Αν. Καθηγήτριας Φιλοσοφικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών
από την εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος», 2/06/2011 & 10/06/2011 & 17/06/2011
(1ον)
Τὸ θέμα, ποὺ θὰ προσπαθήσω νὰ ἀναπτύξω μοῦ δόθηκε ἀπὸ τὸ Δ.Σ τῆς Πανελλήνιας Ἕνωσης Θεολόγων καὶ τὸ ἀποδέχτηκα ἀμέσως, γιατί ἀποτελεῖ, νομίζω, ἡ ἔρευνά του καινοτομία, τόσο γιὰ τὴν ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας, στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς τῶν Πανεπιστημίων Ἀθηνῶν καὶ Θεσσαλονίκης ὅσο καὶ γιὰ τὸν ἄλλο φυσικὸ χῶρο αὐτοῦ τοῦ θέματος, ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι οἱ Φιλοσοφικές, λεγόμενες καὶ ἀνθρωπιστικὲς κατ΄ εὐφημισμόν, Σχολὲς ὅλων ἀνεξαιρέτως τῶν Πανεπιστημίων τῆς χώρας.
Τὸ θέμα αὐτὸ ἀναφέρεται, στὴν ἐκπαίδευση καὶ συγκεκριμένα στὰ γνωστικὰ ἀντικείμενα τῶν φιλολογικῶν καὶ θεολογικῶν μαθημάτων καθὼς καὶ στὶς μεταξύ τους σχέσεις, ὥστε νὰ ἀποτελοῦν πιθανὴ συμβολὴ στὴν παιδαγωγία τῶν ἐκπαιδευομένων.
Ἂν συνδυασθεῖ μάλιστα αὐτὸ τὸ θέμα μὲ τὸ γενικότερο τῆς διημερίδας, ποὺ εἶναι «Ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας – Ἀπάντηση στὴ σύγχρονη ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου»,καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ μελέτη καὶ ἔρευνα τῶν σχέσεων Φιλολογίας καὶ Θεολογίας δὲν θὰ περιοριστοῦν ἁπλὰ σὲ ἐπιστημονικὲς θεωρίες καὶ εἰκασίες, ἀλλὰ στὴν πιθανὴ δυνατότητα ἐφαρμογῆς στὴν ἐκπαιδευτικὴ πράξη αὐτῶν τῶν σχέσεων, προκειμένου νὰ ἐνισχυθεῖ ὁ σημερινὸς μαθητευόμενος νὰ περάσει κατὰ τὸ δυνατὸν ἀλώβητος τὴν σημερινὴ ἐποχὴ τῆς ἀποστασίας, τῆς ὑποκρισίας καὶ τῆς ὕπουλης ὑπονόμευσης ὅλων τῶν διαχρονικῶν, παραδοσιακῶν ἀξιῶν, μὲ πρωταγωνιστές, δυστυχῶς, αὐτῆς τῆς ἄνομης δραστηριότητας, μερικοὺς ἀπὸ τοὺς ἐκπροσώπους τῆς λεγόμενης πολιτικῆς, θρησκευτικῆς καὶ πνευματικῆς «ἡγεσίας».
Σ΄ αὐτὴ λοιπὸν τὴν τραγικὴ συγκυρία τῆς καταρράκωσης ὅλων τῶν θεσμῶν καὶ σὲ μεγάλο ποσοστὸ τῶν πανεπιστημιακῶν, ἐπιβάλλεται νὰ ἀναζητήσουμε τὰ στηρίγματα, ποὺ ἄλλωστε ποτὲ δὲν ἔλειψαν ἀπὸ τὸν ἀληθινὰ πνευματικὸ κόσμο τῆς Ἑλλάδας καὶ εἶναι στηρίγματα, ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς φιλολογίας καὶ ἔχουν σχέση μὲ τὴν Ἐπιστήμη τῆς Θεολογίας καὶ εἰδικότερα μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη. Στο σημεῖο αὐτό, μπαίνοντας στὸ θέμα μου, θὰ προσδιορίσω χρονικά τά ὅρια αὐτῶν τῶν σχέσεων, Φιλολογικῶν καὶ Ὀρθόδοξων γνωστικῶν ἀντικειμένων καὶ μαθημάτων, λέγοντας ὅτι ἀνάγονται στὴν περίοδο τὴν ὀνομαζόμενη τῆς Μεσαιωνικῆς καὶ Νεοελληνικῆς Φιλολογίας, μὲ ἀρχὴ ἀπὸ τὸν 10ο αἰώνα καὶ διαχρονικὴ παρουσία μέχρι σήμερα.
Εἶναι γνωστὸ ὅτι ἡ Ὀρθοδοξία, στὸ Βυζάντιο, τὴ Νέα Ρώμη, μὲ τὰ Μοναστήρια καὶ τὰ «Ἐκκλησιαστικῶν παρεμβάσεων» Σχολεῖα, λέω ἐπίτηδες «Ἐκκλησιαστικῶν παρεμβάσεων», γιατί ἡ σημερινὴ Ὑπουργὸς Παιδείας ἀναφέρθηκε μὲ ἀποστροφὴ καὶ βδελυγμία σὲ τέτοιου εἴδους παρεμβάσεις, σὲ πρόσφατη ὁμιλία της στὸ ἐξωτερικό, σχετικὰ μὲ τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, στὸ Βυζάντιο λοιπόν, λέω, διασώθηκε ἡ κλασικὴ καὶ Ἑλληνιστικὴ Γραμματεία καὶ σὲ ὅλη τὴν Τουρκοκρατία ἱερωμένοι δάσκαλοι διαπαιδαγωγοῦσαν τοὺς μαθητές τους καὶ μὲ τὰ κλασικὰ κείμενα, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς Ἱερὲς Γραφές.
