Logo
Print this page

Η θυσία του Εύζωνα Κωνσταντίνου Κουκίδη

Την αφορμή για το ζωγράφισμα αυτού του έργου, μου έδωσε η επίσκεψη μου στον στρατώνα της Προεδρικής Φρουράς, όπου ως υπερήφανος θείος, βρέθηκα πριν από λίγους μήνες, με την ευκαιρία της πρώτης παρέλασης του ανιψιού μου με το τιμημένο σώμα των Ευζώνων.

 

Εκεί, στην εσωτερική πλατεία της Φρουράς, υπήρχε μια μαρμάρινη πλάκα με την εξής επιγραφή:

ΠΛΑΤΕΙΑ

ΕΥΖΩΝΑ ΚΟΥΚΙΔΗ ΚΩΝ/ΝΟΥ

Έπεσε υπέρ πατρίδος την 27η Απριλίου 1941

κατακρυμνησθείς από τον Ιερό Βράχο

της Ακροπόλεως τυλιγμένος με την Ελληνική

Σημαία υπερασπιζόμενος ταύτης μέχρι

τελευταίας ρανίδος του αίματος του

αρνούμενος να την παραδώσει στον

Γερμανό κατακτητή

(27 Απριλίου 1994)

Η συγκίνηση μου ήταν μεγάλη. Είχα υπόψη μου, βέβαια, τον Κ. Κουκίδη, αλλά η ιστορία του ήταν περιβεβλημένη με μια αινιγματική αχλή, αφού μέχρι τώρα, κάποιοι τον παρουσίαζαν ως ένα ακόμη αστικό μύθο, που ποτέ δεν υπήρξε. Είναι όμως έτσι; Φυσικά και όχι! Αλλά, για ποιον λόγο αποσιωπήθηκε επί 70 σχεδόν χρόνια, η ανιδιοτελής θυσία του και ο ίδιος ενταφιάστηκε στη λήθη; Είναι γνωστές οι σκοπιμότητες που αφαίρεσαν το στεφάνι της δόξας από το κεφάλι του παλικαριού. Ούτε οι Γερμανοί, ούτε οι συνεργάτες τους, ήθελαν ένα μάρτυρα και ένα παράδειγμα αντίστασης, Έτσι, ήταν οι πρώτοι που τον εξαφάνισαν. Και καθώς, ένα τέτοιο παράδειγμα αυτοθυσίας δεν είναι αρεστό σε καμία αυταρχική εξουσία, σε οποιαδήποτε εποχή, η αφάνεια του ήρωα συνεχίστηκε. καθώς προβάλλονταν άλλα πρότυπα…

Οι μαρτυρίες, λοιπόν, για την ηρωική θυσία του Κουκίδη, είναι όχι μόνο πολλές, αλλά είναι και αναμφισβήτητες. Αξίζει να της αναζητήσει κανείς, αφού ο χώρος εδώ δεν μου επιτρέπει έναν εκτενή λόγο. Η μαρμάρινη πλάκα της Προεδρικής Φρουράς, είναι μια από αυτές. Κανείς δεν δικαιούται να αμφισβητεί την ύπαρξη του ήρωα. Κανείς δε μπορεί να του στερήσει πια την ευγνωμοσύνη και την τιμή που του οφείλει ο Ελληνικός λαός. Κανείς δε μπορεί για πάντα να συσκοτίζει την αλήθεια. Τα τελευταία χρόνια, κάθε τέτοια ημέρα, γίνεται μια σεμνή τελετή σε ένα μνημείο που στήθηκε εκεί, στο σημείο που κύλισε το σώμα του.

