Logo
Print this page

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου - «Παναγία και Υπεραγία» - Οι Νεομάρτυρες,

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

- «Παναγία   και   Υπεραγία» 

- Οι Νεομάρτυρες

     25η  Μαρτίου  ημέρα  μεγάλης   διπλής  εορτής. Εορτή  της  Εκκλησίας  για  το  χαρμόσυνο  μήνυμα  που  έφερε  ο  αρχάγγελος  Γαβριήλ  στην  ταπεινή  και  πάναγνη  κόρη  της  Ναζαρέτ  και  εορτή  της  Ελλάδας  για  την  απελευθέρωση  της  από  τον  πολύχρονο  τουρκικό  ζυγό.

      Θεωρούμε  χρέος  μας   να  συμμετάσχουμε    κι  εμείς  σ΄ αυτόν  τον  πάνδημο  εορτασμό  κάνοντας,  ως  ένα   ελάχιστο  αφιέρωμα  σ΄ αυτή  τη  μεγάλη  μέρα,  μια  μικρή  προσέγγιση  στο  πνεύμα  και  στα  μηνύματα  αυτών  των  δύο  εορτών,  μέσα  από   κείμενα  των  Σεβασμιωτάτου  Μητροπολίτου  Ναυπάκτου  κ. κ Ιεροθέου  και  του  αλησμόνητου  Φώτη  Κόντογλου.  

Το Απολυτίκιον  του  Ευαγγελισμού  της  Θεοτόκου

       «Σήμερον  της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και τού απ ' αιώνος μυστηρίου ή φανέρωσις  ο  Υιός τού Θεού Υιός τής Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται. Διό και ημείς συν αυτώ τη Θεοτόκω βοήσωμεν,   Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος  μετά σου.»

Mετάφραση

  Σήμερα είναι η κυριότερη μέρα της σωτηρίας μας και η φανέρωσις του Μυστηρίου, που ήταν από  πολλά χρόνια κρυμμένο: Να, ο Υιός του θεού θα γίνει άνθρωπος, Υιός της Παρθένου Μαρίας  και   ο  αρχάγγελος Γαβριήλ αυτό το πασίχαρο μήνυμα φέρνει. Γι' αυτό  και εμείς μαζί μ' αυτόν ας πούμε ζωηρά στην Παναγία: Χαίρε, Κεχαριτωμένη, ο Κύριος είναι μαζί σου.  

Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

 «Η  εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου είναι Δεσποτικοθεομητορική εορτή. Αυτό σημαίνει ότι είναι Δεσποτική επειδή αναφέρεται στον Δεσπότη Χριστό, ο οποίος συνελήφθη στην γαστέρα της Θεοτόκου, και Θεομητορική εορτή επειδή αναφέρεται στο πρόσωπο εκείνο πού συνετέλεσε στην σύλληψη και την ενανθρώπηση  του Λόγου του Θεού, δηλαδή την Παναγία…….  

  ….Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι ή αρχή όλων των Δεσποτικών εορτών. Στο απολυτίκιο της εορτής ψάλλουμε: «σήμερον  της  σωτηρίας  ημών  το  κεφάλαιον   και του απ΄ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσης...». Το περιεχόμενο της εορτής αναφέρεται στο γεγονός κατά το οποίο ο αρχάγγελος Γαβριήλ - ο άγγελος εκείνος με τον οποίο συνδέονται όλα τα γεγονότα πού έχουν σχέση με την ενανθρώπηση του Χριστού - επισκέφθηκε με εντολή του Θεού την Παναγία και την πληροφόρησε ότι έφθασε ο καιρός της σαρκώσεως του Λόγου του Θεού, και ότι αυτή θα γίνει η μητέρα Του. (βλ Λουκά α', 25-26).

    Η  λέξη «ευαγγελισμός» αποτελείται από δύο επί μέρους λέξεις, ήτοι ευ και αγγελία, και δηλώνει την καλή είδηση, την καλή αγγελία. Πρόκειται για την πληροφορία πού δόθηκε διά του αρχαγγέλου ότι ο Λόγος του  Θεού  θα ενανθρωπήσει για την σωτηρία του ανθρώπου…

 …Ο αρχάγγελος Γαβριήλ απεκάλεσε την Παναγία «κεχαριτωμένη», της είπε: «Χαίρε, κεχαριτωμένη, ο Κύριος μετά σου, ευλογημένη συ εν γυναιξίν» (Λουκά  α΄, 28-29). 'Η Παναγία αποκαλείται «κεχαριτωμένη» και χαρακτηρίζεται «ευλογημένη», αφού ο Θεός είναι μαζί της…