Ἀλλὰ καὶ στὸν Νεότερο Ἑλληνισμό, ἡ Φιλολογία, καὶ εἰδικότερα στὸν κλάδο τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας, ἔχει τὴν Βίβλο ὡς μόνιμη πηγὴ τροφοδότησής της καὶ τὸ Βυζάντιο ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Νεοελληνικὴ Λογοτεχνία σημεῖο μόνιμης ἀναφορᾶς καὶ ἀναβάπτισης τῶν μεγαλύτερων ποιητῶν καὶ πεζογράφων ἀπὸ τὸν 10ο αἰώνα μέχρι σήμερα.
Θὰ φέρω ἐλάχιστα ἀπὸ τὰ ἄπειρα παραδείγματα, ποὺ ὑπάρχουν καὶ παράλληλα θὰ ἐπισημάνω τὴν ἀνάγκη νὰ δημιουργηθεῖ στὶς Θεολογικὲς Σχολὲς Ἀθήνας καὶ Θεσσαλονίκης, εἰδικὸς Τομέας, ποὺ νὰ ἀναφέρεται στὸ ἐπιστημονικὸ πεδίο ἔρευνας τῆς Νεοελληνικῆς Λογοτεχνίας, ἀπὸ τὸν 10ο αἰ. μέχρι σήμερα. Ἐννοῶ: Τὸ γνωστικὸ ἀντικείμενο τῆς θρησκευτικῆς Λογοτεχνίας καὶ Γραμματείας νὰ ἐνταχθεῖ στὰ τμήματα τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν, ὥστε νὰ ἐμπλουτίσει τὴ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στὴν ἐκπαίδευση.
Ἡ πρότασή μου δὲν ἀφορᾶ στὶς Φιλοσοφικὲς Σχολές, τῶν ὁποίων θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι ἀντικείμενο ἔρευνας καὶ διδασκαλίας, γιατί αὐτὲς οἱ Σχολὲς λοιδοροῦν καὶ ἐξοστρακίζουν, κυρίως τὰ τμήματα Ἱστορίας καὶ Νεοελληνικῆς Φιλολογίας, χωρὶς νὰ ἐξαιροῦνται ὅλα τά ὑπόλοιπα, κάθε τι ποὺ ἀναφέρεται σὲ Ὀρθοδοξία καὶ Ἑλληνισμό, μὲ ἐλάχιστες ἐξαιρέσεις διδασκόντων, ποὺ ἀνατρέπουν τὸν κανόνα. Σ΄ αὐτὲς τὶς Σχολὲς πρυτανεύει ἡ Γαλλικὴ λεγόμενη Ἐπανάσταση, ὁ Δυτικὸς Διαφωτισμός, ἡ Θεωρία τῆς Λογοτεχνίας καὶ ὁ συγκρητισμός, ὡς Συγκριτικὴ Φιλολογία, ἐνῶ ταυτόχρονα χλευάζεται ὁ «Ὀρθόδοξος Φωτισμός», μολονότι, ὅπως θὰ δοῦ με, πλῆθος Λογοτεχνῶν διαθέτουν αὐτὸν τὸν Ὀρθόδοξο Φωτισμὸ καὶ μὲ αὐτὸν σφραγίζουν τὰ ἔργα τους.
Αὐτοὶ ὅμως οἱ λογοτέχνες ἔχουν περιπέσει στὴν ἀφάνεια ἀπὸ τοὺς λαγνοσιωνιστὲς τῶν τομέων Νεοελληνικῆς Φιλολογίας σὲ ὅλες τὶς Φιλοσοφικὲς Σχολὲς τῆς χώρας. Ὡστόσο οἱ φοιτητὲς μόλις ἀκούσουν λογοτεχνικὸ ἔργο, ποὺ ἀναφέρεται σὲ ὀρθόδοξα σύμβολα καὶ ἔχουν θρησκευτικὸ περιεχόμενο, ἐνθουσιάζονται σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε στὸ τέλος νὰ ζητοῦν καὶ αὐτόγραφα ἀπὸ τὸν διδάσκοντα.
Αὐτὸ συνέβη σὲ μένα, ὅταν μετὰ ἀπὸ πρόσκληση τῆς καθηγήτριας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν κ. Νόννας Παπαδημητρίου, δίδαξα στοὺς φοιτητὲς τῆς Θεολογικῆς Νεοέλληνες Λογοτέχνες μὲ ὀρθόδοξη θεματική. Ὁ ἐνθουσιασμὸς τῶν φοιτητῶν ἦταν ἀπίστευτος γιὰ μένα καὶ τότε σκέφθηκα ὅτι οἱ Θεολογικὲς Σχολές, ὅπως εἶπα, πρέπει νὰ δημιουργήσουν Τομέα σχετικοῦ γνωστικοῦ ἀντικειμένου, ἀπ΄ ὅπου εἶναι βέβαιο ὅτι θὰ προκύψουν πλῆθος διατριβῶν καὶ οἱ φοιτητὲς τῆς Θεολογίας καὶ μετέπειτα θεολόγοι ἐκπαιδευτικοὶ θὰ διανθίζουν τὸ ὀρθόδοξο χριστιανικὸ μάθημά τους καὶ μὲ κορυφαίους Ἕλληνες Λογοτέχνες ὀρθόδοξης συνείδησης καὶ ταυτότητας.