Ήταν ήρωας ο Κωνσταντίνος Κουκίδης; Αναμφισβήτητα ναι! Γιατί; Επειδή, τίποτα δεν τον ανάγκαζε να μη σώσει την ζωή του, και να μη λυπηθεί τα 20 χρόνια του, όπως θα έκαναν πολλοί άλλοι. Τίποτα, εκτός μόνο από την τιμή. Να μην είναι αυτός, δηλαδή, που η μοίρα τον ήθελε, να παραδώσει τη σημαία στον κατακτητή και έπειτα να πάει στο σπίτι του, να συνεχίσει την ζωή του. Και αυτός που βάζει την τιμή πάνω από την ζωή του, μόνο ήρωας μπορεί να λέγεται, διότι αγγίζει το υπεράνθρωπο. Το υπεράνω της λογικής.

Όλα αυτά, στάθηκαν η αιτία για να πάρω την απόφαση την ίδια ημέρα, να ζωγραφίσω τον πίνακα του. Στο υπερήφανο και γελαστό πρόσωπο του ανιψιού μου, έβλεπα τον Κουκίδη. Άλλωστε, το παλικαράκι είχε και αυτό την ίδια ηλικία.

Τον ένοιωσα δικό μου….

Έτσι, μετά από τον πίνακα της Πανωραίας Χατζηκώστα, έφτιαξα αυτό το έργο για τον άλλο αδικημένο της ιστορίας. Δεν είναι, βέβαια, το πρώτο έργο που έχει φτιαχτεί για εκείνον, αφού έχω υπόψη μου, τουλάχιστον μια ζωγραφισμένη εικόνα του. Όμως, είναι ένα έργο νομίζω, πιο σύνθετο και πιο αφηγηματικό.

Του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου

Πηγή: http://peritexnisologos.blogspot.gr/2013/04/blog-post_27.html#more

***

27 Απριλίου 1941

Εράσμιες και σιωπηλές,

οι Καρυάτιδες θρηνούν,

για τον μικρό αδελφό τους,

τον Εύζωνα Κωνσταντίνο Κουκίδη.

Με δάκρυα φωταυγή,

σαν λάμψεις αρχαίας μνήμης,

αιώνιοι στέκουν μάρτυρες

της άγνωστης θυσίας.

Στον απριλιάτικο άνεμο, τον ουρανοβάτη,

που τους κίονες τους δωρικούς σμιλεύει,

σαν γλύπτης αδιάκοπα στον χρόνο,

διηγούνται με θλιμμένους ψίθυρους

την ένδοξη, μα άγραφη ιστορία του,

Και στο φως, που στραφταλίζει

στις μαρμαρυγές των αρχαίων μελών τους,

και τον γαλανό θόλο των αετωμάτων φωτίζει,

σαν πτέρυγες λευκών περιστεριών,

που της βαρύτητας αψηφούν την έλξη,

το αιθέριο σώμα της γενναίας ψυχής,

η σημαία με τον σταυρό, ανεβάζει

στους ουρανούς της αθάνατης τιμής.

Πηγή: http://olympia.gr/2013/04/27/%ce%b7-%ce%b8%cf%85%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%b5%cf%85%ce%b6%cf%89%ce%bd%ce%b1-%ce%ba%cf%89%ce%bd%cf%83%cf%84%ce%b1%ce%bd%cf%84%ce%af%ce%bd%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf%cf%85%ce%ba%ce%af/

***

27 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1941, Η ΘΥΣΙΑ ΤΟΥ ΗΡΩΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΚΟΥΚΙΔΗ ΠΟΥ ΟΙ ΝΑΖΙ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΑΝ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΑΡΞΗ ΤΟΥ.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ, ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΩ.

Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, 27Απριλίου 1941, η πρώτη τους δουλειά ήταν να στείλουν ένααπόσπασμα υπό τον λοχαγό Γιάκομπι και τονυπολοχαγό Έλσνιτς για να κατεβάσει τη Γαλανόλευκη από τον Ιερό Βράχοτης Ακρόπολης και να υψώσει τη σβάστικα.

Δεξιά ο Παρθενώνας, αριστερά οι Καρυάτιδες.

