Όλοι γνω­ρί­ζουν ότι το να πα­ρα­σιω­πάς γε­γο­νό­τα εσκεμ­μέ­να στα Μέσα Ενη­μέ­ρω­σης, εί­σαι το ίδιο ένο­χος με το να τα πα­ρα­ποιείς.

Στις Κυπριακές εφη­με­ρί­δες τις τελευταίες 20 μέρες έχουν απομονωθεί κά­ποιες προτρο­πές από συ­γκε­κρι­μέ­νο βι­βλίο του γέροντα Ιω­σήφ Βατο­πε­δι­νού, σχε­τι­κά με την αρε­τή της Υπα­κο­ής και δό­θη­κε η εντύπω­ση ότι ο γέ­ρο­ντας στα μο­να­στή­ρια επι­διώ­κει ν' αντι­κα­θι­στά τον Χρι­στό και ο Χρι­στός πά­ει πε­ρί­πα­το! Έχει δο­θεί η εντύ­πω­ση ότι οι συχνές πε­ριο­δεί­ες του γέ­ρο­ντα Εφραίμ εκτός Αγί­ου Όρους με την Αγία Ζώ­νη της Πανα­γί­ας, απο­σκο­πούν στην προ­βο­λή του «ως κατεξο­χήν γέ­ρο­ντα» και ότι τα αφιερώμα­τα των πι­στών σε τέ­τοιες περιο­δεί­ες κα­τα­λή­γουν στη Μο­νή.

Πρώ­τον, η θαυ­μα­τουρ­γι­κή Ζώ­νη ανή­κει στον πι­στό λαό που έχει δικαίωμα να την ευ­λα­βεί­ται και να την προ­σκυ­νά όσο πιο συ­χνά γίνεται.

Οι ηγού­με­νοι, γνω­ρί­ζο­ντες αυ­τό το χρέ­ος προς το Θεό και τον κόσμο, κα­τε­βαί­νουν από το Άγιο Όρος και την ησυ­χία, για να περιφέρουν την Ζώ­νη , ή οποιο­δή­πο­τε άλ­λο Ιε­ρό κει­μή­λιο, για την ευ­λο­γία που παίρ­νουν οι άν­θρω­ποι και τα αμέ­τρη­τα θαύ­μα­τα που γί­νο­νται.

Βι­βλίο με τα θαύ­μα­τα που έγι­ναν με την κά­θο­δο της Αγί­ας Ζώ­νης στην Κύ­προ και την Ελ­λά­δα έχει ήδη εκ­δο­θεί και ανα­μέ­νε­ται και δεύ­τε­ρο.

Τα βι­βλία αυ­τά μοι­ρά­ζο­νται στον κό­σμο.

Δεύ­τε­ρον, τα όποια αφιε­ρώ­μα­τα των πι­στών στις πε­ριο­δεί­ες παραμέ­νουν στους ενο­ρια­κούς να­ούς, όπου εκτί­θε­νται τα ιε­ρά κειμή­λια και δεν πη­γαί­νουν στις Αγιο­ρεί­τι­κες Μο­νές.

Τρί­τον, αν πρέ­πει ο ίδιος ο ηγού­με­νος να συ­νο­δεύ­ει κά­ποιο ιε­ρό κει­μή­λιο, ας το κρί­νει ο αναγνώ­στης, αφού σκε­φτεί με πό­ση προσοχή και επι­μέ­λεια ο ίδιος προ­σέ­χει οτι­δή­πο­τε πο­λύ­τι­μο έχει, είτε τα παι­διά του, εί­τε την πε­ριου­σία του.

Τέ­ταρ­τον, ο κό­σμος δι­ψά για αυ­θε­ντι­κό λό­γο Θε­ού και έχει αλάνθαστο κρι­τή­ριο για το ποιος τον με­τα­δί­δει, και εί­ναι ο κό­σμος που απο­δί­δει την τι­μή και την ευ­λά­βεια σ' αυ­τόν που κρί­νει ότι εί­ναι άξιός της και τον ονο­μά­ζει «Γέ­ρο­ντα».

Δί­νε­ται η εντύ­πω­ση ότι τα χρή­μα­τα των εκ­κλη­σιών και των ιε­ρών μο­νών μέ­νουν σε κά­ποιο κορ­βα­νά και ότι ο ηγού­με­νος ή ο αρχιεπίσκο­πος κά­θε­ται και τα με­τρά ως άλ­λος Σκρου­τζ Μακ Ντακ και κά­νει επι­χει­ρή­σεις για να τα αυ­ξή­σει.

Κα­νείς δεν ανα­φέ­ρε­ται στις με­γά­λες ελε­η­μο­σύ­νες και τα έρ­γα που γί­νο­νται και τη βο­ή­θεια υλι­κή και άλ­λη, που παίρ­νουν πά­ρα πολ­λοί δυ­στυ­χι­σμέ­νοι άν­θρω­ποι και οι­κο­γέ­νειες , ακό­μα και ολό­κλη­ρες ενο­ρί­ες, από τις Μο­νές και την Εκ­κλη­σία, για­τί εκ προ­οι­μί­ου οι ελεη­μο­σύ­νες εί­ναι κρυ­φές.

Αυ­τό ισχύ­ει και για την Ιε­ρά Μο­νή Βα­το­πε­δί­ου και τα Με­τό­χια της. Ιδιαί­τε­ρα για το Με­τό­χι στο Πόρ­το Λά­γος, στην Ξάν­θη, στην επίμαχη λί­μνη «πε­ρί ης ο λό­γος γί­νε­ται»...

Ο μα­κα­ρι­στός γέ­ρο­ντας Πα­ΐ­σιος έλε­γε: Ας μην ψά­χνου­με σαν τις μύ­γες να βρού­με και την πα­ρα­μι­κρή ακα­θαρ­σία για να κα­θή­σου­με, αλ­λά σαν τις μέ­λισ­σες τα άν­θη για να τρυ­γού­με τη γύ­ρη.

Ας περιμένου­με, λοι­πόν, να λάμ­ψει η αλή­θεια, πα­ρά να ρί­χνου­με μύδρους και να αφή­νου­με υπο­νο­ού­με­να.