Ἔτσι, μὲ τὴν προσθήκη Λογοτεχνῶν στὰ θεολογικὰ μαθήματα,θὰ μπορεῖ νομίζω ὁ καθένας νὰ συ φωνήσει μὲ πρόσφατο δημοσίευμα τοῦ Καθηγητῆ τῆς Νομικῆς Σχολῆς τοῦ Δημοκριτείου Παν. Θράκης καὶ Ὁμότιμου Καθηγητῆ τοῦ Παν. τοῦ Στρασβούργου, κ. Νικήτα Ἀλιπράντη, δημοσιευμένο στὶς 25 Φεβρ. 2011 στὸν «Ὀρθόδοξο Τύπο», στὸ ὁποῖο ἀναφέρονται οἱ «Νομικὲς Προϋποθέσεις τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ λεγομένου Μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν» καὶ προτείνεται ἡ ἀναμόρφωση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν στὰ πλαίσια «μιᾶς μακραίωνης ἑνιαίας Ἑλληνικῆς ἰδιοπροσωπίας, τῆς ὁποίας οὐσιῶδες συστατικὸ εἶναι ἡ χριστιανικὴ ὀρθόδοξη κληρονομιά, ὡς ἀντικειμενικὸ δεδομένο, ποὺ ἔχει σφυρηλατηθεῖ ἐδῶ καὶ αἰῶνες». Καὶ συνεχίζει ὁ ἴδιος: «ἀνήκει στὴν παιδαγωγικὴ ἀποστολὴ τῆς Πολιτείας καὶ εἶναι ὑποχρέωσή της νὰ διδάσκονται τὰ παιδιὰ (ὅπως καὶ οἱ φοιτητὲς θὰ προσθέσω ἐγὼ) αὐ τὴ τὴν ἑλληνικὴ πνευματικὴ κληρονομιά, ὅπως διδάσκονται τὴν Ἑλληνικὴ μυθολογία καὶ ἱστορία». Καὶ τελειώνοντας τὸ ἄρθρο του γράφει: «Θὰ εἶναι μάθημα χριστιανικῆς ὀρθόδοξης κληρονομιᾶς μὲ περιεχόμενο διασκευασμένο ἀνάλογα».
Σ΄αὐτὸ λοιπὸν τὸ προτεινόμενο ἀπὸ τὸν κ. Ἀλιπράντη μάθημα Χριστιανικῆς Ὀρθόδοξης κληρονομιᾶς μὲ διασκευασμένο περιεχόμενο, θέλω καὶ ἐγὼ νὰ προσθέσω ἕνα μέρος τῆς ὕλης, ὅπως ἐνδεικτικὰ μόνο θα σᾶς παρουσιάσω στὴ συνέχεια, ἀφοῦ ὅμως προηγουμένως ἐνισχύσω τὴν πρότασή μου καὶ μὲ ἕνα ἄλλοσύγχρονο μὲ τὸ προηγούμενο, δημοσίευμα ἀπὸ τὴν ἴδια ἐφημερίδα, προερχόμενο ἀπὸ τὴν Κοσμητεία τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν. Θεσσαλονίκης καὶ ἀπευθυνόμενο στὴν Ὑπουργὸ Παιδείας, ὑπογραφόμενο ἀπὸ τοὺς καθηγητὲς Μιχαὴλ Τρίτο, Δημήτριο Καϊμάκη καὶ Χρῆστο Οἰκονόμου καὶ ὅπου, μεταξύ τῶν ἄλλων, γράφουν:
«Οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς στὰ προγράμματα σπουδῶν τους περιλαμβάνουν καὶ κοινωνιολογικὰ φιλοσοφικὰ καὶ παιδαγωγικὰ μαθήματα καὶ ὅπως καὶ ὅλα τά ἄλλα μαθήματα ἀνθρωπιστικῆς κατεύθυνσης, προσφέρει τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γνώσεις, πληροφόρηση στὸ πλαίσιο τῆς γενικότερης παιδείας καὶ ὑπογραμμίζουν τέλος ὅτι «Γιὰ τὴν περαιτέρω βελτίωση τοῦ μαθήματος, ἀσφαλῶς μποροῦν νὰ ἀναζητηθοῦν διάφοροι τρόποι».
Ἐπιτρέψτε μου, λοιπόν, νὰ προσθέσω καὶ ἐγὼ κάτι σ΄ αὐτὴ τὴν ἀναζήτηση τῶν διαφορετικῶν τρόπων βελτίωσης τῶν Θρησκευτικῶν, στὰ πλαίσια τῶν Προγραμμάτων Σπουδῶν τῶν Θεολογικῶν Σπουδῶν καὶ ξεκινῶ ἀπὸ ἕνα δικό μου δημοσίευμα, ποὺ ἀναφέρεται στὰ «Μαρτυρολόγια καὶ τὴ Νεοελληνικὴ Φιλολογία»1 καὶ ὅπου ἐπισημαίνεται ὅτι οἱ Βίοι Ἁγίων-Νεομαρτύρων, ὁ Συναξαρι στὴς συγκεκριμένα, ἔχουν ἀξιοποιηθεῖ μὲ σπουδαῖο τρόπο καὶ ἀκρίβεια ἀπὸ κορυφαίους Νεοέλληνες πεζογράφους καὶ ποιητές, ὅπως π.χ ὁ Φώτης Κόντογλου, ποὺ ἀφιερώνει σαράντα περίπου σελίδες στὸν Νεομάρτυρα Ἅγιο Γεώργιο τὸν Χιοπολίτη, καὶ παραθέτει καὶ τὰ Μεγαλυνάρια καὶ τὰ κοντάκια πρὸς τιμὴν τοῦ Ἁγίου. Ὁ ἴδιος πεζογράφος γράφει καὶ ἄρθρο μὲ τίτλο: «Οἱ Νεομάρτυρες, ἡ δόξα τῆς Ἐκκλησίας μας». Ὁ σπουδαῖος ποιητὴς καὶ πεζογράφος Ἀλέξανδρος Μωραϊτίδης 2 ἔγραψε πολλὰ Ὑμνογραφικὰ μεταξύ τῶν ὁποίων «Κανὼν παρακλητικὸς εἰς τὸν Ἅγιον Φανούριον τὸν Νεομάρτυρα» καὶ Ἀκολουθίες σὲ πολλοὺς ἄλλους Μάρτυρες καὶ Νεομάρτυρες.