Από την ελιά τής Αθηνάς οι Γερμανοί αντικρίζουν στο ακραίο σημείο τούβράχου τής Ακρόπολης πού δεσπόζει τής πόλης, την γαλανόλευκη σημαίαπού θ’ αντικατασταθεί από τον αγκυλωτό σταυρό.

Η εθνική Σημαία με το μεγάλο σταυρό στην μέσηλάμπει και τα χρώματά της τονίζουν και τονίζονται από τον Παρθενώναπου στέκει αγέρωχος και όμορφος όπως πάντα.

Εκεί στην θέση Καλλιθέα, στο ανατολικό σημείοτου Ιερού Βράχου ο επικεφαλής του αποσπάσματος ζήτησε από τον εύζωνοπου φρουρούσε τη σημαία μας να την κατεβάσει και να την παραδώσει.

Ο απλός αυτός φαντάρος, όταν στις 8:45 το πρωίέφθασαν μπροστά του οι κατακτητές της χώρας μαςκαι με το δάκτυλο στην σκανδάλη των πολυβόλωντους, τον διέταξαν να κατεβάσει το Εθνικό μαςσύμβολο, δεν έδειξε κανένα συναίσθημα. Δεν πρόδωσε την τρικυμία τηςψυχής του. Ψυχρός, άτεγκτος και αποφασισμένος.. απλά αρνήθηκε! Οι ώρεςτης περισυλλογής, που μόνος του είχε περάσει δίπλα στην σημαία, τονείχαν οδηγήσει στη μεγάλη απόφαση.

“ΟΧΙ”!

Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια απλήλέξη, με πόση όμως τεράστια σημασία και αξία. Η Ελληνική μεγαλοσύνη σεόλη την απλή μεγαλοπρέπειά της κλεισμένη μέσα σε δύο συλλαβές! Ξέρουναπ’ αυτά οι Έλληνες..

Ο λοχαγός Γιάκομπι διέταξε έναν Γερμανόστρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού με τηβοήθεια ενός συναδέλφου του την δίπλωσε πολύ προσεκτικά, την παρέδωσεστα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας κοίταξε για λίγα δευτερόλεπταμε κατεβασμένο κεφάλι το διπλωμένο γαλανόλευκο πανί πάνω στα χέριατου. Κι ύστερα τυλίχτηκε με τη σημαία, έτρεξε ως την άκρη του ΙερούΒράχου και μπρος στα μάτια τωνεμβρόντητων Γερμανών ρίχτηκε μ’ ένα σάλτο στονγκρεμό, βάφοντας το εθνικό μας σύμβολο με τοτίμιο αίμα του.

Οι Γερμανοί σκύβουν πάνω από το κενό: 60 μέτραπιο κάτω, κείτεται ο Εύζωνας, νεκρός πάνω στον βράχο, σκεπασμένος μετο σάβανο πού διάλεξε.

Οι δύο Γερμανοί αξιωματικοί, πού είναι επίκεφαλής των εμπροσθοφυλακών, ο αρχηγός ιππικού Γιάκομπι και ο λοχαγόςΈλσνιτς τής 6ης ορεινής μεραρχίας, χρησιμοποιούντον ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών για να στείλουνμήνυμα στον Χίτλερ:

«Μάϊν Φύρερ, στις 27 Απριλίου, στις 8 και 10,εισήλθαμε εις τας Αθήνας, επί κεφαλής των πρώτων γερμανικών τμημάτωνστρατού, και στις 8 και 45, υψώσαμε την σημαία τού Ράϊχ πάνω στηνΑκρόπολη και στο Δημαρχείο. Χάϊλ, μάϊν Φύρερ».