   …. Η  απάντηση  της  Παναγίας  στην πληρoφoρία του αρχαγγέλου  ότι  θα    αξιωθεί να γεννήσει τον Χριστό ήταν εκφραστική :  «Ιδού  η  δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου»( Λουκά  α', 38). Φαίνεται εδώ ή υπακοή της Παναγίας στον  λόγο  του αρχαγγέλου,  αλλά και η υπακοή της στον Θεό, για  ένα  γεγονός  που ήταν παράδοξο και παράξενο για την  ανθρώπινη  λογική. Έτσι υποτάσσει την λογική της στο Θέλημα  του  θεού…  

…Ο   Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι ευαγγελισμός του ανθρωπίνου γένους, πληροφορία ότι ενηνθρώπησε ο Υιός και Λόγος του Θεού. Αυτή η παγκόσμια εορτή πρέπει να συντέλεση στην προσωπική εορτή, στον προσωπικό ευαγγελισμό. Πρέπει να δεχθούμε τα  προοίμια της  σωτηρίας   μας, πού είναι η μεγαλύτερη είδηση στην ζωή  μας.»

Από  το  βιβλίο «Οι  Δεσποτικές  Εορτές», του  Σεβασμιωτάτου  Μητροπολίτου  Ναυπάκτου  κ. κ Ιεροθέου 

«Παναγία   και   Υπεραγία»

 «Η  Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα  της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ' η προστάτρια που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση. Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι  χτισμένες αμέτρητες εκκλησίες και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι ένα σωρό ρημοκκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολησμένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της. Μέσα στο καθένα απ' αυτά βρίσκεται  το παλιό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχρινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε  άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεον εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών». Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κι η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατάνυξη, σεβασμό κι αγνή αγάπη. Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς όπου νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκότανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα. Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί  αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν  μαγνήτης  τις  ευσεβείς  ψυχές  και  τις  ησυχάζει  και  τις  παρηγορά.»

 «Η  Ρωμιοσύνη και Oρθοδοξία είναι ένα πράγμα. Για να μην πάρω τους πολύ παλιούς, παίρνω δυο τρεις από εκείνους που αγωνισθήκανε για την ελευθερία της 'Ελλάδας, που όποτε μιλάνε για. τη λευτεριά, μιλάνε και για  τη θρησκεία. Ο Ρήγας Φεραίος λέγει: «να κάνουμε τον όρκο / απάνω στο Σταυρό». Ένας άλλος ποιητής γράφει: «Για της πατρίδας την -ελευθέρια / για του Χριστού' την πίστη την αγία / γι ' αυτά τα δύο πολεμώ, / μ.' αυτά να ζήσω επιθυμώ. / κι αν δεν τα αποχτήσω / τι μ' ωφελεί να ζήσω;»….

   … 0ι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια που κάνανε, και που δε θα τα  φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος, μιλάνε κάθε τόσο για. τη Θρησκεία μας, για το Χριστό, για. την Παναγιά, για τους δώδεκα Αποστόλους, για τους αγίους. Πολλές παροιμίες και ρητά και  λόγια  που λέγει ο λαός μας,   είναι  παρμένα από τα γράμματα της Εκκλησίας.  'Η ρωμιοσύνη είναι ζυμωμένη με την ορθοδοξία, γι ' αυτό Χριστιανός κ' Έλληνας ήτανε το ίδιο. Από τότε που γινήκανε χριστιανοί οι Έλληνες, πήρανε στα. χέρια τους τη σημαία του Χριστού και την κάνανε σημαία δική τους: Πίστις και Πατρίς! Ποτάμια ελληνικό αίμα χυθήκανε για  την πίστη  του Χριστού, από τα   χρόνια του Νέρωνα και του Διοκλητιανού, έως τα  1838, που μαρτύρησε ο άγιος Γεώργιος ο εξ Ιωαννίνων. Ποια άλλη φυλή υπόφερε τόσα μαρτύρια για. το Χριστό; Αυτό το ακατάλυτο έθνος που έπρεπε να πληθύνει και να καπλαντίσει τον κόσμο, απόμεινε ολιγάνθρωπο γιατί αποδεκατίσθηκε επί χίλια οχτακόσια χρόνια από φυλές χριστιανομάχες.