(2ον)
Οἱ Ἐκκλησιαστικὲς Ἀκολουθίες Παπαδιαμάντη καὶ Μωραϊτίδη εἶναι λυρικὰ αὐτοτελῆ δημιουργήματα μὲ ποικίλα μέτρα καὶ μέλη καὶ μεταφέρουν τὰ Συναξάρια ἀκόμη καὶ στὸ θέμα τῶν θαυμάτων, ὅπως π.χ. στὸ διήγημα τοῦ Παπαδιαμάντη «Ἡ χήρα τοῦ Νεομάρτυρος» ἀπ’ ὅπου διαβάζω ἕνα μικρὸ ἀπόσπασμα: «Τὰ κόκκαλα τοῦ Κωνσταντῆ ἐμοσχοβολοῦσαν, ὡσὰν ἀπὸ ρόδα καὶ βασιλικόν. Οἱ Ροδῖται τὰ ἐπῆραν εἰς τὸ πλοῖον καὶ τὰ μετέφεραν εἰς τὴν πατρίδα των, ὅπου τά ἀπέθηκαν εἰς ἱερὸν βῆμα παρεκκλησίου, ὑπὸ τὴν Ἁγίαν Τράπεζαν»3...
Ὁ πεζογράφος τῆς Θεσσαλονίκης Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης ἀναφέρεται μὲ ἰδιαίτερο πάθος στὸν Συναξαριστή, τὴν Πατρολογία, τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη καὶ δηλώνει: «Τὸν Συναξαριστὴ τὸν διαβάζω κάθε μέρα. Ξυπνάω, θὰ πῶ τὸ Πάτερ Ἡμῶν καὶ κατόπιν θὰ διαβάσω τὸν Συναξαριστή, δηλαδὴ τὸ Συναξάρι τῆς ἡμέρας. Τὴν Φιλοκαλία τὴν διάβαζα ἀπὸ τὴ παιδική μου ἡλικία» (βλ. ἐδῶ σημ.1, σελ. 49).
Ὅμως ἡ τροφοδότηση τῆς Νεοελληνικῆς λογοτεχνικῆς ἔμπνευσης ἀπὸ τὰ ἀπαράμιλλα σὲ ρυθμὸ καὶ λόγο κείμενα τῆς Θεολογικῆς Γραμματείας δὲν ἔχει τέλος. Θὰ δώσω ἐλάχιστα ἀκόμη δείγματα. Ὁ πεζογράφος Θανάσης Πετσάλης- Διομήδης στοὺς «Μαυρόλυκους: Τὸ χρονικό τῆς Τουρκοκρατίας 1565-1799» καὶ ἰδιαίτερα στὸ πεζογράφημά του «Ἡ καμπάνα τῆς Ἁγίας Τριάδας. Μιὰ ἱστορία 1304- 1883» ἔχει πλῆθος ἀναφορὲς στοὺς βίαιους ἐξισλαμισμοὺς καὶ στοὺς Νεομάρτυρες.
Ὁ Παλαμᾶς εἶναι δεινὸς κάτοχος καὶ μεταφορέας στὴν ποίησή του καὶ στὰ δοκίμιά του τῶν κειμένων τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Φιλολογίας καὶ τῶν ἀρχῶν τῆς Ὀρθόδοξης Παράδοσης καὶ Παιδείας καθὼς καὶ τῆς Ὀρθόδοξης Χριστιανικῆς διδασκαλίας. Αὐτοβιογραφούμενος ὁμολογεῖ ὅτι τὰ «μάτια τῆς παιδικῆς του φαντασίας ξάνοιγαν ὁράματα μέσα ἀπὸ τὰ “Συναξάρια”»4.
Οἱ Νεοέλληνες Λογοτέχνες ἔδιναν μὲ τὰ ἔργα τους τὸν προσανατολισμὸ στὴ νέα γενιά, ἀφοῦ τοὺς παρεῖχαν μὲ τὸ ἔργο τους, τὶς πηγὲς τῆς Χριστιανικῆς Ἀποκάλυψης, ὅπως εἶναι τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς καὶ Καινῆς Διαθήκης, καθὼς καὶ τὰ ἔργα τῶν Πατέρων διαχρονικά. Ὁ Καβάφης5 κάνει ἀναφορὰ στὸν μάρτυρα Βαβύλα. Γράφει στὸ ποίημά του «Εἰς τὰ περίχωρα τῆς Ἀντιοχείας»:
Ἕνας ἀπ’τοὺς ἐκεῖ ἐνταφιασμένους
ἦταν ὁ θαυμαστός, τῆς ἐκκλησίας μας δόξα,
ὁ ἅγιος, ὁ καλλίνικος μάρτυς Βαβύλας.
(Τοὺς τρέμουνε τοὺς μάρτυρες οἱ ψευτοθεοὶ)
καὶ στὸ ποίημά του «Ἐν τῷ μηνὶ Ἀθύρ» , ἀναφερόμενος σὲ μιὰ ἐπιτύμβια ἐπιγραφή, χρησιμοποιεῖ ἐκκλησιαστικὴ ὁρολογία. Γράφει:
«Μὲ δυσκολία διαβάζω,
Κὺ[ρι]Ε Ἰησοῦ Χριστὲ
Ὁ Λεύκιος νέος ἐ[κοιμ]ήθη»6
Εἶναι ἐπίσης γνωστό τοῦ Καβάφη τὸ ποίημα «Στὴν Ἐκκλησία»,
Τὴν ἐκκλησίαν ἀγαπῶ…
…τὲς εἰκόνες της, τὸν ἄμβωνά της.