Η γερμανική στρατιωτική διοίκηση Αθηνώνυποχρέωσε την προδοτική κυβέρνηση Τσολάκογλου να δημοσιεύσει στον Τύποανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία ο φρουρός της σημαίας μας, υπέστηέμφραγμα από την συγκίνηση όταν του ζητήθηκε να την παραδώσει. Όμως οιστρατιώτες κι οι επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος είχανσυγκλονιστείαπ’ αυτό που είδαν και δεν κράτησαν το στόματους κλειστό. Στις 9 Ιουνίου η είδηση δημοσιεύθηκε στην DAILY MAIL μετίτλο: “A Greek carries his flag to the death” (Ένας Έλληνας φέρει τηνσημαία του έως τον θάνατο).

Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία να εκδοθείδιαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο να υψώνεταικαι η ελληνική σημαία δίπλα στη γερμανική.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, εκεί σταΑναφιώτικα κάτω από τον Ιερό Βράχο, ζούσαν ακόμα αυτόπτες μάρτυρες,που είδαν το παλικάρι να γκρεμοτσακίζεται μπροστά στα μάτια τουςτυλιγμένο με την Γαλανόλευκη. Και κάθε χρόνο, στο μνημόσυνό του στις27 Απριλίου, άφηναν τα δάκρυά τους να κυλήσουν στη μνήμη του. Ουδείςενδιαφέρθηκε ποτέ να καταγράψει την μαρτυρία τους.

Κωνσταντίνος Κουκίδηςείναι τ’ όνομα του ευζώνου.

Κωνσταντίνος Κουκίδης είναι τ’ όνομα αυτού τουΕΛΛΗΝΑ και στολή του η Σημαία μας.

Μας τον έχουν κρύψει, μας τον έχουν κλέψει.

Κλείστε κι αυτόν τον εθνομάρτυρα στην ψυχή σας κοντά στους άλλους.

Απαιτείστε να γραφτεί τ’ όνομά του στα σχολικά βιβλία της Ιστορίας.

Ψιθυρίστε το, έστω και βουβά, μέσα σας,κάθε φορά που αντικρίζετε τη σημαία μας.

Πείτε στα παιδιά σας ότι αυτή η σημαία, έχει βυζάξειποταμούς ελληνικού αίματος, για να μπορείαγέρωχη να κυματίζει την τιμή και την αξιοπρέπειά μας.

Το αφιερώνουμε στους Ευρωπαίους.

Και κάτι άλλο:

Το να προσπαθεί κάποιος να εξαλείψει μιαν Ιδέαείναι σαν να προσπαθεί να… συνθλίψει τον αέρα με μιαμυγοσκοτώστρα…

Κι ΕΜΕΙΣ οι ΕΛΛΗΝΕΣ είμαστε… πλήρεις ΙΔΕΩΝ…

Ειδικά σήμερα, που οι σύγχρονοι εφιάλτες προσπάθησαν ακόμα και να αμφισβητήσουν την θυσία του, όπως οι ναζί πρόγονοι τους, για να στερήσουν από τον αμυνόμενο Έλληνα την ιστορική του ευθύνη. Για να τον κάνουν άβουλο αμνό, πειθήνιο όργανο.

Όλα άλλωστε έχουν τον σκοπό τους και η λήθη είναι το μεγαλύτερο όπλο των εξουσιαστών.

Πολύτιμες πληροφορίες έχει το

http://www.pare-dose.net/?p=2795

Κάποια άλλα στοιχεία που φαίνεται να συνηγορούν υπέρ τού ανωτέρω ηρωικού γεγονότος και των οποίων γίνεται επίκληση, είναι τα εξής:

1. Η δήλωση τού επί κεφαλής τής Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (Δ.Ι.Σ.), ότι πράγματι εκ των ιστορικών αρχείων, εμφαίνεται ότι «ο φρουρός στρατιώτης τής σημαίας ηυτοκτόνησεν περιβληθείς ταύτην».

