Διαβάζοντας (στο περιοδικό “ΝΟΥΜΑΣ”) το άρθρο το σχετικό με το θέμα της αγιοποίησης του Μακρυγιάννη θα ήθελα να παρατηρήσω τα εξής.

Πρώτα πρώτα ο Μακρυγιάννης δεν έγινε γνωστός από τον Σεφέρη αλλά από τον Βλαχογιάννη που ανακάλυψε το κρυμμένο χειρόγραφό του των “Απομνημονευμάτων” και των “Οραμάτων & Θαμάτων” και έκανε την πρώτη έκδοση των “Απομνημονευμάτων”, μην έχοντας το θάρρος να εκδόσει και το αγιώτατο βιβλίο του των “Οραμάτων και Θαμάτων”. Όταν στις μέρες μας το εξέδωσε η Εθνική Τράπεζα γίνονταν τεράστιες σειρές για να το προμηθευθή ο κόσμος (όχι γιατί ήταν ένας “ήρωας του ’21″, αλλά λόγω της βαθειάς πνευματικότητας αυτού του βιβλίου.

Ο Μακρυγιάννης ήταν άνθρωπος της προσευχής (με 300 μετάνοιες την ημέρα, που του είχε μάθει η μάνα του). Αυτό βέβαια δεν ισχύει για τους άλλους “ήρωες του ’21″.

Μιλούσε με τον Θεό και τους Αγίους. Το είχε αυτό τόσο βαθειά μέσα του που από την εφηβική του ηλικία τον βλέπομε να προσεύχεται στον ‘Αγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο την ημέρα της εορτής του στο μικρό μοναστήρι της Κίρας με φωνές και αναφιλητά και έχοντας βαθειά την αίσθηση ότι έκλεισε την “συμφωνία” με τον Άγιο. Και όταν μεγάλωσε και ήλθε ο καιρός να πραγματοποιηθεί αυτό που είχε ζητήσει στον Άγιο, του έφερε ένα ωραίο ασημοκάντηλο για να τον ευχαριστήσει (το οποίο υπήρχε σ’ αυτό το μικρό Μοναστήρι, όπου ζει σήμερα ένας μοναχός μόνος του, ως τότε που ο Όθων ξεπουπούλιασε μεγάλο αριθμό Μονών από τα πολύτιμα αφιερώματα και εκκλησιαστικά σκεύη.

Ο Μακρυγιάννης είχε ψυχή αφιερωμένη στον Θεό και αυτό το βλέπομε και μέσα στα Απομνημονεύματα, αλλά κυρίως στο “Οράματα και Θάματα” στο οποίο βλέπομε ότι είχε οράσεις. Έβλεπε τον Χριστό, την Παναγία και Αγίους μέσα στο δωμάτιό του. Αυτό ήταν μια ιδιαίτερη χάρις που του έδωσε ο Θεός λόγω της μεγάλης του αφοσιώσεως στον Θεό και της αγιότητος του βίου του.

Λοιπόν αυτός ο κύριος που διαμαρτύρεται να ησυχάσει, γιατί αυτήν την πνευματική ζωή του Μακρυγιάννη δεν την είχαν άλλοι ήρωες του ’21. Και όταν λέγει ότι ο Θεός αποφασίζει για την αγιοποίηση ενός ανθρώπου, αυτό γίνεται μέσω της συνειδήσεως της Εκκλησίας, δηλαδή του πιστού λαού και κλήρου.

Όταν προχωρήσει αυτή η συνειδητοποίηση μέσα στο σώμα της Εκκλησίας (του πιστού λαού και του κλήρου), που είναι το Σώμα του Χριστού επί της Γης, για την αγιότητα ενός ανθρώπου, τότε το Οικ. Πατριαρχείο κάνει και την επίσημη δήλωση ανακήρυξης του νέου Αγίου.

Π.χ. ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός παρ’ όλο που μαρτύρησε τον 18ο αι., η επίσημη ανακήρυξή του ως Αγίου έγινε στις μέρες μας. Το ίδιο και ο Άγιος Νεκτάριος, ενώ εκοιμήθη το 1920 η επίσημη ανακήρυξή του ως Αγίου έγινε την 10ετία του “60″.

Όταν πρωτοδιάβασα τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη και κατάλαβα αυτήν την βαθειά πνευματικότητά του είπα μέσα μου, αυτό το βιβλίο πρέπει να ονομασθεί “Το Ευαγγέλιο του Νέου Ελληνισμού”.

Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com/2012/03/24/%ce%b3%ce%b9%ce%b1%cf%84%ce%af-%ce%b7-%ce%b1%ce%b3%ce%b9%ce%bf%cf%80%ce%bf%ce%af%ce%b7%cf%83%ce%b7-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%bc%ce%b1%ce%ba%cf%81%cf%85%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7/