Ἐκεῖ σὰν μπῶ, μὲς σ’ἐκκλησία τῶν Γραικῶν
ὁ νοῦς μου πιαίνει σὲ τιμὲς μεγάλες
τῆς φυλῆς μας,
στὸν ἔνδοξό μας Βυζαντινισμὸ7
Καὶ σὲ ἄρθρο του «Οἱ Βυζαντινοὶ ποιηταί», γράφει: «Οἱ Βυζαντινοὶ ἀοιδοὶ ἀποδεικνύουν ὅτι ἡ Ἑλληνικὴ λύρα οὐ μόνον δὲν ἐθραύσθη, ἀλλὰ καὶ οὐδέποτε ἔπαυσεν ἀναπέμπουσα ἤχους γλυκεῖς».
Κατὰ τὸν Σαββίδη τὸ ποίημα "Μετέπειτα" τοῦ Καβάφη, ἀποτελεῖ τὴν πιὸ ἄμεση ἀπολογία πίστεως τοῦ ποιητῆ. Ἕνα ἀπόσπασμα:
Πιστεύω τὸ Μετέπειτα
«Ὅτε διὰ παντὸς κλεισθῆ τὸ βλέμμα
Εἰς τὴν πλάσιν
Θὰ ἀνοιχθῆ ὁ ὀφθαλμὸς ἐνώπιον τοῦ Πλάστου
Κῦμα ἀθάνατον ζωῆς θὰ ρεύσει ἐξ ἑκάστου
Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ-ζωῆς ἀδιασπάστου9.
Ὁ Σεφέρης προσηλώνεται στὴν «Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη» καὶ μεταγράφει τὸ παλαιὸ κείμενο, ὅπως σημειώνει ὁ ἴδιος, στὴ σημερινὴ λαλιά μας καὶ δηλώνει: «Ἡ Ἀποκάλυψη δὲν εἶναι κείμενο ἑνὸς καιροῦ καὶ μιᾶς γενεᾶς ἀνθρώπων, ἀλλὰ ὅλων τῶν καιρῶν καὶ ὅλων τῶν γενεῶν» καὶ μὲ πόνο ψυχῆς καὶ ἀπογοήτευση προσθέτει: «Χάσαμε, ἀλήθεια, πολὺ καιρό. Εἶναι περίεργο πόσο σπαταλοῦμε κάποτε τὰ ὑπάρχοντά μας. Καὶ ἡ γλώσσα μας χάνει ὁλοένα εὐκαιρίες, γιὰ νὰ γίνει μία γλώσσα εὔρωστη, γυμνασμένη καὶ ἀποτελεσματική. Θὰ εἶχε τόσα πολλὰ νὰ ὠφεληθεῖ ἂν ἀποφάσιζε ν’ ἀσκηθεῖ πάνω σ’ αὐτὰ τὰ κείμενα, …γιατί αὐτὰ τὰ κείμενα ἦταν δικά μας ἢ ἔγιναν δικά μας ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ Χριστιανισμοῦ».
Ὁ Ἐλύτης δίνει καὶ αὐτὸς τὴν «Ἀποκάλυψη» στὰ Νέα Ἑλληνικὰ καὶ σημειώνει: «Μερικὲς λέξεις ἢ ὅρους, κάποτε καὶ φράσεις ὁλόκληρες, προτίμησα νὰ τὶς ἀφήσω μὲ τὴ μορφὴ, ποὺ ἔχουν στὸ πρωτότυπο, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ ἀλλοιωθεῖ ὁ μυστικὸς καὶ ὑπερβατικὸς χαρακτήρας τοῦ κειμένου»11.
Ὁ Βυζαντινολόγος Θεοχάρης Δετοράκης ἔχει ἀφιερώσει ἐκτενῆ μελέτη του στὸν Καζαντζάκη μὲ θέμα «Ὁ Καζαντζάκης καὶ τὸ Βυζάντιο» καὶ μᾶς βεβαιώνει μὲ πλῆθος παραδείγματα ὅτι στὰ ἔργα τοῦ Καζαντζάκη ὑπάρχουν σαφεῖς ἀναφορὲς σὲ βυζαντινὰ κείμενα καὶ ὅτι ὁ ἴδιος Λογοτέχνης εἶχε μελετήσει τὸν Νικόλαο Καβάσιλα, ἕναν ἀπὸ τοὺς μεγάλους μυστικούς τοῦ 14ου αἰ., τὰ βιβλικὰ κείμενα, τὸν Λιβάνιο, τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καὶ προπάντων, κατὰ δήλωση τοῦ Καζαντζάκη, τὸν Ναζιανζηνὸ καὶ Βασίλειο.
Ὁ Σαμαράκης σὲ ποιήματά του καὶ διηγήματα ἀποκαλύπτει τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του τουλάχιστον στὰ πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς του12. Μεταξὺ αὐτῶν τὸ ποίημα «Ἕνα παιδὶ γράφει στὸν Θεὸ» καὶ τὸ διήγημα «Τὸ ἡμερολόγιο ἑνὸς Παιδιοῦ». Ἀκοῦστε μόνο λίγους στίχους ἀπὸ τὸ ποίημα «Ἡ μεγάλη ὥρα»:
«Τὸν ἀδελφό μου τὸν Ἐσταυρωμένο
τὴ νύχτα ἐτούτη περιμένω…
Σήκω ψυχή μου ἀπ’ τὸν ὕπνο, ναί,
γιὰ τὸν Μυστικό σου Δεῖπνο…
καὶ ποὺ μαζί του ἐσὺ δρόμο θὰ πάρεις,
Ἰησοῦς Χριστὸς ὁ Καβαλλάρης.