2. Ο τότε Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, στα απομνημονεύματά του, αναφέρει ότι: «Ο Έλλην φρουρός τής Ελληνικής σημαίας επί τής Ακροπόλεως, μή θελήσας νά παραστή μάρτυς τού θλιβερού θεάματος τής αναρτήσεως τής εχθρικής σημαίας, ώρμησεν εκ τής Ακροπόλεως κρημνισθείς καί εφονεύθη. Εκάθησα στό γραφείον μου περίλυπος μέχρι θανάτου καί δακρύων…».

3. Η εφημερίδα Daily Mail δημοσίευσε στις 9 Ιουνίου 1941, σε δημοσίευμα με τίτλο «A Greek carries his flag to the death» (Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του έως τον θάνατο) γράφει: «Ο Κώστας Κουκίδης, Έλληνας στρατιώτης ο οποίος φρουρούσε το εθνικό σύμβολο των Ελλήνων πάνω στην Ακρόπολη, τυλιγμένος με την Γαλανόλευκη, εφόρμησε στο κενό και αυτοκτόνησε (27/4/1941)».

4. Ο Νίκολας Χάμοντ (Nicolas Hammond), καθηγητής τού Πανεπιστημίου τού Κέμπριτζ, αξιωματικός Ειδικών Επιχειρήσεων Καΐρου στην Ελλάδα κατά την Κατοχή, γράφει: «Την 27ην Απριλίου 1941, λίγο προτού χαράξει, όλα ήσαν κλειστά. Τότε έμαθα ότι οι Γερμανοί διέταξαν τον φρουρό τής Ακροπόλεως να κατεβάσει το ελληνικό σύμβολο. Πράγματι, εκείνος την υπέστειλε. Τυλίχθηκε με αυτήν και αυτοκτόνησε, πέφτοντας από τον βράχο…».

5. Μια αναφορά του λογοτέχνη Μενέλαου Λουντέμη στο διήγημά του «Τα άλογα του Κουπύλ», που γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1944: «…την κατέβασε, τυλίχθηκε μέσα κι έπεσε χωρίς ηρωισμούς απ’ το βράχο».

6. Το Λεύκωμα «Έπεσαν για τη ζωή», του ΚΚΕ: «Τη στιγμή που άλλοι έδιναν γη και ύδωρ στους χιτλερικούς, ο Έλληνας στρατιώτης, πιστός στα πατριωτικά ιδανικά, προτίμησε να αυτοκτονήσει τυλιγμένος με τη γαλανόλευκη, πέφτοντας από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης, παρά ν’ ανεβάσει στον ιστό τη σβάστικα».

7. Σύμφωνα με την ιστορική έρευνα τού αντιστασιακού ερευνητή Κώστα Γ. Κωστοπούλου: «Ο Ήρωας Στρατιώτης, χτυπώντας πάνω στα βράχια, στην διαδρομή τής πτώσεώς του στον γκρεμό από τον βράχο τής Ακροπόλεως, όταν τελικά κατατρακυλώντας, έπεσε στην οδό Θρασύλλου στήν Πλάκα, είχε πολτοποιηθεί και η στολή του ήταν καταξεσκισμένη. Όταν τον περιμάζεψαν δύο-τρεις κάτοικοι τής Πλάκας, δεν βρήκαν τίποτε επάνω του εκτός από ένα τσαλακωμένο ταχυδρομικό δελτάριο στο οποίο έγραφε πολύ κακογραμμένα το όνομα τού παραλήπτη: ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ. Αυτά τα στοιχεία είχαν καταθέσει δύο γέροντες (επιζώντες ακόμη) σχετικά με το ανωτέρω περιστατικό».