    Αγιασμένη 'Ελλάδα! Είσαι αγιασμένη, γιατί είσαι βασανισμένη. Κι η κάθε γιορτή σου μνημονεύει κ' ένα μαρτύριό σου. Τα πάθη του Χριστού τα 'κανες    δικά σου  πάθη,  τα μαρτύρια   των αγίων είναι τα δικά σου  μαρτύρια». 

Από  το  βιβλίο  του Φώτη  Κόντογλου,  «Παναγία   και   Υπεραγία»  των  εκδόσεων  Αρμός 

Οι Νεομάρτυρες, η δόξα της Εκκλησίας μας

    « Το να μιλά κανένας σήμερα  και να γράφει για κάποια πράγματα της θρησκείας, ο πολύς κόσμος το νομίζει για ανοησία. Και ακόμα  μεγαλύτερη ανοησία έχει την ιδέα πως είναι το να γράφει για τους άγιους μάρτυρες, και μάλιστα  για κείνους που μαρτυρήσανε  κατά  τα  νεότερα  χρόνια  που βασιλεύανε οι Τούρκοι απάνω στη  χριστιανοσύνη,  επειδής  ο λίγος καιρός που μας χωρίζει απ' αυτούς κάνει ώστε  να τους νοιώθουμε πολύ κοντά μας, ανθρώπους σαν κ' εμάς, ενώ τους αρχαίους μάρτυρες τους βλέπουμε μέσα από τους αιώνες που περάσανε από τότε που μαρτυρήσανε και στη φαντασία μας παρουσιάζονται ευκολότερα με τον φωτοστέφανο του αγίου.

    Κανένας λαός δεν έχυσε τόσο αίμα για την πίστη του Χριστού, όσο έχυσε ο δικός μας, από καταβολή του χριστιανισμού ίσαμε σήμερα. Κι αυτός ο ματωμένος ποταμός είναι μια  πορφύρα που φόρεσε η ορθόδοξη 'Εκκλησία  μας, και που Θα 'πρεπε να την έχουμε για το μεγαλύτερο καύχημα, κι όχι να  την καταφρονούμε και να μη μιλούμε ποτέ γι' αυτή, και μάλιστα  να ντρεπόμαστε να μιλήσουμε γι' αυτή, σε καιρό που δε ντρεπόμαστε για τις πιο ντροπιασμένες και σιχαμερές παραλυσίες που κάνουνε οι άνθρωποι στον αδιάντροπο καιρό μας.

    Εμείς οι σημερινοί πονηρεμένοι άνθρωποι φροντίζουμε μονάχα για την καλοπέραση του κορμιού μας, και για τούτο η ψυχή μας έχασε την ευαισθησία της, μ' όλα τα  πνευματικά γιατρικά  που λέμε πως έχουμε. Kαι γι' αυτό περιφρονούμε και τους λέμε ανόητους εκείνους πού δεν κοιτάζουνες το υλικό συμφέρο τους, αλλά κάνουνε κάποιες θυσίες. Κατά πολύ ανόητους και μικρόμυαλους Θεωρούμε εκείνους που θυσιάσανε τη ζωή τους για την πίστη τους, αφού, κατά την αμαρτωλή κρίση μας, δεν κοιτάξανε να χαρούνε τα νιάτα τους και ν' απολάψουνε τούτον τον κόσμο, που είναι χειροπιαστός και σίγουρος, αλλά βασανιστήκανε, φυλακωθήκανε, δαρθήκανε και, στο τέλος,  σφαχτήκανε η κρεμαστήκανε, οι άμυαλοι, για κάποιους  ίσκιους που λέγουνται αθάνατη ζωή και βασιλεία των ουρανών……

    ….. Μ΄ αυτά τα λόγια βροντοφωνεί πως η Εκκλησία μας, με τα μαρτύρια που τραβά από αιώνες, είναι η αληθινή Εκκλησία, η βλογημένη από τον Κύριο, κι όχι η Δυτική, η καλοπερασμένη η υπερήφανη αφέντρα, που όχι μονάχα το αίμα της δεν έχυσε  για   τον Χριστό, αλλά η ίδια έκαιγε τους ανθρώπους  που δεν της ήτανε υπάκουοι.