Καὶ ἀπὸ ἕνα ἄλλο ποίημά του, μὲ τίτλο «Ἀπόψε ἀρχίζομε τὴ ζωή μας»:
Ἄς εἴχαμε λιγώτερη γνώση
καὶ πιὸ πολὺ ἀγάπη μέσα μας
Ἄς πουλήσουμε τὴ γνώση μας τώρα
ν’ἀγοράσουμε ἀγάπη.
Μὰ ἡ ἀγάπη δὲν ἀγοράζεταιγιατί ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα θαῦμα…
Τὰ βιβλία μας ἤτανε γιομάτα σοφὰ νοήματα
κι ἐμεῖς δὲν εἴχαμε νόημα στὴ ζωή μας.
Ἐγράψαμε ποιήματα γιομάτα ὀμορφιά,
μὰ ἡ ζωὴ μᾶς ἦταν ἄδεια ἀπ’ὀμορφιὰ
Οἱ μουσικὲς μας εἶχαν ἐξαίσιες ἁρμονίες,
μὰ ἡ ἁρμονία ἔλειπε ἀπ’ τὴ ζωή μας.
(3ον.–Τελευταῖον)
Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Δροσίνης, Πολέμης, Νίκος Καροῦζος, Μακρυγιάννης, Κολοκοτρώνης καὶ πλῆθος ἄλλοι στὰ λογοτεχνικά τους ἔργα, καὶ στὰ Ἀπομνημονεύματα, καταθέτουν τὴν πίστη τους στὸ Χριστὸ καὶ μὲ αὐτὰ τὰ ἔργα τους φωτίζουν τὶς σχέσεις Φιλολογίας καὶ Ὀρθοδοξίας. Πρυτανεύει σʼ αὐτὲς τὶς σχέσεις ὁ ποιητὴς τῆς Νεοελληνικῆς Χριστιανικῆς Ποίησης, ὁ Γ. Βερίτης. Παραθέτω λίγους στίχους του ἀπὸ τὸ ποίημα ≪Κουράγιο, Ἀδέρφια≫:
«Δὲ ζοῦμ’ἐμεῖς μέσα στὸ ψέμα
καὶ στὴν ἀπάτη τῶν ὀνείρων.
Μέσα μας τρέχει ἡρώων αἷμα,
Εἴμαστε ἀπόγονοι μαρτύρων!
Μέσα στοὺς τάφους των ἀνθίζει
Ἡ πίστη αὐτὴ ποὺ μᾶς φλογίζει»13.
Ὁ ἴδιος ἔγραψε στὸ ποίημα ≪Ζητώντας τὸ φῶς≫:
Νυχτωμένοι στρατοκόποι,
στὰ σκοτάδια ποὺ γυρνᾶτε,
σὰν τί νάναι πού ζητᾶτε;
***
Τρέξαμε στὸ Καπιτώλιο
***
Ἦταν φῶτα, χίλια φῶτα
μὰ δὲν ἤτανε τὸ φῶς…14
Καὶ στὸ ποίημα ≪Τὸ τραγούδι τῶν Σοφῶν≫ ξεσκεπάζει τοὺς δοκησίσοφους. Γράφει:
Ἔξω κάνουν τὸ σοφὸ στὸν πολὺ
κοσμάκη,
καὶ πουλᾶνε τάχατες μὲ σακὶ τὴ
γνώση,
μὰ κρυφὰ – κι ἄς μὴ τὸ λὲν – τόχουνε φαρμάκι,
γιὰ τὴν ἄγνοια τὴν πηχτὴ, ποὺ τοὺς
ἔχει ζώσει.
Μηδὲ ξέρουνε ποῦ πᾶν, οὔτε τί γυρεύουν·
στὰ καντούνια σκουντουφλοῦν σὰν
τοὺς μεθυσμένους,
σὰ σφαλάγγια στὰ τυφλὰ κάτι ἀνασκαλεύουν,
γιὰ νὰ βροῦνε θησαυροὺς μεσ’ στὴ
γῆ χωσμένους.
Κι εἶναι τὰ θαλάμια τους σκοτεινὰ
σὰν τάφοι·
ὅλα ἀνάκατα χτυποῦν στὸ θολό
τους βλέμμα·
χώματα καὶ κάρβουνα παίρνουν
γιὰ χρυσάφι,
καὶ λὲν ἴσιο τό στραβὸ καὶ σωστό το ψέμα.
Πάντα βρίσκουν τὸν καιρὸ ἀπιστία
νὰ δείξουν,
γιατί θὲν νὰ φαίνωνται στοὺς
«ἁπλοὺς» μοντέρνοι.
Μὰ ὅσα φούμαρα κι ἂν ποῦν, δὲν
μποροῦν νὰ κρύψουν
τὴ φριχτὴ κι ἀφάνταστη φτώχεια
ποὺ τοὺς δέρνει.
Τούμπανα βερμπαλισμός, λόγια
φουσκωμένα,
φράσεις ἄδειες σὰν ἀσκιά, κι ὅλες
ἦχο λέξεις15.
Θὰ σᾶς δώσω ἀκόμη ἕνα ποίημα τοῦ παιδιοῦ Βερίτη, (πέθανε πολὺ νέος), γιατί τὸ θεωρῶ προφητικὸ γιὰ τὴν ἐποχή μας.
Ὁ ἐρχομός τῶν μαύρων
Ἦρθαν τῆς νύχτας τὰ παιδιά,
πάνω στὰ μαῦρα τους φαριά,
καὶ ξεπεζέψαν στὴν πλατεῖα.
Τὰ βήματα ἔσβησαν πνιχτὰ
μὲσ΄ στὰ σκοτάδια τὰ πηχτά,
οὔτε σκυλὶ δὲν ἀλυχτᾶ
στὴν κοιμισμένη πολιτεία.