8. Μια προσωπική έρευνα του αντιστασιακού Χαράλαμπου Ρούπα, η οποία δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Το Βήμα της Αιγιαλείας» (12 Μαΐου 2006):

«Εγώ και οι φίλοι μου, περίεργοι και αργόσχολοι συνταξιούχοι, αρχίσαμε νά ψάχνουμε στήν Πλάκα μέσα στα παραδοσιακά ταβερνάκια και καφενεία, μήπως βρούμε κάποιο γεροντάκι που να μάς έλεγε κάτι το σχετικό. Όλοι γνώριζαν το περιστατικό, αλλά μάς έλεγαν, «άκουσα… μού είπαν…», δηλαδή αυτά πού γνωρίζαμε κι εμείς. Τελικά, ψάχνοντας καί κάνοντας με υπομονή την έρευνά μας, βρήκαμε μία γριούλα που μάς είπε: «Πηγαίνετε κάτω στού Μακρυγιάννη (μάς είπε περίπου την διεύθυνση), κι εκεί ζει ένας πρώην τσαγκάρης. Αυτός είναι ο γιος τού παγοπώλη ο οποίος μέ τό καροτσάκι του πήρε τον νεκρό στρατιώτη, και τον επήγε στο Α’ Νεκροταφείο καί τόν έθαψε».

Τελικά, συναντήσαμε τον γερο-τσαγκάρη. Δυσκολευθήκαμε όμως να τού δώσουμε να καταλάβει το τι θέλαμε να μας πει, διότι ούτε άκουγε, κι ούτε έβλεπε καλά. Στο τέλος, συγκινημένος, μάς είπε: «Εκείνη την ημέρα είχαμε κλεισθεί στα σπίτια μας, όπως κι όλη η Αθήνα. Εγώ τότε ήμουν 16 χρονών. Ακούσαμε στον δρόμο μία γριά που στρίγκλιζε. Πεταχθήκαμε τότε στον δρόμο δύο-τρεις, για να δούμε το τι συμβαίνει, και τότε είδαμε το τραγικό αυτό θέαμα: Ένα χιλιοστραπατσαρισμένο πτώμα ντυμένο στο χακί και μία σημαία γύρω του ματωμένη. Χαρτιά, πορτοφόλι κλπ. δεν βρέθηκαν επάνω του, εκτός από ένα δελτάριο που έγραφε το όνομά του. Τό δελτάριο το κράτησε ένας φίλος τού πατέρα μου. Επειδή ο πατέρας μου κι εγώ μοιράζαμε κολώνες πάγου στα σπίτια, είχαμε ένα καρότσι. Το έβαλαν το παλληκάρι μέσα μαζί με την σημαία, το σκέπασαν με μία κουβέρτα και το πήγαν μαζί με τον φίλο του στο Α΄ Νεκροταφείου και το έθαψαν.

Εκεί βρήκαν έναν παπά και του είπαν τι είχε συμβεί. Αυτός τούς πήγε σε έναν ανοικτό τάφο, τύλιξαν το παλληκάρι με ό,τι είχε μείνει από την σημαία, είπε και δύο-τρία λόγια ο παπάς και το παράχωσαν. Εκείνο όμως που πρέπει να σας τονίσω, αυτό το τραγικό περιστατικό από στόμα σέ στόμα το είχε μάθει όλη η Αθήνα. Ο πατέρας μου φοβήθηκε και δεν με πήρε μαζί του. Εάν πήγαινα κι εγώ, τότε θα σας υπέδειχνα που ακριβώς είναι παραχωμένο το παλληκάρι. Τον πατέρα μου, τον έχασα τον Ιανουάριο τού 1942 στην μεγάλη πείνα.»».

9. Από το βιβλίο «Μυστική Ακρόπολη» του Ιωάννη Γιαννόπουλου, παρατίθενται δύο ακόμα μαρτυρίες.

Ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος, παιδί ακόμη, πουλούσε τσιγάρα στην Πλάκα, γεννημένος πριν ένδεκα χρόνια στο Θησείο. Έτυχε την στιγμή της θυσίας να στρέψει το βλέμμα του προς την Ακρόπολη: «Την ώρα ακριβώς που έπεφτε το παιδί με την σημαία τυλιγμένο και κτυπούσε στους βράχους. Έκανα να τρέξω προς τα εκεί και δεν μπορούσα. Ναι προσπάθησα, να πάω και εγώ εκεί… Το παιδί… τρέξανε, χάλασε ο κόσμος, έγινε σεισμός εκείνη την ώρα που είδαν το παιδί, όλος ο κόσμος αναστατώθηκε. Πού να πάω εγώ παιδάκι τότε, να χωθώ, εκεί μέσα στην στοά της Ακροπόλεως, να μαζέψω… να προσφέρω τι; Απλώς πήρα τα πράγματά μου και έφυγα. Σκοτώθηκε εκείνη την ώρα. Κτύπησε στους βράχους και εκτινάχθηκε. Το θυμάμαι, το βλέπω σαν να το βλέπω τώρα. Αυτό το πράγμα δεν πρόκειται να φύγει ποτέ από τα μάτια μου, μόνο όταν πεθάνω!».

Ο Στάθης Αρβανίτης, μικρό παιδί κι αυτός, θυμάται: «Ήμουνα τότε επτά χρονών. Μέναμε ακριβώς κάτω απ’ την Ακρόπολη. Εκείνη την ημέρα στις 27 Απριλίου -μια ημέρα ηλιόλουστη με καθαρότατο ουρανό- ο πατέρας μου είχε απαγορέψει και στον αδελφό μου και στην μητέρα μου να βγούνε απ’ το σπίτι. Εγώ ήμουνα στην ταράτσα και έπαιζα με το αυτοκινητάκι μου. Ξαφνικά βλέπω ένα σώμα, μάλλον πρέπει να ‘τανε τσολιάς, να πέφτει από την Ακρόπολη και να χτυπιέται στους βράχους. Κατέβηκα κάτω και το ανέφερα στον πατέρα μου, ο οποίος μέσα στην σύγχυση την στιγμή που έμπαιναν οι Γερμανοί, κάπως δεν με πίστεψε. Μετά 15 ημέρες έρχεται και μου λέει: «Μικρέ είχες δίκιο. Το είπε το BBC.»».

Μετά ήλθαν οι νεογενίτσαροι για να μας πείσουν ότι ο Κωνσταντίνος Κουκίδης “δεν υπήρξε”. Οι κεμαλοναζί των συνωστισμών, της παράδοσης Εθνικής κυριαρχίας.

Ίσως να έχουν δίκιο. Δεν “Υπήρξε”. Υπάρχει μέσα σε κάθε ελεύθερο μυαλό, σε κάθε Έλληνα που γνωρίζει ότι δεν έχει δικαίωμα γονιδιακής εκμετάλλευσης της καταγωγής του, παρά μόνο χρέος.

Ένα κολοσσιαίο χρέος που πρέπει να το φέρουμε εις πέρας επάξια. Το να γεννιέσαι Έλληνας, είναι υποχρέωση. Αλίμονο σε αυτούς που βαυκαλίζονται για την καταγωγή τους χωρίς να γνωρίζουν το χρέος τους. Τον ρόλο τους στην Γη.

Το έθεσε άλλωστε άψογα η Λιάνα Κανέλλη πριν λίγες ημέρες:

“Έχουν το θράσος να μιλούν στην Ελλάδα για το μαχαίρι στο κόκκαλο. Ότι θα βάλουν λέει το μαχαίρι στο κόκκαλο. Που; Στην πατρίδα που υμνεί τα Ιερά Οστά των Ελλήνων που έπεσαν για την Ελευθερία! Τέτοια Ύβρις…”

και συμπληρώνει: “Η Ελλάδα όμως είναι η μόνη χώρα που έκανε το κύριο όνομα “Εφιάλτης”, ουσιαστικό. Για να γράφεται με μικρό “ε” και όχι κεφαλαίο, εξασφαλίζοντας του την απαξίωση μέσα στους αιώνες”.

Ενάντια στην Λήθη

…καὶ γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς.

Η εφημερίδα από το http://fotios.org/files/koukidis.gif

Related items

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR