Από την εφημερίδα «Δημοκρατία», 5/1/2011
ΤΟ ΕΝΙΑΙΟ σύστημα φακελώματος και ξεγυμνώματος του πολίτη καλύπτεται με ασάφεια και πολλαπλή ονοματολογία: «κάρτα του πολίτη», «φοροκάρτα», «κάρτα συναλλαγών» κτλ. Οι φόβοι που διατυπώνονται στα σχέδια για την «κάρτα του πολίτη» είναι όλοι βάσιμοι -για αυτούς τους λόγους καταργήθηκε στην Αγγλία. Όσοι πιστεύουν τις σχετικές δηλώσεις της παρούσας κυβέρνησης ας προσπαθήσουν να της κάνουν κρας τεστ αξιοπιστίας και προθέσεων...
Η «κάρτα του πολίτη» προσπαθεί να εισαγάγει, ξεκινώντας με μεθοδευμένα βήματα, τρία (3) καινοφανή σχέδια στη χρήση της Πληροφορικής. Είναι αυτά που θα γίνουν, αν αυτό το ολοκληρωτικό μέτρο προχωρήσει και οι πολίτες δεν αντιδράσουν από την αρχή - όπως έγινε στη δεκαετία του 1990. όταν ο λαός απέρριψε το ηλεκτρονικό φακέλωμα που σχεδιαζόταν με τον ΕΚΑΜ:
1. Δημιουργία βάσεων δεδομένοι (μία μόνο για τον κάθε πολίτη), όπου θα καταγράφονται όλες οι πληροφορίες γύρω από αυτόν.
2. Ενσωμάτωση τεχνολογίας παρακολούθησης από απόσταση στο δελτίο ταυτότητας.
3. Μεταφορά των παραπάνω πληροφοριών στο Διαδίκτυο - που είναι άριστο για τη διακίνηση της πληροφορίας, αλλά όχι για τη διαφύλαξη του απορρήτου.
Στη συνέχεια, σαλαμαποιώντας τα δημοκρατικά κεκτημένα μας (με πρόσχημα τη «διευκόλυνση του πολίτη», την «πάταξη της φοροδιαφυγής», την «καταπολέμηση της τρομοκρατίας»...), σκοπεύουν να καταργήσουν όλη την προσωπική μας ζωή και τα κατοχυρωμένα απόρρητα (τραπεζικό, ιατρικό, φορολογικό, επαγγελματικό). Να μας γυρίσουν στην Τουρκοκρατία με τον Αγά ή στη Χούντα με τον Χαφιέ της Γειτονιάς σε ηλεκτρονική εκδοχή. Τότε, το φακέλωμα-ξεγύμνωμα του πολίτη θα είναι πλήρες, με την κοινοποίηση όλης της ζωής του στο Διαδίκτυο (υγείας, περιουσίας, καταναλωτικών συνηθειών, συνεπώς και προσωπικής ζωής). Εκτός από το κράτος, θα έχουν πρόσβαση όλοι οι ισχυροί οικονομικοί παράγοντες (ασφαλιστικές εταιρίες, ιδιωτικές κλινικές κέντρα υγείας, τράπεζες, πολυεθνικές κτλ.), τα ξένα κράτη και προφανώς οι κακοποιοί και οι χάκερ.
Ετσι, ελλοχεύει και άλλος σοβαρός κίνδυνος, επειδή η διαφύλαξη της περιουσίας ταυτίζεται με τη διαφύλαξη της πληροφορίας για την περιουσία. Αυτό είναι εμφανές στην περίπτωση τον κακοποιού, ο οποίος δεν πρέπει να ξέρει την περιουσία σου. Όπως δεν πρέπει να την ξέρει ένα φασιστικό κράτος που (όπως παρατηρούσε ο Μπρεχτ) ταυτίζεται με. τον κακοποιό.
Αντιθέτως, ένα δημοκρατικό κράτος δεν επιμένει να γνωρίζει εκ προοιμίου το σύνολο της περιουσίας του πολίτη - π.χ. αίρει το τραπεζικό απόρρητο υπό προϋποθέσεις και με προσφυγή στη Δικαιοσύνη. Συνεπώς το φακέλωμα-ξεγύμνωμα του πολίτη (και κατόχου μικρομεσαίας ιδιοκτησίας) οδηγεί στο επόμενο βήμα, μετά την πλήρη γνωστοποίηση των περιουσιακών του στοιχείων, που είναι η εύκολη και γρήγορη κατάσχεση τους: γης, οικίας, καταθέσεων, επιχείρησης, ό,τι έχει απομείνει. Τα «επιχειρήματα» γενικά βρίσκονται στο «κρατικό χρέος», «ανωτέρα κοινωνική ανάγκη», «φοροδιαφυγή», «πανωτόκια», κτλ. - ας θυμηθούμε πώς κατασχέθηκε η μικρομεσαία περιουσία στην πρώτη Κατοχή 41-44. Η οικονομική εξόντωση της μεσαίας τάξης (μετά την ισοπέδωση της εργατικής τάξης) παράγει δύο «οφέλη» στον Νέο Φασισμό: αφοπλίζει ένα μεγάλο τμήμα του Έθνους που μπορεί να αντισταθεί, και προσπορίζει φρέσκο χρήμα στις δυνάμεις Κατοχής. Η αντίσταση στα σχέδια για την «κάρτα του πολίτη» είναι αγώνας διαφύλαξης της ελευθερίας, των κοινωνικών-ατομικών δικαιωμάτων και της όποιας ιδιοκτησίας επιτρέπεται στον λαό να κατέχει.