Ὅλοι στὰ χέρια τους κρατοῦν
δαυλιὰ ἀναμμένα ποὺ πετοῦν
τὴ μαυροκόκκινή τους λάμψη.
Τὰ μάτια τους, δαυλοὶ κι αὐτά,
-πύρινα, κόκκινα, καυτὰ –
μισεῖ ἡ ψυχή τους καὶ ζητᾶ
νὰ καταστρέψη καὶ νὰ κάψη.
Καὶ ρίχνονται ἄγρια καὶ σκορποῦν.
Κραυγὲς κι οὐρλιαχτὰ ξεσποῦν
στοὺς δρόμους καὶ τὰ στενορύμια.
Καὶ παίρνει ἀντίλαλο ἡ φωνὴ
στὴν πολιτεία τὴ σκοτεινή,
κι ἀχεῖ σκληρή, στριγγιά, βραχνή,
βρισιά, πικρόλογο, βλαστήμια:
Ὅπου Ἐκκλησιὰ κι ὅπου Ναός,
κι ὅπου λατρεύεται Θεός,
φωτιὰ τσεκούρι καὶ μαχαίρι!
Τώρα δική μας ἡ σειρά!
κάτω οἱ βωμοὶ καὶ τὰ ἱερά,
φωτιὰ στῆς Πίστης τὰ φτερά,
ζήτω τῆς Ἀπιστίας τ’ἀστέρι!
Κι ἔτσι χυμοῦνε σὰν τρελλοί…
Ἀλί σου, λέω, καὶ τρισαλί,
δυστυχισμένη πολιτεία!
πού ἐσὺ κοιμόσουνα βαριὰ
κι ἦρθαν τῆς νύχτας τὰ παιδιὰ
μὲ τὴν κατάμαυρη καρδιὰ
καὶ ξεπεζέψαν στὴν πλατεῖα!16...
Καὶ μὲ ἀφορμὴ τὰ ὅσα τηλεοπτικὰ γελοῖα μεταδίδονται γιὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ ʼ21, ἄς θυμηθοῦμε τὸν Ἀνδρέα Κάλβο, στὴν Ὠδὴ ≪Αἱ εὐχαί≫:
Ἡμεῖς διὰ τὸν Σταυρὸν
ἀνδρείως ὑπερμαχόμεθα·
καὶ σεῖς ἐβοηθήσατε
κρυφά τούς πολεμοῦντας
Σταυρὸν καὶ ἀλήθειαν.
Διὰ νὰ θεμελιώσητε
τὴν τυραννία, τιμᾶτε
τὸν Σταυρὸν εἰς τὰς πόλεις σας·
καὶ αὐτὸν ἐπολεμήσατε
εἰς τὴνἙλλάδα.
Καὶ τώρα εἰς προστασίαν μας
τὰ χέρια σας ἁπλώνετε!
τραβήξατέ τα ὀπίσω·
Βλέπει ὁΘεὸς καὶ ἀστράπτει
διὰ τοὺς πανούργους.
Ὁ Ἀλέξανδρος Ραγκαβῆς, στὸ ποίημα ≪Ὁ Κλέφτης≫ χαρακτήρισε μὲ σπάνια εὐστοχία τοὺς διαχρονικοὺς ἐμπόρους καὶ δανειστὲς τῶν λαῶν. Γράφει:
Τὸν κόσμ’ὁ δόλος διοικεῖ
κ’ἡ ἀδικ’εἱμαρμένη,
Τὰ πλούτη ἔχουν οἱ κακοί,
κι ἐδῶ στοὺς βράχους κατοικεῖ
ἡ ἀρετὴ κρυμμένη.
Μεγάλοι ἔμποροι πωλοῦν
τὰ ἔθνη σὰν κοπάδια,
τὴν γῆν προδίδουν καὶ γελοῦν,
Ἐδ’ὅμως ἅρματα λαλοῦν
στ’ἀπάτητα λαγκάδια.
Καὶ τελειώνω φέρνοντας ἄλλη μιὰ μαρτυρία γιὰ τὸ ποιοὶ εἶναι διαχρονικὰ οἱἝλληνες ἀγωνιστὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ ποιοὶ οἱ δόλιοι καὶ ὕπουλοι πλαστογράφοι Πανεπιστημιακοί, ὄχι Ἑλληνορθόδοξοι, ἀλλὰ Ἑλληνόφωνοι ἀλλόθρησκοι. Τὸ παιδὶ-ἥρωας τοῦ Ἀπελευθερωτικοῦ Ἀγώνα τῆς Κύπρου καὶ μάρτυρας τοῦ Κυπριακοῦ ἔπους 1955-59, Εὐαγόρας Παλληκαρίδης, ἔγραψε στοὺς γονεῖς του:
Σκλαβωμένα Χριστούγεννα
δὲ θ’ἀκούσης καμπάνα
νὰ λαλῆ πὼς γεννήθηκε
ὁ Σωτήρας τῆς γῆς.
Λάμπει στὸ πρόσωπο ἡ χαρὰ
τὸ γέλοιο ἀνθεῖ στὰ χείλη
γιατί ἐτούτη τὴ βραδυὰ
τοῦτο τὸ ἅγιο δείλι
γεννήθηκε στὴ Βηθλεὲμ
τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.
Τώρα κι ἂν ἐχειμώνιασε
εἶναι ζεστὴ ἡ ψυχή μας
καὶ μέσα μας εἶν’ὅλο φῶς
γιατί γεννήθηκε ὁ Χριστὸς
ὁ Ἐλευθερωτής μας17.
