Αυτό είναι το ιερό πανί, το γαλανό και τ' άσπρο,

κομμάτι απ'  ανοιξιάτικο και ξάστερο  ουρανό,

πού είναι λευκό σαν τον αφρό του κύματος, πού ανθίζει

σε περιγιάλι ολόγλυκο, σε πέλαο μακρινό.

Αυτό είναι το  ιερό πανί πού,  όταν περνά μπροστά μας,

υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταρά ή καρδιά μας.

Δεν είναι η αύρα πού έρχεται γλυκά να το χαϊδέψει δεν τ' ανεμίζει πρόσχαρα η αύρα η σιγανή, είναι μια αθάνατη πνοή πού ορμά να ζωντανέψει με ανατριχίλα ανέκφραστη το δίχρωμο πανί. Το πήρε κάποια μάγισσα και το 'καμε χλαμύδα, και ζει σ' αυτό και πάλλεται ολόκληρη η Πατρίδα.

Είναι  η  Σημαία!   Τη   βλόγησαν  παπάδες  μ'   άσπρα  γένια, μες στης σκλαβιάς το τρίσβαθο κι απόκρυφο σχολειό, έκλαψαν μάτια και καρδιές απάνω της, κι οι κόρες τη νύχτα την υφαίνανε κρυφά στον αργαλειό. Σαν βόρειο σέλας άστραψε στη Λαύρα μιαν ήμερα κι απλώθηκε ως τον έβδομο ουρανό κι ακόμη πέρα.

Ποια λύρα έχει τη δύναμη για να σε ψάλει επάξια; Είσαι της νέας Ελλάδας μας η άγια εικόνα Εσύ. Είσαι η λαχτάρα πού λυγάει τα γόνατα των σκλάβων, είσαι του γένους τ' δράμα, Σημαία μας χρυσή, πού όταν τα μάτια επάνω σου με σέβας τα καρφώνει, θαρρείς και κάποιο ουράνιο φως σε περικυκλώνει...

Στέφανος Δάφνης