτοσυγκέντρωση, με εγκατέλειπε τόσο εύκολα, οι απόκρυφες δυνάμεις, που η χρήση της Γιόγκα καλλιεργούσε και ξεσήκωνε, παρέμεναν κι άρχιζαν να εμφανίζονται δημόσια. Γνωρίζοντας ότι χωρίς αυτές τις επιδείξεις του υπερφυσικού η ακολουθία μου ποτέ δε θα γινόταν πολύ μεγάλη, καλωσόρισα αυτήν την αυξανόμενη πνευματική δύναμη. Αυτοί που υποκλίνονταν μπροστά μου θα είχαν την αίσθηση μιας λαμπρότητας και την πείρα ενός εσωτερικού φωτισμού, όταν τους άγγιζα στο μέτωπο για να τους δώσω την ευλογία μου…» σ. 85

     Β. Πρόσφατη είναι η επιστολή της Κινέζας Πελαγίας Yu, η οποία γνώρισε τον Προτεσταντισμό και πρόσφατα την Ορθοδοξία. Μεταξύ άλλων αναφέρει σχετικά με τις θρησκευτικές τελετές της πατρίδας της: «Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, γιατί αντί της Θείας Κοινωνίας τρώμε και πίνουμε τα φαγητά των ειδώλων. Κλαίω για μένα και για τους συμπατριώτες μου, που τα αυτιά μας είναι γεμάτα με ήχους από τις σούτρες και τα ουρλιαχτά των ειδώλων… Η Ταιβάν είναι χώρα με μεγάλη ανάπτυξη αλλά βρίσκεται στο σκοτάδι του σατανά και η πνευματική μας ζωή είναι κενή…».

http://www.impantokratoros.gr/ierapostolh_taiwan_pelagia.el.aspx

 

Αγιολογιο

Αγιον Ορος

Αγιοι της Λεσβου

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR

Login or Register

Register

User Registration
or Cancel