Ἀξίζει, νομίζω, οἱ Θεολογικὲς Σχολὲς νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὸ πλῆθος αὐτῶν τῶν λογοτεχνικῶν θρησκευτικῶν κειμένων, καὶ νὰ τὰ βγάλουν ἀπὸ τὴ λήθη καὶ τὴν ἀφάνεια, ποὺ τὰ ἔχουν καταδικάσει, μὲ ἐμφανεῖς τὶς δόλιες σκοπιμότητες αὐτῆς τῆς ἐπιλογῆς, οἱ Φιλοσοφικὲς καὶ Παιδαγωγικὲς Σχολὲς τῆς χώρας, καὶ νὰ τὰ ἐντάξουν στὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, γιὰ ἐπιστημονικὴ ἔρευνα καὶ διδασκαλία.
Ὑποσημειώσεις:
1. Μαρία Μαντουβάλου «Ἑρμηνευτικὲς προσεγγίσεις τοῦ φαινομένου τῶν Νεομαρτύρων», Νεομάρτυρες Πελοποννήσου. Πρακτικὰ Ἱστορικοῦ Συμποσίου στὴ Μνήμη τοῦ Νεομάρτυρα Δημητρίου. Τρίπολη, 19-21 Σεπτεμβρίου 2003. Ὑπ.Ἐθνικῆς Παιδείας καὶ Θρησκευμάτων. ΓΑΚ-Ἀρχεῖα Νομοῦ Ἀρκαδίας. Τρίπολη 2008, σσ 37-88 καὶ σὲ ἀνάτυπο. Τὸ κεφάλαιο. Μαρτυρολόγια καὶ Νεοελληνικὴ Φιλολογία στὶς σσ 73-88.
2. Βλ. Μ. Μαντουβάλου, ὅ.π., καὶ Β. Σκουβαρᾶ, Τὸ Ὑμνογραφικὸ ἔργο τοῦ Ἀλέξανδρου Παπαδιαμάντη καὶ τοῦ Ἀλέξανδρου Μωραϊτίδη, μὲ ἀνέκδοτα φιλολογικὰ καὶ μουσικὰ κείμενα.
3.Ἀλ. Γ. Σαρῆ,Διδασκαλίαι Νεοελληνικῶν Λογοτεχνημάτων. Διηγήματα τοῦ Ροΐδη καὶ τοῦ Παπαδιαμάντη, Ἀθήνα 1965, σέλ. 246
4.Κ.Γ.Κασίνη,Ἡ Ἑλληνικὴ Λογοτεχνικὴ παράδοση στὴ «Φλογέρα τοῦ Βασιλιᾶ». Συμβολὴ στὴν ἔρευνα τῶν πηγῶν, Ἀθήνα 1980, σσ 243-322. Τὰ «Συναξαριακὰ κείμενα» στὶς σσ 305- 307.
5. Κ.Π. Καβάφη, Ποιήματα Β΄ (1919-1933). Φιλολογικὴ ἐπιμέλεια. Γ. Π. Σαββίδη.Ἀθήνα 1972, σελ. 93
6.Καβάφη,ὅ.π.,τόμ.Α΄(1896-1918), σέλ. 78
7. Καβάφη, τόμ.A΄, σελ. 48, Βλ. καὶ τὸ περ. Ἄρδην, τεῦχ. 48, Αὔγ. 2004 «Καβάφης καὶ Βυζάντιο». Γιὰ τὴν Καβαφικὴ Θεολογία καὶ τὴν Συνέχεια τοῦ «Βυζαντινισμοῦ» βλ. Γ.Δάλλα,Ὁ Ἑλληνισμὸς καὶ ἡ Θεολογία στὸν Καβάφη,Ἀθήνα 1986.
8.Περ. Ἄρδην, ὅ.π., σελ. 37
9.Περ. Ἄρδην, ὅ.π., σελ. 42
10. Ἡ Ἀποκάλυψη τοῦ Ἰωάννη. Μεταγραφὴ Γιῶργος Σεφέρης. Ὁριστικὴ ἔκδοση μαζὶ μὲ τὸ πρωτότυπο, Ἀθήνα 1987, σσ 12,17
11. Ἰωάννης Ἡ Ἀποκάλυψη, Μορφὴ στὰ Νέα Ἑλληνικά, Ἀθήνα 1985, σελ. 141
12. Βλ.Μ.Μαντουβάλου «Ἡ πολύπλευρη προσωπικότητα τοῦ Σαμαράκη», στὰ Πρακτικά: Ἡμερίδα γιὰ τὸν Ἀντώνη Σαμαράκη. Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου, Σχολὴ Ἀνθρωπιστικῶν Ἐπιστημῶν καὶ Πολιτισμικῶν Σπουδῶν.Καλαμάτα, 2007, σελ. 37-45. Βλ. καὶ σελ. 75-84: Γ.Ξανθάκη-Ν.Παναγουλέα, Ἄγνωστες πτυχὲς ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Ἀντώνη Σαμαράκη.
13. Γ. Βερίτη, Ἅπαντα. Ποιήματα, ἔκδοση τρίτη, Ἀθήνα 1969, σελ. 122
14. Γ. Βερίτη, ὅ.π., σσ. 65,67
15. Γ. Βερίτη, ὅ.π., σσ. 108,109
16. Γ. Βερίτη, ὅ.π., σσ. 165,166
17. Βλ. Νικολάου Π. Βασιλειάδη, Ἐθνομάρτυρες τοῦ Κυπριακοῦ Ἔπους 1955-1959.ἈδελφότηςΘεολόγων «ὉΣωτήρ», Ἀθήνα 1977, σελ. 110
Πηγή: http://aktines.blogspot.com/2011/06/blog-post_777.html
Και από: http://aktines.blogspot.com/2011/06/2.html
Και από: http://aktines.blogspot.com/2011/06/3_16.html