     Οι  δικοί  μας οι άγιοι, που μαρτυρήσανε στον καιρό που είμαστε σκλάβοι  στους Τούρκους, ήτανε ταπεινοί, απλοί, λιγομίλητοι, με τη φωτιά της πίστης στα στήθια  τους,  απονήρευτοι κι αγράμματοι, αφού  το  μόνο που γνωρίζανε να λένε μπροστά στον αγριεμένο τον κριτή ήτανε «Χριστιανός γεννήθηκα και Χριστιανός θ΄ αποθάνω ! » Νέοι άνθρωποι, παλικάρια απάνω στ' άνθος  της νιότης τους,   πηγαίνανε   προθυμερά να παραδοθούνε  για τ' όνομα του  Χριστού, κι αντίς αρραβωνιάσματα και σφαζόντανε σαν τ' αρνιά η κρεμαζόντανε με τη Θελιά, στον λαιμό τους και,   για  να τους τυραγνάνε περισσότερο οι άπιστοι,  κόβανε τον λαιμό τους σιγά-σιγά με  στομωμένα μαχαίρια η τους χωρίζανε με σάπια σχοινιά που κοβόντανε, για να τους ξανακρεμάσουνε. Και τα μόνα που ξέρανε από τη Θρησκεία  μας οι περισσότεροι απ΄ αυτούς ήτανε τα λόγια του Χριστού, που είπε: «Όποιος με  ομολογήσει μπροστά στους  ανθρώπους,  θα  τον ομολογήσω   κι  εγώ μπροστά στον Πατέρα μου, που είναι στον ουρανό,  κι όποιος μ ΄ αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους, θα τον αρνηθώ κ ' εγώ μπροστά στον Πατέρα μου, που είναι   στον ουρανό». καθώς και τα λόγια, τούτα, που είπε ο Κύριος: «Μη  φοβηθείτε  από  κείνους που  σκοτώνουνε το σώμα, μα  που δεν μπορούνε να σκοτώσουνε την ψυχή»,  και : «Όποιος χάσει τη ζωή του για το όνομα μου, αυτός  θα ζήσει  στην  αιώνια ζωή».

     Ω!  Τι   ύψος  και πόση πνευματική ευπρέπεια   είχε  η  φυλή  μας,  τον καιρό  που   θαρρούμε  εμείς  πως  ήτανε  αγράμματη  και  βάρβαρη. Εμείς,  οι  σημερινοί,  είμαστε  βάρβαροι,  που  δεν  είμαστε  σε  θέση  να  νοιώσουμε  όσο  πρέπει  την  ευγένεια  και  το  μεγαλείο  της  θυσίας  για  τα΄ όνομα  του   Χριστού,  που  την  προσφέρανε  με  τα  κορμιά  τους  εκείνοι  οι  λεονταρόψυχοι,  που  γι΄ αυτούς  λέγει  ο  Ευαγγελιστής  Ιωάννης  πως  δεν  γεννηθήκανε  από  αίματα,  μήτε  από  θέλημα  της  σάρκας,  μήτε  από  θέλημα  αντρός,  αλλά  πως  γεννηθήκανε  από  τον  Θεό.  Η  γενεά  η  δική  μας,  «η  μοιχαλίς  και  αμαρτωλός»,  ας  κάνει  τον  έξυπνον  εκεί  που  δεν  χωρά  καμιά  εξυπνάδα,  ας  περιπαίζει  εκείνους  που  δώσανε το αίμα τους για την πίστη του Χριστού, με την ελπίδα; της αιώνιας ζωής. θα έρθει μέρα που θα δώσει απολογία και σε τούτο τον  κόσμο και στον άλλον, και τότε θα καταλάβει σε τι σκοτάδι βρισκότανε……..»

«Όσοι απομείναμε πιστοί στην παράδοση, όσοι δεν αρνηθήκαμε   το γάλα που βυζάξαμε, αγωνιζόμαστε, άλλος εδώ, άλλος εκεί, καταπάνω στην ψευτιά. Καταπάνω σ' αυτούς που  θέλουνε την  Ελλάδα  ένα  κουφάρι χωρίς ψυχή, ένα λουλούδι χωρίς μυρουδιά. Κουράγιο  ο   καιρός θα  δείξει ποιος έχει δίκιο, αν και δε χρειάζεται  ολότελα αυτή η απόδειξη.»

Από  το  βιβλίο  του  Φώτη  Κόντογλου,  «Πονεμένη  Ρωμιοσύνη»,  εκδόσεις   «Αστήρ»

 

 

 

Zoiforos.GR

Latest from Zoiforos.GR

©2005-2016 Zoiforos.gr || Σχεδίαση - Ανάπτυξη Lweb.GR